Purandara dasar - Movie

🎬 *A Beautiful Movie You Must Watch!* 🙏

*"Haridasara Dinachari"* - The life story of Sri Purandara Dasa

Releasing: December 5th, 2024

This special movie shows Purandara Dasa's journey to Dodda Mullur, near Channapatna (on Bangalore-Mysuru road). Here, he created the famous song "Jagadoddarana" that we all love!

Dr. Vidyabhushana beautifully plays the role of Purandara Dasa. The film captures our rich culture and traditions, especially meaningful for all Madhwa families and Kannada people.

✨ What's special:

• Beautiful locations where Purandara Dasa actually traveled

• Original devotional songs

• The story behind "Jagadoddarana"

🙏 *A humble request*: Please support this meaningful film about our heritage. Let's all watch it with our families and friends.

Please share this message with everyone you know, especially:

• Madhwa families

• Kannada culture lovers

• Music lovers

• Anyone interested in our traditions

https://youtu.be/IyEKz-iBPBw?si=wqN0wu21BmJCRD9Z

Vandeham amrutanandam - documentary film on Dr. Goda Venkateswara Sastry

https://youtu.be/ruPZ_RgH6tI?si=cmem1dCxV6nTgDOV

Vandeham amrutanandam - documentary film on Dr. Goda Venkateswara Sastry 

Everyone is a 'Jagadguru' by default - Advayatarakopanishad

Courtesy: https://sa.m.wikisource.org/wiki/%E0%A4%85%E0%A4%A6%E0%A5%8D%E0%A4%B5%E0%A4%AF%E0%A4%A4%E0%A4%BE%E0%A4%B0%E0%A4%95%E0%A5%8B%E0%A4%AA%E0%A4%A8%E0%A4%BF%E0%A4%B7%E0%A4%A4%E0%A5%8D

*Everyone is a 'Jagadguru' by default* *!!*

There is a popular verse on the etymology of the word 'Guru':

Here is a reference from the Advaya taaraka upanishad. This verse is there in the Guru Gita too:

गुशब्दस्त्वन्धकारः स्यात् रुशब्दस्तन्निरोधकः । 

अन्धकारनिरोधित्वात् गुरुरित्यभिधीयते ॥ 16॥

अद्वयतारकोपनिषत् https://sa.wikisource.org/s/wqw

The verse is cited in the commentary to the Vivekachudamani verse 15 by HH Sri Chandrashekhara Bharati Swamin and the reference is Gurugita 1.34. 

  The syllable 'gu' represents darkness, The syllable 'ru' represents its remover. Because (the Guru) removes darkness (of ignorance), He is called 'Guru'.

Although this verse is about the ignorance pertaining to oneself and its removal, the theme - of removal of darkness pertaining to the whole creation in the mechanism of perception is adapted here.   

The Upanishads and the Bh.gita say that the Atman-light is responsible for the illumining of the world which is by itself inert/insentient/jaDa. It needs the sentient agent to illumine it and thereby make known itself to the perceiver. 

Mundakopanishat 2.2.11:

.

न तत्र सूर्यो भाति न चन्द्रतारकं नेमा विद्युतो भान्ति कुतोऽयमग्निः ।

तमेव भान्तमनुभाति सर्वं तस्य भासा सर्वमिदं विभाति ॥ ११ ॥ 

The sun does not shine there, nor the moon and the stars, nor these lightnings, not to speak of this fire. When He shines, everything shines after Him; by His light everything is lighted. 

Bhagavad gita: 15.12

यदादित्यगतं तेजो जगद्भासयतेऽखिलम् ।

यच्चन्द्रमसि यच्चाग्नौ तत्तेजो विद्धि मामकम् ॥ १२ ॥

The splendor of the sun, which dissipates the darkness of this whole world, comes from Me. And the splendor of the moon and the splendor of fire are also from Me.

Thereby it is conveyed that the ultimate illumining agent is Brahman/Atman.

In the 13th chapter of the Bh.Gita we have a couple of verses that emphatically say that it is the Atman that illumines the world:

इदं शरीरं कौन्तेय क्षेत्रमित्यभिधीयते ।

एतद्यो वेत्ति तं प्राहुः क्षेत्रज्ञ इति तद्विदः ॥ १ ॥ 13.1

The Supreme Divine Lord said: O Arjun, this body is termed as kṣhetra (the field of activities), and the one who knows this body is called kṣhetrajña (the knower of the field) by the sages who discern the truth about both.

यथा प्रकाशयत्येकः कृत्स्नं लोकमिमं रविः ।

क्षेत्रं क्षेत्री तथा कृत्स्नं प्रकाशयति भारत ॥ ३३ ॥ 13.33

Just as the one sun illuminates the entire world, so too does the Lord of the field (Supreme Self/the Atman) illuminate the entire field, O Arjuna.

The Brihadaranyaka Upanishad, JyotirbrahmaNam, 4.3.6 gives the essence:

अस्तमित आदित्ये याज्ञवल्क्य चन्द्रमस्यस्तमिते शान्तेऽग्नौ शान्तायां वाचि किञ्ज्योतिरेवायं पुरुष इत्यात्मैवास्य ज्योतिर्भवतीत्यात्मनैवायं ज्योतिषास्ते पल्ययते कर्म कुरुते विपल्येतीति ॥ ६ ॥

"When the sun has set, Yajnavalkya and the moon has set and the fire has gone out and speech has stopped, what serves as light for a man?" "The self, indeed, is his light, for with the self as light he sits, goes out, works and returns." 

This is what is captured by Shankaracharya in the famous 'Eka shloki':

किं ज्योतिस्तव भानुमानहनि मे रात्रौ प्रदीपादिकम्

स्यादेवं रविदीपदर्शनविधौ किं ज्योतिराख्याहि मे ।

चक्षुस्तस्य निमीलनादिसमये किं धीर्धियो दर्शने

किं तत्राहमतो भवान् परमकं ज्योतिस्तदस्मि प्रभो ॥

– एकश्लोकी

What is the source of light for you? To me, during the day, it is the lofty sun; at night, it is the lamp and the like. Let it be so. Tell me, in seeing the sun and the lamp, what is the source illumination? O, that is the eye! What then, when the eyes are closed? O, it is the intelligence! All right. What reveals the intelligence – its functions? Ah, coming to that, it is my own Self, the 'I'! Well, your own Self is then the supreme brilliance, the ultimate light, the first and the last source of illumination! Is it not? Yes, O Lord, it is so – "I am That".

The Antaryami Brahmana of the Brihadaranyaka Upanishad says: 3.7.23:

यो रेतसि तिष्ठन्रेतसोऽन्तरो यं रेतो न वेद यस्य रेतः शरीरं यो रेतोऽन्तरो यमयत्येष त आत्मान्तर्याम्यमृतोऽदृष्टो द्रष्टाश्रुतः श्रोतामतो मन्ताविज्ञातो विज्ञाता नान्योऽतोऽस्ति द्रष्टा नान्योऽतोऽस्ति श्रोता नान्योऽतोऽस्ति मन्ता नान्योऽतोऽस्ति विज्ञातैष त आत्मान्तर्याम्यमृतोऽतोऽन्यदार्तं ततो होद्दालक आरुणिरुपरराम ॥ २३ ॥

This Upanishad says that the 'I' that we say in the experiences 'I see, know...' is none other than the immanent Brahman, Antharyami.

This is what Prahlada says in the Bhagavata as 'Pratyagatma':

Prahlada, teaching his fellow daitya students, says these words:

श्रीमद्भागवतपुराणम्/स्कन्धः ७/अध्यायः ६

https://sa.wikisource.org/s/zgz

परावरेषु भूतेषु ब्रह्मान्तस्थावरादिषु ।

भौतिकेषु विकारेषु भूतेष्वथ महत्सु च ॥ २० ॥

गुणेषु गुणसाम्ये च गुणव्यतिकरे तथा ।

एक एव परो ह्यात्मा भगवानीश्वरोऽव्यय: ॥ २१ ॥

प्रत्यगात्मस्वरूपेण द‍ृश्यरूपेण च स्वयम् ।

व्याप्यव्यापकनिर्देश्यो ह्यनिर्देश्योऽविकल्पित: ॥ २२ ॥

The same Brahman appears as the jiva and the observed world.

केवलानुभवानन्दस्वरूप: परमेश्वर: ।

माययान्तर्हितैश्वर्य ईयते गुणसर्गया ॥ २३ ॥

Residing in the body it is this Brahman that is known as 'Antharyami' and is said to be the Pratyagatma (innermost self) that lends sentience to the senses and mind. Knowing this Entity correctly leads to liberation. 

The purport:

From all the above pramANa-s we conclude that the Atman light is the one that removes the darkness pertaining to the world and illumines it thereby enabling the perception of objects. Thus the Atman is the Guru - remover of the darkness - pertaining to the Jagat and thereby Jagadguru in this sense. Every sentient being, jiva, has this capacity to illumine the entire creation through the medium of the mind and the sense organs. In the above cited Bh.Gita couple of verses, the important message of 'knowing is illumining' is conveyed.

कृष्णं वन्दे जगद्गुरुम् In fact in the above cited Bh.Gita 15th ch. verse, the Lord says that it is He, His light of Consciousness, that illumines the entire creation. And that happens through the medium of the jivAtman. This jivAtman is taught in the Upanishads and the Bh.Gita 13.2 to be none other than the Paramatman, Brahman.

Om Tat Sat

Srimad Ramayana Kishkinda kandam part 6 in sanskrit

*श्रीरामायणकथा, किष्किन्धाकाण्डम्।*

(षष्ठः सर्गः)

बालिपत्न्याः तारायाः विलापः।

बालेः मृत्योः संवादं यदा तस्य पत्नी तारा प्राप्नोत् तदा सा अत्यन्तम्  उद्विग्ना अभवत्। सा रुदती तत्र अगच्छत् यत्र बालेः मृतशरीरं पतितम् आसीत्। तारा अङ्गदः च बालेः शवं सङ्क्त्वा रुदितः स्म। तयोः तादृशं रोदनं दृष्ट्वा सुग्रीवस्य महद् दुःखम् अभवत्। तस्य नेत्राभ्यां च अश्रूणि प्रवहन्ति स्म। 

तारा बालेः शवं सङ्क्त्वा विलापं करोति स्म, हे आर्यपुत्र! भवादृशस्य  पराक्रमिणः वीरस्य हननं रामः निगुह्य अकरोत् यच्च अत्यन्तं निन्दनीयं कर्म अकरोत्। हे नाथ! भवान् तूष्णीं किमर्थम् अस्ति? भवान् स्वीयं पुत्रं कस्य आश्रये स्थापयित्वा अगच्छत्? पश्यतु, सः कथं रोदिति! हे आर्यपुत्र! अद्य भवान् कथं निर्मोहः अभूत्? हे स्वामिन्! भवान् माम् अङ्गदं च कस्य आश्रये त्यक्त्वा अगच्छत्? हे सुग्रीव! अद्य तव मनोरथः पूर्णः अभूत्। अधुना आनन्देन राज्यस्य सुखं भुङ्क्ष्व।

अद्य मत्समीपे मम पुत्रः, ऐश्वर्यम् इत्यादिकं सर्वम् अस्ति चेदपि अहं  विधवात्वेन संसारे तिरस्कृतजीवनं यापयिष्यामि। पुत्र अङ्गद! तव धर्मप्रेमिणः पितुः अन्तिमं दर्शनं कुरु। यमलोकं गच्छतः तव पितुः त्वं हस्तौ योजयित्वा अभिवादनं कुरु। हे स्वामिन्! पश्यतु, भवतः पुत्रः भवतः पुरतः हस्तौ योजयित्वा तिष्ठति। भवान् किमर्थं तस्मै आशीर्वादं न ददाति? अद्य भवान् अस्मिन् युद्धरूपियज्ञे मां विना कथं भागम् अग्रहीत्? अर्द्धाङ्गिनीं विना तु कश्चिदपि यज्ञः पूर्णः न भवति। 

एवं प्रकारेण तारा निरन्तरं विलापं करोति स्म। बालेः मन्त्री अत्यन्तं कष्टेन बालेः मृतशरीरात् तारां पृथग् अकरोत्। 

धनुर्धारिणं रामं दृष्ट्वा तस्य समीपं गत्वा तारा अवदत् हे कमललोचन राम! भवान् वीरः, तेजस्वी, धर्मात्मा, महान् दानवीरः चास्ति। अहं भवन्तं भिक्षां याचे यद् भवान् येन बाणेन मम पत्युः प्राणान् अहरत् तेन बाणेन ममापि प्राणान् हरतु, येन अहमपि मम पत्युः समीपं गच्छेयम्।

*-प्रदीपः!*

Is Adi Shankara a masked Buddha? - Periyavaa

தினம் ஒரு ஸ்லோகம் 19.11.2024. 

 கார்த்திகை 4

🚩🚩🚩🚩🚩🙏🙏🙏🙏🙏🚩🚩🚩🚩🚩

ஆதி சங்கரர் அருளிய ஸ்லோகங்கள்.

 ஸுப்ரமண்ய புஜங்கம்

22.ப்ரணம்யாஸக்ருத்பாத யோஸ்தே பதித்வா

ப்ரஸாத்ய ப்ரபோ ப்ரார்தயே நேகவாரம்

ந வக்தும் க்ஷமோஹம் ததாநீம் க்ருபாப்தே

ந கார்யாந்தகாலே மநாகப்யுபேக்ஷா

ஹே ப்ரபோ!உமது கால்களில் வீழந்து நமஸ்கரித்து கெஞ்சிப் பலமுறை பிரார்த்தித்துக் கொள்கிறேன். கிருபா ஸமுத்திரமே!அந்த கடைசீ காலத்தில் நான் சொல்ல முடியாமல் போகலாம். ஒரு போதும் என்னை கைவிடலாகாது.

 

தெய்வத்தின் குரல்  

"சங்கர சம்பிரதாயம்" :  

ஞானரீதியில் பெளத்தமும் அத்வைதமும் ஒரே மாதிரிதான் என்று இவ்விரு ஸித்தாந்தகளையும் சேர்த்து ஆக்ஷேபிக்கிற விசிஷ்டாத்வைதிகள், த்வைதிகள் ஆகியோர் சொல்வதுண்டு. நம் ஆசார்யாளையே மாறுவேஷத்திலிருக்கிற பெளத்தர் — "ப்ரச்சன்ன பெளத்தர்" — என்று அவர்கள் சொல்வதுண்டு. ஆனால், இந்த அபிப்பிராயம் சரியே இல்லை. பெளத்தம், அத்வைதம் இரண்டும் லோகத்தை மாயை என்று சொல்வதாலும், அத்வைதத்தில் ரொம்பவும் ஞானநிலை அடைந்தபோது அங்கே ஈச்வர உபாஸனையும் நின்றுவிடுவதாலும் இப்படி ஆசார்யாளையே "மாறுவேஷ பெளத்தர்" என்று சொல்பவர்கள் சொன்னாலும், கொஞ்சம் யோசனை பண்ணிப் பார்த்தாலும் இது ரொம்பப் பிசகு என்று தெரியும். லோகம் மாயை என்கிறபோது, ஆசாரியாள் பெளத்தர்கள் மாதிரி எல்லாம் ஒரே சூன்யம் என்று சொல்லிவிடவில்லை. லோகம் தாற்காலிக உண்மைதான். அதையே பரம ஸத்தியமாக எண்ணிவிடக் கூடாது என்றுதான் சொன்னார். மாயையான இந்த லோகம் சூனியத்தில் கரைந்து போய்விடுவதல்ல; மாறாக லோகம் நிரந்தர ஸத்யமல்ல என்று தெரிந்து கொள்கிறபோது, இந்த லோகமும் அதை மாயையாகத் தெரிந்துகொள்கிற நாமும்கூடப் பரம ஸத்யமும் பூர்ணமுமான பிரம்மமே என்று தெரியும் என்றார். பெளத்தர்களின் மோக்ஷமான நிர்வாணம் என்பது எதுவுமே இல்லாத சூனிய நிலை. ஆசார்யாளின் மோக்ஷமான அத்வைதமோ பேருண்மையாகவும், பேரறிவாகவும், பேரானந்தமாகவும், அதாவது ஸத்-சித்-ஆனந்தமாக ஆகிவிடுகிற பரிபூர‌ண நிலை. இந்த இரண்டையும் ஒன்றென்பது தப்பு.ஆசார்யாளின் பெருமை என்ன? அவர் எல்லா மார்க்கங்களையும், ஸித்தாந்தங்களையும் ஒவ்வொரு 'லெவலி'ல் ஒப்புக்கொண்டு, இவை எல்லாமும் சேர்ந்து உச்சத்தில் ஞானமார்க்கத்தில் கொண்டு விடுகிறது என்று காட்டியதுதான். பெளத்தர்கள் வேதகர்மாக்களை விட்டவர்கள்; ஆக்ஷேபித்தவர்கள். ஆசாரியாளோ வேத கர்மாக்களை விசேஷமாக ஆதரித்தவர். "வேதோ நித்யம் அதீயதாம்; தத் உதிதம் கர்மஸு அநுஷ்டீயதாம்" என்பதுதான் அவருடைய 'உபதேச ஸார'த்துக்கு ஆரம்பமே ஆகும். ஞானம் வரும் முன்பு மனஸ் ஒருமைப்பட வேண்டும். இதற்கு பக்தி உபாஸனை அவசியம். பகவானிடம்தான் மனஸ் அப்படியே ஒருமுகப்பட்டு நிற்கும் என்பதால், பக்தியைப் பூர்வாங்கமாக விதித்தார். அதற்கும் முந்திக் கர்மாநுஷ்டானம் ரொம்பவும் அவசியம். வேதம் சொன்னபடி, கர்மாவிலேயே ஈடுபட்டிருக்கிறபோதுதான் சித்தத்தின் அழுக்குகள் போகும் என்றார். கர்மா செய்யச் செய்யத்தான் சித்த சுத்தி ஏற்படும். சித்த சுத்தி ஏற்பட்டபின் செய்கிற பக்தியால் அந்தச் சித்தமானது ஒருமுகப்படும். அப்புறம்தான், இப்படி ஒருமுகப்பட்ட மனம் தன்னையே இழந்து கொண்டு பரம ஸத்தியமான ஞானத்தில் கரைய முடியும் என்று ஆசார்யாள் வரிசைப்படுத்திக் கொடுத்திருக்கிறார்.கர்மாவைச் சொல்லும் பூர்வ மீமாம்ஸை, ஈச்வரனைச் சொல்லும் நையாயிக மதம் [நியாய‌க் கொள்கை], கர்மாவும் ஈச்வரனுமில்லாத பெளத்தத்தின் தியான விசாரம், எல்லாம் ஆசார்யாளின் அத்வைத‌த்தில் இருக்கின்றன. ஆனாலும் இவர்கள் ஒவ்வொரு லெலவலை மட்டும் பிடித்துக் கொண்டு, அந்த லெவலோடு நின்று விட்டபோது, ஆசார்யாள்தான் எல்லாவற்றையும் ஸமன்வயப்படுத்தி [இசைவித்துக்] கொடுத்தார். மற்ற ஸித்தாந்தங்கள் ஒரு லெவலில் மட்டும் நின்று விடுவதால் அவற்றோடு சண்டையும் போட்டார். வைதிக கர்மா ஆசார்யாளுக்கு ஸம்மதம்தான். ஆனாலும், 'பக்தியும் வேண்டாம், ஞானமும் வேண்டாம்' என்று பூர்வ மீமாம்ஸகர்கள் இருந்ததது அவருக்கு ஸம்மதமில்லை. 'நீங்கள் செய்கிற கர்மா தானாக பலன் தந்துகொள்ள முடியாது. கர்மா ஜட வஸ்து. ஆனதால் கர்மாவுக்குப் ப‌லன் தருவது ஈச்வரனே. அவன்தான் லோக வியாபாரம் ஒரு ஒழுங்காக நடப்பதற்காக வேதத்தின் மூலம் கர்மாக்களையே கொடுத்திருக்கிறான். எந்தக் கர்மா செய்தாலும், அந்தப் பலனை அவனிடம்தான் ஒப்பிக்க வேண்டும் லோக க்ஷேமத்துக்காக நமக்கு அவன் தந்திருக்கிற‌ கர்மாவை, நாம் நிஷ்காம்யமாக [ஆசை வாய்ப்படாமல்] செய்து, அவனுக்கே அர்ப்பண‌ம் பண்ணவேண்டும், அப்படிப் பண்ணினால்தான் கர்மாவால் நம‌க்குக் கிடைக்கிற பலனைவிடப் பெரிதாக, இந்தக் கர்மப‌லத் தியாகத்தால் சித்த சுத்தி என்ற மஹா பெரிய ப‌லன் கிடைக்கும்" என்று மீமாம்ஸகர்களுக்கு ஆச்சர்யாள் எடுத்துச் சொன்னார். அதே மாதிரி, நையாயிகர்களிடமும், "ஈச்வர‌ன் இருக்கத்தான் வேண்டும் என்று தர்க்க ரீதியில் நிரூபித்து மட்டும் பிரயோஜனம் இல்லை. அந்தத் தர்க்கம் அநுபவமாக வேண்டும். ஈச்வரனை நேருக்கு நேர் அநுபவிப்பது என்பது, கடைசியில் அவனைத் தவிர வேறொன்றுமில்லை என்ற அநுபவத்தில்தான் கொண்டு விட்டாக வேண்டும். அதாவது, அவனுக்கு பேதமாக நாமும் இல்லை என்கிற அத்வைதாநுபவம்தான் ஈச்வர பக்தியின் முடிவு" — என்று வாதம் பண்ணி ஸ்தாபித்தார்.🙏🙏🚩🚩

Srimad Ramayana Kishkinda kandam part 4 in sanskrit

*श्रीरामायणकथा, किष्किन्धाकाण्डम्।*

(चतुर्थः सर्गः)

बालिवधः। 

तदन्तरं ते सर्वे बालेः राजधानीं किष्किन्धापुरीम् अगच्छन्। तत्र गत्वा रामः सुग्रीवम् अवदत्, भवान् बालिं युद्धाय प्रेरयतु, तेन सह च निर्भयेण युद्धं करोतु, अहं वने निलीय उपविशामि।  

रामस्य वचनं श्रुत्वा उत्साहितः सुग्रीवः गर्जनं कृत्वा युद्धं कर्तुं बालिम् आह्वयत्। 

सुग्रीवस्य सिंहनादं श्रुत्वा बालिः अत्यन्तं कुपितः अभवत्। कुपितः बालिः वायुवेगेन बहिः आगत्य सुग्रीवस्य उपरि आक्रमणम् अकरोत्।  बालिसुग्रीवयोः मध्ये भयङ्करं युद्धम् आरब्धम्। तौ उभावपि भ्रातरौ उन्मत्तौ भूत्वा एकः अपरं प्रति पादप्रहारं मुष्टिप्रहारं च कुरुतः स्म। 

श्रीरामचन्द्रः बालिं हन्तुं धनुर्बाणाभ्यां सज्जः अभवत्, किन्तु तयोः उभयोः भ्रात्रोः आकारः आकृतिः च समानौ इत्यतः तयोः कः बालिः इति श्रीरामः अभिज्ञातुं न अशक्नोत्, तदर्थं श्रीरामः बाणं न अक्षिपत्। बालेः प्रहारं सुग्रीवः सोढुं न अशक्नोत्, अतः सः ततः     ऋष्यमूकपर्वतं प्रति पलायत। तदानीं रामः लक्ष्मणः अन्ये वानराः च सुग्रीवस्य समीपम् अगच्छन्। रामं सम्मुखे दृष्ट्वा सुग्रीवः दुःखितः भूत्वा अवदत्, बालिना सह युद्धं कर्तुं मां प्रेषयित्वा भवान् लीलां पश्यति स्म। वदतु! भवान् एवं किमर्थम् अकरोत्? यदि भवता मम साहाय्यं न करणीयम् आसीत् तर्हि स्पष्टं वक्तव्यम् आसीत् यद् अहं बालिं न हनिष्यामि! तदा तु अहं तस्य समीपं न अगमिष्यम्। 

सुग्रीवस्य तत् कटुवचनं श्रुत्वा रामः अत्यन्तं नम्रस्वरेण अवदत् हे सुग्रीव! क्रोधं त्यक्त्वा मम वार्तां शृणोतु! भवतोः उभयोः भ्रात्रोः रूपम्, आकारः, गतिः, आकृतिः  इत्यादयः सर्वे समानाः सन्ति। अहं भवतोः मध्ये कः बालिः इति अभिज्ञातुं न अशक्नवम्, अतः बाणं न अक्षिपम्। यदि मम बाणः बालेः स्थाने भवन्तम् अभेत्स्यत् तर्हि आजीवनम् अहं कमपि मम मुखं दर्शयितुं न अशक्ष्यम्। हे वानरेश्वर! भवतः पृथक् परिचयः भवतु तदर्थं भवान् किमपि चिह्नं धृत्वा युद्धं कर्तुं पुनः गच्छतु यस्मात् अहं भवन्तम् अनायासेन अभिज्ञातुं शक्नुयाम्।

एवमुक्त्वा हि रामः लक्ष्मणम् अब्रवीत् हे लक्ष्मण! एतानि उत्तमलक्षणयुक्तानि गजपुष्पीलतापुष्पाणि सन्ति। एतानि चित्वा तैः मालां निर्माय महात्मनः सुग्रीवस्य कण्ठे धारय। 

लक्ष्मणः तथैव अकरोत्। सुग्रीवः च पुनः बालिना सह युद्धं कर्तुम् अगच्छत्। तदानीं सुग्रीवः द्विगुणोत्साहेन सिंहनादं कृत्वा बालिं युद्धाय आह्वयत्, यत् श्रुत्वा बालिः अपि पुनः वायुवेगेन बहिः आगन्तुम् उद्यतः अभवत्।

किन्तु तदानीं तस्य पत्नी तारा भयभीता भूत्वा बालिं निवारयन्ती अवदत्  हे वीरश्रेष्ठ! इदानीं युद्धाय भवतः गमनं श्रेयस्करं नास्ति। पूर्वं सुग्रीवः भवतः ताडनं प्राप्य पलायत। अधुना सः पुनः भवता सह युद्धं कर्तुम् आह्वयति। 

अनेन मम मनसि शङ्का उत्पद्यते। अहं मन्ये यत् सः कञ्चन प्रबलसहायकं प्राप्नोत्। अपिच सः तस्यैव सामर्थ्येन भवता सह पुनः युद्धं कर्तुम् आह्वयति। अहं राजकुमार-अङ्गदात्  सूचनां प्राप्नवं यद् अयोध्यायाः अजेयराजकुमाराभ्यां रामलक्ष्मणाभ्यां सह तस्य मित्रता अभवत्। सम्भवतः तौ एव सुग्रीवस्य साहाय्यं कुरुतः। रामस्य पराक्रमस्य विषये अहम् अशृणवम्। सः शत्रुं निमेषाभ्यन्तरे धराशायीं करोति। यदि सः स्वयं सुग्रीवस्य साहाय्यं करोति तर्हि तेन सह भवतः सङ्ग्रामः न उचितः। भवतः जीवनं सङ्कटे पतेत्।

अतः एतदेव उचितं यद् भवान् अस्मिन् अवसरे सुग्रीवेण सह वैरतां त्यक्त्वा तेन सह मित्रतां कुर्यात्। तस्मै च युवराजपदं ददातु। सः तु भवतः कनिष्ठः भ्राता अस्ति। संसारेऽस्मिन् भ्रातुः समानः अन्यः कश्चिदपि हितैषी न भवति। अस्मिन् अवसरे तेन सह भवान् मित्रतां कुर्यात्, एतदेव भवतः कल्याणाय भवेत्।

तारायाः तादृशं बोधवचनं श्रुत्वा बालिः अवदत् हे वरानने! अहं सुग्रीवस्य प्रत्याह्वानं श्रुत्वा कापुरुषवद् गृहे स्थातुं न शक्नुयाम्, न च तस्मात् भीतः भूत्वा तेन सह मित्रतां कर्तुं शक्नुयाम्। श्रीरामचन्द्रस्य विषये अहमपि जानामि। सः  धर्मात्मा अस्ति,  कर्तव्यम् अकर्तव्यं च सः सम्यग् जानाति। सः पापकर्म कदापि कर्तुं न शक्नुयात्। मां प्रति तव स्नेहः भक्तिः इत्यनयोः त्वं प्रदर्शनम् अकरोः। इदानीं त्वं मह्यं बाधां न देहि। अहं सुग्रीवम् अवश्यं सम्मुखीकुर्याम्, तस्य अहङ्कारं च चूर्णं करिष्यामि। युद्धे अहं विजयं प्राप्स्यामि अवश्यं किन्तु तस्य प्राणान् न हरिष्यामि। 

एतावद् उक्त्वा हि बालिः सुग्रीवस्य समीपम् अगच्छत् तेन सह च मल्लयुद्धं कर्तुम् आरभत। तौ उभावपि मुष्टिप्रहारं पादप्रहारं च कुरुतः स्म। रामः यदा अपश्यत् यत् सुग्रीवस्य शक्तिः क्षीणा भवति स्म तदा सः विषधरसर्पवद् धनुषि एकं बाणं संस्थाप्य बालिं लक्ष्यीकृत्य अक्षिपत्। टङ्कारध्वनिना सह सः बाणः गत्वा बालेः वक्षःस्थलम् अभिनत् यस्मात् सः चेतनाशून्यः भूत्वा भूमौ अपतत्।

*-प्रदीपः!*

Srimad Ramayana Kishkinda kandam part 3 in sanskrit

*श्रीरामायणकथा, किष्किन्धाकाण्डम्।*

(तृतीयः सर्गः)

रामसुग्रीवयोः वार्तालापः।

रामःसुग्रीवम् अपृच्छत् हे सुग्रीव!मां वदतु यत् सः भयङ्कररूपधारी राक्षसः मम प्राणेश्वरीं सीतां नीत्वा कस्यां दिशि अगच्छत्? भवान् शीघ्रं हि तस्य अन्वेषणं कारयित्वा जानातु यत् सः कुत्र निवसति? हे वानरराज! छलेन अपमानं  कृत्वा मम  प्रियतमायाः अपहरणं कुर्वाणः सः निशाचरः मम शत्रुः। अहम् अद्यैव तस्य वधं कृत्वा सीतां तस्मात् मोचयिष्यामि।

शोकेन पीडितस्य रामस्य वचनं श्रुत्वा सुग्रीवः तस्मै आश्वासनं प्रयच्छन् अवदत् हे राम! अहं नीचकुले उत्पन्नस्य तस्य पापात्मनः राक्षसस्य शक्तिं गुप्तस्थानं च न जानामि, किन्तु अहं भवते आश्वासनं ददामि यदहं शीघ्रं हि एवं प्रयत्नं करिष्यामि यस्मात् मिथिलेशकुमारी सीता भवता प्राप्येत। अतः भवान् धैर्यं धरतु। इत्थं भवता व्याकुलेन न भवितव्यम्। कश्चन व्याकुलः भवति चेत् तस्य बुद्धिः कार्यं न करोति। भवते एवं न शोभते। अहमपि पत्नीवियोगात् महत् कष्टं प्राप्नोमि, तथापि अहं पत्न्याः कृते निरन्तरं शोकं न करोमि। अहं वानरः भूत्वापि धैर्येण स्थातुं शक्नोमि, परन्तु भवान् तु नरः, महात्मा,  सुशिक्षितः चास्ति। भवान् मत्तः अधिकः धैर्यवान् स्यात्। अहं भवते उपदेशं न ददामि, प्रत्युत भवान् मम सखा इत्यतः भवतः हिताय इत्थं वदामि।

सुग्रीवस्य वचनं श्रुत्वा रामः नेत्रयोः अश्रूणि मार्जन् अवदत्  हे वानरेश! भवान् तदेव अकरोत् , यत् कश्चन हितैषी सखा कुर्यात्। भवतः कार्यं सर्वथा उचितम्। हे सखे! भवतः आश्वासनं मम चिन्तां दूरीकृत्य मां स्वस्थम् अकरोत्। भवादृशः स्नेही सखा दुर्लभः। भवान् सीतायाः अन्वेषणाय मम साहाय्यं करोतु, अहं च भवतः पुरतः  दुष्टबालेः वधं करिष्यामि। तस्य विषये भवान् मां सर्वं वृत्तान्तं श्रावयतु।  विश्वासं करोतु यद् बालिः मम हस्तात् जीवितुं न शक्नुयात्।

रामस्य प्रतिज्ञया सन्तुष्टः सुग्रीव अभवत् हे रघुकुलमणि! बालिः मम राज्यं पत्नीं च मत्तः अपाहरत्। इदानीं सः अहर्निशं मां हन्तुम् उपायं चिन्तयति। तस्मात् भीतः सन् अहम् अस्मिन् पर्वते निवसामि। तस्मात् भयभीताः सन्तः मम सर्वे सखायः मां त्यक्त्वा अगच्छन्। इदानीं केवलं चत्वारः सखायः मया सह सन्ति। बालिः अत्यन्तं बलवान् अस्ति। तस्य भयकारणात् मम प्राणाः शुष्यन्ति। सः एतावान् बलवान् अस्ति यत् सः दुन्दुभि-नामकं बलिष्ठं राक्षसम् अनायासेन अहन्। यदा सः सालवृक्षं हस्ताभ्यां गृहीत्वा कम्पयति, तदा तस्य वृक्षस्य सर्वाणि पर्वाणि तस्मात् पतन्ति। तस्य  असाधारणं बलं दृष्ट्वा मम संशयः भवति यद् भवान् तं हन्तुं शक्नुयात् उत न इति।

सुग्रीवस्य आशङ्कां ज्ञात्वा स्मयमानः लक्ष्मणः अपृच्छत् हे सुग्रीव! भवते किं प्रमाणम् अपेक्ष्यते यद् दृष्ट्वा भवान् विश्वासं कुर्यात् यत् श्रीरामचन्द्रः बालिं हन्तुं शक्नुयात्? 

लक्ष्मणस्य तद् वचनं श्रुत्वा सुग्रीवः अवदत्, पुरतः ये सप्तसालवृक्षाः दृश्यन्ते, तेषु एकैकं कृत्वा सर्वमपि वृक्षं बालिः शरेण अभिनत्। तेषु वृक्षेषु यदि रामः एकं वृक्षं शरेण भिन्द्यात् तर्हि अहं मन्येय यत् सः बालिं हन्तुं शक्नुयात्। एवमपि किमपि नास्ति यद् रामस्य शक्त्यां मम विश्वासः नास्ति, प्रत्युत अहं बालेः भयभीतः अस्मि इत्यतः एवं वदामि।

सुग्रीवस्य कथनानुसारं रामः तत्क्षणं हि धनुषि प्रत्यञ्चां बद्ध्वा बाणम् अक्षिपत् यस्मात् भीषणटङ्कारं कुर्वन् बाणः गत्वा युगपत् सप्त वृक्षान् भित्त्वा पर्वतस्य शिखरम् अभिनत्।

रामस्य तत्पराक्रमं दृष्ट्वा सुग्रीवः विस्मितः अभवत्, तस्य च भूरि  भूरि प्रशंसां कुर्वन् अवदत् प्रभो! बालिं हत्वा भवान् माम् अवश्यं हि निश्चिन्तं कारयतु। 

*-प्रदीपः!*

Srimad Ramayana Kishkinda kandam part 2 in sanskrit

*श्रीरामायणकथा, किष्किन्धाकाण्डम्।*

(द्वितीयः सर्गः)

रामसुग्रीवयोः मित्रता।

हनुमान् रामलक्ष्मणौ नीत्वा किष्किन्धापर्वतस्य मलयशिखरं प्राप्नोत् यत्र सुग्रीवः अन्यैः मन्त्रिभिः सह आसीत्। तत्र सुग्रीवेण सह रामलक्ष्मणयोः परिचयं कारयन् हनुमान् अवदत्  हे महाप्राज्ञ! अयोध्यायाः महाराजदशरथस्य ज्येष्ठपुत्रः महापराक्रमी श्रीरामचन्द्रः तस्य अनुजेन लक्ष्मणेन सह अत्र आगच्छत्।  पञ्चवट्यां निवासकाले तस्य पत्नीं सीतां लङ्कायाः राजा रावणः अपहृत्य अनयत्। तस्याः अन्वेषणार्थं श्रीरामचन्द्रः भवतः साहाय्यम् इच्छाति। सः च भवता सह मित्रतां कर्तुम् इच्छति। भवान् तस्य मित्रताप्रस्तावम् अङ्गीकृत्य तस्य यथोचितं सत्कारं कुर्यात्, यतः सः महान्  गुणवान्, पराक्रमी, धर्मात्मा च विद्यते। तौ उभावपि अस्माकं कृते अत्यन्तं पूजनीयौ स्तः।

रामलक्ष्मणयोः परिचयं प्राप्य प्रसन्नचित्तः सुग्रीवः अवदत् हे प्रभो! भवान् धर्मज्ञः, परमतपस्वी, सर्वेषु दयां कुर्वाणः चास्ति। भवान् नरः भूत्वा अपि मादृशेन वानरेण सह मित्रतां कर्तुम् इच्छति इति मम परमसौभाग्यम् अस्ति।भवता सह मित्रतां कृत्वा ममैव उत्तमः लाभः भविष्यति। मम हस्तौ भवता सह मित्रतायै प्रसृतौ स्तः। मम एतौ हस्तौ भवान् भवतः हस्ताभ्यां गृहीत्वा आवयोः मित्रतायाः  दृढसम्बन्धं करोतु। 

सुग्रीवस्य वचनं श्रुत्वा रामः अत्यन्तं प्रसन्नः सन् सुग्रीवस्य हस्तौ गृहीत्वा पुनः प्रेमपूर्वकं तं हृदयेन सह असजत्। 

हनुमान् भिक्षुकवेषं त्यक्त्वा अग्निं प्राज्वलयत्। रामः सुग्रीवः च तस्य अग्नेः प्रदक्षिणं कृत्वा मित्रतायाः शपथं गृहीत्वा एकः अन्यस्य मित्रम् अभवताम्। ततः परं रामः सुग्रीवः स्वीये स्वीये आसन्दे उपविश्य परस्परं वार्तालापं कुरुतः स्म। सुग्रीव अवदत् हे राम! मम ज्येष्ठः भ्राता बालिः मां गृहात् निष्कास्य मम पत्नीम् अपाहरत्, मम राज्यं च अध्यगृह्णात्। सः अत्यधिकः शक्तिशाली अस्ति। अहं तस्मात् भयभीतः सन् अस्य ऋष्यमूकपर्वतस्य मलयगिरिप्रखण्डे निवासं करोमि। भवान् अत्यन्तं पराक्रमी तेजस्वी चास्ति। भवान् मह्यम् अभयदानं प्रदाय बालेः भयात् मां मुक्तं कारयतु।

सुग्रीवस्य दीनवचनं श्रुत्वा रामः अवदत् हे सुग्रीव! सखा तु सख्युः उपकाराय एव भवति। अहं मम तीक्ष्णबाणेन भवतः पत्न्याः अपहरणं कुर्वाणस्य बालेः वधं करिष्यामि। सः मृतः अभवत् इत्येव इदानीं भवान् मन्यताम्।

सुग्रीवः प्रसन्नतापूर्वकम् अवदत् हे राम! मम मन्त्रिषु श्रेष्ठः हनुमान् भवतः विपत्तेः विषये मां सर्वम् अवदत्। भवतः पत्नी सीता आकाशे वा भवतु, पाताले वा भवतु, अहम् अवश्यं तस्याः अन्वेषणं कारयित्वा सा कुत्र अस्ति इति भवते सूचनां दास्यामि। न केवलं रावणः, अपितु इन्द्रादयः देवाः अपि मम वानराणां दृष्टितः सीतां गूहितुं न शक्ष्यन्ति। हे राघव! केभ्यश्चिद् दिनेभ्यः पूर्वं कश्चन राक्षसः काञ्चित् स्त्रियम् अपहृत्य नयति स्म। तदानीं वयम् अत्रैव आस्म।तदा वयं तस्याः मुखात्  हा राम! हा लक्ष्मण! इत्येवं शब्दम् अशृण्म। मम अनुमानं यत् सा एव सीता हि आसीत्। ताम् अहं सम्यग् न अपश्यम्। 

अस्मान् दृष्ट्वा सा कानिचन वस्त्राभूषणानि अधः अपातयत्। तानि आभूषणानि अस्माकं पार्श्वे सुरक्षितानि सन्ति। भवान् तानि दृष्ट्वा जानातु, किं तानि सीतायाः सन्ति उत न। एवमुक्त्वा सुग्रीवः कस्मैचिद् वानराय तानि वस्त्राभूषणानि आनेतुम् आज्ञाम् अददात्। तानि वस्त्राभूषणानि दृष्ट्वा रामः अत्यन्तं शोकविह्वलः अभवत्। तस्य नेत्राभ्यां च अश्रूणि प्रवहन्ति स्म। सः च किञ्चित् कालं यावत् मूर्च्छितः भूत्वा भूमौ अपतत्। यदा रामः चेतनां प्राप्नोत् तदा लक्ष्मणम् अब्रवीत्  

 हे लक्ष्मण! सीतायाः एतानि आभूषणानि दृष्ट्वा त्वम् अभिजानीहि। राक्षसद्वारा सा अपहृता अभवत् इति कारणतः सीता तस्याः एतानि आभूषणानि भूमौ अपातयत्।

लक्ष्मणः अब्रवीत् भ्रातः! एतेषाम् आभूषणानां मध्ये नाहं हस्तयोः कङ्कणानि अभिजानामि, नाहं कण्ठस्य हारम् अभिजानामि, न चाहं तस्याः मस्तकस्य अन्यानि आभूषणानि अभिजानामि। यतः अहम् अद्यावधि तस्याः हस्तौ मुखं च कदापि न अपश्यम्। परन्तु आम्! यदहं तस्याः नित्यं चरणवन्दनं करोमि इत्यतः तस्याः एतद् नूपुरम् अवश्यम् अभिजानामि। एतद् नूपुरं तु भ्रातृजायायाः एव।

*-प्रदीपः!*

Last day of Kaveri snAnam

*துலா ஸ்நானம்* -

 *கடைமுழுக்கு - முடவன் முழுக்கு!* - 

*விஷ்ணுபதி புண்யகாலம்*

"வான் பொய்த்தாலும் தான் பொய்க்காத காவிரி" என காவிரியின் பெருமையைச் சொல்கிறது "துலா புராணம்!"

ஐப்பசி மாதத்தில் தினமும் சூர்ய உதயத்திற்கு முன் காவிரியில் நீராடி புனிதமாவதே "துலா ஸ்நானம்!" அதிலும் ஐப்பசி மாதம் கடைசி இரண்டு நாட்களில் நீராடுவது மிகவும் சிறப்பு!

கங்கை உள்பட 63 கோடி தீர்த்தங்களும் தங்களிடம் சேர்ந்துவிட்ட பாபங்களிலிருந்து விடுபட "ஐப்பசியில் காவிரியை" நாடி வருவதாக புராணங்கள் கூறுகின்றன!

கங்கையை பூமிக்கு அழைத்தான் பாகீரதன். எண்ணற்ற பாபங்களை செய்துவிட்டு, எல்லோரும் அதனை என்னிடம் வந்து சேர்ப்பிக்கின்றனர், எனவே நான் வரமாட்டேன் என்று மறுக்கிறாள் கங்காதேவி!

பாகீரதன், "பாபம் செய்தவர்களை ஏன் சிந்திக்கிறாய்?" "எத்தனையோ மஹான்கள் நீராடுகிறார்களே, அதை நினைத்துப்பார்" என்று சொல்ல, பூமிக்கு வர சம்மதிக்கிறாள் கங்கை!

அதன்படியே "வடக்கே குடிகொண்டுள்ள கங்கா, ஐப்பசி (துலா) மாதம் முழுதும் காவிரியில் சங்கமிக்கிறாள்" என்கிறது "துலா புராணம்!"

மற்ற நாட்களைவிட கடைசி நாளன்று துலா கட்டத்தில் நீராடுவது அதிவிசேஷம், அதுவே *முடவன் முழுக்கு!*

கால் ஊனமுற்ற ஒருவர் கடை முழுக்கு நாளன்று காவிரியில் நீராட வந்தார். ஆனால் அவரால் மறுநாள் தான் வரமுடிந்தது. 

*இதையறிந்த கங்கை, அந்த நாளிலும் காவிரியில் வாசம் செய்தாள்! இதனால், கடைமுழுக்குக்கு அடுத்த நாளை (கார்த்திகை முதல்நாள்) "முடவன் முழுக்கு" என்பர்!*

மேலும், *விஷ்ணுபதி புண்ய காலம்* ஆரம்ப நாள் இன்று! கார்த்திகையில் கார்த்திகை நக்ஷத்திரத்தில் அவதரித்த திருமங்கையாழ்வாராலும், நம்பிள்ளை என்ற ஆசார்யராலும், கார்த்திகை ரோஹிணியில் அவதரித்த திருப்பாணாழ்வாராலும், கார்த்திகை பரணியில் அவதரித்த அருளாளப்பெருமாள் எம்பெருமானாராலும் இந்த கார்த்திகை மாதம் *திருநல் கார்த்திகை* யானது!

காவேரீ தீரவாசகா:!

கருணா கடாக்ஷநேசா!!

கஸ்தூரி ரங்கராஜா!!!

🙏🙏

पङ्गुमोक्ष - Cauvery snAnam

Courtesy: Sri. Anantha Kalyana Krishnan 

*पङ्गुमोक्ष:। पुराणकथा।*

 तुलामासेषु कावेरीस्नानं भक्तजनेभ्य: परिपावनमिति विश्वास: अनादिकालादारभ्य समूहे वर्तते। तुलामासे भारतस्य सर्वपुण्यनदीभ्योपि जलस्य सङ्गम: कावेर्यां भवतीति पुराणेषु प्रतिपादितमस्ति। अत: जना: तुलाकावेरीस्नानस्य मुख्यत्वं कल्पयन्ति। तुलामासे एकं दिनं वा कावेर्यां स्नानं करणीयमिति केषाञ्चित् सङ्कल्प:। यत्र कुत्रापि भवाम: तुलामासे प्रतिदिनमपि कावेर्यां स्नानं करणीयमिति केचन । 

कावेर्या: उत्पत्ति: कुडकुपर्वतसानुषु बागमण्डलमिति ग्रामं परित: विद्यमाने शिरस्कावेरीत्यस्मिन् पर्वतप्रदेशे संभवति। कावेरीतटे २९ स्नानघट्टा: सन्ति। कर्णाटकस्य शिरस्कावेर्यां समारभ्य तमिल्नाडुराज्यस्य मयिलाडुतुरै ( मयूरनाथक्षेत्रम्) प्रदेशे अस्य समाप्ति:। केचन भक्ता: शिरस्कावेर्या: आरभ्य एकैकदिनमपि एकैकस्नानघट्टे स्नात्वा २९ दिनानि तुलाकावेरीस्नानव्रतमाचरन्ति। २९ तमदिनस्य स्नानस्य नाम पर्यवसायिस्नानमिति ज्ञायते। अस्मिन् दिने मयूरनाथक्षेत्रस्य सर्वेषां देवालयानां उत्सवमूर्तय: कावेर्यां निमज्जनं कृत्वा प्रतिगच्छन्ति यस्मिन् सन्दर्भे सहस्रश: भक्ता: अपि कावेर्या: समुद्रसङ्गमस्थाने पुण्यस्नानं कुर्वन्ति। जातु कश्चन भक्त: यद्यपि जन्मना पङ्गु: तथापि स्वस्य शारीरिकक्लेशमवग्ण्य एकैकं स्नानघट्टं गत्वा तुलाकावेरीस्नानव्रतस्य पालनं करोति स्म। यदा २९ तमं दिनं समागतं तेन मयूरनाथक्षेत्रं न प्राप्तम्। तत्र प्राप्तुं इतोप्येकदिनमावश्यकमिति ज्ञात्वा स: भगवन्तं विश्वनाथं हे भगवन् पङ्गुना मया तुलाकावेरीस्नानव्रतस्य संपूर्ति: निश्चितसमये कर्तुं अशक्तमित्यभवत् ।अत: अहं क्षन्तव्य: इति प्रार्थितवान् । तदा भगवान् तस्मै दर्शनं दत्त्वा अवदत् यद् भवान् सावधानं गच्छतु , यदा भवान् कावेर्या: अन्तिमघट्टे स्नाति तदा एव अस्य व्रतवैभवस्य समाप्ति: इति। समानसमये यदा भक्तजना: मयूरनाथक्षेत्रे पर्यवसायिस्नानार्थं सम्मिलिता: आसन् विश्वनाथदेवालयात् किञ्चन अशरीरिवाक्यं समागतम्। " अद्य मम परमभक्त: कश्चित् पङ्गु: शरीरवैकल्यकारणेन अन्यत्र लग्न:। स: श्व: एव अत्र समागमिष्यति। अत: तस्य स्नानसन्दर्भे एव अस्य तुलाकावेरीव्रतस्य परिसमाप्ति: भवति। ये ये अद्य स्नानं कृतवन्त: तेषां तुलाकावेरीस्नानव्रतस्य पूर्णफलसिद्धि: भवितव्या चेत् श्व: अपि पङ्गो: स्नानसन्दर्भे स्नानीयमेव। इदं श्रुत्वा भयभक्तिभ्यामुद्भूता: रोमाञ्चचकिता: भक्ता: हरहरमहादेवेति घोषमकुर्वन्। अग्रिमदिने यदा पङ्गु: मन्दं मन्दं मयूरनाथपुरीं प्रविष्ट: सर्वे तं भक्त्यादरपुरस्सरं स्वीकृत्य वाद्यघोषसहितं स्नानार्थं नदीं नीत्वा तदनन्तरं तं वस्त्रफलपुष्पमालादिभि: समादृत्य तोषितवन्त:। तस्मिन्नेव दिने स: भक्त: देहमुक्तिं प्राप्तवानिति। तदारभ्य वृश्चिकमासस्य प्रथमं दिनं पङ्गुमोक्षदिनमिति विख्यातं जातम्।

Srimad Ramayana Kishkinda kandam part 1a in sanskrit

*श्रीरामायणकथा, किष्किन्धाकाण्डम्।*

(प्रथमः सर्गः)

हनुमता सह रामस्य मेलनम्। (द्वितीयः खण्डः)

हनुमतः प्रश्नं श्रुत्वा सुग्रीवः अवदत्, अहं चिन्तयामि यद् एतौ द्वावपि पुरुषौ बालिद्वारा प्रेषितौ कौचन गुप्तचरौ स्तः। तपस्विनां वेषं धृत्वा तौ अस्माकम् अन्वेषणाय आगच्छताम्। वयं सतर्काः भवेम। हनुमन्! त्वं वेषं परिवर्त्य तयोः समीपं गत्वा तयोः परिचयं ज्ञात्वा आगच्छ।  यदि मम सन्देहः सम्यक् तर्हि त्वं किमपि कुर्याः। 

सुग्रीवस्य निर्देशानुसारं हनुमान्  ब्राह्मणस्य वेषं धृत्वा रामलक्ष्मणयोः समीपम् अगच्छत्। हनुमान् तौ उभावपि प्रणम्य अत्यन्तं विनयस्वरेण अपृच्छत् हे वीरौ! भवन्तौ सत्यपराक्रमिणौ, देववत् प्रभावशालिनौ दृश्येते। भवन्तौ किमर्थम् एतं वन्यप्रदेशम् आगच्छताम्? भवतोः शरीरस्य कान्तिः स्वर्णवत् प्रकाशिता भवति। भवतोः विशालबाहू वीरवेषं च दृष्ट्वा एवं प्रतीयते यद् भवन्तौ देवराजम् इन्द्रमपि पराजेतुं शक्नुयाताम्, परन्तु पुनः भवतोः मुखमण्डलं म्लानं दृश्यते! तस्य कारणं किम्?

कृपया भवन्तौ स्वीयं परिचयं यच्छताम्। एवं प्रकारेण भवन्तौ किमर्थं तूष्णीं स्तः?

 अस्मिन् पर्वते वानरश्रेष्ठः सुग्रीवः निवसति। तस्य भ्राता बालिः तं राज्यात् निष्कासितवान्। तस्य पत्नीमपि बालिः अपाहरत्। वानरशिरोमणिः सुग्रीवः भवद्भ्यां सह मित्रतां कर्तुम् इच्छति। तस्य आज्ञया अहं भवतोः परिचयं ज्ञातुम् आगच्छामि। अहं वायुदेवस्य पुत्रः अस्मि, मम नाम हनुमान् अस्ति। अहमपि वानरजातेः अस्मि। इदानीं भवन्तौ अपि भवतोः परिचयं यच्छताम्। अहं सुग्रीवस्य मन्त्री अस्मि, इच्छानुसारं च वेषं परिवर्तयितुं शक्नोमि। अहं भवन्तौ सर्वम् अवदम्। आशासे यद् इदानीं भवन्तौ अपि स्वपरिचयं प्रदाय मां कृतार्थं करिष्यतः।

हनुमतः चातुर्यपूर्णं स्पष्टं वचनं श्रुत्वा रामः लक्ष्मणम् अब्रवीत् हे सौमित्र! तस्य वाणीं श्रुत्वा एवं प्रतीयते यत् सः वेदज्ञः महान् विद्वान् चास्ति। तस्य वचने मम पूर्णः विश्वासः यद् एषः  महामनस्विनः वानरराजस्य सुग्रीवस्य सचिवः अस्ति। अपिच सुग्रीवस्य हिताय हि एषः अत्र आगच्छत्। अतः त्वं  निर्भयः सन् तं सर्वं श्रावय।

रामस्य आज्ञया लक्ष्मणः हनुमन्तम् अब्रवीत् हे वानरश्रेष्ठ! सुग्रीवस्य गुणानां परिचयम् आवां प्राप्नुव। आवां तस्यैव अन्वेषणाय अत्र आगच्छावः। भवान् सुग्रीवस्य कथनानुसारं मित्रतायाः यां वार्तां करोति सा मित्रता आवाभ्यां अङ्गीक्रियते। आवाम् अयोध्यापतेः महाराजदशरथस्य पुत्रौ स्वः। एषः श्रीरामचन्द्रः महाराजस्य ज्येष्ठपुत्रः, अहं तस्य कनिष्ठः भ्राता लक्ष्मणः अस्मि। चतुर्दशवर्षाणां कृते वनवासं प्राप्य वने वस्तुं सः स्वपत्न्या सीतया सह वनम् आगच्छत्। अहमपि ताभ्यां सह वनम् आगच्छम्। आवयोः अनुपस्थितौ रावणः भ्रातृजायायाः सीतायाः अपहरणं कृत्वा अनयत्। तामेव आशां नीत्वा आवाम् आगच्छावः यत्  सम्भवतः सः आवयोः साहाय्यं कुर्यात्। आवां महाराजस्य सुग्रीवस्य समीपं गमिष्यावः।

हे वानरराज! यस्य चक्रवर्तिसम्राजः दशरथस्य पुरतः सम्पूर्णभूमण्डलस्य राजामहाराजाः नतमस्तकाः भवन्ति स्म, तस्य च शरणागताः भवन्ति स्म, तस्यैव महाराजस्य ज्येष्ठपुत्रः अद्य सुग्रीवस्य शरणम् आगच्छति, येन महाराजः सुग्रीवः तस्य दलबलेन सह तस्य (रामस्य) साहाय्यं कुर्यात्।

एवं ब्रुवाणस्य लक्ष्मणस्य कण्ठः अवरुद्धः अभवत्, तस्य च नेत्राभ्याम् अश्रूणि प्रवहन्ति स्म।

लक्ष्मणस्य वचनं श्रुत्वा हनुमान् अवदत् हे लक्ष्मण! भवतोः आगमनेन अद्य अस्माकं प्रदेशः पवित्रः अभूत्। वयं भवतोः दर्शनेन कृतार्थाः अभूम। भवन्तौ यथा विपत्तौ स्तः, तथा महाराजः सुग्रीवोऽपि महत्यां विपत्तौ अस्ति। तस्य अग्रजः बालिः सुग्रीवस्य पत्नीम् अपाहरत्, तं च राज्यात् निरवासयत्। अतः सः अस्मिन् पर्वते निर्जने स्थाने निवासं करोति। तथापि भवद्भ्याम् आश्वासनं ददामि यत् सः भवतोः सर्वप्रकारसाहाय्यं करिष्यति। 

इत्थम् उक्त्वा हि हनुमान् अत्यन्तम् आदरेण सह रामलक्ष्मणौ तस्य स्कन्धयोः आसयित्वा सुग्रीवस्य समीपम् अगच्छत्। 

*-प्रदीपः!*

On moksha

Courtesy: Sri.P.G.Krishnan

https://youtu.be/dnbVmFgERWo

Water Donation

Courtesy:Sri.P.R.Kannan

*पञ्चदानम्* 

 *उदकुम्भदानम्* 

உதகும்பதானம்

ब्रह्मणा प्रथमं सृष्टाः अघमर्षणहेतवः ।

आपो युष्मत्प्रदानेन तृप्यन्तु मम देवताः ॥

इदं उदकुम्भं सदक्षिणाकं वरुणदैवत्यं ब्राह्मणाय तुभ्यमहं संप्रददे न मम ।

 

ப்ரஹ்மணா ப்ரதமம் ஸ்ருஷ்டாஃ அகமர்ஷணஹேதவஃ |

ஆபோ யுஷ்மத்ப்ரதாநேந த்ருப்யந்து மம தேவதாஃ ||

இதம் உதகும்பம் ஸதக்ஷிணாகம் வருணதைவத்யம் ப்ராஹ்மணாய துப்யமஹம் ஸம்ப்ரததே ந மம |

 

நீர்களே, நீங்கள் பிரம்மதேவனால் முதலில் ஸ்ருஷ்டிக்கப்பட்டீர்கள். ஜனங்களின் பாவங்களைப் போக்குவதில் காரணமாக உள்ளீர்கள். நீர்களைத் தானம் செய்வதால் தேவதைகள் என்னிடம் திருப்தியடையட்டும்.

வருணபகவானுக்கு உகந்த இந்த ஜலம் நிறைந்த குடத்தை, தக்ஷிணை மற்றும் தாம்பூலத்துடன், பிராம்மணராகிய தங்களுக்கு அளிக்கிறேன். இனி இது என்னுடையதல்ல.

 

 *Udakumbhadanam* 

Waters, you were created first by Brahmadeva. You are instrumental in destruction of sins. May Devatas be pleased with me by my giving Dana of Waters.

I am giving in Dana this Pot full of Waters (Udakumbha), which is pleasing to Bhagavan Varuna, with Dakshina and Tambula to you, brahmana; this is no more mine.

Srimad Ramayana Kishkinda kandam part 1 in sanskrit

*श्रीरामायणकथा, किष्किन्धाकाण्डम्।*

(प्रथमः सर्गः)

हनुमता सह रामस्य मेलनम्। 

कमलम्, उत्पलं तथा मत्स्यः च इत्यादिभिः परिपूर्णस्य पम्पासरोवरस्य समीपं गत्वा तत्रत्यं रमणीयं दृश्यं दृष्ट्वा पुनः रामः सीतां स्मृत्वा विलापं करोति स्म।

सः लक्ष्मणम् अब्रवीत् हे सौमित्र! अस्य पम्पासरोवरस्य जलं वैदूर्यमणिवत् स्वच्छम् पवित्रं चास्ति। अस्मिन् सरोवरे पुष्पितानि कमलपुष्पाणि अतीव सुन्दराणि सन्ति। जले च  क्रीडन्तः पक्षिणः अतीव मनोहराः सन्ति।  चैत्रमासः सर्वान् वृक्षान्  पल्लवितान् कृत्वा फलपुष्पैः समृद्धान् अकरोत्। चतसृषु दिक्षु मनोहरसुगन्धः प्रसृतः अस्ति।

 यदि अद्य सीता अपि आवाभ्यां सह अभविष्यत् तर्हि एतद् मनोहरं दृश्यं दृष्ट्वा तस्याः हृदयं  प्रफुल्लितम् अभविष्यत्। मन्येऽहं यद् वसन्तरूपी अग्निः मां ज्वलयित्वा भस्मसात् कुर्यात्।  हा सीते! न जाने त्वं कस्यां दशायां स्थित्वा रुदित्वा रुदित्वा कालं यापयसि। अहं कियान् दुर्भगः अस्मि यत् त्वां तु मया सह आनयं किन्तु त्वां रक्षितुं न अशक्नवम्। हे लक्ष्मण! यस्मिन् स्थाने सीता भवेत्, यदि तस्मिन् स्थाने अपि एवं प्रकारेण वसन्तः प्रफुल्लितः स्यात् तर्हि तस्याः विरहविदग्धहृदयम् अत्यन्तं पीडां प्राप्नुयात्। सा अवश्यं मम वियोगात् रुदित्वा रुदित्वा तस्याः प्राणान् त्यजेत्। अहं जानामि यद् जलात् बहिः स्थितानां मीनानां या दशा भवति, मम वियोगात् सीतायाः अपि सा दशा भवेत्।

तस्याः अपि सा दशा भवेत् या दशा अद्य मम अस्ति। परन्तु तस्याः दुःखं मत्तः अधिकमेव भवेत् यतः स्त्रियः पुरुषाणाम् अपेक्षया अधिकभावुकाः कोमलाः च भवन्ति। एतत् सम्पूर्णं दृश्यम् अत्यन्तं मनोहारि अस्ति। यदि सीता अद्य मया सह अभविष्यत् तर्हि एतत् स्थानं त्यक्त्वा अहं कदापि अयोध्यां न अगमिष्यम्। सदैव तया सह अत्रैव रमणम् अकरिष्यम्। किन्तु एतत्तु मम केवलं स्वप्नमात्रम् अस्ति।

अद्य एषः दुर्भगः प्रियसीतायाः वियोगात् दुःखितः सन् वने भ्रमति।  या सीता मत्कृते राजप्रासादस्य सुखं पर्यत्यजत्, वने अहं तस्याः रक्षणं कर्तुं न अशक्नवम्। कथमहं जीवनं धराणि? अहम् अयोध्यां गत्वा कं किं वदिष्यामि? मातरं कौशल्यां किं वदिष्यामि? अहं किमपि विचिन्त्य न प्राप्नोमि। अस्याः विपत्तेः मुक्तेः उपायं न प्राप्नोमि। अहम् अस्मिन् पम्पासरोवरे निमज्ज्य मम प्राणान् त्यक्ष्यामि। हे भ्रातः लक्ष्मण! त्वम् इदानीमेव अयोध्याम् अपगच्छ। अहं जनकनन्दिन्या सीतया विना जीवितुं न शक्नोमि। 

ज्येष्ठभ्रातुः तादृशीं दशां दृष्ट्वा लक्ष्मणः अवदत् हे पुरुषोत्तम राम! भवान् शोकं मा कार्षीत्। हे रघुनन्दन! यदि रावणः पातालतः अपि अधिकं दूरं गच्छेत् तर्हि अपि सः जीवितुं न शक्नुयात्। आदौ भवान् तस्य सङ्केतम् अन्विष्यतु। तदा सः भ्रातृजायां सीतां प्रत्यर्पयेत् अन्यथा सः म्रियेत। भवान् तु अत्यन्तं धैर्यवान् पुरुषः अस्ति। अस्यां विपत्तौ भवान् धैर्यं धरेत्। वयं धैर्येण, उत्साहेन, पुरुषार्थेन च  रावणं पराजित्य तस्मात् सीतां मोचयितुं शक्नुयाम। भवान् धैर्यं धरतु।

लक्ष्मणः यदा तादृग्वचनैः रामम् अबोधयत् तदा   अत्यन्तं सन्तप्तः रामः  शोकं मोहं च परित्यज्य  धैर्यम् अधरत्। तौ पम्पासरोवरम् उत्तीर्य तदा अग्रे अगच्छताम्।  

चलित्वा चलित्वा यदा तौ ऋष्यमूकपर्वतस्य समीपं प्राप्नुतां तदा तस्मिन् पर्वते स्वमित्रैः सह विचरणं कुर्वाणः अत्यन्तं  बलवान् वानरराजः सुग्रीवः तौ तेजस्विनौ युवकौ अपश्यत्।

तौ दृष्ट्वा सुग्रीवस्य मनसि शङ्का उत्पद्यते स्म, सः च तस्य मन्त्रिणः अवदत् - निश्चयेन बालिः तौ धनुर्धारिणौ वीरौ  छद्मवेशेन अप्रेषयत्।

भयभीतः सन् सुग्रीवः तस्य मन्त्रिभिः सह ऋष्यमूकपर्वतस्य शिखरम् अगच्छत्।

सुग्रीवं तादृशं चिन्तितं दृष्ट्वा वाक्पटुः हनुमान् अवदत् हे वानराधिपते! बालिः तु शापकारणात् अत्र आगन्तुमेव न शक्नोति। तर्हि किमर्थं भवान् वृथैव चिन्तयति?

*-प्रदीपः!*

Yàanta paanta thyagaraja kriti meaning - Periyavaa

1970களில் திருவையாறு தியாகப்ரம்ம சபா கமிட்டித் தலைவர் பொறுப்பில் ஸ்ரீ எம்பார் விஜயராகவாச்சாரியார் இருந்தார்...

அப்போது ஸ்ரீ தியாகையர் சமாதியைச் சுற்றி வரும் பிரகார சுவற்றில் ஸ்ரீ தியாகையர் அவர்களின் கீர்த்தனைகள் யாவற்றையும்.... தமிழ் அர்த்தத்துடன் சலவைக் கற்களில் பதிந்து வைக்க தீர்மானித்து 90% பணிகள் முடிந்தும் விட்டது...

எம்பார் அவர்களுக்கு மிகப்பெரிய சங்கடம்... 10% வேலைகள் பாக்கி... சில கீர்த்தனங்களில்... *#யாந்த_பாந்த* என்ற வார்த்தை ப்ரயோகத்துக்கு அர்த்தம் தெரியவில்லை...

ஆந்திர கலாசாலை/ தெலுகு அறிஞர் பெருமக்கள் அகராதிகள் என எங்கு தேடியும் அந்தப் பதத்துக்கு பொருள் காண முடியவில்லை...

மகான்களின் வாக்கு.... மகான்களுக்கு புரியும்... என்பதில் நம்பிக்கை உடைய எம்பார்... ஒருநாள் காரில் காஞ்சிபுரம் புறப்பட்டார்... ஸ்ரீ பரமாசாரியா ஸ்வாமி சந்திரசேகரேந்திர ஸரஸ்வதி ஸ்வாமிகள் முன்பு நமஸ்ரித்தார்... பரஸ்பர மரியாதை/ குசலம் விசாரிப்புகள்...

எம்பார் விஜய ராகவாச்சாரிக்கு எப்படித் துவக்குவது என்று தெரியவில்லை...

திடீர் என்று ஸ்வாமி எம்பாரிடம், திருவையாறு தியாகராஜ ஸ்வாமி திருப்பணி விஷயமாக, 

*#யாரையாவது_பாத்தோமா* காரியத்தை முடித்தோமா என்று இருக்கணும்... இந்த ஆராதனை க்குள் வேலையை முடிச்சுடலா மோனோ?!

எம்பார்: அது விஷயமாகத்தான் ஒரு பிரச்சனை எடுத்துண்டு பெறியவா கிட்டே வந்து இருக்கேன்...

ஸ்வாமி:-

உனக்கு தெரியாததா... ப்ரவசன ரத்னத்துக்கே... சந்தேகமா?!  

*#யார் நம்புவா?!

*#பாந்தமா புரியறா மாதிரி சொல்லு... எனக்கு தெரிஞ்சா சொல்றேன்...

எம்பார்:÷ ஸ்வாமி... அடியேன்... தாசன்... நிஜமாகவே என் முயற்சி எல்லாம்... இந்த விஷயத்தில் தோல்வி... 

ஸ்வாமி:÷

ராகவா... கலியுகதில் நாம ஜெபம் மோக்ஷம் தரும் என்பது... வியாக்யான கர்த்தாக்கள் அபிப்பிராயம்... 

ஆனால்... திவ்ய நாம ஸங்கீர்தனம்... அதாவது இசை கலந்து நாமம் சொல்லவேண்டும்... அதைத்தான் பாகவதாள் குறிப்பாக மருதாநல்லூர் ஸ்வாமிகள் போன்றவர்கள் செய்து வருகிறார்கள்...

பக்தி வேதாந்த இயக்கம் 1966இல் அமெரிக்காவில் ஆரம்பிச்சி, அதில் ஸ்ரீ ப்ரபுபாதர் சொல்வது கூட சங்கீதமாக ஹரே /ஹரே என்ற prefix/suffix சேர்த்து இசை/ஸ்வரம் கூட்டித்தான் பகவான் நாமாக்கள் சொல்லி இருக்கா... தனியாக இல்லை...

ராம சிவ நாம ஜெபங்கள் கூட குரு முகமாகவே உபதேசிக்கப் படணும் என்று வழக்கம் இருக்கு...

நாரத மஹரிஷி கூட வால்மீகிக்கு ராம நாமத்தை நேரடியாக உபதேசிப்பதற்க்கு பதிலாகவே *#மரா_மரா* என்று உபதேசித்து இருக்கலாம் என்று தோன்றுகிறது...

தியாகராஜ ஸ்வாமிகள் காலத்தில் கூட ராமநாமா என்பது சூக்ஷ்ம மந்த்ர உபதேசமாகவே இருந்து இருக்கு... 

ஆதியும் அந்தமும் இல்லா அருட்பெரும் ஜோதி என்கிறார் வள்ளலார் ஸ்வாமிகள்... ஆதி என்றால் ஆரம்பம்... அந்தம் என்றால் முடிவு...அதனாலே தான் ஸ்ரீ தியாகராஜ ஸ்வாமிகள் ஸம்ஸ்க்ருத மொழியில் "ய" य என்ற அக்ஷரத்தின் அந்தமாக (முடிவாக) வரும் "ரா" रा என்ற அக்ஷரம்... ஸம்ஸ்க்ருத மொழியில் வரும் 4 ப வரிசை எழுத்துக்களின் प फ ब भा Pa Pha Ba Bha முடிவில் வரும் म ம என்ற எழுத்தையும் குறிக்கும் *#ராம* நாமத்தை மந்திரமாக வார்த்தையாக *#யா_அந்த_பா_ந்த* * #யாந்த பாந்த* என்று குறிப்பிட்டு உள்ளார் என்று நிறுத்திய மகா ஸ்வாமி...

இதைத்தான் நீ வந்த உடனேயே யாரையாவது பாத்தோமா காரியத்தை முடித்தோமா என்று நாசூக்கா சொன்னேன்... 

யார் நம்புவா

பாந்தமா புரியற மாதிரி சொல்லு என்று திரும்பவும் சொன்னேன்...

பெரியவர் சொல்லச் சொல்ல எம்பார் கண்களில் இருந்து ஆனந்தபாஷ்பம்...

மரா மரா மரா மரா...

யாந்த பாந்த....

ஹரே ராம ஹரே ராம ...

ராம ராம ஹரே ஹரே ...

From snake to Ganga.....unimaginable description - That is sanskrit

Srimad Ramayana Aranya kandam part 18 in sanskrit

*श्रीरामायणकथा, अरण्यकाण्डम्!*

(अष्टादशः सर्गः)

शबर्याः आश्रमः। 

तदन्तरं तौ उभावपि भ्रातरौ कबन्धस्य निर्देशानुसारं सुग्रीवेण सह मेलितुम् अटित्वा अटित्वा पम्पासरोवरस्य पश्चिमतटं प्राप्नुताम्। तत्र तौ शबर्याः रमणीयम् आश्रमम् अपश्यताम्। शबरी सिद्धा तपस्विनी आसीत्। आश्रमे सा पाद्यम् अर्घ्यं च इत्यादिभिः रामलक्ष्मणयोः यथोचितं सत्कारं पूजनं च अकरोत्। 

रामचन्द्रः शबरीम् अपृच्छत्  हे तपस्विनि! तव तपस्यायां बाधा तु केनचित् न उत्पद्यते? कश्चिद् राक्षसः तु त्वां न तुदति? 

रामस्य स्नेहयुक्तं शब्दं श्रुत्वा वृद्धा शबरी हस्तौ योजयित्वा अवदत् हे प्रभो! मम अस्मिन् आश्रमे भवतः आगमनेन मम सम्पूर्णा तपस्या सफला अभवत्। मम गुरुदेवः तु तस्मिन् दिने बैकुण्ठवासी अभवत् यस्मिन् दिने चित्रकूटे भवतः आगमनम् अभवत्। सः तस्य अन्तिमे दिने भवतः विषये माम् अवदत्।

सः अवदत् यत् भवान् अतिथिरूपेण मम आश्रमं प्रति आगमनात् परं भवतः दर्शनं कृत्वा हि अहं श्रेष्ठम् अक्षयलोकं गन्तुं शक्नुयाम्। हे पुरुषसिंह! पम्पातटे फलितानि मधुराणि कानिचन फलानि अहं भवतः कृते संगृह्य अस्थापयम्।  कृपया भवान् तानि स्वीकृत्य मां कृतार्थां करोतु।

रामः सहर्षं शबर्याः हस्तात् फलानि स्वीकृत्य अखादत्। 

अनन्तरं रामः शबरीं तस्याः गुरूणां विषये यदा अपृच्छत् तदा माता शबरी अवदत् हे राम! पुरतः यत् सघनवनं दृश्यते, तद् मतङ्गवनम् अस्ति। एकदा मम गुरवः तस्मिन् स्थाने कञ्चन  विशालं यज्ञम् अकुर्वन्।  यद्यपि सः यज्ञः आबहुभ्यः वर्षेभ्यः पूर्वम् अभवत् तथापि इदानीं यावत् तस्य यज्ञस्य सुगन्धितधूमः  सम्पूर्णं वातावरणं सुगन्धितं करोति। यज्ञस्य पात्राणि इदानीमपि यथास्थाने स्थापितानि सन्ति।

 हे प्रभो! अहं मम जीवनस्य सर्वां

धार्मिकमनःकामनाम् अपूरयम्, केवलं भवतः दर्शनस्य अभिलाषः अवशिष्टः आसीत्। अद्य सः अभिलाषः अपि पूर्णः अभूत्। अतः भवान् मह्यम् अनुमतिं ददातु यद् अहं मम एतद् नश्वरशरीरं परित्यज्य तं लोकं गच्छेयं यं लोकं मम गुरवः अगच्छन्।

शबर्याः अदम्याध्यात्मिकशक्तिं दृष्ट्वा रामः अब्रवीत् हे परमतपस्विनि! तव इच्छा अवश्यं पूर्णा भवेत्। अहं प्रार्थयामि यत् परमात्मा तव मनःकामनां पूरयेत्।

रामचन्द्रस्य आशीर्वादं प्राप्य माता शबरी समाधौ लीना भूत्वा तस्याः नश्वरशरीरं परित्यज्य परमलोकं प्रति प्रस्थानम् अकरोत्। ततः परं रामः तस्याः अन्तिमसंस्कारं कृत्वा तौ उभावपि भ्रातरौ पम्पासरोवरम् अगच्छताम्। तस्य निकटे हि पम्पानदी प्रवहति स्म, यस्याः तटं नानाप्रकारवृक्षः, पुष्पम्, पल्लवः च इत्यादिभिः शोभमानम् आसीत्। तत्स्थानस्य शोभां दृष्ट्वा रामः स्वीयं सर्वं शोकं व्यस्मरत्। सः सुग्रीवेण सह मेलनस्य उद्देश्येन  पम्पानद्याः तटे तटे अटित्वा अटित्वा पुरीं प्रति गच्छति स्म। 

॥ अरण्यकाण्डम् समाप्तम्॥

*-प्रदीपः!*

Srimad Ramayana Aranya kandam part 14a in sanskrit

*श्रीरामायणकथा, अरण्यकाण्डम्!*

(चतुर्दशः सर्गः)

सीतारावणयोः संवादः।

(द्वितीयः खण्डः)

सीतायाः कठोरम् अपमानजनकं च वचनं श्रुत्वा रावणः कुपितः सन् अवदत् हे सीते! अहं तुभ्यं द्वादशमासात्मकं समयं ददामि। यदि एकवर्षाभ्यन्तरे त्वं स्वेच्छापूर्वकं मम समीपं न आगच्छेः तर्हि अहं त्वां कर्तयित्वा खण्डं खण्डं करिष्यामि।

पुनः सः राक्षसीः अवदत्, यूयम् एताम् इतः अशोकवाटिकां नीत्वा गच्छत। तत्र नीत्वा तस्यै यावत् कष्टं भयं च दातुं शक्नुथ तावद् यच्छत।

लङ्कापतेः रावणस्य आज्ञां प्राप्य राक्षस्यः सीतां नीत्वा अशोकवाटिकाम् अगच्छन्। अशोकवाटिका किञ्चन रमणीयं स्थलम् आसीत् किन्तु पत्युः वियोगात् निशाचरीणां च दुर्व्यवहारकारणात् सा तत्र अत्यन्तं दुःखिता भवति स्म। 

सीतायाः अशोकवाटिकायां प्रवेशः अभवत् इति ज्ञात्वा पितामहः ब्रह्मदेवः देवराजस्य इन्द्रस्य समीपं गत्वा अवदत् हे इन्द्रदेव! पतिव्रता देवी सीता या कदापि दुःखं न अपश्यत् सा इदानीं पत्युः चरणयोः दर्शनात् वञ्चिता भूत्वा अत्यन्तं दुःखिता चिन्तया च सन्तप्ता अभवत्। सा भोजनमपि अत्यजत्।

अस्यां दशायां सा निश्चयेन स्वीयान् प्राणान् त्यक्ष्यति। अतः त्वं शीघ्रं लङ्कापुरीं गत्वा तस्यै उत्तमं हविष्यं प्रयच्छ!

ब्रह्मादेवस्य आज्ञानुसारं इन्द्रदेवः तत्काले हि  लङ्कापुरीं प्राप्नोत्। 

सः निद्रादेव्याः साहाय्येन तत्रत्यान् सर्वान् राक्षसान् अमोहयत्। पुनः सः सीतायाः समीपं गत्वा अब्रवीत् हे देवि! भवती शोकं मा कार्षीत्। अहं शचीपतिः इन्द्रः रामस्य साहाय्यं करिष्यामि। सः शीघ्रं हि विशालसेनां नीत्वा समुद्रम् उत्तीर्य अत्र आगमिष्यति। अतः भवती एतद् हविष्यं स्वीकरोतु। एतद् हविष्यं भुक्त्वा भवती सहस्रवर्षं यावत् क्षुधातृषाभ्यां रहिता भूत्वा स्थातुं शक्ष्यति।

आशङ्किता सीता अवदत्, कथमहं विश्वासं करोमि यद् भवान् देवराजः इन्द्रः एवास्ति?  देवराजः इन्द्रः तदा समस्तदेवोचितलक्षणानां  प्रदर्शनं कृत्वा सीतायाः शङ्कां न्यवारयत्। सीतायाः यदा

विश्वासः अभवत् तदा सा अब्रवीत्, एतद् मम सौभाग्यं यद् अद्य मम पत्युः नाम अश्रौषम्। मम कृते भवान् मम श्वशुरस्य पितुः जनकस्य च तुल्यः अस्ति। अहं भवतः हस्तात् एतत् पायसरूपं हविष्यं स्वीकरोमि। 

एवं प्रकारेण देवराजेन इन्द्रेण प्रदत्तं हविष्यं भुक्त्वा जानकी क्षुधातृष्णयोः कष्टात् विमुक्ता अभवत्। देवराजः इन्द्रः च तदा ततः देवलोकम् अगच्छत्।

*-प्रदीपः!*

Srimad Ramayana Aranya kandam part 14 in sanskrit

*श्रीरामायणकथा, अरण्यकाण्डम्!*

(चतुर्दशः सर्गः)

सीतारावणयोः संवादः।

रामस्य वियोगात् अत्यन्तं दुःखितायाः अश्रूणि प्रवाहयन्त्याः सीतायाः समीपं गत्वा रावणः अवदत् हे शोभने! राज्यात् च्युतस्य दीनतपस्विनः रामस्य कृते तव अश्रुप्रवाहणं सर्वथा व्यर्थमेव। रामे तावती शक्तिः कुत्र यत् सः अत्र आगत्य त्वां नेतुं शक्नुयाः। त्वं रामं विस्मर! हे विशाललोचने! त्वं मां तव पतिरूपेण अङ्गीकुरु। समुद्रेण वेष्टितं शतयोजनं यावत् विस्तृतम् एतत् मम राज्यं तुभ्यं समर्पयिष्यामि। अहं त्रयाणां लोकानां स्वामी तव चरणयोः दासः भूत्वा जीविष्यामि। मम सर्वाः राज्ञीः तव दास्यः भूत्वा जीविष्यन्ति। समस्तदेवः, दानवः, नरः, किन्नरः च इत्यादयः ये मम दासाः सन्ति, ते सर्वे तव दासाः भूत्वा स्थास्यन्ति।  

तव प्राक्तनं दुष्कर्म तुभ्यं वनवासस्य कष्टं प्रदाय समाप्तम् अभवत्, इदानीं तव पुण्यकर्म हि अवशिष्टम् अस्ति। अधुना मया सह उषित्वा समस्तप्रकार-पुष्पहारः, दिव्यगन्धः, श्रेष्ठम् आभूषणं च इत्यादीनां सेवनं कुरु। हे सुमुखि! तव कमलस्य समानम् एतत् सुन्दरं निर्मलं मनोहरं च मुखं शोकेन पीडितं भूत्वा शोभाहीनम् अभवत्। मां तव पतिरूपेण अङ्गीकृत्य पुनः तव तद् मुखं शोभमानं कुरु। धर्मः लोकलज्जा च इत्यनयोः भयं निर्मूलम् अस्ति। एतत् सर्वं केवलं तव मिथ्या विचारः एव।

युद्धे कस्याश्चित् सुन्दर्याः हरणं कृत्वा तया सह विवाहः क्रियेत चेत् सः विवाहः तु वैदिकरीतेः कश्चन अङ्गः एव। तदर्थं त्वं शङ्कारहिता भूत्वा मम अर्धाङ्गिनी भव। तव कोमलचरणौ अहं मम शिरोभिः प्रणमामि, मयि शीघ्रं कृपां कुरु।

रावणस्य तादृशं वचनं श्रुत्वा रामस्य वियोगात् शोकेन सन्तप्ता सीता अवदत् हे अधम राक्षस! परमपराक्रमी धर्मपरायणः सत्यप्रतिज्ञः दशरथनन्दनः श्रीरामचन्द्रः एव मम पतिः अस्ति। तमतिरिच्य अन्यं कमपि पुरुषम् अहं द्रष्टुमपि न शक्नोमि।  यदि त्वं मम पत्युः पुरतः बलपूर्वकं मम अपहरणम् अकरिष्यः तर्हि खरवत् तवापि सा एव दशा अभविष्यत्। परन्तु त्वं तु कापुरुषवद् मां चोरयित्वा आनयः। तव इत्थम् अनर्गलप्रलापेन एवं भाति यत् सम्पूर्णलङ्कया सह तव विनाशस्य समयः आगच्छति। 

त्वम् अस्मिन् भ्रमे मा स्थाः यद् देवाः राक्षसाः तव कामपि हानिं कर्तुं न शक्नुवन्ति, अतः रामः अपि त्वां हन्तुं न शक्नुयात्। तस्य हस्ताभ्यां तव मृत्युः निश्चितः अस्ति। इदानीं तव जीवनकालः समाप्तप्रायः अभूत्। तव तेजः, बलम्, बुद्धिः च इत्यादिकं सर्वं पूर्वं हि नष्टम् अभवत्। 

यस्य बुद्धिः नष्टा भवति तस्य विनाशकालः दूरे न भवति। 

अरे राक्षसाधम! त्वं महापापी असि अतः त्वं मम स्पर्शं कर्तुं न शक्नोषि। त्वं कदाचित् चिन्तयसि यत् कमलेषु  विहारं कुर्वाणाः हंसाः किं कुक्कुटैः सह स्थातुं शक्नुवन्ति?  

त्वं मम एतत् संज्ञाशून्यं जडशरीरं बद्ध्वा वा स्थापय, कर्तय वा, परन्तु अहं कदापि निन्दनीयं कार्यं कर्तुं न शक्नोमि।

*-प्रदीपः!*

Srimad Ramayana Aranya kandam part 13 in sanskrit

*श्रीरामायणकथा, अरण्यकाण्डम्!*

(त्रयोदशः सर्गः)

जटायुवधः।

 सीतायाः करुणक्रन्दनं श्रुत्वा जटायुः तां प्रति अपश्यत्। सः च विमाने सीतया सह रावणमपि दृष्ट्वा अवदत् अरे रावण! त्वं परस्त्रियम् अपहृत्य नीत्वा गच्छसि! अरे लङ्केश! सा महाप्रतापिनः श्रीरामचन्द्रस्य भार्या अस्ति। त्वं राजा भूत्वा अपि एवं निन्दनीयं कर्म कथं करोषि? राज्ञः धर्मस्तु परस्त्रीणां रक्षणम्। त्वं कामेन वशीभूतः सन् स्वीयं विवेकं विस्मरसि। त्वं शीघ्रं रामस्य पत्नीं मुञ्च! हे रावण! त्वं मम समक्षं सीतां नीत्वा गन्तुं न शक्नोषि! यावद् अहम् अस्मि तावत् सीतायाः रक्षणं करिष्यामि। तत्रैव तिष्ठ! त्वया सह युद्धं कर्तुम् आगच्छामि।

जटायोः तत् कठोरम् अपमानजनकं वचनं श्रुत्वा रावणः तस्य उपरि आक्रमणम् अकरोत् यः रावणात् सीतां मोचयितुं द्रुतवेगेन विमानं प्रति आगच्छति स्म। पर्वतवद् विशालाकारौ तौ उभावपि एकः अपरेण सह सङ्घर्षं कर्तुम् आरभेताम्।  क्रुद्धः जटायुः स्वेन पराक्रमेण द्विवारं रावणस्य धनुः अत्रुटत्, तस्य रथम् अच्छिनत्, तस्य रथस्य सारथिमपि अहन्।

सः ताडयित्वा ताडयित्वा रावणं व्रणितम् अकरोत्।

रावणः व्रणितः अभवत् चेदपि वृद्धदुर्बलजटायोः अपेक्षया सः अधिकः शक्तिशाली आसीत्। अवसरे प्राप्ते सः खड्गेन जटायोः बाहुद्वयम् अकर्तयत्। तदानीं पीडया सः व्याकुलः सन् मूर्च्छितः भूत्वा पृथिव्याम् अपतत्। 

जटायुः भूमौ अपतत् इति दृष्ट्वा जानकी हा राम! हा लक्ष्मण! इत्येवं चीत्कारं कुर्वती विलापं करोति स्म। रावणः तदा सीतायाः केशान् गृहीत्वा ताम् उन्नीय आकाशमार्गेण लङ्कां प्रति प्रस्थानम् अकरोत्।

 

तत्समये उन्नतललाटयुक्तायाः, सुन्दरकृष्णकेशयुक्तायाः, गौरवर्णायाः, मृगनयनायाः जानक्याः सुन्दरं मुखं रावणस्य अङ्के अपतत् इत्येवं दृश्यते स्म, यथा पूर्णिमायाः चन्द्रः नीलमेघान् व्रश्चित्वा द्योतते स्म। 

सीतायाः क्रन्दनं श्रुत्वा वनस्य सिंहः व्याघ्रः, मृगः च इत्यादयः सर्वे रावणाय कुपिताः भूत्वा तस्य विमानस्य अधः अधः धावन्ति स्म। 

पर्वतेभ्यः पतितं जलप्रपातं दृष्ट्वा एवं प्रतीयते स्म यत् सोऽपि सीतायाः दुःखेन दुःखितः भूत्वा अश्रूणि प्रवाहयति स्म। अपिच श्वेतमेघैः आच्छादितं सूर्यमपि दृष्ट्वा एवं प्रतीयते स्म यत् सोऽपि तस्य कुलवध्वाः दुर्दशां दृष्ट्वा तस्य मुखं श्रीहीनं भवति स्म। सर्वे सीतायाः दुःखेन दुःखिताः भवन्ति स्म।

दुष्टरावणात् मुक्तेः कञ्चिदपि उपायं न दृष्ट्वा सीता दीनतापूर्वकं परमात्मनः  प्रार्थनां करोति स्म हे परमात्मन्! हे प्रभो! मम रक्षणं कुरु, मम रक्षणं कुरु! हे सर्वशक्तिमन्! अस्मिन् समये मम रक्षणं कुर्वाणः त्वादतिरिच्य अन्यः कश्चिदपि नास्ति। हे दयामय! मम सतीत्वस्य रक्षणं कुर्वाणः केवलं त्वं हि असि। 

मार्गे सीता एकस्मिन् पर्वते पञ्च वानरान् अपश्यत्। तान् दृष्ट्वा सीता ते मम पतिं रामं मम सन्देशं निश्चयेन वदेयुः इति विचिन्त्य स्वीये प्रच्छदे तस्याः वस्त्राभूषणानि बद्ध्वा तेषां वानराणां मध्ये अपातयत्। तीव्रवेगेण उड्डीय गच्छन् रावणः सीतया कृतं तत् कार्यं न अपश्यत्, न च तद्विषये तस्य आभासः अभवत्। 

वनम्, पर्वतः, समुद्रः च इत्यादीनि उत्तीर्य रावणः सीतया सह लङ्कापुरीं प्राप्नोत्। तत्र सः दानवैः निर्मिते सुन्दरभवने सीतां स्थापयित्वा क्रूरराक्षसीः आहूय ताभ्यः आज्ञाम् अददात् - मम आज्ञया विना काचित्/कश्चिदपि अनया स्त्रिया सह न मिलेत्। एषा यत्किमपि वस्त्रम्, आभूषणम्, खाद्यपदार्थं वा यदि याचेत तर्हि तत्क्षणं हि तस्यै दीयेत। केनापि प्रकारेण तस्याः किमपि कष्टं न भवेत् न च तस्याः तिरस्कारः केनापि क्रियेत। अवज्ञां कुर्वते दण्डं प्रदास्यामि।

इत्थं राक्षसीभ्यः आदेशं दत्त्वा रावणः स्वीयं भवनम् अगच्छत्। तत्र सः तस्य अष्ट शूरवीरान्  सेनापतीन् आहूय तेभ्यः आज्ञाम् अददात् - यूयं सर्वे गत्वा दण्डकारण्ये निवसत! तत्र रामः लक्ष्मणः च द्वौ तपस्विनौ अस्माकं जनस्थानम् अनाशयताम्। यूयं तत्र उषित्वा तौ किं कुरुतः किं च न इति विषये तयोः गतिविधिं ज्ञात्वा मह्यं यथाशीघ्रं सूचनां यच्छत। अवसरे प्राप्ते तयोः वधं कुरुत। अहं युष्माकं पराक्रमं सम्यग् जानामि, अतः तयोः हननस्य दायित्वं युष्मभ्यं ददामि।

एवं प्रकारेण तेभ्यः राक्षसेभ्यः आदेशं प्रदाय  कामी राक्षसः रावणः वासनया पीडितः सन् सीतया सह मेलितुं पुनः अगच्छत्।

*-प्रदीपः!*

Srimad Ramayana Aranya kandam part 12 in sanskrit

*श्रीरामायणकथा, अरण्यकाण्डम्!*

(द्वादशः सर्गः)

सीताहरणम्। 

(द्वितीयः खण्डः)

रावणस्य नीचतापूर्णं प्रस्तावं श्रुत्वा सीता कोपेन अवदत् हे अधम राक्षस! त्वं परमतेजस्विनः महतः योद्धुः रामचन्द्रस्य पराक्रमं न जानासि, अतः त्वं मम  सम्मुखे एतं कुत्सितप्रस्तावं स्थापयितुं  दुःसाहसं करोषि। अरे मूर्ख! किं त्वं वनराजस्य सिंहस्य मुखात् दन्तं निष्कासयितुम् इच्छसि? तव शिरसि कालः नृत्यति, तदर्थं त्वम् ईदृशं प्रस्तावं नीत्वा आगच्छसि। तव मृत्युः त्वाम् अत्र आनयत्!

सीतायाः अपमानजनकं वाक्यं श्रुत्वा रावणः अत्यन्तं कुपितः सन् नेत्रे रक्तवर्णे कृत्वा अवदत्  सीते! त्वं मम बलं प्रतापं च न जानासि। अहम् आकाशे स्थित्वा कन्दुकवत् पृथिवीम् उन्नेतुं शक्नोमि। महासमुद्रस्य सर्वं जलं पीत्वा तं समुद्रं शोषयितुं शक्नोमि। अहं त्वां नेतुम् आगच्छामि, त्वां नीत्वा हि इतः गमिष्यामि।

एवमुक्त्वा हि रावणः स्वीयं ब्राह्मणवेषं त्यक्त्वा  विकरालरूपं धृत्वा तस्य हस्ताभ्यां सीतां गृहीत्वा तस्य स्कन्धे आसयित्वा निकटे स्थितं पुष्पकविमानम् आरोहत्। 

एवम् अप्रत्याशितरूपेण रावणद्वारा अधिगृहीता सीता हा राम! हा राम! इति वदन्ती रावणात् आत्मानं मोचयितुं प्रयतते स्म। परन्तु बलवतः रावणस्य पुरतः सा असमर्था आसीत्।

रावणः तदा सीतां विमानस्य एकस्मिन् कोणे बद्ध्वा स्थापयित्वा तीव्रगत्या लङ्कां प्रति प्रस्थानम् अकरोत्।  सीता निरन्तरं विलापं करोति स्म, हा राम! पापी रावणः मां नीत्वा गच्छति। हे लक्ष्मण! त्वं कुत्र असि? तव बलवन्तौ बाहू इदानीं एतस्मात् दुष्टात् मम रक्षणं किमर्थं न कुरुतः? हा! अद्य कैकेय्याः  मनःकामना पूर्णा अभूत्।

एवं प्रकारेण विलापं कुर्वती सीता मार्गे जटायुम् अपश्यत्।  जटायुं दृष्ट्वा हि सा उच्चैः तम् आह्वयत्  हे आर्य जटायो! पश्यतु! लङ्कायाः एषः दुष्टः राजा रावणः माम् अपहृत्य नयति। एतस्मात् नराधमात् तु भवान् मां रक्षितुं न शक्नुयात् यतः भवान् वृद्धः, दुर्बलः चास्ति। किन्तु एषः बलवान् यः अनेकेषु युद्धेषु  विजयं प्राप्य तस्य दुस्साहसम् अधिकम् अभवत्। किन्तु रावणद्वारा मम अपहरणस्य वृत्तान्तं सर्वं भवान् मम पतिम् अवश्यं श्रावयतु।

*-प्रदीपः!*

Maha Narayana Upanishad - Meaning in tamil part39

39 *மஹா நாராயண உபநிஷத்*

*தைத்திரிய நாராயணவல்லீ*

*ம்ருத்திகா ஸூக்தம்*

ம்ரு'த்திகே ஹந பாபம் யந்மயா து³ஷ்க்ரு'தம் க்ரு'தம் । ம்ரு'த்திகே ப்³ரஹ்ம த³த்தாஸி காஶ்யபேநாபி⁴மந்த்ரிதா । ம்ரு'த்திகே தே³ஹி மே புஷ்டிம் த்வயி ஸர்வம் ப்ரதிஷ்டி²தம் ॥ 39 ॥

*பொருள்*

மண் வடிவானவளே! என்னால் செய்யப்பட்ட தீச்செயல்கள் எவையோ அவற்றையும், என் பாவத்தையும் போக்கியருள்வாய்.  மண் வடிவானவளே! நீ காசியபரால் வேண்டப்பட்டு பிரம்மாவால்  அளிக்கப்பட்டவள். மண் வடிவானவளே! எனக்கு புஷ்டியை அளிப்பாயாக. உன்னிடமே அனைத்தும் நிலைபெற்றுள்ளது.

मृत्तिके हन पापं यन्मया दुष्कृतं कृतम् । मृत्तिके ब्रह्मदत्तासि काश्यपेनाभिमन्त्रिता । मृत्तिके देहि मेपुष्टिं त्वयि सर्वं प्रतिष्ठितम् ॥ ३९॥

mṛttike hana pāpaṁ yanmayā duṣkṛtaṁ kṛtam .

mṛttike brahmadattāsi kāśyapenābhimantritā .

mṛttike dehi me puṣṭiṁ tvayi sarvaṁ pratiṣṭhitam .. 39..

*Meaning*

39. O excellent earth, destroy my evil deeds as well as sins connected with me! O excellent earth, thou art a gift from God to creatures! Thou art prayed over by Kaśyapa! O excellent earth, grant me prosperity, for everything depends on thee!

Srimad Ramayana Aranya kandam part 11 in sanskrit

*श्रीरामायणकथा, अरण्यकाण्डम्!*

(एकादशः सर्गः)

स्वर्णमृगः। (द्वितीयः खण्डः)

तदानीं रामस्य कस्यचिद् अनिष्टस्य आशङ्का अभवत्, सः च द्रुतगत्या आश्रमं प्रति आगच्छति स्म। 

तत्र च सीता यदा स्वपत्युः स्वरेण हा सीते! हा लक्ष्मण! इति अशृणोत् तदा सा अत्यन्तं व्याकुला भूत्वा लक्ष्मणम् अब्रवीत् हे लक्ष्मण! एवं प्रतीयते यत् तव भ्राता अवश्यं हि कस्मिंश्चित् सङ्कटे अपतत्। त्वं शीघ्रं गत्वा तस्य साहाय्यं कुरु। तस्य आर्तपूर्णं शब्दं श्रुत्वा मम हृदयं चिन्तया अधीरम् अभवत्। 

आशङ्कया आतुरायाः सीतायाः वचनं श्रुत्वा लक्ष्मणः अब्रवीत् हे आर्ये! एवं तु अहं भवतीम् एकाकिनीं त्यक्त्वा गन्तुं न शक्नोमि। भ्राता भवत्याः रक्षणस्य दायित्वं मह्यम् अददात्। भवत्या धैर्येण स्थीयताम्, भ्राता शीघ्रं हि प्रत्यागच्छेत्।

दुःखिता भूत्वा सीता अवदत् लक्ष्मण! तव वचनं श्रुत्वा मम एवं भाति यत् त्वं भ्रातुः रूपेण तस्य शत्रुः असि।  तदर्थं हि तस्य आर्तनादं श्रुत्वा अपि त्वं तस्य साहाय्यार्थं गन्तुं न इच्छसि। यदि तस्य किमपि भवेत् तर्हि मम रक्षणेन कः लाभः? 

एवं कथयन्त्याः सीतायाः नेत्राभ्याम् अश्रूणि प्रवहन्ति स्म। 

सीतायाः तादृशीं दशां दृष्ट्वा लक्ष्मणः हस्तौ योजयित्वा अवदत् हे देवि! भवती वृथा हि दुःखिता भवति। संसारेऽस्मिन् देवता, दानवः, मनुष्यः, गन्धर्वः राक्षसः च इत्येतेषु कश्चिदपि नास्ति यद् भ्रातुः पराक्रमं सम्मुखीकुर्यात्। मायाविराक्षसाः नानाप्रकारं रूपं धरन्ति,  विविधप्रकारस्वरेण च वदन्ति, अतः अत्र भवत्याः चिन्तनस्य आवश्यकता नास्ति। भवती क्षणमेकं प्रतीक्षां करोतु, सः शीघ्रं हि आगच्छेत्। 

लक्ष्मणस्य तर्कयुक्तं वचनं श्रुत्वा सीतायाः कोपः इतोपि अधिकः अभवत्। सा अवदत् लक्ष्मण! अहं तव मनोभावं सम्यग् अवगच्छामि। रामस्य मृत्युः भवतु, अनन्तरं त्वं मां प्राप्स्यसि इत्येव आशां नीत्वा त्वं वनम् आगच्छसि। अहं तव दुष्टेच्छां कदापि न पूरयेयम्। रामस्य वियोगात् अहं मम प्राणान् त्यक्ष्यामि।

सीतायाः तद् वचनं श्रुत्वा लक्ष्मणस्य हृदयं विदीर्णम् अभवत्। सः अवदत् देवि! अहं भवत्याः वचनस्य किमपि उत्तरं दातुं न शक्नोमि। यतः स्त्रीणां मुखात् इत्थम् अनुचितं प्रतिकूलं च शब्दं निस्सरति। अत्र आश्चर्यस्य नास्ति कापि वार्ता, यतः संसारे नारीणाम् इत्थं स्वभावः प्रायः दृश्यते। अद्य भवत्याः बुद्धिः भ्रष्टा अभूत्, यतः यः सर्वदा निष्ठया अग्रजस्य आज्ञायाः पालनं करोति, तम् अद्य भवती ईदृशं दुष्टतापूर्णं वचनम् उक्त्वा प्रताडयति। मम संशयः भवति यद् अद्य भवत्याः उपरि अवश्यं कश्चन सङ्कटः पतेत्। 

वनस्य समस्ता देवता भवत्याः रक्षणं कुर्यात्। वनस्य सर्वः देवः एतस्य साक्षी अस्ति यद् भवती मां बलात् प्रेषयति। 

लक्ष्मणस्य वचनं श्रुत्वा सीतायाः नेत्राभ्याम् अश्रूणि प्रवहन्ति स्म, लक्ष्मणः च ततः तेन मार्गेण प्रस्थानम् अकरोत् येन मार्गेण रामः अगच्छत्।

*-प्रदीपः!*

Maha Narayana Upanishad - Meaning in tamil part37

37 *மஹா நாராயண உபநிஷத்*

*தைத்திரிய நாராயணவல்லீ*

*ம்ருத்திகா ஸூக்தம் *

அஶ்வக்ராந்தே ரத²க்ராந்தே விஷ்ணுக்ராந்தே வஸுந்த⁴ரா । ஶிரஸா

தா⁴ரயிஷ்யாமி ரக்ஷஸ்வ மாம் பதே³ பதே³ ॥ 37 ॥

*பொருள்*

குதிரை குளம்பாலும்,  தேர்ச்சக்கரத்தாலும் அடையாளம் செய்ய பெற்றவளே ! (வாமன அவதாரத்தில்) விஷ்ணுவால் அளக்கப்பட்டவளே! பூதேவியே! உன்னை என் தலையில் தரிக்கிறேன். அடிதோறும் என்னைக் காத்தருள்வாயாக.

*விளக்க உரை*

தலையில் சிறிது மண்ணை வைத்துக்கொண்டு இந்த மந்திரத்தை ஸ்நானத்துக்கு முன் ஜபிப்பது சம்பிரதாயம்.

अश्वक्रान्तेरथक्रान्तेविष्णुक्रान्तेवसुन्धरा । शिरसा धारयिष्यामि रक्षस्व मां पदेपदे॥ ३७॥

aśvakrānte rathakrānte viṣṇukrānte vasundharā .

śirasā dhārayiṣyāmi rakṣasva māṁ pade pade .. 37..

*Meaning*

37. O earth that is traversed by a horse, a chariot and Viṣṇu, I shall keep thee on my head, protect me at every step.

*Commentary* A sacrificial ground is made holy by taking a horse over it. To indicate the sacredness of the earth the word aśvakrānte is used. So also it is believed that the earth is purified by the wheel of a chariot. In the incarnation of Trivikrama, Viṣṇu placed one foot on the earth and paced heaven. The earth is made sacred in that way also. The earth having these associations for holiness is considered particularly holy. What wonder if man is struck by feelings of reverence when he remembers the earth which is his support and source of nourishment?! Therefore as a symbolic act of self-purification the religious man places a little earth on his head muttering this mantra over it when he is about to take his morning bath.

Srimad Ramayana Aranya kandam part 10a in sanskrit

*श्रीरामायणकथा, अरण्यकाण्डम्!*

(दशमः सर्गः)

रावणं प्रति शूर्पणखायाः धिक्कारः। (द्वितीयः खण्डः)

अहं भवतः पत्नीरूपेण सीतां द्रष्टुम् इच्छामि, अतः यदा अहं ताम् आनेतुं प्रयत्नम् अकरवं तदा लक्ष्मणः मम नासिकां कर्णं च कर्तयित्वा मां कुरूपाम् अकारयत्। सीता भवतः भार्यात्वेन अत्यन्तं योग्या भवेत्, अतः भवान् तां केनापि प्रकारेण अपहृत्य शीघ्रातिशीघ्रम् आनयतु।

शूर्पणखायाः वचनानि श्रुत्वा तथा च स्वमन्त्रिभिः सह विचारविमर्षं कृत्वा अनन्तरं रावणः निश्चयम् अकरोत् यत् सः सीताम् अपहरेत्। तत्समये हि सः रथम् आरुह्य पुनः मारीचस्य समीपम् अगच्छत्।

मारीचः तदा रावणस्य समुचितं सत्कारं कृत्वा अपृच्छत् राजन्! लङ्कायां सर्वे कुशलिनः सन्ति ननु? भवान् एतावत् शीघ्रं पुनः कथं प्रत्यागच्छत्?

रावणः अवदत् हे मारीच! क्रूरः मूर्खश्च रामः स्वबलस्य अनुचितम् उपयोगं कृत्वा अपारसेनया सह मम भ्रात्रोः खरदूषणयोः संहारम् अकरोत्, खरस्य महतः पराक्रमिणः सेनापतेः त्रिशिरसः चापि वधम् अकरोत्। सः मम भगिनीं शूर्पणखामपि कुरूपाम् अकारयत्।

त्वं मम मित्रम् असि। सङ्कटे काले मित्रं हि मित्रस्य साहाय्यं करोति। अहं जानामि यत् मम मित्रेषु शुभचिन्तकेषु च त्वत् अधिकः बलवान्, नीतिमान्,मयि च अत्यन्तं स्नेहं कुर्वाणः अन्यः कश्चिदपि नास्ति। अतः हे मारीच! अहम् इच्छामि यत् त्वं रजतबिन्दुभिः युक्तस्य स्वर्णमृगस्य रूपं धृत्वा रामस्य आश्रमस्य पुरतः गच्छ। 

त्वां दृष्ट्वा सीता अवश्यं हि त्वां ग्रहीतुं  रामलक्ष्मणौ प्रेषयेत्। तौ उभावपि यदि ततः गच्छेतां तर्हि अहम् एकाकिनीं सीतां प्राप्य तस्याः अपहरणं कृत्वा नेष्यामि। 

सीतायाः वियोगः तस्य कृते असह्यः भवेत्, सः च दुर्बलः भवेत्। तस्याम् अवस्थायां रामस्य हननं  मत्कृते कठिनं न भवेत्। 

रावणस्य वचनं श्रुत्वा मारीचः अवदत् हे लङ्केश! यथा अहं पूर्वम् अवदं यद् एवं कार्यं भवतः कृते उचितं न स्यात्। यदि एतत् कार्यं क्रियेत तर्हि भवतः जीवनं महति सङ्कटे पतेत्। आश्चर्यं यद् भवान् वेदशास्त्राणां ज्ञाता भूत्वा अपि परस्त्रीहरणं यथा भयङ्करं पापं कर्तुम् अग्रेसरति! भवान् जानीयात् यद् रामस्य क्रोधात् भवान् जीवितुं न शक्नुयात्।

मारीचस्य तद् वचनं श्रुत्वा क्रुद्धः रावणः खड्गहस्तः भूत्वा गर्जनेन अवदत् मारीच! अहं त्वां मम मित्रं मत्वा तव समीपम् आगच्छामि, तव  अनर्गलप्रलापं श्रोतुं न। तव कापुरुषतापूर्णां युक्तिं श्रुत्वा अहं मम विचारं परिवर्तयितुं न शक्नोमि। सीतायाः अपहरणम् अहम् अवश्यं करिष्यामि। अपिच त्वं मम आज्ञायाः पालनमपि करिष्यसि।

यदि त्वं मम आज्ञां मत्वा मम अस्मिन् कार्ये साहाय्यं न कुर्याः, तर्हि रामलक्ष्मणयोः पूर्वम् अहं तव वधं करिष्यामि।

रावणस्य क्रोधात् भीतः सन् मारीचः स्वीयां सहमतिम् अददात्। तस्य सहमतौ प्रसन्नः सन् रावणः अवदत् , इदानीं प्रमाणितम् अभवत् यत् त्वं मम परमं मित्रम् असि।

तदा रावणः तं नीत्वा दण्डकारण्यम् अगच्छत्। तत्र गत्वा रामस्य आश्रमस्य अन्वेषणम् अकरोत्। यदा आश्रमं प्राप्नोत् तदा रावणस्य निर्देशानुसारं मारीचः मृगरूपं धृत्वा आश्रमस्य निकटे विचरणं करोति स्म। तम् अद्भुतं स्वर्णमृगं दृष्ट्वा सीता  आश्चर्यचकिता अभवत्। विस्मिता च भूत्वा सा तस्य समीपम् अगच्छत्। मायावी मारीचः स्वेन मृगसुलभक्रीडनेन सीतायाः मनः मुग्धम् अकरोत्।

Maha Narayana Upanishad - Meaning in tamil part36

36

*மஹா நாராயண உபநிஷத்*

*தைத்திரிய நாராயணவல்லீ*

*தூர்வா ஸூக்தம் . . .*

யா ஶதேந ப்ரதநோஷி ஸஹஸ்ரேண விரோஹஸி । தஸ்யாஸ்தே தே³வீஷ்டகே விதே⁴ம ஹவிஷா வயம் ॥ 36 ॥

*பொருள்*

நூற்றுக்கணக்கான அரும்பெடுப்பவளும், ஆயிரக்கணக்காக வளர்பவளும், இஷ்ட தேவதையாக பூஜிக்கப்படுபவளுமான அப்படிப்பட்ட உனக்கு ஹவிஸ்ஸைக் கொண்டு நாங்கள் ஆராதனை செய்வோமாக.

या शतेन प्रतनोषि सहस्रेण विरोहसि । तस्यास्तेदेवीष्टके विधेम हविषा वयम् ॥ ३६॥ 

yā śatena pratanoṣi sahasreṇa virohasi .

tasyāste devīṣṭake vidhema haviṣā vayam .. 36..

*Meaning*

36. O Devi, worshipped by devotees, may we worship thee with oblations — thou who multipliest thyself by hundreds and growest in thousands.

Taittarīya Upanishad Bhashya classes by HH Jagadguru Srimad Bharathi Thirtha Mahasannidhanam

https://www.centreforbrahmavidya.org/acharyas/sri-bharathi-theertha-mahaswamiji.html?filter=taittiriya-upanishad-bhashya-classes-of-h.-h.-sri-bharathi-theertha-mahaswamiji&back=/acharyas/sri-bharathi-theertha-mahaswamiji.html&v=2.1

Taittarīya Upanishad Bhashya classes by HH Jagadguru Srimad Bharathi Thirtha Mahasannidhanam

Ramayana quiz, qna

*#இராமாயணத்தில்_இருந்து_கேட்கப்பட்ட_கேள்விகளுக்கு_பதில்கள்*

1.ஜனக மகாராஜனுடைய மந்திரியின் பெயர் என்ன?

        *சதாநந்தர்*

2.லெட்சுமனன், பரதன். சத்ருக்னன் ஆகியோரின் மனிவியர் பெயர் என்ன?

*லெட்சுமணன் மனைவி ஊர்மிளா* 

*பரதன் மனைவி மாண்டவி*

*சத்ருக்கனன் மனைவி ஸ்ருகீர்த்தி*

3.ராம சேது எனப்படும் கடல் பாலம் அமைத்த பெருமை யாரைச் சாரும்?

*நளன் நீலன் ஆகிய வானர சகோதரர்கள் *

4.சீதை எந்த நாட்டு இளவரசி? அந்த நாட்டின் தலை நகரம் எது?

*விதேஹ நாட்டின் இளவரசி 

தலை நகரம் மிதிலை*

5.ராவணனுடைய தாய் தந்தையர் யார்?

*விஸ்ரவஸ் என்ற முனிவர் கைகசி என்ற அரக்கி*

6.ராவணனுடைய மந்திரிகள் பெயர் என்ன?

*மகோதரன் , மால்யவான்*

7.வாலி, சுக்ரீவர்களுடைய தந்தையின் பெயர் என்ன?

   *ரிக்ஷராஜன்*

8.ராமாயணத்தில் சத்ருக்னனுக்கு எந்த இடத்தில் முக்கியத்துவம் கொடுத்திருக்கிறது?

*மது என்ற அரக்கனின் மகனான லவணாசுரனைக் கொன்று அவனுடைய மதுராபுரியை ராமராஜ்யத்தில் சேர்த்தார் ராமன்.பிறகு அதற்கு அரசனாக சத்ருகனை பட்டம் சூட்டினார்*.

9.சீதையைக் கண்டு பிடிப்பதர்காக சுக்ரீவனிடம் நட்புகொள்ள வேண்டிய அவசியத்தை ராமனுக்கு சுட்டிக்காட்டியவன் யார்?

*கபந்தன் என்னும் அரக்கன்* 

10.வாலி, சுக்ரீவர் மனைவியர் பெயர்கள் என்ன?

*வாலியின் மனைவி தாரா*

*சுக்ரீவர் மனைவி ருமா*

11.வாலி, அர்ஜுனன் இருவருக்கும் உள்ள ஒற்றுமை என்ன?

*இருவருமே தேவேந்திரனின் அருளால் பிறந்தவர்கள்* 

12. லெட்சுமணனிடம் ஒருதலைக் காதல்கொண்ட ஒரு பெண் சூர்ப்பநகை. மற்றொரு பெண் யார்? எங்கே நடந்தது?

*அயோமுகி என்னும் அரக்கி, மதங்க முனிவரின் ஆசிரமத்தில்* 

13.தசரதர் ஏற்பாடு செய்த புத்ர காமேஷ்டி யாகத்தை முன்னின்று நடத்தி வைத்த முனிவர் யார்?

   *ரிஷ்யஸ்ருங்கர்*

14.ராம,லெட்சுமண பரத சத்ருக்னர் பிறந்த நட்சத்திரங்கள் எவை?

*ராமன் புனர்வசு / புனர்பூசம் நட்சத்திரம்* 

*லெட்சுமணன் ஆயில்யம் நட்சத்திரம்* 

*பரதன் பூசம் நட்சத்திரம்*

*சத்ருக்கனன் ஆயில்யம் நட்சத்திரம்* 

15. அவர்களுடைய லக்னங்கள் அல்லது ராசி என்ன?

*ராமன் கடக லக்னம்*, 

*லெட்சுமணன் சிம்ம லக்னம்*,

*பரதன் மீன் லக்னம்* 

*சத்ருக்கனன் சிம்ம லக்னம்* 

16. ராமர் ஜாதகத்தில் எத்தனை கிரகங்கள் உச்சம்?

*ஐந்து கிரகங்கள்* 

17.ராமர் வாழ்வில் எண் 2, 7, 14 ஆகியன மறக்க முடியாதவை .ஏன்?

*இரண்டு வாரங்கள் மூலம் காட்டுக்கு அனுப்பப்பட்டார்*. 

*ஏழு மரா மரங்களைத் துளைக்கும் போட்டியில் வெற்றி பெற்றவுடனேயே வானரசேனை உதவி கிடைத்தது*.

*பதினாங்கு ஆண்டு வனவாசம்*.

18.வால்மீகியின் கூற்றுப்படி தசரதனுக்கு ஒரு பெண் உண்டு. அவள் பெயர் என்ன?

      *சாந்தி* 

19.தண்டகாரண்யத்தில் ராமர் சந்தித்த அகத்திய முனிவரின் தம்பி பெயர் என்ன?

      *சுதர்சனன்*

20.ஜடாயுவின் சகோதரர் பெயர் என்ன?

      *சம்பாதி*

21.அனுமனின் தந்தை யார்?

         *கேசரி* 

22.ராவணன் எந்த ரிஷியின் வம்சத்தில் வந்தவன்?

    *புலஸ்த்ய ரிஷி*

23. ரிஷ்யமுக பர்வதத்தில் வாலி நுழையமுடியாதபடி சாபம் இட்ட முனிவர் யார்?

    *மதங்க முனிவர்* 

24.கைகேயியின் தந்தை யார்?

        *அஸ்வபதி* 

25.ரிஷ்யஸ்ருங்கருக்கும் தசரதருக்கும் என்ன உறவு முறை?

   *தசரதரின் மருமகன் ரிஷ்யஸ்ருங்கர்* 

26.வசிஷ்டரின் மகனிடம் சீதாதேவி எல்லா நகையையும் கொடுத்துவிட்டு கானகம் சென்றாள். யார் அந்த மகன்/ முனிவர்?

      *சுயஜ்னன்* 

27.ராமர் கொடுத்த பாதுகைகளை பரதன் எங்கே வைத்து பூஜை செய்தான்?

        *நந்திக்ராமம்*

28.ராமரிடம் காட்டும்படி அனுமனிடம் சீதை கொடுத்த நகை எது?

     *சூடாமணி* 

29.இந்திரஜித்தையும், கும்பகர்ணனையும் போரில் யார் கொன்றார்கள்?

*இந்திரஜித்தை லெட்சுமணனும்*

*கும்பகர்ணனை ராமர் கொன்றார்* 

30.வாலியின் மகன் பெயர் என்ன?

     *அங்கதன்*

*ஜெய் ஶ்ரீராம்! ஜெய் ஶ்ரீராம்!! ஜெய் ஶ்ரீராம் !!!*

ஸர்வம் ஸ்ரீராம மயம் 🙏

Srimad Ramayana Aranya kandam part 10 in sanskrit

*श्रीरामायणकथा, अरण्यकाण्डम्!*

(दशमः सर्गः)

रावणं प्रति शूर्पणखायाः धिक्कारः। 

मारीचस्य वचनं श्रुत्वा निराशः रावणः लङ्कां प्राप्नोत्। तत्पश्चात् किञ्चित् कालानन्तरं शूर्पणखा रावणस्य समीपम् अगच्छत्। तदानीं रावणः स्वमन्त्रिभिः सह वार्तालापं करोति स्म। स्वर्णसिंहासने आरूढः रावणः तादृशः शोभमानः आसीत् यादृशः स्वर्णेष्टिकाभिः निर्मितायां  यज्ञवेद्यां घृतेन प्रज्वलितः अग्निः। 

समरभूमौ साक्षात् यमराजवद् दृश्यमानः  रावणः देवता, गन्धर्वः च इत्यादीन् सर्वान् अजयत्। राजोचितलक्षणैः सम्पन्नः रावणः वैदूर्यमणिः, स्वर्णं च इत्यादिभिः निर्मितैः आभूषणैः अलङ्कृतः आसीत्। तस्य अङ्गेषु विष्णोः चक्रेण देवानां च विविधैः आयुधैः बहुधा प्रहारः अभवत् चेदपि तस्य कश्चिदपि अङ्गः खण्डितः नाभवत्। 

अयं सः रावणः यः पर्वतानां शिखराणि छित्वा क्षिपति स्म। देवान् पादतले स्थापयति स्म। अन्येषां भार्याणां सतीत्वं नाशयति स्म। यज्ञेषु बाधाम् उत्पादयति स्म। तथा च सः दिव्यास्त्राणां प्रयोगमपि करोति स्म।

सः समुद्राणां पर्वतानाञ्च उपरि विजयं प्राप्नोत्। नागराजं वासुकिम् अजयत्, तक्षकस्य प्रियां पत्नीं सः अपाहरत्।  कुबेरं पराजित्य तस्य पुष्पकविमानम् अधिगृह्णाति स्म।  इन्द्रादयः सर्वे देवाः तस्मात् भीताः भवन्ति स्म। वायुदेवः तस्य उपरि व्यजनं दोलयति स्म। वरुणदेवः तस्य प्रासादे जलं पूरयति स्म। मृत्युमपि पराजेतुं तस्य सामर्थ्यम् आसीत्। 

सः (रावणः) दशसहस्रवर्षाणि यावत् घोरतपस्यां कृत्वा तथा च ब्रह्मदेवाय स्वीयं मस्तकं समर्प्य  देवता, दानवः, गन्धर्वः, पिशाचः, पक्षी, सर्पः च इत्यादिभ्यः  सङ्ग्रामे अभयं प्राप्नोत्। मनुष्यमतिरिच्य तस्य मृत्युभयम् अन्यस्मात् कस्मादपि नासीत्।

शूर्पणखा रामेण तिरस्कृता भूत्वा अत्यन्तं दुःखिता अभवत्। सा रावणस्य समीपं गत्वा क्रोधेन फुत्कारं कुर्वती अवदत् हे भ्रातः! भवतः पराक्रमं धिक्, भवतः मन्त्रिणः धिक्। 

भवान् तु भोगविलासे निमग्नः अस्ति। भवन्तस्तु सर्वे सुरायां सुन्दरीषु च सर्वदा व्यस्ताः भवन्ति। हे नीतिमन् रावण! किम् इदानीमपि अहं भवन्तं वदेयं यद् यथासमये उचितं कार्यं येन न क्रियते, यः राजा च स्वस्य देशस्य रक्षणं प्रति असावधानः भवति तस्य राज्यं शीघ्रं हि नष्टं भवति। 

भवान् जानीयात् यद् वृक्षात् पतितं पर्णम्, राज्यात् च्युतः राजा च इत्यनयोः किमपि मूल्यं न भवति। प्रजाः तस्यैव राज्ञः पूजां कुर्वन्ति यः राजा स्थूलनेत्राभ्यां शेते किन्तु नीतेः नेत्राभ्यां जागर्ति, यस्य च क्रोधः सुखदायकः स्यात्। यस्य राज्ञः गुप्तचराः सक्रियाः सतर्काः च न भवन्ति, सः राजा राज्यपालनाय योग्यः न भवति। भवतः  गुप्तचराः मूर्खाः, अयोग्याः, अलसाः च सन्ति। भवतः बुद्धिः दूषिता अस्ति, मन्त्रिणः च सर्वथा अयोग्याः सन्ति।

ते इदानीमपि न अजानन् यत् तेषां राज्यस्य दण्डकारण्ये कियती भयङ्करी घटना अभवत्। मम भ्रातृभ्यां खरदूषणाभ्यां सह चतुर्दशसहस्रराक्षसानां संहारः अभवत्। ये ऋषिमुनयः ह्यः भवतः नामश्रवणमात्रेण नितरां कम्पन्ते स्म ते अद्य शिरः उत्थाप्य निर्भयाः भूत्वा भ्रमन्ति।

भवान् तु इदानीमपि रामद्वारा कृतं भीषणहत्याकाण्डं न जानाति। 

शूर्पणखायाः कटुवचनानि श्रुत्वा कुपितः रावणः अपृच्छत् हे शूर्पणखे! मां वद, कः सः रामः? तस्य कियद् बलं कियान् च पराक्रमः स्तः? दुष्करदण्डकारण्ये सः किमर्थं प्राविशत्? 

तस्य पार्श्वे कानि अस्त्राणि सन्ति येषां साहाय्येन सः खरः, दूषणः,त्रिशिराः, महती सेना च इत्येतेषां सर्वेषां संहारम् अकरोत्? 

तव च नासिकाकर्णौ छित्वा सः त्वां किमर्थं कुरूपाम् अकरोत्? 

रावणस्य प्रश्नानाम् उत्तराणि यच्छन्ती शूर्पणखा अवदत् हे भ्रातः! महाबली रामः अयोध्यानरेशस्य दशरथस्य पुत्रः अस्ति। सः अत्यन्तं निपुणः धनुर्धारी अस्ति। 

सः एकाकी आसीत्, पादाभ्यां च तत्र अटति स्म। तथापि सः केवलं सार्धैकमुहूर्ताभ्यन्तरे तेषां सर्वेषां राक्षसानां संहारम् अकरोत्।

रामस्य बाणैः राक्षसाः अम्रियन्त इति तु अहम् अपश्यं किन्तु अहं तन्न अपश्यं यत् सः कदा धनुषः प्रत्यञ्चां कर्षति स्म कदा च बाणं क्षिपति स्म। अहं  स्त्री अस्मि इति कारणतः रामः मम वधं न अकरोत्, अपितु सः केवलं मम अवमाननं कृत्वा हि माम् अमुञ्चत्। 

रामस्य समानः तस्य भ्राता अत्यन्तं पराक्रमी लक्ष्मणः, तस्य च अत्यन्तं सुन्दरी पत्नी सीता अपि तेन सह स्तः। अस्मिन् भूतले सीतायाः समाना रूपवती सुन्दरी स्त्री अन्या काचिदपि मया अद्यावधि न दृष्टा। 

*प्रदीपः!*

Maha Narayana Upanishad - Meaning in tamil part31

31 *மஹா நாராயண உபநிஷத்*

*தைத்திரிய நாராயணவல்லீ*

பா⁴ஸ்கராய வித்³மஹே மஹத்³த்³யுதிகராய தீ⁴மஹி । தந்நோ ஆதி³த்ய: ப்ரசோத³யாத் ॥ 31 ॥

*பொருள்*

பாஸ்கரரை அறிவோமாக. மகத்தான ஒளியை வீசும் அவரைத் தியானிப்போமாக.  ஆதித்யராகிய அவரே அதில் நம்மைத் தூண்டுதல் செய்து அருள்வாராக.

*விளக்க உரை*

அதிதி தேவியின் புத்திரனாதலால் ஆதித்யன். 'மஹத்யுதிகராய' என்பது 'மஹா த்யுதிகராய' என்பதின் திரிபு.

भास्कराय विद्महेमहद्द्युतिकराय धीमहि । तन्नोआदित्य्यः प्रचोदयात् ॥ ३१॥

bhāskarāya vidmahe mahaddyutikarāya dhīmahi .

tanno ādityyaḥ pracodayāt .. 31.

31. May we know Bhāskara! For that may we meditate upon the great-light-producer! May Āditya impel us towards it!

Commentary: Bhāskara literally means light-giver. The sun is believed to be the child of Āditi, mother of all gods, naturalistically the limitless sky.

Srimad Ramayana Aranya kandam part 9 in sanskrit

*श्रीरामायणकथा, अरण्यकाण्डम्।*

(नवमः सर्गः)

रावणं प्रति सूचना। 

खरदूषणयोः वधात् परं  खरस्य अकम्पन-नामकः सैनिकः यः कथञ्चित् पलाय्य स्वीयान् प्राणान् अरक्षत्, सः लङ्कां गत्वा खरदूषणाभ्यां सह तयोः समस्तसेना नष्टा अभवत् इति रावणाय सूचनाम् अददात्। रावणस्य समक्षं गत्वा सः हस्तौ योजयित्वा अवदत् हे लङ्केश! दण्डकारण्ये स्थिते भवतः जनस्थाने निवासं कुर्वाणानां भवतः भ्रातृभ्यां खरदूषणाभ्यां सह चतुर्दशसहस्र-सैनिकानां वधः अभवत्। कथञ्चिद् अहं मम प्राणान् रक्षित्वा भवते सूचनां दातुम् आगच्छामि।

अकम्पनस्य मुखात् तां सूचनां प्राप्य लङ्कापतिः रावणः अत्यन्तं कुपितः अभवत्। सः अपृच्छत्- सः कः यः सेनया सह मम भ्रात्रोः वधम् अकरोत्? अहम् अधुनैव तं हनिष्यामि। त्वं मां सर्वं वृत्तान्तं श्रावय!

अकम्पनः अवदत् हे लङ्केश! अयोध्यायाः राजकुमारः रामः स्वेन पराक्रमेण एकाकी हि तेषां सर्वेषां राक्षसवीराणां वधम् अकरोत्।

तत् श्रुत्वा रावणस्य महद् आश्चर्यम् अभवत्, सः च पुनः अपृच्छत् , खरं हन्तुं किं देवाः रामस्य साहाय्यम् अकुर्वन्? 

अकम्पनः अवदत् नहि प्रभो! देवाः केनापि प्रकारेण तस्य साहाय्यं न अकुर्वन्। तत् सर्वं सः रामः एकाकी एव अकरोत्। वास्तवेन तु रामः महान् तेजस्वी, शक्तिमान्, युद्धविद्यायां पारङ्गतः योद्धा अस्ति। खरः यथा महान् योद्धा, यस्य गर्जनेन सर्वे देवाः कम्पन्ते स्म, तं तस्य अपारशक्तिशालिसेनया सह क्रीडनकवत् अनाशयत्।  

तस्य रणकौशलं दृष्ट्वा अहम् एवं चिन्तयामि यद् भवान् भवतः सम्पूर्णसेनां नीत्वा तेन सह युद्धं कुर्यात् चेदपि तं पराजेतुं न शक्नुयात्। परन्तु मम कश्चन विचारः यत् तं पराजेतुम् एकः उपायः अस्ति।

तेन सह तस्य अत्यन्तं सुन्दरी, रूपवती, लावण्यमयी पत्नी अपि अस्ति। रामः ताम् अत्यन्तं प्रीणाति। सः तस्य पत्न्या विना क्षणमेकमपि स्थातुं न शक्नुयात्। मम विश्वासः यद् यदि भवान् केनापि प्रकारेण ताम् अपहृत्य आनयेत् तर्हि सः तस्य पत्न्याः वियोगात् रुदित्वा रुदित्वा स्वयं हि म्रियेत। 

लङ्कापतिः रावणः  अकम्पनस्य तं प्रस्तावं सर्वथा उचितम् अमन्यत।  तत्काले ही सः स्वीयं दिव्यरथम् आरुह्य आकाशमार्गेण उड्डीय् मारीचस्य समीपम् अगच्छत्। 

कामपि सूचनां विना सम्मुखे रावणं दृष्ट्वा मारीचः अवदत् हे लङ्केश! अद्य अकस्मात् हि भवतः आगमनस्य कारणं किम्? भवतः अतीव त्वरां दृष्ट्वा तु मम मनसि शङ्का उत्पद्यते। लङ्कायां सर्वे कुशलिनः तु सन्ति ननु?

रावणः अवदत्, अहं कस्माच्चित् विशेषकारणात् आगच्छामि। अयोध्यायाः राजकुमारः रामः सेनया सह मम भ्रातरौ खरदूषणौ अहन्। इदानीम् अहम् इच्छामि यद् रामस्य पत्न्याः सीतायाः अपहरणं कुर्याम्। तदर्थं तव साहाय्यस्य आवश्यकता अस्ति। सीतायाः वियोगात् रामः युद्धं विना हि रुदित्वा रुदित्वा म्रियेत, मम च प्रतिशोधः पूर्णः भवेत्।

रावणस्य वचनं श्रुत्वा मारीचः अवदत् हे लङ्केश! भवतः अयं विचारः सर्वथा अनुचितः वर्तते। येन केनापि वा भवते उपदेशोऽयम् अदीयत, वास्तवेन सः भवतः मित्रं न, अपितु शत्रुः वर्तते। रामः अत्यन्तं बलशाली पराक्रमी च विद्यते। अपिच भवान् केनापि प्रकारेण तं पराजेतुं न शक्नुयात्। रामे भवति सति भवान् तस्य पत्नीम् अपहर्तुं न शक्नुयात्।  

तस्य अद्भुतपराक्रमस्य सम्मुखे भवान् क्षणमपि स्थातुं न शक्नुयात्। अतः भवतः अत्रैव हितः भवेत् यद् भवान् एतं विचारं त्यक्त्वा तूष्णीमेव लङ्कां गत्वा स्वीये सिंहासने उपविशतु। 

मारीचस्य उत्तरं श्रुत्वा रावणः निराशः सन् लङ्कां प्रत्यगच्छत्।

*-प्रदीपः!*

Maha Narayana Upanishad - Meaning in tamil part30

30

*மஹா நாராயண உபநிஷத்*

*தைத்திரிய நாராயணவல்லீ*

வஜ்ரநகா ²ய வித்³மஹே தீக்ஷ்ணத³ꣳஷ்ட்ராய தீ⁴மஹி । தந்நோ நாரஸிꣳஹ: ப்ரசோத³யாத் ॥ 

*பொருள்*

வைர நகங்கள் படைத்தவரை அறிவோமாக. கூரிய பற்கள் உடையவரை தியானிப்போமாக.   நரசிம்மராகிய அவரே அதில் நம்மைத் தூண்டுதல் செய்து அருள்வாராக. 

वज्रनखाय विद्महेतीक्ष्णदꣳष्ट्राय धीमहि । तन्नोनारसिꣳहः प्रचोदयात् ॥ ३०॥

vajranakhāya vidmahe tīkṣṇadaɱṣṭrāya dhīmahi .

tanno nārasiɱhaḥ pracodayāt 

30. May we know Vajranakha! For that, may we meditate upon Tīkṣṇa Damṣṭrā! May Narasimha impel us towards it!

Commentary:

This is a prayer to Narasimha. The lengthening of the vowel on the first letter of the word Narasimha makes no difference in the meaning, namely Man-lion God, the avatar of Viṣṇu. Being partly leonine He has sharp eye-teeth and diamond-hard nails.

Srimad Ramayana Aranya kandam part 8a in sanskrit

*श्रीरामायणकथा, अरण्यकाण्डम्!*

(अष्टमः सर्गः)

खरदूषणयोः वधः। 

(द्वितीयः खण्डः)

सेनापतेः मृत्युः अभवत् इति दृष्ट्वा क्रुद्धः खरः रामे एवं प्रकारेण बाणान् क्षेप्तुम् आरभत यस्मात् तस्य बाणाः वायुमण्डलस्य सर्वासु दिक्षु प्रसृताः अभवन्। तस्य प्रत्युत्तरे रामचन्द्रः अग्निबाणान् क्षिपति स्म। तदा इतोपि कुपितः सन् खरः कञ्चन बाणम् अक्षिपत्। तेन बाणेन सः  रामचन्द्रस्य धनुः अकर्तयत्। खरस्य तादृशम् अद्भुतपराक्रमं दृष्ट्वा यक्षः, गन्धर्वः देवः च इत्यादयः सर्वे आश्चर्यचकिताः अभवन्, किन्तु अदम्यः योद्धा रामः मनागपि विचलितः न अभवत्।  

सः तदा ऋषिणा अगस्त्येन प्रदत्तं धनुः गृहीत्वा क्षणाभ्यन्तरे खरस्य अश्वान् अहन्। रथहीनः भूत्वा तदा पराक्रमी खरः अत्यन्तं कुपितः सन् हस्ते परिघम् आदाय रामं हन्तुम् अधावत्। खरः रामं प्रति धावित्वा आगच्छति इति दृष्ट्वा रामः अवदत् हे राक्षसराज! यदि सम्पूर्णब्रह्माण्डस्य स्वामी अपि निर्दोषजनान्  सज्जनान् च तुदेत् तर्हि अन्ते सः अपि तस्य पापस्य फलम् अवश्यं प्राप्नुयात्।

त्वमपि निर्दोषिभ्यः  ऋषिमुनिभ्यः भयङ्करकष्टप्रदानस्य  परिणामं भोक्ष्यसे। अहं त्वादृशान् अधर्मिणः दुष्टदानवान् विनाशयितुं हि वनम् आगच्छामि। इदानीं तवापि अन्तिमः समयः आगच्छति। इदानीं त्वं कथञ्चिदपि जीवितुं न शक्नुयाः।

रामस्य वचनं श्रुत्वा खरः अवदत् हे अयोध्यायाः राजकुमार! त्वं स्वयं हि आत्मनः प्रशंसां कुर्वन् स्वस्य तुच्छतायाः परिचयं ददासि। तव तावत् सामर्थ्यं नास्ति यत् त्वं मम वधं कर्तुं शक्नुयाः। अद्य मम अयं परिघः त्वां चिरनिद्रायां शाययेत्। 

एतदेव उक्त्वा खरः स्वीयं शक्तिशालिनं परिघं रामस्य वक्षःस्थलं लक्ष्यीकृत्य अक्षिपत्, परन्तु रामः तदा एकेन बाणेन तं परिघम् अकर्तयत्। तत्पश्चात् च रामः खरे अनेकान् बाणान् क्षिप्त्वा तस्य शरीरं क्षतविक्षतम् अकरोत्।  

क्षतविक्षतः भूत्यापि सर्पवत् क्रुद्धः खरः रामस्य उपरि आक्रमणम् अकरोत्। तदा रामः तस्मिन् (खरे) ऋषिणा अगस्त्येन प्रदत्तं बाणं क्षिप्त्वा तस्य हृदयम् अभिनत्। भयानकचीत्कारं कुर्वन् खरः विशालपर्वतवद् धराशायी अभवत्, तस्य च इहलीला समाप्ता अभवत्।

तस्मिन् युद्धे रामस्य महान् विजयः अभवत् इति दृष्ट्वा ऋषिः, मुनिः, तपस्वी च इत्यादयः सर्वे रामस्य जयजयकारं कुर्वन्तः तस्य उपरि पुष्पवर्षणं कुर्वन्ति स्म। ते रामस्य भूरि भूरि प्रशंसां कुर्वन्तः अब्रुवन् हे राघव! भवतः इमम् उपकारं  दण्डकारण्यस्य निवासिनः तपस्विनः च कदापि न विस्मरिष्यन्ति।  राक्षसानां विप्लवेन अस्माकं जीवनम् , अस्माकं तपस्या, अस्माकं शान्तिः च इत्यादिकं सर्वं नष्टप्रायम् अभवत्। 

अद्यारभ्य वयं भवतः कृपया निर्भयाः निश्चिन्ताश्च अभूम। परमपिता परमात्मा भवतः कल्याणं कुर्यात्।  इत्थं रामाय आशीर्वादान् प्रदाय ते ऋषिमुनयः स्वीयं स्वीयं निवासस्थानं प्रत्यगच्छन्। लक्ष्मणः अपि सीतां नीत्वा गिरिगुहातः प्रत्यागच्छत्।  स्वमहापराक्रमिणः पत्युः शौर्यगाथां श्रुत्वा सीतायाः हृदयम् अत्यन्तं प्रसन्नम् अभवत्।

*-प्रदीपः।*

Maha Narayana Upanishad - Meaning in tamil part25

25

*மஹா நாராயண உபநிஷத்*

*தைத்திரிய நாராயணவல்லீ*

தத்புருஷாய வித்³மஹே சக்ரதுண்டா³ய தீ⁴மஹி । தந்நோ நந்தி³: ப்ரசோத³யாத் ॥25 ॥

*பொருள்*

அந்த புருஷனை அறிவோமாக. (சக்கர நாசி படைத்த) சக்ரதுண்ட நந்திகேசுவரனைத் தியானிப்போமாக.  நந்திகேசுவரனே நம்மைத் தூண்டுதல் செய்து அருள்வாராக. 

तत्पुरुषाय विद्महेचक्रतुण्डाय धीमहि । तन्नोनन्दिः प्रचोदयात् ॥ २५॥

tatpuruṣāya vidmahe cakratuṇḍāya dhīmahi .

tanno nandiḥ pracodayāt .. 25..

*Meaning*

25. May we know the Divine Person! For that, may we meditate upon Cakratunḍa May Nandi impel us towards it.

*Commentary*

Here the epithets Puruṣa and Cakratunḍa refer to Nandikeśvara, the servant, seat and vehicle of Śiva.

Being one endowed with occult powers, he is capable of assuming human shape as a puruṣa. He is called Cakratunḍa as he wielded the weapon known as Cakra, discus, while Śiva was engaged in battle with demons by grasping it with the mouth.

Srimad Ramayana Aranya kanda part 8 in sanskrit

*श्रीरामायणकथा, अरण्यकाण्डम्!*

(अष्टमः सर्गः)

खरदूषणयोः वधः। 

खरस्य सेनायाः दुर्दशां दृष्ट्वा दूषणः स्वीयां विशालसेनां नीत्वा रामस्य समक्षम् अगच्छत्। परन्तु अल्पे हि काले रामस्य बाणैः तस्य सेनायाः अपि सा दशा अभवत् या दशा खरस्य सेनायाः अभवत्। स्वसेनायाः दुर्दशां दृष्ट्वा क्रुद्धः दूषणः मेघवद् घोरगर्जनं कुर्वन् रामे तीक्ष्णबाणान् क्षिपति स्म। दूषणस्य तद् आक्रमणं रोद्धुं रामः तादृशम् एकं बाणम् अक्षिपत् यस्मात् दूषणस्य धनुः भग्नम् अभवत्। ततः परं रामः युगपत् चतुरः बाणान् अक्षिपत् यस्मात् तस्य रथस्य चत्वारः अश्वाः मृत्वा भूमौ अपतन्। 

पुनः रामः एकम् अर्द्धचन्द्राकारबाणं क्षिप्त्वा दूषणस्य सारथेः शिरः शरीरात् पृथग् अकरोत्। सः च मरणं प्राप्नोत्। तदानीं कुपितः दूषणः परिघं गृहीत्वा रामं हन्तुम् अधावत्।  रामः अपि तदा क्षणाभ्यन्तरे स्वीयं  खड्गं गृहीत्वा तेन खड्गेन दूषणस्य हस्तद्वयम् अकर्तयत्। दूषणः तदा पीडया व्याकुलः सन् मूर्च्छितः भूत्वा भूमौ अपतत्।  दूषणस्य तादृशीं दुर्गतिं दृष्ट्वा सहस्रशः राक्षसाः युगपत् रामस्य उपरि आक्रमणम् अकुर्वन्।

प्रत्युत्तरे रामचन्द्रः स्वर्णवज्राभ्यां निर्मितं तीक्ष्णबाणं क्षिप्त्वा तेषां सर्वेषां राक्षसानां नाशम् अकरोत्। एवं प्रकारेण दूषणेन सह तस्य अपारसेना यमलोकं प्राप्नोत्। तदानीं केवलं राक्षसद्वयम् अवशिष्टम् आसीत् - खरः, तस्य सेनापतिः त्रिशिराः च। 

खरस्य मनोबलं क्षीणम् अभवत्। खरस्य मनोदशां ज्ञात्वा तस्य सेनापतिः त्रिशिराः अब्रवीत् हे राक्षसराज! धैर्यं धरतु! अहमेव इदानीं रामं हत्वा अस्माकं सैनिकानां वधस्य प्रतिशोधं नेष्यामि। अहं प्रतिज्ञां करोमि यद् अहं तं तपस्विनम् अवश्यं हनिष्यामि, अन्यथा युद्धभूमौ अहं स्वीयान् प्राणान् त्यक्ष्यामि। 

खराय सान्त्वनां प्रदाय सः भयङ्करं शस्त्रम् आदाय रामं हन्तुम् अत्यन्तं वेगेन गच्छति स्म। 

सेनापतिः त्रिशिराः स्वं प्रति आगच्छति इति दृष्ट्वा रामः तत्परतापूर्वकं बाणान् क्षेप्तुम् आरभत। रामस्य बाणैः त्रिशिरसः सारथिः, अश्वः, ध्वजः च इत्यादयः सर्वे नाशं प्राप्नुवन्। तदानीं रथसारथिभ्यां विहीनः सेनापतिः हस्ते परिघम् आदाय रामं प्रति अधावत्, किन्तु पराक्रमी रामः स्वसमीपं तस्य आगमनात् पूर्वं हि तस्मिन् तीक्ष्णं बाणम् अक्षिपत् यस्मात् बाणः तस्य कवचं भित्त्वा तस्य  हृदयं प्राप्नोत्। बाणः तस्य हृदयम् अभिनत् इत्यतः त्रिशिराः मृत्वा भूमौ अपतत्। तदा तत्स्थानस्य समस्ता भूमिः रक्तरञ्जिता अभवत्।

*-प्रदीपः!*

Maha Narayana Upanishad - Meaning in tamil part24

24

*மஹா நாராயண உபநிஷத்*

*தைத்திரிய நாராயணவல்லீ*

தத்புருஷாய வித்³மஹே வக்ரதுண்டா³ய தீ⁴மஹி । தந்நோ த³ந்தி : ப்ரசோத³யாத் ॥24 ॥

*பொருள்*

அந்த புருஷனை அறிவோமாக. (வளைந்த நாசி படைத்த) வக்ரதுண்ட கணபதியை தியானிப்போமாக. தந்தம் படைத்த அவரே நம்மைத் தூண்டுதல் செய்து அருள்வாராக. 

तत्पुरुषाय विद्महेवक्रतुण्डाय धीमहि । तन्नोदन्तिः प्रचोदयात् ॥ २४॥ 

tatpuruṣāya vidmahe vakratuṇḍāya dhīmahi .

tanno dantiḥ pracodayāt .. 24..

*Meaning*

24. May we know the Supreme Person! For that, may we meditate upon Vakratunḍa May Dantin impel us towards it.

*Commentary*

*In all Gāyatrīs three epithets and three acts, namely, knowledge, meditation and impelling are to be connected.* In this Vighṇeśa Gāyatrī employed in the worship of Īśvara, the Supreme Person is represented as elephant-faced, having a bent trunk and an excellent tusk. Vakratunḍa and Dantin are the names of Vināyaka. Dantiḥ is the Vedic form of Dantin.

Srimad Ramayana Aranya kanda part 7a in sanskrit

*श्रीरामायणकथा, अरण्यकाण्डम्!*

(सप्तमः सर्गः)

खरदूषणाभ्यां सह युद्धम्।

(द्वितीयः खण्डः)

(शूर्पणखा खरं प्रति)अहं तु एवं चिन्तयामि यद् भवान् महाशक्तिशाली अस्ति चेदपि युद्धे रामस्य पुरतः एकं क्षणमपि स्थातुं न शक्नुयात्। यदि भवान् आत्मानं शूरवीरं मन्यते तर्हि तेन सह सम्पूर्णशक्त्या युद्धं करोतु। यदि भवान् शत्रुघातिनः रामस्य वधं न  कुर्यात् तर्हि अहं भवतः समक्षम् आत्महत्यां कृत्वा स्वीयान् प्राणान् त्यक्ष्यामि।

शूर्पणखायाः इत्थं तिरस्कारवचनं श्रुत्वा खरः कुपितः भूत्वा अवदत् हे शूर्पणखे! त्वं वृथा हि भीता भूत्वा आत्महत्यायाः प्रलापं करोषि! अहम् अधुनैव गत्वा तौ उभावपि भ्रातरौ हत्वा आगमिष्यामि। मम समक्षं तयोः तथा तेजः, यथा सूर्यस्य समक्षं खद्योतः। त्वम् अकारणं हि  चिन्तनं करोषि। 

शूर्पणखायै सान्त्वनां दत्त्वा खरः तस्य विशालसेनां नीत्वा (यस्यां सेनायां चतुर्दशसहस्रं विकटाः  योद्धारः आसन्) तीव्रगत्या रामेण सह योद्धुम् अगच्छत्।  विशालसेनया सह खरः आगच्छति इति दृष्ट्वा रामः लक्ष्मणम् अब्रवीत् हे महाबाहो! अद्य तु एवं प्रतीयते यद् राक्षसराजः तस्य सम्पूर्णराक्षसदलेन सह आगच्छति। अद्य तु आर्यानार्ययोः मध्ये सङ्घर्षः भविष्यति, अपिच निःसन्देहः यत् आर्यस्य एव विजयः भविष्यति।  

त्वं सीतायाः रक्षणाय तां नीत्वा काञ्चन गुहां प्रविश येन अहं निश्चिन्तः भूत्वा युद्धं कर्तुं शक्नुयाम्। 

लक्ष्मणः तत्क्षणं हि ग्रजस्य आज्ञायाः पालनम् अकरोत्। सः सीतां नीत्वा पर्वतस्य एकाम् अन्धकारगुहाम् अगच्छत्। 

अभेद्यकवचं धृत्वा रामः राक्षसैः सह योद्धुं सज्जः अभवत्। एतद् दृष्ट्वा  देवता, यक्षः, किन्नरः, गन्धर्वः च इत्यादयः सर्वे   रामस्य विजयः भवतु इति कृत्वा एवं प्रकारेण परमात्मनः प्रार्थनां कुर्वन्ति स्म यद् हे त्रिलोकीनाथ! वीरपराक्रमिणे रामचन्द्राय एतावतीं शक्तिं ददातु येन गौः, ब्राह्मणः, ऋषिः, मुनिः च इत्येतेभ्यः अनेकप्रकारकष्टं यच्छतां राक्षसानां नाशः भवेत्।  

राक्षसानां सेना रामं चतसृषु दिक्षु अवेष्टत , तथा च आक्रमणं कर्तुं सज्जा अभवत्। रामः तदा भीषणविनाशं कुर्वाणम् अग्निबाणम् अक्षिपत् यस्मात् राक्षसाः हाहाकारं कुर्वन्ति स्म। रामः तत्परतया सह राक्षसैः क्षिपमाणान् बाणान् स्वेन बाणेन आकाशे हि कर्तयति स्म।  तद् दृष्ट्वा राक्षसाः अत्यन्तं कुपिताः भूत्वा युगपत् बाणवर्षणं कर्तुम् आरभन्त यस्मात्  रामः तेषां बाणैः आच्छादितः अभवत्।

रामः तदा स्वीयं धनुः मण्डलाकारं कृत्वा अद्भुत-हस्तलाघवस्य प्रदर्शनं कुर्वन् बाणान् क्षेप्तुम् आरभत यस्मात् राक्षसानां बाणाः छिन्नाः भूत्वा भूमौ पतन्ति स्म।

एतन्न ज्ञायते स्म यद् रामः कदा तूणीरात् बाणान् निष्कासयति कदा धनुषि प्रत्यञ्चां बध्नाति कदा च बाणान् क्षिपति इति।  रामस्य बाणानां प्रहारेण राक्षसाः निष्प्राणाः भूत्वा भूमौ पतन्ति स्म। अल्पे हि काले राक्षसानां सेना छिन्ना भिन्ना अभवत् यथा चण्डवाते आगते सति मेघाः छिन्नाः भवन्ति। सम्पूर्णं युद्धस्थलं राक्षसानां मृतशरीरैः पूर्णम् अभवत्। 

*-प्रदीपः!*