ஸ்ரீமத்பாகவதம்-ஸ்கந்தம் 10 அத்தியாயம் 3
அத்தியாயம் 3
பகவானுடைய அவதாரசமயம் நெருங்கியதும் காலம் எல்லா நற்குணங்களும் பொருந்தி மங்களகரமாக விளங்கிற்று. ரோகிணி நக்ஷத்திரம் உதயம் ஆயிற்று. நக்ஷத்திரங்களும் கிரகங்களும் சாந்தமாக இருந்தன. திசைகள் தெளிவாக இருந்தன. ஆகாயம் நிர்மலமாக இருந்தது. நதிகளில் நீர் தெளிந்திருந்தது. நீர் நிலைகள் தாமரைகளால் அழகு பெற்றிருந்தன.
காற்று சுகமாகவும் சுகந்தமாகவும் சுத்தமாகவும் விளங்கிற்று. அக்னிகுண்டங்களில் அக்னிகள் ஜ்வலிக்கத் தொடங்கின.(இதுவரை கம்சனுக்கு பயந்து அவை சாந்தமாக இருந்தன) சாதுக்களின் மனம் நிர்மலமாயிற்று. வானுலகில் துந்துபி முழங்கிற்று.
இனி தேசிகரின் வர்ணனையைப் பார்ப்போம்.
அந்த முன்னிரவின் சந்த்யாகாலத்தை பகவானின் தோற்றத்திற்கு ஒப்பிடுகிறார். தங்கமயமான வானத்தில் சிறிது கருத்த தோற்றம் பீதாம்பரத்துடன் கூடிய அவனுடைய உருவத்தை ஒத்திருந்தது. கடலில் மூழ்குகின்ற சூரியன் ஆகாயமாகிய தடாகத்தில் சந்த்யா என்ற பெண்ணினால் பறிக்கப்பட்ட தாமரை எனவும், சந்த்யாவின் பகவானைப் போன்ற தோற்றத்தினால் அவர் வாகனமாகிய கருடனுக்கு பயந்து நீரில் ஒளியும் நாகத்தின் முடியில் உள்ள ரத்தினம் போலவும் இருந்தது என்று கவிநயத்துடன் கூறுகிறார்.
மேலும் அவர் கூறுவது,
சூர்யன் மறைந்த பிறகு கிருஷ்ணபக்ஷ அஷ்டமியாகிய அன்று சந்திரன் உதிக்குமுன் எங்கும் இருள் சூழ்ந்தது. தாரகைகள் காலதேவனால் பகவானுக்கு சூட்டத் தயாரகும் முத்துமாலையைப் போல் காட்சி அளித்தன.
பிறகு கிழக்கில் உதித்த சந்திரன் தேவகியின் வெளுத்த உடல் போலத் தோன்றி அவள் துக்கமாகிய இருளில் இருந்து விடுபடப் போகிறதைக் காட்டுவது போல் இருந்ததாம்.
சந்திரன் தன் வம்சத்தில் பிறக்கப் போகும் கண்ணனுக்கு மங்களாசாசனம் செய்ய கடலில் குளித்து வரும் புரோஹிதர் என எழுந்தானாம்.
தேசிகர் மேலும் கூறுவது, முதலில் வந்த இருள் கிழக்கு திக்காகிற பாற்கடலில் வந்த ஹாலாஹலம் போலவும் பிறகு வந்த சந்திரன் யதுவம்சத்திற்கு பின்னல் வரப்போகும் லக்ஷ்மியைக் குறிப்பது போலவும் இருந்ததாம்.
பின்னர் ஒரு இடத்தில் தேசிகர் பகவானின் எல்லா அவதாரத்திலும் லக்ஷ்மியுடன் கூடியே இருக்கிறான் என்கிறார்.
ராகவத்வே அபவத் சீதா ருக்மிணீ கிருஷ்ண ஜன்மனி
அன்யேஷு ச அவதாரேஷு விஷ்ணோரேஷா அனபாயிநீ- புராணவசனம்
ராமவதாரத்தில் சீதையாகவும் க்ருஷ்ணாவதாரத்தில் ருக்மிணியாகவும் மற்ற அவதாரங்களிலும் பகவானைப் பிரியாதவள் என்று புராணம் கூறுகிறது.
வாமனாவதாரத்திலும் லக்ஷ்மி அவனுடைய மார்பில் இருந்ததால் அவள் கடாக்ஷம் பலியின் மேல் விழுந்தால் அவனுடைய ஐஸ்வர்யத்தைக் கவர முடியாது என்று மேல் வஸ்திரத்தினால் மார்பை மூடிக்கொண்டானாம்
அஷ்டமி திதி பகவானால் எட்டாவது குழந்தையாகத் தோன்றுவதற்காக தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டது . அடுத்த நாளான நவமி யோகமாயையின் பிறந்த நாளாயிற்று.
அதனால்தேசிகர் அஷ்டமி பிரதமையாகியது என்றும் நவமி த்விதீயை ஆகியது என்றும் கூறுகிறார்.
இனி பாகவதம் கிருஷ்ணாவதாரத்தை எவ்வாறு வர்ணிக்கிறது என்று பார்க்கலாம்.,
தமத்புதம் பாலகம் அம்புஜேக்ஷணம் சதுர்புஜம் சங்க கதாத்யுதாயுதம்
ஸ்ரீவத்ஸலக்ஷ்மம் கலசோபிகௌஸ்துபம் பீதாம்பரம் ஸாந்த்ரபயோதஸௌபகம்
தாமரையொத்த கண்கள், நான்கு புஜங்கள்,அவைகளில் ஏந்திய சங்குசக்கரம் கதை ஆகிய ஆயுதங்கள், மார்பி ஸ்ரீவத்சம் என்ற மரு, கௌஸ்துபமணி விளங்கும் கழுத்து , இவைகளுடன், பீதாம்பரம் அணிந்தவராய், நீருண்ட மேகம் போல அழகிய வர்ணத்துடன், சிரந்த ஆபரணங்கள் அணிந்து பிரகாசித்த அந்த அற்புதக் குழந்தையை வசுதேவர் கண்டார்.
ஸ்ரீமத்பாகவதம் - ஸ்கந்தம் 1௦- அத்தியாயம் 3-தொடர்ச்சி
கண்ணனின் அவதார சமயம் நெருங்குகையில் மன அமைதி இல்லாமல் இருந்தவன் கம்சன் மட்டுமே. தேவகியின் ஒளி பொருந்திய தோற்றத்தைக் கண்டு அவன் பயம் கொண்டான். சகல மக்களுடைய கவலைகளும் அவன் மனதில் புகுந்தாற்போல் தோற்றம் அளித்தான் என்று தேசிகர் கூறுகிறார். '
இதற்கிடையில் கண்ணனின் தோற்றத்தைக கண்டு ஆச்சரியம் அடைந்த வசுதேவர் மகிழ்ச்சியுடன் ஆயிரம் பசுக்களை மனதாலேயே தானம் செய்தார் என பாகவதம் கூறுகிறது. பரம புருஷனே அவதாரம் செய்துள்ளான் என்று அறிந்த அவர் தன்னொளியால் பிரசவ அறையைப் பிரகாசிக்கச் செய்த அவரைத் துதிக்கலானார்.
வசுதேவர் கூறியது:
"உங்களை ஆனந்த ஸ்வரூபியாகவும் சர்வந்தர்யாமியாகவும் ப்ரக்ருதிக்கு அப்பாற்பட்டவராகவும் உள்ள பரமபுருஷனாகவும் இந்த முக்குண வடிவாகிய பிரபஞ்சத்தை ஸ்ருஷ்டித்து அதனுடன் கூடியிருப்பதால் அதனுள் புகாதவராயினும் புகுந்தவராகக் கருதப்படுபவராகவும் காண்கிறேன்.
தேவர்கோனே நீர் இங்கு அவதரிப்பதைக் கேள்வியுற்று துஷ்டனான கம்சன் உமக்கு முன் பிறந்தவர்களைக் கொன்றான். அவன் நீங்கள் அவதரித்ததைக் கேட்டு ஆயுத பாணியாக ஓடிவரப் போகிறான்."
தேவகியும் பயந்தவளாகப் பின்வருமாறு கூறினாள்.
" எந்த ரூபத்தை அவ்யகதம் என்றும் ஆதி என்றும் பிரம்மம் என்றும் நிர்குணம் நிர்விகாரம் நிர்விசேஷம் என்றும் கூறுகின்றனரோ அநத அத்யாத்ம தீபமான் விஷ்ணுவே நீர் என்று அறிந்தேன். அடியார்களின் பயத்தை போக்குபவரான நீர் கொடிய கம்சனிடம் பயந்துள்ள எங்களை காத்தருளும்.இந்த மஹாபுருஷரூபத்தை பிரத்தியக்ஷமாகக் காட்ட வேண்டாம்."
இதைக் கேட்ட பகவான் தேவகி ஸ்வாயம்புவ மன்வந்தரத்தில் ப்ருச்நியாகவும் வசுதேவர் ஸுதபஸ் என்ற பெயரில் அவளுடைய பர்த்தாவாகவும் இருந்தனர் என்று கூறி அப்போது அவர்கள் இருவரும் தவம் செய்து பகவான் காக்ஷியளித்ததும் முக்தியை வேண்டாமல் அவரைப்போல மகன் வேண்டும் என்று மூன்று முறை கேட்டனர் என்றும் , தன்னைப்போல ஒருவர் இல்லாததால் தானே அவர்களுக்கு ப்ருச்னிகார்பன் என்ற மகனாகவும் அவர்களின் அடுத்த பிறவியான அதிதி கச்யபர் என்பவர்களுக்கு வாமனராகவும் தோன்றியதாகக் கூறினார்.
தன் சொல்லை மெய்ப்பிக்கவே இந்தப் பிறவியிலும் அவதரித்ததாகவும் அவர்களுக்கு பூர்வ ஜன்ம நினைவு வருவதற்காகவே அந்த திவ்ய ரூபத்தைக் காட்டியதாகவும் கூறினார். தன் ஸ்வரூபத்தை அறிந்து மகனாகவும் பாவித்து முக்தியை அடைவார்கள் என்று கூறி கம்சனிடத்தில் பயம் இருந்தால் தன்னை கோகுலத்திற்கு எடுத்துச்சென்று நந்த கோபனுடைய மனைவியான யசோதையின் அருகில் வைத்து அவளுக்குப் பிறந்த பெண் குழந்தையை எடுத்து வருமாறு கூறினார்.
அது எப்படி முடியும் என்று வசுதேவர் எண்ணுகையில் சிறைக்கதவுககுள் தாமாகத் திறக்கும் என்றும் யமுனையின் வெள்ளம் வடிந்து வழிவிடும் என்றும் கூறினார். பிறகு அவர்கள் பார்த்துக்கொண்டிருந்த போதே ஒரு சாதாரண மனிதக் குழந்தையாக மாறினார்.
வசுதேவர் கண்ணனை கோகுலத்தில் யசோதையின் அருகே விட்டுவிட்டு அவளுக்குப் பிறந்த பெண் குழந்தையை எடுத்து வருவது பற்றி தேசிகர் அழகாக வர்ணிக்கிறார.
வசுதேவரின் கால் விலங்குகள் தாமாகவே அவிழ்ந்து விழுந்ததைப் பற்றிக் கூறுகையில், 'ருணாதிவ தேவகீபதி: அமுச்யாத ஸ்ருங்கலாத்,' கடன் சுமையிலிருந்து ஒருவன் விடுபட்டதைப் போல வசுதேவரின் விலங்குகள் அவிழ்ந்தனவாம். ருணமென்றால் பிராரப்த கர்மம் என்றும் பொருள். அதனால் 'நிகில பந்த நிவர்தக ஸன்னிதௌ விகலனம் நிகலஸ்ய கிமத்புதம்,' எல்லா பந்தங்களினின்றும் விடுவிக்கும் பிரான் அருகில் இருக்கையில் இந்த விலங்கினின்று விடுபட்டதில் என்ன ஆச்சரியம் என்கிறார்.
பிறகு பகவானின் சொல்படி வசுதேவர் குழந்தையாக இருந்த கண்ணனை எடுத்துக்கொண்டு செல்ல முற்படுகையில் சிறைக்கதவுகள் தாமாகத் திறக்க காவலாளிகள் நிச்சலனமாக இருந்தனர். அவர் வீதியில் வந்ததும் திசைகள் பகவானுடைய தேக ஒளியால் பிரகாசம் பெற்றன. மேகம் மெதுவான இடியுடன் மழை பொழிந்தது.
கருடன் துஷ்ட சக்திகளை அகற்றுவான் போல் மேலே பறந்து வர ஆதிசேஷன் தன் படங்களை விரித்துக் குடை பிடித்தான்.
வேதாத்மா விஹகேச்வர: என்றி யாமுனாச்சாரியார் கூறியதைப்போல் தேசிகர் ஸ்ருதிமயோ விஹக: என்று கருடனைக் குறிப்பிடுகிறார். ஆதிசேஷனை பூதரபன்னக: , பூமியைத்தாங்கும் நாகம் என்று குறிப்பிடுவது க்ருஷ்ணாவதாரத்தில் பூபாரம் தீர்க்க வந்த பிரானால் தன் தலையிலும் பாரம் குறையும் என்று நினைத்ததாக பொருள் படுகிறது. அந்தக் காரிருளில் தன் முடிகளில் உள்ள மாணிக்கங்களால் ஒளி ஏற்படுத்திக் கொடுத்தானாம்
வசுதேவர் யமுனையாற்றை நெருங்குகையில் அதன் வர்ணனையில் தேசிகரின் கவிநயத்தைக் காண்கிறோம்.
கருநெய்தல்கள் என்ற மலர்கள் மூடப்பட்டு தாமரைப் பூ என்ற முகமும் மலராதிருக்க பிரிவினால் சோர்ந்திருக்கும் சக்கரவாக பட்சிகளின் தீனமான கூக்குரலோடு, ( சக்ரவாக பறவைகளுக்கு இரவில் கண் தெரியாது. அதனால் தன் ஜோடியை காணமுடியாமல் கத்தும்) யமுனையானது சர்வசக்தியுள்ள பெருமான் தன் சக்தியைக் காட்ட முடியாமல் ஒளிந்து வளர வேண்டியதை எண்ணி வருந்துவது போல் இருந்ததாம்.
யமுனை தன் அலைகளை இங்குமங்கும் வீசி எறிவது கம்சனுக்கு அஞ்சி என்ன நடக்குமோ என்று கைகளை உதறிக்கொள்வது போல் இருந்ததாம். வசுதேவர் ஆற்றைக் கடக்க முற்பட்டபோது, அவருக்கு வழி விடுவதற்கு யமுனைத் தன் வெள்ளத்தை நிறுத்திக் கொண்டது. அதனால் மேற்கு திக்கில் மிக உயர்ந்து கிழக்கில் தரையே தெரியும்படி வற்றி இருந்தது. அதை தேசிகர் கங்கைக்குப் போட்டியாக விஷ்ணு பதத்தை நோக்கிச் செல்கிறதோ அல்லது தன் பிறந்த வீடாகிய காளிந்தி மலையை நோக்கிப் போகிறதோ என வியக்கிறார் .
மேலும் அவர் வர்ணிப்பது,
சம்சாரக்கடலுக்கே திடக் கப்பலான திருமாலையும் தான் சுமந்துகொண்டு அணைக்கட்டு இல்லாமலே ஒடமொன்றும் வேண்டாமலே யமுனையைக் கடந்து நொடியில் ஆயர்பாடிக்குச்சென்றார். ஆச்சரியமாய் எல்லோருமே சம்சாரத்தில் உறக்கத்திற்குக் காரணமான மாயை என்ற நித்திரையினால் பரவசமாக உறங்கிக் கிடக்கும் ஆயர்பாடியில் புகுந்து நந்தன் மனைவியிடம் குழந்தையை வைத்து அங்கு இருந்த பெண் குழந்தையை எடுத்து வந்து மதுரையில் தேவகியின் பக்கத்தில வைத்தது எல்லாமே ஒரு நொடியில் ஆனதுபோல் ஆயிற்று.
544. மஹாவராஹ: -பகவான் வராஹ ரூபம் தரித்தபோது சமுத்திரம் அவர் கணுக்கால் மட்டம்தான் இருந்ததாம். அவர் உருவம் வானளாவி இருந்ததால் மஹா வராஹ: எனப்படுகிறார். இதை மஹா+ வர+ ஆஹ என்று பிரித்தால் பெரிய வரங்களைத் தருபவர் என்று பொருள்.
545. கோவிந்த: -காம் விந்ததி இதி கோவிந்தா: கோ என்ற பதத்துக்கு பல பொருள்கள். அதில் ஒன்று பூமி என்பது. பூமியை சமுத்திரத்தில் இருந்து மீட்டதால் கோவிந்தன் என்பது வராஹப் பெருமானின் பெயர்.
வராஹபெருமானுக்கு யக்ஞ வராஹன் என்று பெயர். யக்ஞத்திற்கு ஆதாரம் வேதம். கோ என்றால் வாக்கு என்றும் பொருள் ஆனதால் அது வேதத்தையும் குறிப்பதாகும். கோவிந்தநேன்றால் வேதத்தினால் அறியப்படுபவன் என்று பொருள்.
544. ஸுஷேண: - சோபனா சேனா யஸ்ய ஸ: - அதாவது எவரிடத்தில் சிறந்த சேனை இருக்கிறதோ அவர் என்று பொருள். இங்கு சேனை என்பது பகவானுடைய சக்தி மற்றும் அவருடைய அனந்த கல்யாண குணங்கள். உபநிஷத் மந்திரங்களே அவருடைய சேனை. (சங்கரர்)
545. கனகாங்கதீ –வெளிப்படையான பொருள் பொன்மயமான ஆபரணங்கள் அணிந்தவர் என்பது. ஆனால் பகவானுடைய கல்யாண குணங்களே அவரது ஆபரணங்கள்.கனகம் என்பது பிரகாசத்தையும் குறிக்கும் அங்க் என்ற வினைச்சொல் செல்வதைக் குறிக்கும். அதனால் இந்த நாமம் எல்லா செய்கைக்கும் பிரகாசத்தைக் கொடுப்பவர் என்று கொள்ளலாம்.
சூரிய மண்டலத்தில் ஒரு பொன் மயமான புருஷன் காணப்படுகிறான் அவனுடைய மேனி முழுவதும் பொன் மயமானது என்கிறது வேதம். அதுதான் பகவான். தேசிகர் யாதவாப்யுதயத்தில் தேவர்கள் பூபாரம் தீர்க்குமாறு பிரார்த்தித்தபோது அவைகள் முன் தோன்றிய பகவனை வர்ணிக்கிறார்.
அவருடைய் அங்கங்கள் ஒன்றையொன்று அழகிலும் பிரகாசத்திலும் மிஞ்சுபவையாக இருந்தன. அவர் மேனியே ஆபரணங்களுக்கு அழகு செய்ததே அன்றி அவைகளால் அவர் மேனிக்கு அழகு உண்டாகவில்லை.
546. குஹ்ய: - ரகசியமான உபநிஷத்தால் மட்டுமே அறியக்கூடியவர். வராஹ ரூபம் எடுத்தபோது அவர் யார் என்பதை பிரம்மஞானிகள் ஆகிய ரிஷிகள் மட்டுமே உணர்ந்தார்கள்.
547.கபீர: காம்பீர்யம் உடையவர்.
548. கஹன: - ஆழம் காண முடியாதவர். இந்த்ரியங்களாலும், மனதினாலும் , புத்தியினாலும் அறிய முடியாதவர்.
549.குப்த:- வாக்கிற்கும் மனதிற்கும் எட்டாது மறைந்திருபவர். ரக்ஷிப்பவர் என்றும் பொருள் கொள்ளலாம்.
550.சக்ரகதாதர: -சுசுதர்சன சக்கரம், பாஞ்சஜ்னயமான சங்கம் இவை தரித்திருப்பவர். மன்ச்த்துவமாகிய சக்கரத்தையும் புத்தி தத்துவமாகிய கதையையும் லோக சம்ரக்ஷணத்திற்காக தரித்திருப்பவர்.
ஆறாத மனக்காயங்களை ஆற வைப்பதெப்படி?*
"ஆறு மனமே ஆறு" என்று எத்தனை தடவை சொல்லிக் கொண்டாலும் ஆறாத விஷயங்கள் நம் உள்ளத்தில் ஒருசில இருக்கவே செய்கின்றன. எதை மறக்க நினைக்கிறோமோ அதுவே திரும்பத் திரும்ப ஒலி/ஒளிப்பதிவுகளாக நம் உள்ளத்தில் திரும்பத் திரும்ப வந்து நம்மைப் பாடாகப் படுத்துவதுண்டு. அப்படி நம் மனதில் ஆறாத காயமாகி, நாம் மறக்க நினைக்கும் விஷயங்களில் முதலிடம் பெற்று நிற்பது நமக்கு இழைக்கப்படும் அநீதிகள் தான்.
ஒரு முறை ஹைதராபாத்தில் நடைபெற்ற சுவாமி சுகபோதானந்தாவின் வாழ்வியல் பயிற்சி முகாமில் பங்கு பெற்றவர்களிடம் சுகபோதானந்தா ஒரு கேள்வியைக் கேட்டார். "உங்கள் மனதில் நீண்ட நாட்களாக ஆறாமல் இருக்கும் காயம் என்ன?"
பலரும் தங்கள் மனதில் இருந்த ஆறாத காயங்களைப் பற்றி சொன்னார்கள். கிட்டத்தட்ட எல்லாமே அடுத்தவர்கள் இழைத்த அநியாயங்களாகத் தான் இருந்தன. ஒருவர் தன் அரசாங்க வேலையில் இருந்து ராஜினாமா செய்து தன் சேமிப்பையும், மனைவி குழந்தைகள் நகைகளை விற்று வந்த தொகையையும் முதலாகப் போட்டு நண்பருடன் செய்த வியாபாரத்தைப் பற்றி சொன்னார். நண்பரை நம்பி வியாபாரத்தின் எல்லா உரிமைகளையும் நண்பர் பெயரிலேயே வைத்திருந்ததால் வெற்றிகரமாக நடந்து வந்த வியாபாரத்தில் ஒரு கட்டத்தில் 'உனக்கு இனி சம்பளம் மட்டும் தான்' என்று சொல்லி நண்பர் ஏமாற்றி வெளியேற்றிய அநியாயத்தைச் சொல்லி அழுதார். இன்னொரு பெண்மணி தன் புகுந்த வீட்டில் தனக்கிழைத்த நியாயமற்ற கொடுமைகளைச் சொல்லி மனம் குமுறினார்.
இப்படிப் பலரும் பல காயங்களைச் சொல்ல அதைக் கேட்டுக் கொண்ட சுகபோதானந்தா அடுத்தபடியாக அவர்களிடம் "உங்களுக்குப் பிடிக்காத போர் அடிக்கும் சினிமா ஒன்றின் பெயர் சொல்லுங்களேன்" என்றார். ஒவ்வொருவரும் ஒவ்வொரு சினிமாவின் பெயரைச் சொன்னார்கள்.
"சரி. அந்த சினிமாவின் வீடியோ காஸெட்டை (சி.டி, டி.வி.டி எல்லாம் வர ஆரம்பிக்காத காலகட்டம் அது) தேடிப் பிடித்து வாங்கி, வருகிற ஞாயிற்றுக்கிழமை காலையிலிருந்து இரவு வரை திரும்பத் திரும்ப போட்டுப் பாருங்கள்" என்றார்.
ஒரு முறை பார்த்தே வாழ்க்கை வெறுத்தவர்களுக்கு அதை விடப் பெரிய கொடுமை என்ன இருக்க முடியும்? அவர்கள் "ஐயையோ…முடியவே முடியாது. முடிகிற காரியமாக வேறு எதையாவது சொல்லுங்கள்" என்றார்கள்.
"நண்பன் உங்களுக்குச் செய்த துரோகமும், மாமியார் செய்த கொடுமைகளும் கூட உங்களுக்குப் பிடிக்காத காட்சிகள் தான். பிறகு ஏன் அதை உங்கள் மனத்திரையில் மீண்டும் மீண்டும் ஓட்டிப் பார்க்கிறீர்கள்? பிடிக்காத சினிமாவைப் பார்க்க மறுக்கும் நீங்கள், விரும்பாத அந்த உண்மைக் காட்சிகளை ஏன் உங்கள் மனத்திரையில் மீண்டும் மீண்டும் ஓட விட்டுப் பார்க்கிறீர்கள். அதை மறந்து விடுங்கள். காயம் தானாகவே காய்ந்து உதிர்ந்து விடும்" என்றார் சுகபோதானந்தா.
அவருடைய அழகிய வார்த்தைகளில் "கடந்த காலம் நமக்குப் பாடமாக இருக்க வேண்டுமேயொழிய பாரமாக இருக்க ஒருபோதும் நாம் அனுமதிக்கக் கூடாது"
இது அறிவுபூர்வமாக எல்லோருக்கும் புரியக் கூடிய நல்ல விஷயம். ஆனால் மனம் அறிவின்படியா நடக்கிறது? எதை நினைக்கக் கூடாது என்று கட்டளை இடுகிறோமோ அதைப் பற்றியே அல்லவா மனம் பிடிவாதமாக நினைக்கிறது. இந்த காயங்கள் ஒவ்வொரு முறை நினைக்கும் போது புதிய காயம் போலல்லவா வலிக்கிறது. இந்த காயங்களை ஆற வைப்பதெப்படி? மறப்பதெப்படி?
இது சாத்தியமாக வேண்டுமானால் இரண்டு மாபெரும் உண்மைகளை நினைவில் இருத்த வேண்டும்.
ஒன்று எந்த அநியாயமும் தண்டிக்கப்படாமல் போவதில்லை. சில தண்டனைகள் உடனடியாகக் கிடைக்காமல் போகலாம். ஆனால் காலம் கழிந்தாவது வட்டியும் முதலுமாகக் கிடைக்கக் கூடியதே. அது சில சமயங்களில் நம் கண்ணிற்குப் படாமல் இருக்கலாம், கருத்திற்கு எட்டாமல் இருக்கலாம். ஆனால் வினை விதைத்தவன் வினை அறுக்காமல் போனதாக சரித்திரம் இல்லை. ஹிந்தியில் ஒரு அழகான பழமொழி உண்டு. 'இறைவனின் பிரம்படியில் சத்தம் கேட்பதில்லை'. இது நூற்றுக்கு நூறு உண்மை. வெளியே தெரியாமல் தனக்குள்ளேயே புழுங்கும்படியான எத்தனையோ வேதனைகள் உண்டு. எனவே வெளித் தோற்றத்தை வைத்து எதையும் எடை போடுவது சரியானதாக இருக்காது.
எனக்குத் தெரிந்த ஒரு பெரிய செல்வந்தர் பல அப்பாவி ஏழை ஊழியர்களை ஏமாற்றி, அவர்களுக்கு சேரவிருந்த பணத்தைத் தராமல் ஏமாற்றியவர். அவருக்குப் பல கோடி ரூபாய் மதிப்பில் சொத்துகள் உண்டு. அவர் அப்படி ஏமாற்றியவர் என்றாலும் அவருடைய செல்வச் செழிப்பில் ஒரு குறையும் கடைசி வரை இருக்கவில்லை. அவர் கடைசியாக விற்ற சொத்து ஒன்று எதிர்பாராத நல்ல விலைக்குப் போய் அவர் இலாபத்தை பல மடங்கு ஈட்டித் தந்தது. இதையெல்லாம் பார்க்கையில் 'ஏமாற்றிய ஆள் நன்றாகத் தானே இருக்கிறார். அவருக்குப் பணம் சேர்ந்து கொண்டே தானே இருக்கிறது' என்று யாருக்குமே தோன்றுவது இயற்கை.
ஆனால் அந்த மனிதரின் பங்களாவையும், சொத்து மதிப்பையும் பார்ப்பதை விட்டு விட்டு அவர் வீட்டுக்குள் நுழைந்து பார்த்தால் உண்மை விளங்கும். அந்த மனிதர் வீட்டில் குடும்பத்தினருக்கு அவர் மீது சிறிதும் மதிப்பில்லை, பாசமுமில்லை. அவருடைய மனைவி மற்றவர்கள் முன்னிலையிலேயே அவரை இழிவாகப் பேசுவதுண்டு. அவருடைய பிள்ளைகள் ஒவ்வொருவரும் அவரிடமிருந்து அதிகமான சொத்தை அவர் இருக்கும் போதே எழுதி வாங்கி விட வேண்டும் என்று சதா அவரை நச்சரிப்பதும், சண்டை போடுவதும் வாடிக்கை. அந்த மனிதர் வாய் விட்டுச் சிரித்தோ, நிம்மதியாக சில மணி நேரமாவது இருந்தோ யாரும் பார்த்ததில்லை. வயதான காலத்தில் இதை விடப் பெரிய தண்டனை வேறென்ன இருக்க முடியும் சொல்லுங்கள்.
'அரசன் அன்று கொல்வான், தெய்வம் நின்று கொல்லும்' என்ற பழமொழிக்கு ஏற்ப தவறிழைத்தவர் தண்டனை பெறாமல் தப்புவதில்லை என்றறிந்து தெளியும் போது காயத்தின் தீவிரம் குறையும்.
இரண்டாவது உண்மை நமக்கு ஏற்படும் கசப்பான அனுபவங்கள் எதுவுமே காரணம் இல்லாமல் வருவதில்லை. அவை நாம் நம் முந்தைய செயல்களால் சம்பாதித்தவையாக இருக்கலாம், நம்முடைய குறைபாடுகளால் நாம் வரவழைத்தவையாக இருக்கலாம், அல்லது நாம் புடம் போட்ட தங்கமாக மாறத் தேவையான அனுபவங்களாக இருக்கலாம். இதை ஒத்துக் கொள்ள நமக்கு சிறிது கஷ்டமாக இருக்கலாம். ஆனால் இது மாபெரும் உண்மை.
இதற்கு நாமே காரணம், அல்லது நம் பக்குவத்தினை அதிகப்படுத்த கிடைத்த பாடம் இது என்று உணரும் போது ஒரு அனுபவத்தின் கசப்புத் தன்மை குறைகிறது. தெளிதலும், மறந்து முன்னேறுவதும் சாத்தியமாகிறது.
இந்த உண்மைகளை மனதில் இருத்திக் கொண்டு சுகபோதானந்தா சொன்னதையும் சிந்தித்துப் பாருங்கள். நமது ஆறாத காயங்களின் வலியும், நமது பொருமல்களும் நம்மைக் காயப்படுத்தியவர்களை எந்த விதத்திலும் பாதித்து விடுவதில்லை. மாறாக நம் மகிழ்ச்சியைத் தான் குலைத்து விடுகிறது என்பதையும் மறந்து விடாதீர்கள். உண்மையாகவே இதெல்லாம் புரியும் போது அது வரை ஆறாத காயங்களும் ஆற ஆரம்பிக்கும்.
ஸ்ரீமத்பாகவதம் -ஸ்கந்தம்1௦
அத்தியாயம் 2
பகவான் யோகமாயையிடம் கூறினார்.
"தேவகியின் கர்பத்தில் உள்ள என் அம்சமான சேஷனை எடுத்து ரோஹிணியின் கர்பத்தில் வை. நான் என்னுடைய பூரண அம்சத்துடன் தேவகியின் புத்திரனாக அவதரிக்கப்போகிறேன். நீ யசோதையின் மகளாகப் பிறக்க வேண்டும். "
பகவான் மேலும் கூறியது என்னவென்றால் அந்த யோகமாயை உலகத்தில் துர்க்கை, பத்ரகாளி, நாராயணீ , வைஷ்ணவி , மாயா, சாரதா , அம்பிகா என்ற பல பெயர்களுடன் மக்களால் தங்கள் கோரிக்கை நிறைவேறுவதற்கு பூஜிக்கப் படுவாள் என்பதாகும். இதனால் துர்காதேவி ஹரிஸோதரி என்று அழைக்கப்படுகிறாள்.
நாரதர் கூறியதைக் கேட்ட கம்சன் தேவகியின் ஒவ்வொரு குழந்தையையும் விஷ்ணுவின் அம்சம் என சந்தேகித்துக் கொன்றபின் அவளுடைய ஏழாவது கர்பம் கலைந்தது என அறிந்து எட்டாவது குழந்தை பிறப்பிற்காக காத்திருந்தான். தேவகியும் உலக மங்கலமானதும், உலகனைத்திற்கும் ஆத்மாவானதும் தனக்கும் ஆத்மாவாக தன்னுள்ளே இருப்பதுமான அச்சுதனுடைய கலையை உலகை மகிழ்விக்கும் சந்திர கலையை கீழ் திசை தரிப்பது போல மனதில் தரித்தாள்.
இங்கு ஒன்றை கவனிக்க வேண்டும். பகவானுக்கு கர்பவாசம் என்பது கிடையாது . தேவகி கௌசல்யை போன்றவர்கள் கர்பத்தில் அவன் வளர்வது போன்ற தோற்றம் மாயையே ஆகும். இது 'காஷ்டா யதா ஆனந்தகரம் மனஸ்த: ,' கிழக்கு திசை சந்திரனை தரிப்பது போல என்ற சொற்கள் விளக்குகின்றன. கிழக்கு திசையில் சந்திரனை கிழக்கு திசை தரிப்பதில்லை. அவன் அங்கு தானாகவே தோன்றுகிறான்.
பகவான் அவதாரத்தை வர்ணிக்கும்போது ஆவிர்பபூவ , தோன்றினான் என்றுதான் கூறப்படுகிறது. பிறந்தான் என்று இல்லை. மேலும் மனஸ்த: ததார மனதில் தரித்தாள் என்பதன் மூலம் பகவானுடைய சரீரம் மனதால் உருவானதே அன்றி பிரகிருதி சம்பந்தமானது அல்ல என்று தெரிந்துகொள்ளலாம். அவதரிக்கையில் அவன் சங்குசக்கரம் ஆபரணங்கள் இவையுடன் காணப்பட்டதே சான்றாகும்.
அப்போது தேவகி மிகுந்த பிரகாசத்துடன் காணப்பட்டாள் அவளைக் கண்ணுற்ற கம்சன் இவள் கர்பத்தில் ஹரி வந்திருப்பது நிச்சயம் என்று நினைத்தான். அவளும் உட்கார்ந்தாலும் படுத்தாலும் சஞ்சரித்தாலும் ஹ்ருஷீகேசனையே நினைப்பவளாக உலகமே அவன் மயமாகக் கண்டாள்.
தேசிகர் கூறுகிறார்.
மகான்களால் விரும்பப்படும் அமுதம் அவளிடம் வந்திருப்பதால் தேவகி அவ்வளவு தேஜஸ்ஸுடன் காணப்பட்டாள். அவள் கர்ப்பவதியாக இருக்கையில் மண் தின்றாளாம். இது மண்ணுலகம் முழுவதையும் தன்னுள்ளே கொண்டவன் அவளிடம் இருக்கிறான் என்று கூறுவதைப்போல இருந்ததாம்.
மேலும் யாதவாப்யுதயத்தில், தேவகி தான் ஆதிசேஷன் மேல் இருப்பதாகவும் கருடன் மீது செல்வதாகவும் கனவு கண்டாள் என்று தேசிகர் கூறுகிறார. இதற்கு வியாக்யானம் எழுதிய உத்தமூர் சுவாமி அது அவளுள் இருக்கும் பகவானுக்கு சேவை செய்ய சேஷனும் மற்றவரும் விரும்பியதால் என்கிறார்.
அவள் மெதுவாக நடந்தாளாம். ஏனென்றால் விச்வகுருவான பகவானை உள்ளே தாங்குவதால் பூமிக்கு பாரம் ஏற்படக்கொடாது என்பதைப்போல இருந்ததாம். குரு என்ற சொல் பெரிய என்ற அர்த்தத்தில் தேசிகர் நயம்பட உபயோகிக்கிறார். பகவான் ஜகத்குரு மட்டும் அல்ல மஹதோ மஹீயான், பெரியவற்றிலும் பெரியவன் அல்லவா.
அடுத்து கண்ணன் அவதாரம் செய்யப்போவதைக் காண்போம்
