About Periyavaa

"இவரைப்போல  சதையும்  ரத்தமுமாலான  ஒரு  மனிதர்  இந்த  உலகத்தில்  இருந்தார்  என்று  வருங்கால  சந்ததியினர்  நம்புவது  சந்தேகமே."

நான்  அவருடைய  தினசரி  அலுவல்களைக்  கவனித்திருக்கிறேன்.  அதைப்பற்றிக்  கூற  விரும்புகிறேன்.

தியானம்

தினமும்  காலையில்,  அவருடைய  காலைக்கடன்களை  முடித்தவுடன்,  பெரியவா  "ஒரு  மணி  ஜப"த்துக்கு  உட்காருவார்—-ஒரு  மணி  நேரத்துக்குத்  தியானம்.  அறுபது  நிமிடங்களுக்கு  'பிரணவ'  ஜபம்  செய்வார்;  அந்த  சமயத்தில்,  'பிரஹ்மத்தோடு'  தானும்  ஒன்றியிருப்பார்;  வெளி  உலகமே  தெரியாது.

அவருடைய  அணுக்கத்  தொண்டர்  ஸ்ரீ  கண்ணன்  ஒரு  நிகழ்ச்சியைப்பற்றி  என்னிடம்  கூறினார்.  பெரியவா  ஸ்ரீசைலத்தில்  முகாம்;  அவர்  ஒரு  சிறிய  அறையில்  அமர்ந்து   தன்  ஜபத்தைத்  தொடங்கினார்.  கண்ணன்  உட்பட  எல்லா  அணுக்கத்  தொண்டர்களூம்  அறையை  விட்டு  வெளியே  வந்தனர்.  முப்பது  நிமிஷங்கள்  கழித்து,  கண்ணன்  அறையின்  ஜன்னலைத்  திறந்து  பார்த்தபொழுது,  பெரியவாளுக்கு  முன்னால்  ஒரு  பெரிய  நாகப்  பாம்பு  படமெடுத்து  அமர்ந்திருப்பதைக்  கண்டு  அதிர்ச்சி  அடைந்தார்.  பெரியவா  ஜபத்தை  முடித்து  கண்களைத்  திறக்கும்பொழுது,  அந்த  நாகஸர்ப்பம்  பெரியவாளைத்  தீண்டிவிடுமோவென்று  அனைத்து  தொண்டர்களும்  பயந்தனர்.  பெரியவா  ஜபத்தை  முடித்தார்.;  பாம்பு  அங்கேயே  இருந்தது.  பெரியவா  துளிக்கூட  சலனமின்றி, அமைதியாக,   கண்ணனைக்  கூப்பிட்டு,  அந்த  நாகம்  தரிசனத்துக்கு  வந்திருப்பதாகவும்,  யாருக்கும்  தீங்கிழைக்காது  என்றும்  கூறினார்.  நாகத்திற்கு  அருகாமையில்  ஒரு  பாத்திரம்  கொண்டுவரும்படி  சொன்னார்.  கண்ணன்  அப்படியே  செய்தவுடன்,  பாத்திரத்தை  ஒரு  துணியால்  மூடி,  அந்த  நாகத்தை  அருகில்  உள்ள  புதர்களுக்கிடையே  கொண்டு  விடும்படி  கூறினார்.

அந்த  நாகம்  பெரியவாளுக்கு  முன்னே  பிரமித்து  நின்றது  என்பது  நிச்சயம்.

பிக்ஷை (உணவு):

பெரியவா  தினம்  பகலில்  சாப்பிடுவது  மூன்று  கவளம்  அவலும்  பழங்களுமே.  இரவு,  பழ  ஜாம்  எடுத்துக்  கொள்வார்.

பதின்மூன்று  வயதிலிருந்தே,  சன்யாசம்  எடுத்துக்  கொண்ட  பிறகு,  பெரியவா  காரோ,  ரயிலோ  ஏரோப்ளேனோ   எந்த  ஒரு  வாகனத்திலும்  ஏறியதில்லை.  எப்பொழுதும்  நடைதான்.  1930—களில்  அவர்  காசிக்கும்  வங்காளத்திற்கும்  ஒரு  நீண்ட  பாதயாத்திரை  மேற்கொண்டார்.   1978  முதல்  1984  வரை  கர்னாடகா,  ஆந்திர  மஹாராஷ்டிரா  மாநிலங்களில்  பாதயாத்திரை  மேற்கொண்டு,  ஆறு  வருஷங்களில்  3000  கிலோமீட்டர்   நடந்தே  பயணம்  செய்தார்.

பல  நாட்கள்,  அவர்  மௌனவிரதம்  மேற்கொள்வார்.  சரஸ்வதியின்  நக்ஷத்திரமான  மூலம்  அன்று  அவர்  காஷ்ட  மௌனம்  அநுசரிப்பார்.

இத்தகைய  வழக்கங்களால்  கடைசி  நாள்  வரை  நல்ல  தேக  ஆரோக்கியத்தைக்  கொண்டிருந்தார்.

எப்பொழுதும்  நம்முடனே !

1984  முதல்  1994  வரை  அவர்  காஞ்சியிலேயே  தங்கியிருந்தார்.  இந்த  காலகட்டத்தில்,  தலை  லாமா,  பிரதம  மந்திரி  சந்திரசேகர்  போன்ற  பல  பிரபல  மனிதர்கள்,  பெரியவாளை  தரிசனம்  செய்தனர்.  கடைசி  மூன்று  வருஷங்கள்  பக்தர்களுடனான  தொடர்பை  நிறுத்தி  விட்டார்.  அணுக்கத்  தொண்டர்கள்  மூலமே  பேசினார்.

அவருடைய  100 வது  ஜன்ம  தினம்  1993  மே  மாதம்  மடத்தில்   கொண்டாடப்பட்டது.  நானும்  என்  நண்பன்  கணேசனும்  தரிசனத்திற்காக  காஞ்சி  சென்றிருந்தோம்.  கூடத்தில்  பக்தர்கள்  நிரம்பி  வழிந்தனர்.  பத்து  மணிக்கு  பெரியவாளை  ஒரு  ஈஸிசேரில்  வைத்து,  கூடத்திற்கு  கொண்டுவந்தார்கள்.  சில  நிமிஷங்கள்  கழிந்து,  பெரியவா  பக்தர்களை  நோக்கிக்  கைகளைக்  கூப்பினார் (அவர்களுக்கு  நன்றி  சொல்லும்  பாவனையிலோ?).  இதைக்  கண்டவுடன்  பல  பக்தர்கள்  உணர்ச்சிவசப்பட்டனர்.

1994  ஜனவரி  6—ஆம்  தேதி  தரிசனத்திற்காக   நான்  காஞ்சிக்கு  சென்றிருந்தேன்.  (என்  தகப்பனார்  ஸ்ரீ  சங்கரன்  1993  நவம்பர்  மாதம்  18—ஆம்  தேதி  இயற்கை  எய்தியிருந்தார்.  காரியங்கள்  எல்லாம்  முடித்த  பிறகு  நான்  அங்கு  சென்றிருந்தேன்).  நான்  பெரியவா  தங்கியிருந்த  அறைக்குச்  சென்றபொழுது,  ஸ்ரீ  வைத்யநாதன்,  பெரியவாளை  ஆக்ஸிஜனில்  வைத்திருப்பதாகவும்,  சில  தினங்கள்  கழித்து   வரும்படியும்  கூறினார்.  நான்  புறப்பட  இருக்கையில்,  பெரியவா  அருகில்  இருந்த  ஸ்ரீகண்டன்  வெளியில்  வந்து,  "நீங்கள்  உங்கள்  தந்தையாரின்  காரியங்களை  நன்றாகச்  செய்தீர்களா?"  என்று  கேட்டார்.   நான் "ஆமாம்"  என்று  கூறினேன்.  பிறகு,  ஸ்ரீகன்டன்  திரும்ப  பெரியவாளிடத்திற்கு  சென்றார்.  அந்த  ஒரு  மோசமான  தேகநிலையிலும்,  என்னைப்பற்றி  விசாரிக்கும்  அளவு  அவருக்கு  என்மேல்  பரிவு  இருந்தது.  அதுதான்  பெரியவாளின்  உயர்ந்த  நிலை.

ஜனவரி  8—ஆம்  தேதி  பெரியவா  மஹாஸமாதி  அடைந்தார்.

அவருக்கு  அருகில்  இருந்த  ஸ்ரீ  வைத்யநாதன்,  பெரியவாளின்  கடைசி  நிமிஷங்களை  இப்படி  விவரித்தார்:

பெரியவா  கட்டிலில்  படுத்துக்  கொண்டிருந்தார்.  நான்கு  பேர்கள்  மட்டுமே  அவர்  அருகில்  இருந்தனர்.  சுமார்  2.50க்கு  அவர்  எழுந்து  உட்கார்ந்து  தன்  கடைசி  மூச்சை  விட்டார்.  சாஸ்த்ரங்களின்படி,  ஒரு  சன்யாசி  உட்கார்ந்த  நிலையில்தான்  தன்  பூத  உடலை  விடவேண்டும்  என்றிருக்கிறது.  பெரியவா தன்  வாழ்நாள்  முழுவதும்  ஒரு  உண்மையான  சன்யாசியாக  வாழ்ந்து,  அவருடைய  கடைசி  மூச்சு  வரை  சன்யாச  தர்மத்தைக்  கடைப்பிடித்தார்.  பீஷ்மரைப்போல்,  தன்  பூதவுடலை  விட்டு  செல்லும்  சமயத்தை  அவரே  தேர்ந்தெடுத்தார்.

"இவரைப்போல  சதையும்  ரத்தமுமாலான  ஒரு  மனிதர்  இந்த  உலகத்தில்  இருந்தார்  என்று  வருங்கால  சந்ததியினர்  நம்புவது  சந்தேகமே."

இந்த  வார்த்தைகள்,   இந்த  பூவுலகில்  நூறாண்டுகள்  வாழ்ந்த  ஸ்ரீ  சந்திரசேகரேந்த்ர  சரஸ்வதி  ஸ்வாமிகள்  என்ற  காஞ்சி  முனிவருக்கு  முழுமையாகப்  பொருந்தும்.

- Article by  Shri BN mama

Sanskrita bharati subhashita whatsapp invite link

Follow this link to join my WhatsApp group: https://chat.whatsapp.com/EpSAY6kO7sx1dVKup5AZQR

Sanskrit joke

पतिः पत्नी च प्रयाणं कुर्वतौ आस्ताम्। 

.

एकः याचकः तत्र आगतः 

.

पतिः कोशात् धनस्यूतं निष्कासितवान्।

.

आनन्देन आशीर्वचोभिः याचकेनोक्तं, "भवतोः युगलः सप्तजन्मानि यावत् यथावत् तिष्ठतु"

.

रुष्टः पतिः धनस्यूतं पुनः कोशे स्थापितवान्

.

किन्तु याचकः कुशलः आसीत्। आगतः धनप्राप्त्यवसरः यथा च्युतः न भवेत् तथा तेनोक्तं, "भगवदिच्छया एषः भवतोः सप्तमः जन्म भवतु।"

.

पतिः तु पूर्णं स्यूतमेव याचकाय अर्पितवान् 

Daksha yagya - Sanskrit short story

♦कथा♦

दक्षमखनाशः

एकदा भगवान् शङ्करः पार्वतीं रहसि प्राह- देवि! पुरा दक्षप्रजापतेः त्वं तथा अन्याश्च बह्व्यः कन्यका जाताः। स मह्यं भवतीं प्रायच्छत् धर्मादिभ्यः च अपराः। कदाचित् तेन यज्ञे जामातरः अखिला आहूताः। किन्तु अहम् एक एव वर्जितः। ततः स त्वया अपृक्ष्यत-"किं न भर्ता मम आहूतः त्वया, तात! उच्यतामिति?।" कपालमाली ते भर्ता कथम् आहूयतां मखे। इत्यब्रवीत् स तदा। पापः अयम्  अस्मात् जातेन किं ममामुना देहेन। इति कोपात् परित्यक्तं शरीरं
तत् प्रिये त्वया। स च दक्षयागः तेन मन्युना मया नाशितः इति ।

संस्कृतकथासंग्रहः इत्यस्मात् पुस्तकात् सन्धिं विभज्य प्रस्तूयते।🌸

कामिनी✍

Learn from a Cock - Sanskrit subhashitam

युद्धं प्रातरुत्थानं भोजनं सह बन्धुभिः ।
स्त्रियमापद्रता रक्षेत् चतुः शिक्षेत कुक्कुटात् ॥

🌹🌹🙏🏻🌹🌹

सुबह जल्दी उठना, युद्ध करना, बंधुवर्ग के साथ भोजन करना, और स्त्री का आपत्ति में रक्षण करना – ये चार बातें मुर्गे से सीखनी चाहिए ।

🌹🌹🙏🏻🌹🌹

To wake up Early in the morning, fighting, food  with the brotherhood, and protecting in the woman's objection - these four things should be learned from a poult(cock).

On Introspection - Sanskrit subhashitam

प्रत्यहं प्रत्यवेक्षेत नरश्चरितमात्मनः।
किं नु मे पशुभिस्तुल्यं किं नु सत्पुर्षैरिति॥
सुभाषितरत्नभण्डागारे॥
pratyahaṁ pratyavekṣeta naraścaritamātmanaḥ|
kiṁ nu me paśubhistulyaṁ kiṁ nu satpurṣairiti||
subhāṣitaratnabhaṇḍāgāre||

A worthy reminder for all from Subhaashitaratnabhandagaram.. the huge treasury of noble sayings.

A person should review his own conduct and activities persistently asking himself
Were my activities today were like that of animals
or 
Were the activities regulated following the path shown by great souls?

An introspection is always worth its weight in gold.
Many of our activities are controlled by our instincts... and most of the instincts are rough and base.. Our reactions to situations in most cases would not be different from those of animals. And sure, such beastly reactions can bring grief to us too..
But the noble and wise people have set great precedents in proper behaviour.. they have faced many situations and they have responded to them in the best manner.. In a manner that would bring least disturbance to all concerned.. and would bestow all possible benefits of all around.. Human race have progressed through thousands of years.. and the acts of great men are abundantly chronicled.. The advice given here is that it would be best to consider the precedents set out by such great persons while conducting our day to day activities..

The quote from H W Longfellow.. in his "A Psalm of Life " comes to mind

Lives of great men all remind us 
We can make our lives sublime, 
And, departing, leave behind us 
Footprints on the sands of time

Mahabharatham also echoes the same idea 
महाजनो येन गतः स पन्था the path followed by great men is the right path..

Pranams
Have a nice day
k v ananthanarayanan

A sloka from Geeta govindam

கீத கோவிந்தம் J K SIVAN 
ஜெயதேவர்

ஒரு மனம் கவரும் அஷ்டபதி

yAramitA vanamAlina sakhi
anila taraLa kuvalaya nayanEna tapati na sA kisalaya shayanEna
vikasita sarasija lalita mukhEna sphuTati na sa manasija vishikhEna
amrta madhura mrdutara vacanEna jvalati na sA malayaja pavanEna
sthala jalaruha rucikara caranena luthati na sa hima kiranikarEna
sajala jalada samudaya rucirena dalati na sa hrdi viraha bharEna
shri jayadEva bhaNita vacanEna praviSatu harirapi hridaya manEna

அங்கு காலை இல்லை, மாலை இல்லை, பகல் இல்லை, இரவில்லை ,எந்நேரமும் எப்போதும் ஆனந்தம். சதானந்தம், பரமானந்தம். ஏனென்றால் பரமன் அங்கே பாமரனாக புல்லாங்குழலேந்தி அதில் புனித கீதம் இசைத்து மக்களை மாக்களை, மற்றவற்றையெல்லாம் தன்வசம் காந்தமென கவர்ந்து கொண்டி ருந்த காலம் அது.

சந்தோஷமாக, ஆனந்தமயமாக ஒரு இடம் இருந்தால் நாம் என்ன சொல்கிறோம் '' ஸார், இது பிருந்தாவனம் போல இருக்கு'' என்கிறோம். அப்படி என்றால் கிருஷ்ணன் அங்கே இருந்த போது
பிருந்தாவனம் எவ்வளவு ஆனந்தமயமாக இருந்திருக்கவேண்டும்.

ஒரு மேடையில் பூங்காற்றின் இன்சுகத்தில் ராதை தோழியிடம் என்னவோ சொல்கிறாளே, நமது காதில் விழுகிறதே.

'' தோழி, அங்கே தெரிகிறதே தாமரைக்குளத்தில் இதழ் விரிந்த தாமரை மலர். அதன் அழகு அதை எங்கோ பார்த்தது போல் தோன்றுகிறதே, எங்கே, எப்போது? மெல்லிய பச்சை நிற தண்டுகளால் தாங்கப்பட்டு , அந்த மலர்கள் காற்றில் அங்கும் அங்குமிங்கும் அசையும்போது, அவை கண்ணனின் அலைபாயும் கண்களை அல்லவோ நினைவுறுத்துகிறது. கண்ணனை தேடும் என் கண்கள்... அவன் மேல் கொண்ட அளவற்ற நேசத்தால், பாசத்தால் ஒளிவீசுகிறது. சூரியனின் ஒளி விரிந்த தாமரை மலர்களை ஒளி பெறச் செய்வது போல் அல்லவோ இருக்கிறது.

மலய மருதம்.... ஆம் மலைகளை அணைத்து குளிர்ச்சி பெற்று வீசும் தென்றல் என்னை மகிழ்விப்பதை விட அந்த மாயாவி கிருஷ்ணன், தேனினும் இனிய குரலில் என்னுடன் சம்பாஷிக்கும்போது நான் பெரும் சுகம் முற்றிலும் சுகம், இனிமையானது.

பகல் நகர்ந்து போய் இரவு நெருங்குகிறது. சூரியன் இருந்த இடத்தில் இப்போது சந்திரன். குளுமையை வாரி வீசுகிறான். நீரில் இப்போது அல்லி மலர்கிறது. அது அசைவது கிருஷ்ணன் மெதுவாக தாமரைப் பாதங்களை அடிமேல் அடிவைத்து எடுத்து அசைந்து வருவது போல் அல்லவோ இருக்கிறது.
கண்ணனைக் காணோம்...கண்கள் அவனை தேடுகிறது. சூல் கொண்ட கார் மேகம் எந்த நேரமும் ஜோ என்று மழையை பொழியலாம். அந்த மேகத்தை பார்த்தாலாவது கிருஷ்ணனை நேரில் கண்ட சமாதானம் ஏற்படுகிறது. அதே நிறம் அதே கம்பீரம், அதே அழகு அல்லவா அவனும்?

அவனை நினைக்கும்போது, அவனது மஞ்சள் பீதாம்பரம் தகதகவென்று சொக்கத்தங்கத்தை சூரிய ஒளியில் பார்த்தது போல் இருக்குமே, அந்த எண்ணம் தரும் சுகத்தில் நான் திளைத்திருக்கும்போது என்னை நீங்கள் எல்லோரும் கேலி செய்து பேசுவது கிட்டவே நெருங்கவில்லை. அவனைக் காணோமே என்ற ஏக்க பெருமூச்சு அதை அகற்றி விடுகிறது.

கண்ணனின் நினைவு தரும்,புத்துணர்ச்சி, என்னை மட்டுமா, இந்த அகில லோகத்தையும் மயக்கும் வேளையில், எனக்கு அவனைக் காணாத துக்கம், ,பிரிவு, என்ன செய்யும். ''

இது ஏதோ ஒருவர்ணனை அல்ல. ஜெயதேவரின் கீத கோவிந்தத்தில் ஒரு அஷ்டபதி. இதை அழகாக ஸ்ரீ பாலமுரளி கிருஷ்ணா பாடி தந்திருக்கிறார். அதை நானும் பாட முயற்சித்து சந்தோஷம் அடைகிறேன்.

Vedanta darshan

|| *ॐ*||

     " *संस्कृत-गङ्गा* " ( ८२ )

---------------------------------------------------------------------------------------

" *वेदान्त दर्शन* "(६)

समाधिविचार:-- ज्ञेय पदार्थ में चित्त की ज्ञानावस्था में जो निश्चल अवस्था होती है वही वेदान्त मतानुसार समाधि है। चित्त की इस समाधिस्थ अवस्था के दो भेद होते है।(१) सविकल्प और (२) निर्विकल्प। 

सविकल्प समाधि में ज्ञाता,ज्ञेय और ज्ञान इस त्रिपुटी का भेदज्ञान रहते हुए भी

"अहं ब्रह्माऽस्मि " स्वरूप अखण्डकारित चित्तवृत्ति रहती है।"विभिन्नता में अभिन्नता"यह केवल  कल्पनाविलास नही। वह एक अनुभूति का विषय है, यह वेदान्त सिद्धान्त है।

निर्विकल्प समाधि की कल्पना विशद करने के लिए " *जलाकाराकारितलवणस्य जलमात्रावभासः*"यह दृष्टान्त दिया जाता है। नमक पानी में विलीन होने पर पानी और नमक दोनों का पृथक ज्ञान नही होता। नमक पानी में होने पर भी केवल पानी ही दिखता है। उसी प्रकार निर्विकल्प समाधि की अवस्था चित्तवृत्ति को प्राप्त होने पर ज्ञाता,ज्ञेय आदि भेदभाव लुप्त हो जाते है। पानी में विलीन नमक के समान चित्तवृत्ति इस अवस्था में ब्रह्म से एकरूप होती है। लवणयुक्त जल और लवणहीन जल दिखने में समान होते हुए भी उनमें भेद होता है। इन दो जलों में जितनी भिन्नता है उतनी ही सुषुप्ति और निर्विकल्प समाधि में होती है। निर्विकल्प समाधि में चित्तवृत्ति भासमान नही होती परंतु उसका अभाव नही होता। सुषुप्ति अवस्था में  चित्तवृत्ति भासमान न होने के कारण उसका अभाव ही होता है।"निर्विकल्प समाधि" वेदान्त के अनुसार साधकों का परम प्राप्तव्य है। परंतु उसके मार्ग में "अधिकारी" साधक को भी लय,विक्षेप, कषाय और रसास्वाद इन चार विघ्नों का सामना करना पडता है। इन चार विघ्नों को परास्त करने पर ही साधक निर्विकल्प समाधि का दिव्य अनुभव पा सकता है।|| ॐ||

     " संस्कृत-गङ्गा " ( ८३ )
---------------------------------------------------------------------------------------
" वेदान्त दर्शन "(७)
जीवन्मुक्तावस्था:-- उपरिनिर्दिष्ट निर्विकल्प समाधि के सतत अभ्यास से साधक को " जीवनमुक्त " अवस्था प्राप्त होती है।
" भिद्यते ह्रदयग्रन्थिः छिद्यन्ते सर्वसंशयाः। क्षीयन्ते चास्य कर्माणि तस्मिन् दृष्टे परावरे।।" इस मन्त्र में जीवनमुक्त अवस्था का वर्णन किया है। निर्विकल्प समाधि में ब्रह्म  और आत्मा की एकता का साक्षात्कार होने पर अखिलबन्धरहित ब्रह्मनिष्ठ पुरुष लौकिक व्यवहार किस प्रकार करता है या उनका किस प्रकार अनुभव पाता है? अनुभवसंपन्न वेदान्ती भारत में प्राचीन काल में हुए और आज विद्यमान है जिन्होने "सर्वं खल्विदं ब्रह्म" ,"तत् त्वमसि" ,"अहं ब्रह्मास्मि" इन महावाक्यों का आशय स्वानुभव द्वारा जाना है।
श्रीशंकराचार्य द्वारा प्रवर्तित अद्वैत वेदान्त की स्थूल रूपरेखा यथाशक्ति बताने की यहाँ  कोशिश की है।  अद्वैत वेदान्त की गंभीर चर्चा करने वाले सैकडों संस्कृत ग्रन्थ प्राचीन काल में लिखे गये और आज भी लिखे जा रहे है।
कल से भिन्न विषय पर लिखाण।
卐卐ॐॐ卐卐
डाॅ. वर्षा प्रकाश टोणगांवकर
पुणे / महाराष्ट्र

🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸

krishna and Lalitha are one and the same .

Courtesy:Smt.Dr.Saroja Ramanujam

krishna and Lalitha are one and the same .

. kodhandam aikshavam akhandam ishum cha poushpam
chakraabja paasa srNi kaanchana vamsanaaLam
bibraaNam ashtaviDha baahubhiH arkavarNam
Dhyaayeth harim madhanagopa vilaasa vesham

Krishna karnamrtha Asvasa 3 sloka 104

Lord Hari should be meditated upon as Madhanagopala,

Dhyaayeth harim madhanagopa vilaasa vesham,

wearing in his eight arms, ashtaviDha baahubhiH,

the bow of sugarcane, kodhandam aikshavam strong and

unbroken,akhandam,

the arrow of flowers, ishum cha poushpam

,chakraabja paasa srNi kaanchana vamsanaaLam

the chakra, shankha, paasa, ankusa and golden flute, , and his hue red like the rising sun,. arkavarNam.

This is the portrait of Krishna as Gopalasundharee

The gopalasundharee manthra gives this description in the dhyana sloka, where Gopala is meditated as Gopalasundharee, who is found in the kalpaka forest in the milky ocean, in a gem studded hall, on sripeeTa, and holds shankha, chakra, bow of sugarcane, ankuSa, paaSa, veena,and flute and shining with a red hue that illumines the whole world and surrounded and praised by Brahma and others.

Gopalasundharee yanthra is the combined manthra of the ashtaadhaSaaksharee manthra of rajagopaala and the panchadhaSaaksharee of LalithaaparameSvaree and in it both Lalitha and Krishna are meditated as one form

.'kadhaachith lalitheSaanee pumroopaa Krishna vigrahaa,' sometimes Sri Lalitha appears as Krishna.

Modaka - sanskrit essay

स्वर्वाणीप्रकाशः (वाट्साप् गणः)
😋बुधवासरः वैशाखकृष्णचतुर्थी (22-05-2019)🌝
प्रस्तावविषयः-- मोदकः🌕


मोदको नाम खाद्यविशेषः। मिष्टान्नमिदं गणेशस्य प्रियकरम् इति जानीमः तदर्थमेव  गणेशस्य अपरं नाम मोदकप्रिय इति जातम् ।मुदाकरात्त मोदकं सदा विमुक्तिसाधकम् एवं गणेशपञ्चरत्नस्तोत्रारम्भेऽपि विद्यते।

देवीभागवते देवीपूजनविधिनिरूपणे
नैकत्र मोदकस्य परामर्शो दृश्यते
"मोदकं स्वादुसंयुक्तं शर्करादिविनिर्म्मितम्। मया निवेदितं भक्त्या गृहाण परमेश्वरी " इत्यपि श्लोकः दृष्टः। अनेन देव्या अपि प्रियखाद्यम् इति ऊह्यते।

मोदकः भारते सर्वत्र प्रसिद्धः। मोदकाः तण्डुलचूर्णैः निर्मीयन्ते बहिः आवरणरूपेण तण्डुलपिष्टिका अन्तः गुडनारिकेलयोः मिश्रणं च भवति। गणेशचतुर्थ्यां सर्वे भक्त्या मोदकान् निर्मीय विघ्नेश्वराय समर्पयन्ति।।

भारतस्य समीपेषु देशेष्वपि मोदकसदृशाः मधुरपदार्थाः सन्ति केवलं तेषां नामानि विभिन्नानि तावदेव अनेन मोदकस्य प्राचीनप्रसिद्धिः  ज्ञायते।
मोदकप्रियो गणेशः सर्वेषां जीवनं माधुर्यं वितरेत् इत्याशया विरम्यते ।।

~ सुनीशः

Kavya sastra

|| ॐ||
       " संस्कृत-गङ्गा " ( ८४ )
आजसे नया विषय प्रारंभ कर रही हूँ ।
---------------------------------------------------------------------------------------
" काव्य शास्त्र "(१)
" काव्य दर्शन "
संस्कृत भाषा के आद्य ग्रन्थ ऋग्वेद में पर्याप्त मात्रा में काव्यात्मकता प्रतीत होती है। अनेक सूक्तों में रमणीय उपमा दृष्टान्त भी मिलते है। कुछ सूक्तों में वीररस तथा कही कही नाट्यगुण भी मिलते है। वेदो में षडंगों में  से व्याकरण और निरुक्त में शब्दों एवं उनके अनेक अर्थों का विचार मार्मिकता से हुआ है। निरुक्तकार ने ऋग्वेद की उपमाओं का विश्लेषणात्मक विचार किया है। पाणिनि की अष्टाध्यायी में शिलालि और कृशाश्व के नटसूत्रों का निर्देश हुआ है। (४-३-११०/१११) इसका अर्थ  पाणिनि के पूर्वकालीन शास्त्रीय वाड़्मय में नाट्यशास्त्र की रचना का श्रीगणेश  हो चुका था किन्तु अलंकार शास्त्र या साहित्य शास्त्र का निर्देश अष्टाध्यायी में नही मिलता। व्याकरण भाष्यकार पतंजलि ने "आख्यायिका" नामक साहित्यप्रकार का उल्लेख किया है और वासवदत्ता ,सुमनोत्तरा, तथा भैमरथी नामक तीन आख्यायिकाओं का निर्देश भी किया है। रामायण, महाभारत और श्रीमद्भागवत जैसे काव्यात्मक इतिहास पुराणग्रन्थों का प्रचार प्रसार समाज में अतिप्राचीन काल में हुआ था किन्तु इन सारे काव्यात्मक ग्रन्थों की रमणीयता की दृष्टि से आलोचना साहित्यिक दृष्टि से करने वाला प्राचीन ग्रन्थ भरत कृत  नाट्य शास्त्र के अतिरिक्त दूसरा नही   मिलता। नाट्यशास्त्र के विवेचन में कुछ प्राचीन ग्रन्थों के प्रमाण मिलते है किन्तु वे ग्रन्थ अप्राप्य है।
आधुनिक विद्वानों ने नाट्यशास्त्र की रचना ई. दूसरी या तीसरी शती मानी है। अर्थात् इसके पूर्व कुछ सदियों से संस्कृत के काव्यशास्त्र की निर्मिति हो चुकी थी। नाट्यशास्त्र के ६, ७ ,१७ ,२० और  ३२ क्रमांक के अध्यायों में काव्यशास्त्रीय विषयों का विवेचन मिलता है ,जो नाट्यशास्त्र  का अंगभूत है।  नाट्यशास्त्र में रसों का विवेचन सविस्तर हुआ है। विभाव ,अनुभाव ,व्यभिचारि भाव ,स्थायी भाव इत्यादि रसशास्त्रीय पारिभाषिक संज्ञाओं का प्रथम उल्लेख नाट्यशास्त्र में ही मिलता है। नाट्यशास्त्रान्तर्गत रसविवेचन ही भारतीय रस सिद्धान्त का मूल स्त्रोत है।
कल काव्यप्रयोजन।
卐卐ॐॐ卐卐
डाॅ. वर्षा प्रकाश टोणगांवकर
पुणे / महाराष्ट्र

|| ॐ||
    " संस्कृत-गङ्गा " ( ८५ )
--------------------------------------------------------------------------------------
" काव्यशास्त्र "(२)
" काव्यप्रयोजन "
मम्मटाचार्य के काव्यप्रकाश में----
" काव्यं यशसेऽर्थकृते व्यवहारविदे शिवेतरक्षतये। सद्यः परनिर्वृतये कान्तासम्मिततयोपदेशयुजे।।"
इस सुप्रसिद्ध कारिका में  काव्यनिर्मिति की प्रेरणा देनेवाले ६ प्रयोजन या हेतु बताए है:--(१) कीर्तिलाभ (२) धनलाभ (३)व्यवहारज्ञान (४) अशुभ निवारण (५)कान्ता के समान उपदेश (६) तत्काल परम आनंद। काव्यनिर्मिति के छः प्रयोजन सर्वमान्य है। इनमें अंतिम प्रयोजन (सद्यःपरनिर्वृति) काव्य के समान संगीतादि अन्य सभी ललित कलाओं का परम श्रेष्ठ प्रयोजन माना गया है। इन प्रयोजनों के के साथ नैसर्गिक प्रतिभा बहुश्रुतता और अन्यान्य शास्त्रविद्या ,कला
 आचारपद्धति आदि का ज्ञान भी सभी साहित्यकारों ने काव्यनिर्मिति के लिए आवश्यक माना है। विशेषतः जन्मसिद्ध प्रतिभा (जिसका लाभ पूर्वजन्य के संस्कार तथा देवता या सिद्ध पुरुष की कृपा से मनुष्य को होता है।) उत्तम काव्य की निर्मिति के लिए अत्यंत आवश्यक होती है। जन्मसिद्ध प्रतिभा शक्ति के अभाव में केवल शास्त्राभ्यास आदि परिश्रमों से निर्मित काव्य  की गणना मध्यम या अधम काव्य की श्रेणी में की जाती है।
साहित्यशास्त्र में शब्द और उसकी अभिधा, लक्षणा और व्यंजना नामक तीन शक्तियाँ तथा उनके कारण ज्ञात होने वाले वाच्यार्थ, लक्ष्यार्थ और व्यंग्यार्थ की गंभीरता से चर्चा हुई है।
क्रमशः आगे......
卐卐ॐॐ卐卐
डाॅ. वर्षा प्रकाश टोणगांवकर
पुणे / महाराष्ट्र

Vedanta aspects in Mahabharatha

https://adbhutam.wordpress.com/2019/05/22/core-vedanta-aspects-in-the-mahabharatha/

महाभारतम्-13-अनुशासनपर्व-045

https://sa.wikisource.org/s/31y

[The following section is present in the newly brought out 'Vaishnava paatha' of the Mahabharata from the Palimaaru (Madhva) maTha.]
In the Aanushasana parva of the Mahabharata, the Chapter 45 contains a description of the various aspects of Brahman. Uma, the consort of Shiva, explains the jagatkaaraNatva, paratva, etc. of Shiva. In this discourse, a number of core Vedantic doctrinal aspects are brought out by the Vedantin commentator NilakanTha.  

दुर्विज्ञेयो महादेवो दुराधारो दुरन्तकः। दुराबाधश्च दुर्ग्राह्यो दुर्द्दश्यो ह्यकृतात्मभिः।। Ambaa, the consort of Shiva, says: Mahadeva is extremely difficult to be realized. NilakanTha's (N) comments: It is difficult to know even through the shaastra. Even if known through the scripture, it is difficult to retain in the manas (duraadhaaraH). Even if retained in the manas, owing to the obstacles such as laya, vikshepa, etc. (detailed in the Yoga shaastra and Gaudapada Karikaa), one is battered. There are mischievous bondages (durantakaH) and owing to the engrossment in heavenly pleasures, He is durgraahya, extremely difficult to be grasped owing to the lack of supreme vairagyam. And even in the presence of vairagya, dispassion, He is difficult to be perceived, durdrshyah. Just as there are obstacles with regard to Atman contemplation such as laya, etc. there is the possibility of laya, etc. even with regard to prakriti (prakriti laya).
यस्य रूपाण्यनेकानि प्रवदन्ति मनीषिणः। स्थानानि च विचित्राणि प्रासादाश्चाप्यनेकशः।। His forms are countless, say the Knowers. His abodes too are wonderful and His temples too are many. N says: Having stated His nirvisheSha nature in the earlier verse, His savisheSha forms are being stated now.
को हि तत्त्वेन तद्वेद ईशस्य चरितं शुभम्। कृतवान्यानि रूपाणि देवदेवः पुरा किल। क्रीडते च तथा शर्वः प्रसीदति यथाच वै।।   Who indeed has known in truth the Lord's auspicious exploits and His forms the Lord of lords assumed in the past!!   And the way Sharva plays and delights!!
हृदिस्थः सर्वभूतानां विश्वरूपो महेश्वरः। भक्तानामनुकम्पार्थं दर्शनं च यथाश्रुतम्। मुनीनां ब्रुवतां दिव्यमीशानचरितं शुभम्।। Maheshwara, the vishvarupa, the whole creation is his form, resides in the heart of all beings. He gives darshanam to his devotees out of compassion.
कृतवान्यानि रूपाणि कथितानि दिवौकसैः। अनुग्रहार्थं विप्राणां शृणु वत्स समासतः।।
तानि ते कीर्तयिष्यामि यन्मां त्वं परिपृच्छसि।। N says: It is for the sake of blessing the devotee that Brahman, even though devoid of any form, takes a form. [This is in correspondence with Shankara's words:   स्यात्परमेश्वरस्यापि इच्छावशात् मायामयं रूपं साधकानुग्रहार्थम् । (1.1.vii.20) (Ishwara, out of compassion, takes on, by His Maya, a form to grace the spiritual aspirant.) [The context in the BSB is that Brahman is devoid of any form but takes up forms to help the aspirant.  In the Kenopanishad bhashya too Shankara lists several deities Vishnu, Ishvara, Indra, Prana, etc. as upasya as Brahman]  ब्रह्मविष्णुसुरेन्द्राणां रुद्रादित्याश्विनामपि। विश्वेषामपि देवानां वपुर्धारयते भवः।।  [Bhava takes the form of gods such as Brahma, Vishnu, Indra, Rudras, Adityas, Ashvini-s, etc.] N says: All forms right from that of Brahmaa are that of Shiva.
नराणां देवनारीणां तथा प्रेतपिशाचयोः। किरातशबराणां च जलजानामनेकशः।। Humans, the divine damsels, the ghosts, spirits, hunters, forest-dwellers, aquatic beings – all are His forms.
करोति भगवान्रूपमाटव्यशबराण्यपि। कूर्मो मत्स्यस्तथा शङ्खः प्रवालाङ्कुरभूषणः।। The tortoise, first, the conch…etc. are his forms. N says: the Kurma and Matsya avataras are indicative of the other incarnations. Time is also Shiva alone.
यक्षराक्षससर्पाणां दैत्यदानवयोरपि। वपुर्धारयते देवो भूयश्च बिलवासिनाम्।।
व्याघ्रसिंहमृगाणां च तरक्ष्वृक्षपतत्त्रिणाम्। उलूकश्वशृगालानां रूपाणि कुरुतेऽपि च।।
हंसकाकमयूराणां कृकलासकसारसाम्। रूपाणि च बलाकानां गृध्रचक्राङ्गयोरपि।।
करोति वा स रूपाणि धारयत्यपि पर्वतम्। गोरूपं च महादेवो हस्त्यश्वोष्ट्रखराकृतिः।।
छागशार्दूलरूपश्च अनेकमृगरूपधृक्। अण्डजानां च दिव्यानां वपुर्धारयते भवः।।
दण्डी छत्री च कुण्डी च द्विजानां वारणस्तथा। षण्मुखो वै बहुमुखस्त्रिनेत्रो बहुशीर्षकः।।
अनेककटिपादश्च अनेकोदरवक्त्रधृत्। अनेकपाणिपार्श्वश्च अनेकगपसंवृतः।। In the above verses the variety of forms of Shiva is listed. All beings of all kinds are He alone. The idea of 'sahasra shirsha purusha,….' is also depicted here. All hands, feet, stomachs, faces/mouths, are all His. We get a feeling of reading the Vishvarupa adhyaya of the Bhagavadgita.
ऋषिगन्धर्वरूपश्च सिद्धचारणरूपधृत्। भस्पपाण्डुरगात्रश्च चन्द्रार्धकृतभूषणः।।
अनेकरावसंघुष्टश्चानेकस्तुतिसंस्कृतः। सर्वभूतान्तकः सर्वः सर्वलोकप्रतिष्ठितः।।
सर्वलोकान्तरात्मा च सर्वगः सर्ववाद्यपि। सर्वत्र भगवान्ज्ञेयो हृदिस्थः सर्वदेहिनाम्।।
यो हि यं कामयेत्कामं यस्मिन्नर्थऽर्च्यते पुनः। तत्सर्वं वेत्ति देवेशस्तं प्रपद्य यदीच्छसि।।
नन्दते कुप्यते चापि तथा हुंकारयत्यपि। चक्री शूली गदापाणिर्मुसली खड्गपट्टसी।।
भूधरो नागमौञ्जी च नागकुण्डलकुण्डली। नागयज्ञोपवीती य नागचर्मोत्तरच्छदः।।
हसते गायते चैव नृत्यते च मनोहरम्। वादयत्यपि वाद्यानि विचित्राणि गणैर्युतः।।
वल्गते जृम्बते चैव रुदते रोदयत्यपि। उन्मत्तमत्तरूपं च भाषते चापि सुस्वरः।।
अतीव हसते रौद्रस्त्रासयन्नयनैर्जनम्। जागर्ति चैव स्वपिति जृम्भते च यथासुवम्।।
जपते जप्यते चैव तपते तप्यते पुनः। ददाति प्रतिगृह्णाति युञ्जते ध्यायतेऽपि च।।
वेदीमध्ये तथा यूपे गोष्ठमध्ये हुताशने। दृश्यते दृश्यते चापि बालो वृद्धो युवा तथा।।
क्रीडते ऋषिकन्याभिर्ऋषिपत्नीभिरेव च। ऊर्ध्वकेशो महाशेफो नग्नो विकृतलोचनः।।
गौरः श्यामस्तथा कृष्णः पाण्डुरो धूमलोहितः। विकृताक्षो विशालाक्षो दिग्वासाः सर्ववासकः।।
अरूपस्याद्यरूपस्य अतिरूपाद्यरूपिणः। अनाद्यन्तमजस्यान्तं वेत्स्यते कोस्य तत्त्वतः।। Who indeed can know the extent of the one who has no beginning and no end at all? The theme of Lingodbhava is hinted in these lines.
हृदि प्राणो मनो जीवो योगात्मा योगसंज्ञितः। ध्यानं तत्परमात्मा च भावग्राह्यो महेश्वरः।। N says: Shiva alone is the pratyagaatmaa, the innermost true self of all jivas – this is stated by the word 'hridi' – in the heart.  The five koshas are being stated by the words hridi, etc. annamaya, pranamaya, manomaya, vijnana and the term Yogatma is the blending of chit and achit that is the ananda maya kosha. [Advaitins hold that the Anandamaya kosha is the seat of karana shariram, ignorance.] The word Yogasamjnitah means the one who is free of the five koshas, the tvam padaartha, the innermost essence of the jiva. The word 'dhyanam' shows the means to arrive at the true self free of the koshas. The word Maheshwara is the mayavi, the weilder of maya (Shvetashvataropanishad mantra 'maayaam tu prakritim vidyaat, maayinam tu maheshvaram' is meant here) , the Tat padartha. 'Bhaavagraahya' means Brahman is grasped, realized, perceived by bhaava, contemplation culminating in the subtle akhandakara vritti. Is it grasped as an object, knowable? No, it is verily the subject, pratyagaatmaa. By this verse, the mahavakya 'ayam atma brahma' (mandukya upanishad, atharva veda) is indicated.
वादको गायनश्चैव सहस्रशतलोचनः। The musical instrument players and the songs/singers are also Shiva, Brahman alone. N cites the mantra 'brahma daasaah, brahma daashaah' which means 'Brahman is the slaves, the gamblers/fishermen…' which Shankara has cited in the Brahma sutra bhashya 2.3.43:  तथा ह्येके शाखिनो दाशकितवादिभावं ब्रह्मण आमनन्त्याथर्वणिका ब्रह्मसूक्ते — ' ब्रह्म दाशा ब्रह्म दासा ब्रह्मैवेमे कितवाः' इत्यादिना ; दाशा य एते कैवर्ताः प्रसिद्धाः, ये च अमी दासाः स्वामिष्वात्मानमुपक्षपयन्ति, ये च अन्ये कितवा द्यूतकृतः, ते सर्वे ब्रह्मैव — इति हीनजन्तूदाहरणेन सर्वेषामेव नामरूपकृतकार्यकरणसङ्घातप्रविष्टानां जीवानां ब्रह्मत्वमाह ; तथा अन्यत्रापि ब्रह्मप्रक्रियायामेवायमर्थः प्रपञ्च्यते — ' त्वं स्त्री त्वं पुमानसि त्वं कुमार उत वा कुमारी । त्वं जीर्णो दण्डेन वञ्चसि त्वं जातो भवति विश्वतोमुखः' (श्वे. उ. ४ । ३) इति, ' सर्वाणि रूपाणि विचित्य धीरो नामानि कृत्वाभिवदन्यदास्ते' इति च ; ' नान्योऽतोऽस्ति द्रष्टा' (बृ. उ. ३ । ७ । २३) इत्यादिश्रुतिभ्यश्च अस्यार्थस्य सिद्धिः । चैतन्यं च अविशिष्टं जीवेश्वरयोः, यथाग्निविस्फुलिङ्गयोरौष्ण्यम् ।   Shankara says above: These Upanishadic passages declare that all forms of all beings, even the lowly ones, is of Brahman alone thereby bringing out the jiveshvara aikya.  N paraphrases the above in the MB commentary.  एकवक्त्रो द्विवक्त्रश्च त्रिवक्त्रोऽनेकवक्त्रकः।। N explains here: One-face is the praajnaa of the third paada stated in the Mandukya upanishad:   ह्यानन्दभुक्चेतोमुखः प्राज्ञस्तृतीयः पादः | Two-faced is: the taijasa which comprises of the sukshma sharira and the jiva. Three-faced refers to the earlier two plus the gross body. That way all the three states are covered by this shloka in the MB.
तद्भक्तस्तद्गतो नित्यं तन्निष्ठस्तत्परायणः। The devotee of Shiva is stated here: He is completely taken over by devotion, and reminds us of the Bh.Gita 5.17:  expression: तद्बुद्धयस्तदात्मानस्तन्निष्ठास्तत्परायणाः । गच्छन्त्यपुनरावृत्तिं ज्ञाननिर्धूतकल्मषाः ॥ १७ ॥   [Those who are given to the complete devotion, in intellect, manas, and totally His alone, go to the state of liberation never to return to samsara by the Jnana that purifies them of all defects.] Thus we find here in this small section, as a sample, Veda Vyasa teaching the Paratvam of Shiva just as he has done in several places the Paratvam of Vishnu. The core Vedantic teachings embedded in the above verses are brought out eminently by NilakanTha, the advaitin.  भज पुत्र महादेवं ततः प्राप्स्यसि चेप्सितं।। Ambaa concludes: O son, pray to Mahadeva and you will certainly get what you have desired.

Sanskrit video collections of Sanskritsansadhaksangh

https://youtu.be/6M6DdgR9dg4

https://youtu.be/mGzvyBoWwwA

https://youtu.be/0GIztPy58D4

https://youtu.be/9ptDsHhv91w

https://youtu.be/zzGZVU3l-ZU

https://youtu.be/-VcTpzARwXo

https://youtu.be/4ll7oYuMGVs

https://youtu.be/NPy0LfRXSkM

https://youtu.be/Ktd-9rNesSI

https://youtu.be/jNNiSTosgxM

https://youtu.be/3Mzwm9EdCRE

https://youtu.be/dr2Oecsvllw

https://youtu.be/Sfi_aUa2peI

https://youtu.be/SJJNSoWO04k

https://youtu.be/7ar5D8oeYbg

https://youtu.be/VDJ_c7cMHmE

https://youtu.be/joveaASAnmc

https://youtu.be/GKzlMvZmDAQ

https://youtu.be/fSGp6ggfyO0

https://youtu.be/6M6DdgR9dg4

Measure of anger-sanskrita subhashitam

🌼🌼🌼🌼🌼🌼🌼🌼🌼🌼

*प्रस्तावसदृशं वाक्यं सद्भावसदृशं प्रियम्।*

*आत्मशक्तिसमं कोपं कुर्वाणो नावसीदति॥*

❄❄❄❄❄❄❄❄❄❄

जो व्यक्ति सन्दर्भ के अनुसार बात करता है, अच्छी भावना के अनुसार प्रिय आचरण करता है, अपनी शक्ति (औकात) के अनुसार क्रोध करता है- वह कभी नष्ट नहीं होता।

💎💎💎💎💎💎💎💎💎💎

సందర్భాన్ని బట్టి మాట్లాడేవాడు, మంచి భావన ప్రకారం ప్రియమైన ఆచరణం చేసేవాడు, తన శక్తి (పరిధి)కి అనుగుణంగా కోపం ప్రదర్శించేవాడు ఎప్పుడూ కష్టపడడు.  

💭💭💭💭💭💭💭💭💭💭 

*No harm will come to him who speaks in accordance with the situation, who acts in accordance with his mental equipment and who gets just as angry as he can afford to.*

🏵🌹🌸🙏🙏🙏🙏🌸🌹🏵

Give back the loan - Spiritual story - parable of Swami Sivananda

Parable of The Greedy Pilgrim

A man wishing to go on a pilgrimage took a loan of Rs. 100 from his friend. He went to various places and then returned to his native place. When he met the friend from whom he borrowed the money, and when the latter demanded the amount, the pilgrim asked: "How much should I pay?" "Why, Rs. 100!" "Oh, you want the whole of it back?" What a wonderful question!

Equally wonder at the human being's conduct. The Jiva entered the vast field of Samsara and roamed about in various regions—as a mineral, as a plant, as an animal, and then as a man—with the help of the consciousness borrowed from God. In the human birth, the Jiva once again came very near the Home, viz., God. Now that the journey is nearly over, God demands that the borrowed consciousness be entirely given back to Him. In other words, man should realise that his entire soul belongs to God; and thus, his heart should be offered in its entirety to God. But foolish man, filled with lust and greed, with Moha and attachment, is reluctant to do so. What a great wonder! How powerful is Maya!

Diksha -story

*சின்ன கதை...*

அவர் ஒரு ஆடையே இல்லாமல் திரியும் ஞானி, ஆனால் உண்மையான தேடுதல் உடையவர்,

அனைவராலும் நேசிக்கப்பட்டார்.

 ஒரு நாட்டின் அரசி கூட நாகார்ஜூனா மீது மிகவும் பக்தியோடு இருந்தாள். அவள் ஒருநாள் நாகார்ஜூனாவை அரண்மனைக்கு விருந்தாளியாக அழைத்தாள். நாகார்ஜூனா அரண்மனைக்குச் சென்றார். 

அரசி தனக்கு ஒரு உதவி வேண்டும் எனக் கேட்டாள். அவர் என்ன உதவி வேண்டும் எனக் கேட்டார். அதற்கு அரசி உங்களது பிச்சைப் பாத்திரம்தான் வேண்டும் என்றாள்.

 

அவர் உடனே   கொடுத்துவிட்டார் – அது ஒன்றுதான் அவரிடம் உள்ள பொருள். ராணி உள்ளே சென்று வைரங்கள் பதிக்கப்பட்ட தங்கத்திலான பிச்சைப் பாத்திரம் ஒன்றைக் கொண்டு வந்து நாகார்ஜூனாவிடம் கொடுத்தாள். 

அவள், "இதை வைத்துக் கொள்ளுங்கள். வருடக் கணக்காக உங்கள் கைகளில் இருந்த அந்த பிச்சை பாத்திரத்தை நான் வழிபட போகிறேன் –  உங்களின் துடிப்பில் சிறிதளவாவது அது கொண்டிருக்கும். இனி அது என் கோவிலாக இருக்கும். உங்களைப் போன்ற மனிதர் ஒரு சாதாரண மரத்திலான பிச்சை பாத்திரத்தை ஏந்தக் கூடாது. 

இந்த தங்க பாத்திரத்தை வைத்துக் கொள்ளுங்கள். நான் இதை உங்களுக்காகவே விசேஷமாக செய்தேன்". என்றாள். 

அது உண்மையிலேயே விலையுயர்ந்தது. அவரைப் பொறுத்தவரை முன்னதும் இதுவும் ஒன்றுதான், அதனாலும் அவர் அந்த பாத்திரத்தை எடுத்துக் கொண்டார். 

அவர் அரண்மனையை விட்டுப் போகும் போது, திருடன் ஒருவன் அவரைப் பார்த்தான். அவனால் அவனது கண்களையே நம்ப முடியவில்லை. ஒரு நிர்வாண சந்நியாசியிடம் இவ்வளவு விலையுயர்ந்த பொருளா; திருடன் அவரை பின்தொடர்ந்தான். 

நாகார்ஜூனா ஊருக்கு வெளியே உள்ள ஒரு மிகவும் பாழடைந்த கோவிலில் தங்கியிருந்தார்.

திருடன் அதைப் பார்த்தவுடன் மிகவும் மகிழ்ச்சியடைந்தான். சீக்கிரமே அவர் தூங்கப் போய்விடுவார். பின் எந்த கஷ்டமும் இல்லை. நான் அந்த பாத்திரத்தை எடுத்துக் கொள்வேன் என நினைத்தான். 

திருடன் கதவுக்கு வெளியே ஒரு சுவற்றின் அருகில் பதுங்கியிருந்தான்.அப்போது  நாகார்ஜூனா அந்த தங்க திருஓட்டை  வெளியே விட்டெறிந்தார். திருடனால் நடந்ததை நம்பவே முடியவில்லை. 

அவர் அந்த திருடன் தன்னை பின் தொடர்ந்து வருவதை பார்த்திருந்தார். இவன் தனக்காக வரவில்லை இந்த பாத்திரத்திற் காகத் தான் வருகிறான் என்பதை நன்கு அறிந்த அவர் அதை வெளியே வீசி விட்டார். 

எதற்கு அனாவசியமாக அவன் காத்திருக்க வேண்டும் எடுத்துக் கொண்டு அவன் போகட்டும், தானும் ஓய்வெடுக்கலாம் என நினைத்தார். 

இவ்வளவு விலையுயர்ந்த பொருளை அவர் இவ்வளவு சுலபமாக வீசி விட்டாரே என ஆச்சரியப்பட்ட திருடனுக்கு அது தனக்காகத் தான் வீசப்பட்டது என நன்றாகத் தெரிந்தது. அதனால் அவருக்கு நன்றி சொல்லாமல் அவனால் போக முடியவில்லை. 

அவன், தலையை உள்ளே நீட்டி, "சாமி, மிகவும் நன்றி. ஆனால் நீங்கள் மிக வித்தியாசமான மனிதர் – என் கண்களையே என்னால் நம்பமுடியவில்லை. மேலும் எனக்கு ஆழமான ஆசை ஒன்று எழுகிறது. 

ஒரு திருடனாக இருந்து என் வாழ்நாளை நான் வீணடித்துவிட்டேன். ஆனால் உங்களைப் போன்றவர்களும் இருக்கிறார்களா நான் உள்ளே வந்து உங்கள் காலில் விழலாமா" எனக் கேட்டான். 

நாகார்ஜூனா சிரித்தார், அவர், "வா, அதற்காகத்தான் அந்த பாத்திரத்தை வெளியே வீசினேன். அப்போதுதான் நீ உள்ளே வருவாய்" என்றார். 

 உள்ளே வந்து பாதங்களை தொட்டான். அந்த சமயத்தில் திருடன் மிகவும் வெளிப்படையாக இருந்தான்.

 ஏனெனில் இவர் சாதாரண மனிதர் அல்ல என்பதை அவன் கண்டான். அவன் மிகவும் மென்மையாகவும், 

திறந்தும், நன்றியோடும், திகைத்தும், உள்வாங்கத்தயாராகவும் இருந்தான். 

அவன் அவர் காலில் விழுந்து வணங்கிய போது, வாழ்க்கையில் முதன்முறையாக அவன் தெய்வீகத்தை உணர்ந்தான்.

அவன் நாகார்ஜூனாவிடம், "நானும் உங்களைப் போல மாற இன்னும் எத்தனை பிறவிகள் ஆகும்" எனக் கேட்டான். 

நாகார்ஜூனா, "எத்தனை பிறவிகளா அது இங்கேயே இப்போதே, இன்றே நடக்கலாம்" என்றார். 

திருடன், "நீங்கள் கிண்டல் செய்கிறீர்கள். அது இப்போது எப்படி நிகழமுடியும் நான் ஒரு திருடன்,

 நாடே அறியும். அவர்களால் என்னை பிடிக்க முடிய வில்லை. அரசர் கூட என்னை பார்த்து பயப்படுவார். 

ஏனெனில் மூன்றுமுறை பொக்கிஷ அறைக்குள் நுழைந்து திருடிக் கொண்டு போயிருக்கிறேன். அவர்களுக்கும் அது நான்தான் எனத் தெரியும். 

ஆனால் அத்தாட்சியில்லை. நான் ஒரு பக்கா திருடன் – நீங்கள் இந்த பகுதிக்கு அன்னியராக இருப்பதால் உங்களுக்கு இவை தெரியாமலிருக்கலாம். அப்படிப்பட்ட நான் இப்போதே  எப்படி மாற முடியும்" என்றான். 

நாகார்ஜூனா "ஆயிரக்கணக்கான வருடங்களாக வெளிச்சமே இன்றி இருண்டு கிடக்கும் ஒரு வீட்டிற்க்குள் ஒரு தீபத்தை  ஏற்றிக் கொண்டு வந்தால், அங்கிருக்கும் இருள்....ஆயிரக்கணக்கான வருடங்களாக நான் இங்கே இருக்கிறேன்.  ஒரு தீபத்தை உள்ளே கொண்டு வந்ததால் மட்டுமே என்னால் வெளியே போக முடியாது. நான் இங்கேதான் இருப்பேன்; எனக் கூற முடியுமா?அல்லது இருள் தான் சண்டையிட முடியுமா? ஒருநாள் இருட்டு, அல்லது ஆயிரக்கணக்கான வருட இருட்ட

ு என இருட்டில் பேதம் உண்டா" எனக் கேட்டார்.

திருடனால் புரிந்து கொள்ள முடிந்தது,  நாகார்ஜூனா, "நீ பல பிறவி பிறவியாக இருளில் இருந்திருக்கலாம். – அது ஒரு பொருட்டேயல்ல. நான் உனக்கு ஒரு ரகசியத்தை கொடுக்கிறேன். அதன்மூலம் நீ உன் இருப்பில் வெளிச்சத்தை கொண்டு வர முடியும்" என்றார். 

திருடன், "என் தொழில் அதை நான் விட வேண்டுமா" எனக் கேட்டான். 

நாகார்ஜூனா "அதை நீதான் தீர்மானிக்க வேண்டும். எனக்கு உன் தொழிலைப் பற்றியோ உன்னைப் பற்றியோ அக்கறையில்லை. உன் இருப்பில் வெளிச்சத்தை கொண்டுவரக்கூடிய ஒரு ரகசியத்தை நான் உனக்குத் தருவது மட்டுமே நான் செய்வது. மற்றபடி எல்லாமே உன்னை பொறுத்தது" என்றார். 

திருடன், "ஆனால் நான் மற்ற சன்னியாசிகளிடம் சென்றபோது, அவர்கள் எப்போதும், முதலில் திருடுவதை நிறுத்து – பின்புதான் தீட்சையளிக்க முடியும் எனக் கூறுவர்" என்றான். 

நாகார்ஜூனா சிரித்து, "நீ சன்னியாசிகளிடம் செல்லாமல் திருடர்களிடம் சென்றிருக்கலாம். அவர்களுக்கு ஒன்றும் தெரியாது. 

நீ வெறுமனே உன் சுவாசத்தை கவனி, உன் சுவாசம் உள்ளே போவதையும் வெளியேறுவதையும் கவனி. எப்போதெல்லாம் நினைவு வருகிறதோ, அப்போதெல்லாம் உன் சுவாசத்தை கவனி. 

திருடப் போகும்போது, வேறு யாருடைய வீட்டிற்க்குள் இரவில் நுழையும்போதும், உன் சுவாசத்தை கவனி. 

பொக்கிஷத்தை திறக்கும்போதும், வைரங்கள் அங்கே இருப்பதை பார்க்கும்போதும் உன் சுவாசத்தை கவனி. 

என்ன செய்ய விரும்புகிறாயே அதை செய் – ஆனால் சுவாசத்தை கவனிக்க மறந்து விடாதே" என்றார். 

திருடன், "இது மிகவும் எளிதானதாக தோன்றுகிறதே. ஒழுக்கம் தேவையில்லையா குணநலன் வேண்டாமா வேறு எதுவும் தேவையில்லையா" என்றான்.

நாகார்ஜூனா, "நிச்சயமாக வேறு எதுவுமில்லை. உன் சுவாசத்தை கவனி. அவ்வளவுதான்" என்றார். 

பதினைந்து நாட்களுக்கு பிறகு திருடன் திரும்ப வந்தான். ஆனால் அவன் முற்றிலும் புதியவனாக இருந்தான். அவன் நாகார்ஜூனாவின் காலில் விழுந்து வணங்கி, 

"என்னை சிக்க வைத்து விட்டீர்கள். நான் ஒரு துளி கூட சந்தேகப் பட முடியாத விதத்தில் மிக அழகாக என்னை சிக்க வைத்து விட்டீர்கள். 

நான் இந்த பதினைந்து நாட்களாக முயற்சி செய்தேன் – அது நடக்கவே இல்லை. 

நான் என் சுவாசத்தை கவனித்தால் என்னால் திருட முடியவில்லை. 

நான் திருடினால், என் சுவாசத்தை என்னால் கவனிக்க முடியவில்லை. 

சுவாசத்தை கவனித்தால் நான் மிகவும் மௌனமாக, விழிப்போடு, தன்னுணர்வோடு, கவனமானவனாக இருக்கிறேன். 

அப்போது வைரங்கள் கூட கூழாங்கற்களாக தோன்றுகிறது. 

நீங்கள் எனக்கு ஒரு கஷ்டத்தை, அலைபாயுதலை உருவாக்கி விட்டீர்கள். 

நான் இப்போது என்ன செய்வது" என்று கேட்டான். 

நாகார்ஜூனா, "வெளியே போ – நீ என்ன செய்ய விரும்புகிறாயோ அதை செய். அந்த அமைதி, அந்த மௌனம், அந்த ஆனந்தம் என உன் சுவாசத்தை நீ கவனிக்கும் போது கிடைப்பது வேண்டும் என நினைத்தால் அதை தேர்ந்தெடு. 

அதை விட வைரமும் தங்கமும் வெள்ளியும் விலைமதிப்புள்ளது என முடிவெடுத்தால் அதை தேர்ந்தெடு. 

நீதான் தேர்ந்தெடுக்க வேண்டும். உன் வாழ்வில் தலையிட நான் யார்" என பதிலளித்தார். 

அந்த மனிதன், "என்னால் தன்னுணர்வற்ற நிலையை தேர்ந்தெடுக்க முடியாது. இதுபோன்ற கணங்களை பற்றி எனக்கு எதுவும் தெரியாது. 

என்னை உங்களது சீடனாக ஏற்றுக் கொள்ளுங்கள். 

எனக்கு தீட்சையளியுங்கள்" என்று கேட்டான். 

நாகார்ஜூனா, "நான் உனக்கு ஏற்கனவே தீட்சையளித்து விட்டேன்" என்றார்.🙏🌹🙏

Bhakti - just 10 pasurams

பத்துப் பாசுர பலே ஆழ்வார்

அவர் ஒரு இனிய கரும்பு மனிதர். சாது விஷ்ணு பக்தர். அவர் எழுதியது ஒரு பத்தே பத்து பாசுரங்கள் தான். அமலனாதிபிரான் என்று பெயர் பெற்று நாலாயிர திவ்ய பிரபந்தங்களில் இடம் பெற்றவை. நிறைய எழுதினால் தான் புகழ் என்பது இல்லை. கடுகளவு ஆனாலும் கடலினும் பெரிது என்று திருக்குறள் போல் சுருக்கமாக இருந்தாலும் படிக்கும்போது அந்த வார்த்தைகளில் இருந்து அளவிடமுடியாத பக்தி ரசம் பொங்கித் ததும்புகிறது. இந்த பத்தே பாசுரங்கள் அவரைப் பாருள்ளவரை பரமனமடியார் போற்றும் பன்னிரு ஆழ்வார்களில் ஒருவராக பீடமேற்றி வைத்து விட்டன என்றால் பார்த்துக்கொள்ளுங்கள். அனைத்தும் அரங்கன் மீதானவை. அவரைப் பற்றி ஒரு சுவாரசியமான கதை இப்போது.

பக்திக்கு முக்கியம் குலம் அல்ல என்று சைவ வைணவ மதங்களில் நிறைய சான்றாக நாயன்மார்களும் ஆழ்வார்களும் உள்ளனர். அவருள் ஒருவர் தான் இந்த திருப்பாணாழ்வார். தாழ்ந்த குலம் என்று சிலரை வேற்றுமைப் படுத்திய காலம் ஒன்று உண்டு முற்காலத்தில். அதில் அந்த அவதிக்கு உள்ளானவர்களில் அவரும் ஒருவர்.

இத்தகையோர் ஆலயங்களில் அனுமதிக்கப் படவில்லை. க்ஷேத்ரங்களில் நுழைய மறுக்கப் பட்டார்கள். நமது சரித்திரங்களில் சில மா மனிதர்களின் இயற்பெயர்கள் விடு பட்டுப் போய் விட்டன. . அவரவர் தொழில், உருவம், ஏதோ ஒரு அனுபவம் இதை வைத்தே பேர் நிலைத்து விட்டது. நன்றாக பாக்களை இயற்றியதால் திரு நாவுக்கரசர், வில்லிப்புத்தூரில் வாழ்ந்ததால் ஒரு வில்லிபுத்தூரார், தலையை ஓலை எழுதும் எழுத்தாணியால் நெருடிக்கொண்டே யோசித்து, தலை புண்ணாகி ஒருவர் சீத்தலை சாத்தனார். ஒரு குருடர் தோளில் அமர்ந்த முடவர் இருவருமே புலவர்கள் என்பதால் பேர் மறந்து போய் வெறும் இரட்டைப் புலவர்கள். இந்த ஆழ்வார் பெயரும் இப்படியே எத்தனையோவில் ஒரு உதாரணம்.

பண்ணிசைக்கும் இசைக் குடும்பத்தில் வந்தவர்கள் 'பாணர்கள்'. இந்த பாணர் ஆழ்ந்த பக்தியை பரமன் பால் வைத்ததால் பாண்+ஆழ்வார் . சிறந்த பக்தியை கொண்டதால் மரியாதையோடு '' திரு'' . மொத்தமாய் திருப் பாணாழ்வார்.

ஆழ்வார் ஸ்ரீ ரங்கத்தில் காவேரிக்கு தெற்குக் கரையில் வாழ்ந்தவர். அங்கிருந்தே சதா சர்வ காலமும் அரங்கன் திருக் கோயில் கோபுரத்தை மட்டுமே தரிசனம் செய்து வாழ்ந்தவர். கோவிலுக்குள் சேர்க்க மாட்டார்களே! ஆனால் அரங்கனை யார் தடுப்பார்கள்? ஆழ்வார் இருந்த திசையை நோக்கியே தெற்குப் பக்கத்தில் இருந்த இலங்கையை அரங்கன் பார்த்துக்கொண்டிருந்தான் என்று கூட சொல்லும்படியாக '' தென் திசை இலங்கை நோக்கியவாறு'' இருந்த பெம்மான் அல்லவா திருவரங்கன்..

எனவே ஆழ்வாரால் அதிகப்படியாக ஆற்றங்கரை வரை மட்டுமே செல்ல முடிந்தது. ஆற்றைக் கடந்து அக்கரையில் ஆலயமோ ஸ்ரீரங்கமோ அவரால் நுழைய முடியாததால் மனம் உருகி பரமனைப் பாடுவார். மனதிலேயே உருவாகி வாய் வரை வந்து வார்த்தையாக காற்றில் கலந்து, பிறகு மனதிலேயே புதைந்து விடும் அவை. காவிரி நதியின் குளிர்ந்த காற்றில் கலந்து மண மலர்கள் வாசம் தோய்ந்து ஆலயத்தில் புகுந்து அரங்கன் செவிக்குள் நுழைந்து அவன் அவருடைய பக்தியை பாசுரங்களாக அனுபவித்தான். .

அவர் இருந்த தெற்குப் பகுதியில் ஒரு வைணவரும் இருந்தார். விஷ்ணு பிரியர். அவர் பெயர் லோக சாரங்க முனிவர். தினமும் அதிகாலை காவிரிக் கரையில் நின்று ஆலயம் தொழுது ஆற்றில் ஸ்நானம் செய்து நித்ய அனுஷ்டானங்கள் எல்லாம் முடித்து அரங்கன் ஆலயத்துக்கு அபிஷேகத்திற்கு காவேரி ஜலம் எடுத்து செல்வது அவர் வழக்கம்.

ஒருநாள் அவ்வாறே வழக்கம்போல் காலையில் ஸ்நானம் முடிக்க, அரங்கன் ஆலயத்துக்கு அபிஷேக ஜலம் எடுக்க வந்த லோக சாரங்கர் அங்கே ஆற்றின் கரையோரமாக நின்றவாறு திருப்பாணாழ்வார் கண்மூடி கை கூப்பி நின்று அரங்கனை வணங்குவது கண்டார்.

''ஏய், யாரப்பா நீ, இங்கிருந்து தூரமாகப் போ. சுவாமிக்கு ஜலம் எடுத்துக் கொண்டு போகும் வழியில் நிற்கிறாயே. ''

வெகு தூரத்தில் ஆழ்வார் நின்றிருந்தாலும் லோக சாரங்கருக்கு அவரை அங்கிருந்து விரட்ட வேண்டும் என்ற கவலை வந்து விட்டது. உரக்க இவ்வாறு கத்தினார். ஆனால் திருப்பாணாழ்வார் தான் இந்த உலகத்திலேயே இல்லையே. அவர் தியானத்தில் மூழ்கி இருந்ததால் காதில் எதுவும் விழவில்லை.

என்ன செய்வது என்று யோசித்த லோக சாரங்கர் ஒரு கல்லை எடுத்து ஆழ்வார் மீது எறிந்தார். கூரான அந்த கல் சரியாக ஆழ்வார் நெற்றியில் பட்டு சிதறி ரத்தம் வடிய ஆரம்பித்தது. தியானமும் சிதறியதால் மெதுவாக கண்ணைத் திறந்து பார்த்தார் ஆழ்வார்.

அடுத்த நிமிஷமே புரிந்து விட்டது அவருக்கு. தன்னைக் கல்லால் தாக்கியதற்கு கோபம் வரவில்லையே. ''ச்சே என்ன தவறு இழைத்து விட்டேன். என்று தான் ஏதோ பெரும் அபசாரம் செய்துவிட்டதாக உணர்ந்து வேகமாக அங்கிருந்து வெகுதூரம் நகர்ந்து சென்று விட்டார். லோக சாரங்கரும் திருப்தி அடைந்து, வழக்கம் போலவே தன்னுடைய நித்ய கர்மாநுஷ்டானம் எல்லாம் முடித்து ஜலத்தோடு கரை ஏறி அரங்கன் ஆலயத்துக்கு சென்றார்.

எங்கும் எதையும் எப்போதும் அறியும் அரங்கனுக்கு நடந்தது தெரியாமலா இருக்கும்? தன்னைக் காட்டிலும் தன் பக்தர்களைச் சிறந்தவர்களாக கொண்டாடுபவன் அல்லவா?. பக்தவத்சலன் என்ற பெயர் சும்மாவா?

லோக சாரங்கருக்கு அரங்கன் கட்டளை இட்டான்.

''இங்கே நிற்காதே போ உடனே. என் பக்தன் திருப்பாணாழ்வானின் கால்களில் விழுந்து நீ செய்த தவறுக்கு மன்னிப்பு கேள், அவரை என்னிடம் அழைத்து வா''

லோக சாரங்கர் லோகாயதமாக நடை முறையில் இருந்த வழக்கத்துக்குட்பட்டு தவறு செய்தார் என்பதைத் தவிர அவர் ஞானத்திலோ, பக்தியிலோ குறைந்தவர் இல்லையே. தான் செய்தது பெருந்தவறு என்று பெருமாளே சுட்டிக் காட்டி அதற்கு தக்க பிராயச்சித்தமும் செய்ய ஆணையிட்டவுடன் பதறினார். ஓடினார். தேடினார். எங்கே திருப்பாணாழ்வார்? விசாரித்து பாணர்கள் ஒதுங்கி வாழும் பகுதிக்குள் விரைந்தார். திருப்பாணாழ்வார் வசித்த குடிசையைக் கண்டுபிடித்து வேகமாக உள்ளே நுழைந்தார்.

பகுதி வாழ் மக்கள் தங்கள் கண்களையே நம்பமுடியாமல் பிளந்த வாயுடன் சிலையாக நின்றார்கள். என்ன நடக்கிறது இங்கே? சிறந்த பிராமணோத்தமர் நம் பகுதியில் குடிசைகளிடையேவா??

திருப்பாணாழ்வரை அடையாளம் கண்டு அவர் கால்களில் விழுந்தார் லோக சாரங்கர். திகைத்தார் ஆழ்வார்.

''நான் செய்தது அபசாரம் சுவாமி என்னை மன்னியுங்கள் '' என்று லோக சாரங்கர் தனது காலை வேறு தொட்டதில் உடல் குலுங்கியது ஆழ்வாருக்கு. பேச்சு வரவில்லை, தலை சுற்றியது, கண்கள் இருண்டது. கால்கள் வலுவிழந்தன. நடுங்கிப் போய்விட்டார் ஆழ்வார். எவ்வளவு பெரிய உயர்குல ஞானி, இந்த பகுதிக்குள் வந்து, தன் குடிசையில் நுழைந்து தன் கால்களில் விழுந்து கண்ணீருடன் மன்னிப்பு கேட்பதா?'' இந்த பாபத்தை நான் எங்கே கொண்டு தொலைப்பேன்?''

''சுவாமி என்ன செய்கிறீர்கள் தாங்கள்? எனக்கு பெரும் பாபத்தை அளித்து விட்டீர்களே''. என்றார் ஆழ்வார்.

''அடியேன் தான் சுவாமி பாபி. அரங்கன் உடனே என்னை இங்கே அனுப்பி நான் செய்த காரியத்துக்கு பிராயச்சித்தமாக இதை செய்யச் சொன்னான்'' என்று நடந்ததைக் கூறி அவரைக் கையோடு அரங்கனிடம் கூட்டிச் செல்ல அழைத்தார் லோக சாரங்கர்.

''ஐயோ நான் அந்த புண்ய க்ஷேத்ரத்தில் காலைக் கூட வைக்க அருகதை இல்லாதவனாயிற்றே'' என்று அலறினார் ஆழ்வார். ஸ்ரீரங்கத்தில் நுழையவே மறுத்தார். விடுவாரா லோக சாரங்கர்?

அரங்கன் ஆணையை நிறைவேற்ற, ஆழ்வாரின் விருப்பத்துக்கும் செவி சாய்த்து (அதாவது புண்ய க்ஷேத்ரம் ஸ்ரீ ரங்கத்தில் தனது கால் படக்கூடாது, புனிதம் பாதிக்கப் படக்கூடாதே) இரண்டையும் நிறைவேற்ற ஆழ்வாரை தனது தோளிலேயே வாகனமாக அவரைச் சுமந்து ஆலயம் அடைந்தார் லோக சாரங்கர். இதனாலேயே திருப்பாணாழ்வாருக்கு ''முனி வாஹனர்'' என்றும் ஒரு பெயர் வைணவ சம்பிரதாயத்தில் உண்டு.

தனது மனத்திலேயே இது வரை கண்டு களித்த அரங்கனை ஆதி சேஷ நாக சயனனாக ஆழ்வார் கண் குளிர கண்டார். கண்ணை இமைக்க கூட விரும்பவில்லை. அந்த நேரத்தில் அவனைக் காண முடியாமல் போகுமே.கடல் மடையாக காவேரி வெள்ளத்தையும் விட வேகமாக நெஞ்சில் பக்தி பரவசம் பெருகி பாசுரமாக வெளி வந்தது தான் அமலனாதி பிரான். நாலாயிர திவ்ய பிரபந்தத்தில் இந்த சிறிய காவியத்தைப் படிக்கும்போது முத்தாய்ப்பு வைத்தது போல் கடைசி பத்தாவது பாசுரத்தின் முடிவில் அருமையான ஒரு வாசகம் பொன்னெழுத்தில் பொறித்து வைத்திருக்கிறார் ஆழ்வார். ''என் அமுதனைக் கண்ட கண்கள் மற்றொன்றினைக் காணாவே'' இதற்கு அர்த்தம் வேறு தேவையா? வேறு யாருக்காவது இப்படி நினைக்கவாவது தோன்றியதா, தோன்றுமா'?''

பத்து பாசுரமும் அமிர்தம். முதல் பாசுரத்தில் விசேஷமாக அரங்கனைப் பாடவில்லை. திருமலையப்பனை. விரையார் பொழில் வேங்கடவனை, நினைந்து பாடுகிறார். வார்த்தைகள் விமரிசையாக விழுகின்றன. மற்றதெல்லாம் அரங்கத்தம்மான் மீதே. மூன்றாவதில் என்னவோ தெரியவில்லை வேங்கடவனில் ஆரம்பித்து அரங்கனில் முடிக்கிறார். நாராயணனை அரங்கனாகப் பார்த்தால் என்ன, வேங்கடவனாகப் பார்த்தால் என்ன, நின்றால் என்ன சயனித்தால் என்ன. இருவரும் ஒருவர் தானே. நாமே நிற்கிறோம், அமர்கிறோம், படுக்கிறோம். அவர் செய்யக்கூடாதா என்ன?

அரங்கனைக்கண்ட கண்கள் மற்றொன்றினைக் காணாவே என்றால் வேறே எந்த கோவிலுக்கும் போகமாட்டேன் கண்ணை மூடிக்கொள்வேன் என்றா அர்த்தம்? இப்படியும் கூறலாமே, அரங்கா உன்னை இன்று என் வாழ்நாளில் முதல் முறையாக கண்ணார, கண் குளிர கண்டேனே. உன்னை அப்படியே கண்ணில் இருத்தி வைத்துக் கொண்டுவிட்டேனே. கண் நிறைந்து நீ இருந்தால் வேறு எதை நான் பார்ப்பது. பார்க்கும் எல்லாமே நீ யாக இருந்தால் மற்றவை எதையும் பார்க்க முடியாதே!,

சுத்தமான பக்திக்கு இலக்கணம் வேண்டாம். பக்தி எல்லாவற்றையும் நிறைவு செய்துவிடும். திருப்பாணாழ்வார் தமிழ் எளிமையாக தெள்ளிய நீரோடையாக செல்கிறது. தங்கு தடையில்லாமல் மனதில் குடி கொள்கிறது. திருமாலின் கமல பாதத்திலிருந்து துவங்கி திருப்பாணாழ்வார் மற்ற அங்கங்களின் அழகையும் அனுபவிக்கிறார். பாதம், சிவந்த ஆடை, உந்தி, உதரம், மார்பு, கழுத்து, வாய், பெரிய கண்கள், நீலமேனி ("நீலமேனி ஐயோ! நிறை கொண்டது என் நெஞ்சினையே") இவைகள் அனைத்தும் தன்னை ஆட்கொண்டதாக மிக நெருக்கமான கடவுளாகத் திருமாலைப் பாடுகிறார். 'நீண் மதில் அரங்கம்' என்கிற சொல் மூலம் அவர் பார்த்த ஸ்ரீ ரங்கம் எப்படி இருந்தது என்று விவரிக்கிறார். திருவரங்கம் கோயிலில் நீண்ட மதில்கள் கட்டிய பிறகு வாழ்ந்தவர் என்பதைத் தவிர, பத்து பாடல்களே அவர் கண்ட திருவரங்கத்தையும், அவரது பரி பூரண பக்தியையும் அடையாளம் காட்டுகிறது.

1.அமலனாதி பிரானடியார்க் கென்னை யாட்படுத்த

விமலன், விண்ணவர் கோன் விரையார் பொழில் வேங்கடவன்,

நிமலன் நின்மலன் நீதி வானவன்நீள்மதிலன ரங்கத் தம்மான் திருக்

கமல பாதம் வந்தென் கண்ணினுள்ளன ஒக்கின்றதே.

''ஆஹா இந்த இயற்கை சூழ் பொழில் விண்ணவர் கோன் திருவேங்கட மலையானின் கமல பாதங்கள் எப்போது என் கண்ணில் பட்டதோ அவை கண்ணை விட்டு அகலவில்லையே''

2 .உவந்த உள்ளத்தனா யுலகமளந் தண்டமுற 

நிவந்த நீள் முடியான், அன்று நேர்ந்த நிசாசரரை 

கவர்ந்த வெங்கணைக் காகுத்தன் கடியார் பொழில் அரங்கத்தம்மான்அரைச் 

சிவந்த ஆடையின் மேல்சென்ற தாமென சிந்தனையே.

''சிவந்த ஆடை கண்ணைப் பறிக்கிறதே. உலகமளந்தவா, ராமனாகி அரக்கர்களை அழித்தவா, நீயே திருவரங்கத்தானாகி உன் சிவந்த ஆடையிலிருந்து என் சிந்தனையை வேறெங்கும் செல்லாது வைப்பவனே,

3 மந்தி பாய் வட வேங்கட மாமலை வானவர்கள் 

சந்தி செய்ய நின்றான் அரங்கத் தரவின் அணையான் 

அந்தி போல் நிரத்தடையுமதன் மேல் அயனைப் படைத்த தோரெழில் 

உந்தி மேலதன்றோ அடிஎனுள்ளதின்னுயிரே,

''அரங்கா, நீயே வட வேங்கடவன், அந்தி மாலை நிறத்தில் உன் ஆடையும், வயிறும் , ஆஹா அந்த வயிறு தானே படைக்கும் தொழில் பிரமனையே படைத்தது, அதன் மேல் வைத்த என் கண்ணை அகற்ற முடியவில்லையே,''

4. சதுரமாமதில் சூழ் இலங்கைக் கிறைவன் தலைப் பத்து 

உதிர வோட்டி , ஓர் வெங்கணை உய்த்தவன் ஒத வண்ணன் 

மதுர மா வாண்டு பாட மாமயில் ஆட அ ரங்கத்தம்மான்,

திருவயிற்று தர பந்தன மென் நுள்ளத்துள் நின்று லகாகின்றதே.''

''ரங்கநாதா, பாம்பணை மேல் துயில் கொள்பவனே, ஞாபகம் வருகிறது. இலங்கையில் பத்து தலை ராவணனை கோதண்டத்தின் சரங்களால் கொன்றவனே, உன் வயிற்றில் உடுத்தியுள்ள ஆடைநிறம் அந்த ராவணன் சிந்திய செந்நிற ரத்தத்தை ஒத்து இருக்கிறதே. என்னுள்ளத்தில் பதிந்த அந்நிறத்தை அகற்றவே முடியாதே''

.

5"பாரமாய பழவினை பற்றறுத்து என்னைத் தன் 

வாரமாக்கி வைத்தான் வைத்ததன்றி என்னுள் புகுந்தான்

கோர மா தவம் செய்தனன்கொல்? அறியேன் அரங்கத்தம்மான் திரு

வார மார்பதன்றோ அடியேனை ஆட்கொண்டதே"

''என்ன ஆச்சர்யம், அரங்கநாதா, உன்னை தரிசித்த அக்கணமே என் பழவினைகள் அனைத்தும் நீங்கி விட்டது மட்டுமா. என்னையே குத்தகை எடுத்து விட்டானே. , நான் என்ன தவம் செய்தேனோ, இப்பிறவியில் உன்னை இங்கே தரிசிக்க, உன் மார்பில் திரு. என் நெஞ்சிலோ நீங்கள் இருவருமே..வேறொன் றறியேன் பராபரமே, பெரிய தவம் ஒன்றுமே தேவையில்லையே அரங்கனை அடைய. முழு மனது ஒன்றே போதுமே.''

6.துண்ட வெண் பிறையன் துயர் தீர்த்தவன் அஞ்சிறைய 

வண்டு வாழ் பொழில் சூழ் அரங்கநகர் மேய வப்பன் 

அண்டரண்ட பகிரன்டத்தொரு மாநிலம் எழுமால் வரை முற்றும் 

உண்ட கண்டன் கண் டீர் அடியேனை உய்யக் கொண்டதே.

''அரங்கா, நீ சிவன் துயர் தீர்த்தவன், ஆண்ட பகிரண்டம் அனைத்தையும் உண்டு வாயில் யசோதைக்கு காட்டியவன். உன்னை அடைந்த என்னை, கண்டவுடனேயே அப்படியே ஆட்கொண்டு விட்டாயே''

.

7.கையினார் சுரி சங்கண லாழியர் நீள்வரை போல் 

மெய்யனார் துளப விரையார் கமழ்நீள் முடியெம் 

ஐயனார் அணியரங்கனார் அரவின் அணை மிசை மேய மாயனார்

செய்யவா யையோ!என்னைச் சிந்தை கவர்ந்ததுவே!

''ஆஹா, என்ன சொல்வேன், ஐயோ வார்த்தை வரவில்லையே, ஆதிசெஷன்மேல் பள்ளிகொண்ட ரங்கநாதா, உன் செவ்வாய்... அதில் தானே பாஞ்சஜன்யத்தை வைத்து சப்தித்தாய். கம் மென்று துளசி மனம் கமிழ என் மனமெல்லாம் உன்னையே நாடி நிற்கிறதே. இனி எனக்கு என்று ஒரு தனியாக ஒரு மனமில்லை. அதை நீ எடுத்துக் கொண்டுவிட்டாயே.''

8.பரியன் ஆகி வந்த அவுண நுடல்கீந்த அமரர்க்கு 

அரிய ஆதி பிரான்அரங்கத்தமலன் முகத்து 

கரிய வாகிப் புடைப் பாரந்து மிளிர்ந்து செவ்வரி யோடி நீண்ட அப்

பெரிய வாய கண்கள் என்னைப் பேதைமை செய்தனவே''

''ஆமாம். நீ தான் அந்த நரசிம்ஹன். இரணியனை வாதம் செய்தவன். பெரிய வாய், செங்கண், என்னை அந்த கண்கள் மதி மயங்கச் செய்து விட்டனவே. இனி நான் இல்லை. உன்னில் ஒரு துகள்.''

9 ஆலமா மரத்தின் இலைமேல் ஒரு பாலகனாய் 

ஞால மேழு முண்டான் அரங்கத் தரவின் அணை யான் 

கோலமாமணி யாரமும் முத்துத் தாமமும் முடிவில்ல தோர் எழில் 

நீல மேனி யையோ! நிறை கொண்டதென் நெஞ்சினையே!

''மார்கண்டேய ரிஷி சொன்ன பிரளய காலத்தில் நீ ஒரு சிறு குழந்தையாக, ஆலிலை மேல் கால் விரல் சூப்பி, ''வட பத்ர சாயி'யாக, பிரபஞ்சம் துளிர்க்க செய்தவன். இந்த உன் அழகுக்கு அழகா, முத்துமாலையும், மணி ஆரங்களும், நீல மேனியும். அடடா என்ன சொல்வேன், எப்படி சொல்வேன். என் நெஞ்சை விட்டகல வில்லையே.''

10."கொண்டல் வண்ணனைக் கோவலனாய் வெண்ணெய்

உண்ட வாயன் என்னுள்ளம் கவர்ந்தானை

அண்டர்கோன் அணியரங்கன் என் அமுதினைக்

கண்ட கண்கள் மற்றொன்றினைக் காணாவே."

''அடே வெண்ணை திருடா, வாயில் வெண்ணை உன்னை காட்டிக்கொடுத்துவிட்டதே, தேவாதி தேவா, என் அமுதமே, நீல மெகா ஸ்யாமளா, உன் அழகை பருகிய என் கண்கள் இனி வேறெதையுமே காணபோவதில்லை, முடியாதே, என் கண்ணை உன்னிடமிருந்து எடுத்தால் தானே அதெல்லாம்''...

.

இந்தக் கடைசி பாசுரம் பாடிய திருப்பாணாழ்வார் திரும்பி லோகசாரங்கர் தோள் மீது ஏறி திரும்பவில்லை. அங்கேயே அப்போதே அரங்கனோடு இரண்டறக் கலந்தார்.

Srimad Bhagavatam skanda 9 adhyaya 20/21 in tamil

Courtesy: Smt.Dr.Saroja Ramanujam

ஸ்ரீமத்பாகவதம்- ஸ்கந்தம் 9- அத்தியாயம் 20/21

அத்தியாயம் 2௦
துஷ்யந்தன் புரு வம்சத்தில் தோன்றியவன். சகுந்தலையின் கதை மகாபாரதத்தில் உள்ளது போன்று இங்கு கூறப்படுகிறது. இது காளிதாசனின் அபிக்ஞானசகுந்தலம் நாடகத்தில் இருந்து சிறிது மாறுபட்டது.

அதில் சகுந்தலை கர்பமாக உள்ள போதே துஷ்யந்தனை நாடிச்செல்கிறாள். அவன் சகுந்தலைக்கு ஏற்பட்ட துர்வாசரின் சாபம் காரணமாக அவளை மறந்து விடுகிறான். பின்னர் நினைவு ஏற்பட்டபின் மகனை ஒரு ஆஸ்ரமத்தில் கண்டு அறிந்து பிறகு மனைவியையும் மகனையும் அழைத்துச்செல்கிறான்.

இதில் துஷ்யந்தன் வேட்டைக்காக வனம் சென்ற பொது கண்வரின் ஆஸ்ரமத்தில் சகுந்தலையை சந்தித்து காதல் கொள்கிறான். அவள் சம்மதிக்க காந்தர்வ மணம் செய்துகொள்கிறான். அதன் விளைவாகப் பிறந்த விஷ்ணுவின் அம்சத்தின் பகுதியால் தோன்றிய புத்திரன் சிங்கங்களைக் கட்டிப்போட்டு விளையாடும் பராக்கிரமம் பொருந்தியவனாக இருந்தான்.

பிறகு அவனை அழைத்துக்கொண்டு சகுந்தலை துஷ்யந்தனிடம் செல்ல அவன் அவர்களை ஏற்றுக்கொள்ள மறுத்தான். அப்போது அவள் துஷ்யந்தன் மனைவியே என்று கூறிய அசரீரி வாக்குப்படி அவளை ஏற்றுக் கொள்கிறான்.

அவனுக்குப் பிறகு அரசாண்ட அந்தப் புத்திரனான பரதன் பெயர் கொண்டதே பாரத வர்ஷம். 
பரதன் தன் புத்திரர்கள் மீது அதிருப்தி கொண்டு விததன் அல்லது பரத்வாஜனை தத்து எடுத்துக் கொண்டான். விததனுடைய பிள்ளையான மன்யுவின் வம்சமே குரு வம்சம் என்று கூறப்படுகிறது.

அத்தியாயம் 21
மன்யுவின் மகனான சந்க்ருதியின் புதல்வர்கள் குருவும் ரந்தி தேவனும். ரந்தி தேவன் சிறந்த விஷ்ணுபக்தன். அவன் தன் பொருளை எல்லாம் தானம் செய்து உண்ணக்கூட உணவு இல்லாத நிலையை அடைந்தான். 28 நாட்களுக்குப் பின் சிறிது உணவு கிடைக்க அதை அங்கு வந்த பசியால் வாடிய ஒரு அந்தணனுக்கும், நாலாம் வருணத்தவன் ஒருவனுக்கும் , நாய்களுடன் வந்த ஒருவனுக்கும் அதைக் கொடுத்து விட்டான். பிறகு சிறிது தண்ணீர் மட்டுமே இருந்த நிலையில் ஒரு புலையன் தாகம் எனக்கூற அதையும் கொடுத்துவிட்டு, பகவானை எல்லா உயிரிலும் காண்பதால் தேவையுள்ளவர்க்கு உணவு நீர் இவை அளிப்பதால் தன் உயிர் போகுமானாலும் அதைப் பெரும்பேறாகக் கருதுவதாகக் கூறினான்.

பிறகு விஷ்ணு மாயையால் பல வேடங்களில் வந்த மும்மூர்த்திகள் அவனுக்கு காட்சி அளித்தனர். ஆயினும் ரந்தி தேவன் அப்போதும் நாராயணனிடம் மனம் செலுத்தியவனாகவே இருந்ததால் மாயை விலகிற்று. அப்போது அவன் தன்னை முன்போலவே இருப்பதாக உணர்ந்தான். அவனுடைய வம்சத்தில் உதித்தவர் யாவரும் யோகிகளாகவும் விஷ்ணு பக்தர்களாகவும் இருந்தனர்.

How to remember rashi adhipatis - Sanskrit sloka

राशीश्वरान् श्लोकसहितं लिखत?

मेषवृश्चिकयोभौम:शुक्रो वृषतुलाधिप:।

बुध: कन्यामिथुनयो: पतिः कर्कस्य चन्द्रमाः।।

जीवो मीनधनु: स्वामी शनिर्मकरकुम्भयो:।

सिंहस्याधिपति: सूर्यः कथितो गणकोत्तमै:।। 

।।वत्स देशराज शर्मा।।

Here जीवो means Jupiter/Birhaspati

Simple conversations in Sanskrit between friends

मित्रयोः संभाषणम्!

---------------------------

प्रशान्तस्य मित्रं गौतमः अस्ति!

एकदा प्रशान्तः स्वस्य मित्रस्य गृहं गतवान्!

प्रशान्तः- मित्र गौतम! गृहे कोऽपि नास्ति वा?

गौतमः- आहो मित्र प्रशान्त! तव कथम् आगमनम् अभवत्, अहो भाग्यम्!

प्रशान्तः- आहो मित्र एवं नास्ति भोः, तव गृहे कोऽपि नास्ति वा?

गौतमः- नास्ति भोः! माता भगिन्या सह मंदिरं गतवती, पिता भ्रात्रा सह विपणीं गतवान्, अनुजः बालकैः सह क्रीडति! अहं एकाकी एव गृहे अस्मि! 

प्रशान्तः- आहो एवं वा, तर्हि त्वं मया सह आपणं चल , मम माता आपणं गत्वा शर्करां आनय इति आदिष्टवती, अहं स्यूतेन विना आगतवान् भोः!

गौतमः- अहो चिन्ता न कार्या, अहं स्यूतं दास्यामि, प्रथमं पश्य धनेन विना आगतं वा? 

प्रशान्तः- न भोः, धनं तु अस्त्येव, किञ्चित् जलं दद, पास्यामि!

गौतमः- जलं किं चायं दास्यामि, त्वं शर्करया विना चायं पिबसि उत शर्करया सह? 

प्रशान्तः- शर्करया सह एव पिबामि परन्तु इदानीं मास्तु! 

गौतमः- किमर्थं भोः, इदानीं तु मम चायपानसमयः , आगच्छ! 

प्रशान्तः- आहो अस्तु तर्हि!!

प्रदीपः!

*जयतु संस्कृतम्, जयतु भारतम्*

Sanskrit sutra for 16 samskaras

षोडश संस्काराणां क्रमशः कण्ठस्थीकरणसूत्रम्-

गपुंसीजानान्यचूकव्युवेकेसमवर्तनैः।

विवाहान्त्येष्टिसंस्कारैर्षोडशैर्मानवोच्यते।।

१. ग  = गर्भाधान

२. पुं  = पुंसवन

३. सी = सीमन्तोन्नयन

४. जा = जातकर्म

५. ना = नामकरण

६. नि = निष्क्रमण (नि+अ)

७. अ = अन्नप्राशन

८. चू = चूडाकरण/मुण्डन

९. क = कर्णवेध

१०.वि= विद्यारम्भ (वि+उ)

११. उ= उपनयन

१२. वे= वेदारम्भ

१३.के= केशान्त/गोदान

१४.स= समावर्तन

१५.वि= विवाह

१६.अ= अन्त्येष्टि

🖋 

डा. विष्णुनारायणतिवारी

ग्वालियरम्

९४२५७५४२५७

Enemies without any reason -Sanskrit subhashitam

मृगमीन सज्जनानाम् त्रुणजल संतोष विहित व्रुत्तीनाम् |

लुप्तगतीवर  पिशुनाः निष्कारणं एव वैरिणो जगति-  भर्त्रृहरि नीतिशतकं

mrugamIna sajjanAnAm truNajala santOsha vihita vrutthInAm

lupthagatIvara pishunAH nishkaraNam Eva vairiNo jagati 

          – Barthrihari Neeti

The deer lives on grass and the fish on water while the ascetics, with a contented heart Lead a simple life without hurting anyone. Even then, without any reason, they are confronted by enemies.

ம்ருக3மீன ஸஜ்ஜனானாம் த்ருணஜல               ஸந்தோஷ விஹித வ்ருத்தீ1னாம் |

லுப்தக3தீவர பிஶுனா: நிஷ்காரணம்                 ஏவ வைரிணோ ஜக3தி||

-பர்த்ருஹரி நீதி

மான்கள் புற்களாலும், 

மீன்கள் நீராலும், 

சான்றோர் நிறைவுற்ற மனதாலும்

 எளிமையாய்ப் பிறரைத் துன்புறுத்தாது வாழ்ந்தாலும்,

 காரணம் ஏதுமின்றி அவர்களுக்கும் எதிரிகள் முளைக்கிறார்கள்.

Sanskrit grammar joke

*कार्तिकः* 

_बालः ग्रामं गच्छति_ 

विवृणोतु 

*रमणः* बालः अस्ति I सः ग्रामं गच्छति । 

*कार्तिकः* न न I 

गम् धातोः अर्थः संयोगरूपं फलं , तदनुकूलक्रिया च । 

गमन क्रिया: आश्रयः बालः । अतः बालः कर्ता । कर्तुः बालस्य गमनक्रियाजन्यसंयोगरुपफलेन  सम्बन्धुम् इष्यमाणः ग्रामः I

अतः ग्रामः कर्म भवति ।

गमनं नाम पूर्वदेशस्य त्यागः, उत्तरदेशस्य प्राप्तिः I बालः स्वगमनेन ग्रामे स्वसंयोगो भवतु इति इच्छाति ।

कर्तृरीप्सिततमं कर्म I कर्तृ: क्रियाया आप्तुम् इष्टतमं कारकं कर्म संज्ञं स्यत् ...

*रमणः* आर्य ! किञ्चित् कार्यमस्ति । पुनः मिलामः। 🙏

Alive last year- Pensioner

A pensioner received a letter from Branch Manager stating *" Thanks for promptly submitting this year's life certificate*.

 But, Sorry to inform you that we have lost your last year's life certificate in our record and  the Bank's Inspector has pointed it out in his report. 

Please submit a certified copy of the same if available with you. Alternatively submit a declaration that *you were alive last year also"*

🤦🏻‍♀🤔😂

*Pensioners reply*

"Dear Sir, thankyou very much for acknowledgement of my this year's Life Certificate.

I'm equally sorry to inform you that I do not have any copy of last year's Life Certificate. 

I'm also am not in a position furnish any declaration regarding last year because due to my bad memory, despite trying hard, I'm not able to recollect as to weather I was alive last year or not. The inconvenience caused is deeply regretted. Regards."

😊

On paduka

ஹே..! பாதுகே-21

(ஸ்ரீரங்கம் முரளீ பட்டர் 14.05.2019)

சுயம்வரம் நடக்கும் போது ராஜகுமாரிகள் கையில் வைத்துக் கொண்டிருக்கும் மாலை எந்த பூக்களால் அந்த காலத்தில் கட்டப்பட்டது தெரியுமா? 

அருகம் புல்லாலும் இலுப்பைப்பூக்களாலும் மட்டும் கட்டப்பட்டிருக்கும். 

 

பாதுகையில் இழைக்கப்பட்டுள்ள பச்சைகற்களும், முத்துக்களும் பாதுகை இந்த சுயம்வர மாலையை கையில் வைத்துக் கொண்டு காத்திருப்பது போலுள்ளதாம். 

 

இந்த லோகத்திலிருக்கும் முட்டாள்களுக்குப் பெருமாளைக் கல்யாணம் செய்து கொள்ளத் தெரியவில்லை.  பெருமாள் ஜனங்களை ஸ்ருஷ்டிக்கச் செய்ததே அழிவில்லாத தன்னுடைய லோகத்திற்கு கூப்பிட்டுக் கொள்வதற்காகத்தான்.

அறிவு கொஞ்சம் குறைவாகயிருந்தாலும் பெருமாளிடத்தில் ஆசையிருந்தால் போதும். 

 

பாதுகை கையிலுள்ள இந்த மாலையினால் பெருமாள்,  அஞ்ஞானிகளாய் திரியும் நம்மையும்,   தம் திருவடிகளை ஆஸ்ரயிக்கச் செய்கின்றாராம். பாதுகை நம் மேல் கொண்ட ஆச்சார்ய அபிமானத்தினாலேயே இது சாத்தியமாகின்றது.

 

'சிந்தயந்தீ' என்று ஒரு கோபிகாஸ்த்ரீ.  பெருமாளையநுபவித்ததினால் புண்ணியம் போய், பெருமாளையடைய முடியவில்லையே என்ற துக்கத்தினாலே பாபமும் போய் மோக்ஷத்தை அடைந்தாளாம்.  அது போன்று ஆழ்வார் பெருமாளையனுபவிக்கிறேனென்று சில பாசுரங்களில் ஸந்தோஷப்படுகின்றார். அது அவருடைய ஸூகிருத பலம். இது பாதுகையில் பதிக்கப்பட்டுள்ள முத்து.  

சில பாசுரங்களில் அடைய முடியவில்லையே வருத்தப்படுகின்றார்.  அது பாப பலம்.  அது பாதுகையில் பதிக்கப்பட்டுள்ள இந்திரநீலம்.

 

நல்ல ஆச்சார்யனுடைய அனுக்கிரஹம், உபதேசங்கள் பெற்று, அவர்களாலே பாசுரங்கள் உபதேசிக்கப்பெற்று பழக்கப்பட்ட மனது தெளிந்தவர்கள், பாசுரங்களை அநுசந்திக்கும் போது அதனுடைய உண்மையான அர்த்தம் அறிந்து சுக துக்கங்களை அனுபவிக்கின்றார்கள்.

முத்துவென்றால் சந்தோஷமாக அனுபவிக்கக் கூடிய பாசுரங்கள்.  இந்த்ரநீலமென்றால் துக்கத்தோடு சொல்லுகின்ற பாசுரங்கள்.

 

ஆழ்வார் பகவானுடைய குணங்களை நினைத்த சந்தோஷத்தோடும் (முத்துக்கள்), அதே பகவான் கண்ணுக்கும், கைக்கும் அகப்படவில்லையே என்ற வருத்தத்தோடு அழுது கொண்டும் (இந்திரநீலம்) இருக்கின்றார்.

 

ஸேது சமுத்திரத்தினில் மட்டுமே அமாவாஸ்யை, பெளர்ணமி ஆகிய நாட்களில் கூட தீர்த்தமாடலாம்..  வேறு எந்த சமுத்திரத்தினிலும் இந்த நாட்களில் தீர்த்தமாடக் கூடாது. அதுவும் தீட்டுக் காலத்தில் ஸேதுவில் தீர்த்தமாடக் கூடாது. 

 

பாதுகையிலுள்ள முத்துக்கள் சமுத்திரம் போன்றும் பச்சைரத்னங்கள் ஸமுத்திரத்தின் காந்தியைப் போன்றும் பிரதிபலிக்கின்றது. இது எல்லாகாலத்திலும் எல்லோரும் ஸ்நானம் பண்ணக்கூடியதாய் ஒரு புது ஸமுத்திரத்தினை உண்டு பண்ணுவதாய் உள்ளது. 

இந்த புது ஸமுத்திரம் ஆழ்வாரின் திருவாய்மொழி ஆகும்.

 

ஜன்மாந்திர ஸூகிருதத்தினாலே நல்ல ஆச்சார்யனை அடைந்து ஆழ்வாரின் பாசுரங்களுடைய அபிப்பிராயத்தினை அறிந்தால், இந்த ஸ்நானங்களினால் வரும் ஸூகத்தினைக் காட்டிலும் விசேஷமான சுகத்தினை அநுபவிக்கின்றான்.

 

பாதுகையில் பதிக்கப்பட்டுள்ள சிகப்பு ரத்னம் விளக்கினுடைய ஜோதி போன்று உள்ளது.  இந்திரநீலம் அந்த விளக்கினால் உண்டான மையைப் போன்றுள்ளது.  ஆழ்வாருக்கு பெருமாளின் குணங்களை அனுபவித்து அநுபவித்து எல்லையில்லாத ஆசை (ஜோதி) உண்டாகின்றது.  அதனாலே துக்கமும் (மை) அதிகமாகயுண்டாகின்றது.

 

இவ்வாறு பஹூரத்ன பத்ததி என்னும் பதினொறாவது பத்ததி முழுதும் பாதுகையில் பதிக்கப்பட்டுள்ள ரத்னங்களை ஆழ்வாரின் அநுபவித்தினையும் ஸ்ரீஸூக்தியினையும் ஒப்பு நோக்கி மிகவும்

ரஸனையோடு அனுபவிக்கின்றார் ஸ்வாமி தேசிகர்.

தாஸன் - முரளீ பட்டர்

#ஹேபாதுகே