Courtesy: http://thapas.wordpress.com/category/kanchi-periyava/
Origin of word Onam – From Kanchi Paramacharya audio talks.
Shraavani Nakshathra is the presiding star of this month which is called Shravana Masa.
The month name "Shraavani" got modified into Aavani month (in tamil) as they removed the part "shraa" from it.
Star name got changed in tamil as they added a "thiru" to it to call it "Thiruvoonam" star for Shravana Nakshathra.
Thiruvoonam nakhathra day on Shravvana maasa is called as Onam in kerela and tamilnadu.
Posted in Hindu Rituals, Kanchi Periyava | Leave a Comment »
மகாபெரியவர் அருளிய கிருஷ்ணாவதாரத் தத்து வம்!
மகாபெரியவர் அருளிய கிருஷ்ணாவதாரத் தத்துவம்!
http://demo.dinamani.com/edition/print.aspx?artid=463739
ஞான ஒளி: ""ஸ்ரீகிருஷ்ண பகவான் கீதையில், அஞ்ஞான உலகத்தினருக்குத் தெரியாத ஞானப் பிரகாசத்திலேயே ஞானியானவன் எப்போதும் இருக்கிறான் என்ற அர்த்தத்தில், "உலகம் முழுவதும் தூங்கும் காலத்தில் ஞானி விழித்துக் கொண்டிருக்கிறான்' என்கிறார். எங்கும் ஒரே இருட்டாக இருக்கும் காலத்தில் ஒரு வெளிச்சம் தோன்றினால் அதை வரவேற்கிறோம். ஒரு பாலைவனத்தின் நடுவில் கொஞ்சம் நிழலும் நீரும் தென்பட்டால் அளவிலா ஆனந்தத்தைத் தருகிறது. இருண்ட மேகங்களின் மத்தியில் தோன்றும் ஒளி அதிகப் பிரகாசத்தோடு விளங்குகிறது.
÷ஸ்ரீகிருஷ்ண பரமாத்மா தக்ஷிணாயணத்தில் ஆவணி மாதத்தில் ஸ்ரீகிருஷ்ண பக்ஷம் அஷ்டமியன்று நடுநிசியில் பிறந்தான். நமக்கு ஒரு வருடம் தேவர்களுக்கு ஒரு நாள். நம் உத்தராயணம் அவர்களுக்குப் பகல்; தக்ஷிணாயணம் அவர்களுக்கு இரவு. ஆகையால், ஸ்ரீகிருஷ்ணன் அவதரித்த காலம் தேவர்களுக்கு இரவாகிறது. இம்மாதிரியே நமக்கு ஒரு மாதம் பித்ருக்களுக்கு ஒரு நாளாகும். நமது சுக்லபக்ஷம் அவர்களுக்குப் பகல்; கிருஷ்ணபக்ஷம் இரவு. ஆகையால் ஸ்ரீகிருஷ்ணன் பிறந்த கிருஷ்ணபக்ஷம் பித்ருக்களுக்கும் இரவாகிறது. அஷ்டமி, பக்ஷத்தின் நடுவில் வருவதனால் அன்று பித்ருக்களுக்கு நடுநிசியாகும். ஸ்ரீகிருஷ்ணன் பிறந்தது அஷ்டமியன்று நடுநிசி. இதனால் என்ன ஏற்படுகிறது? ஸ்ரீகிருஷ்ணன் அவதரித்த காலம் தேவர்கள், பித்ருக்கள், மனிதர்கள் எல்லோருக்கும் நிசி. எல்லா தினுசிலும் இருட்டு அதிகமாக இருக்கும் சமயம். ஸ்ரீகிருஷ்ணன் பிறந்ததும் இருள் நிறைந்த சிறைச்சாலை. இப்படி ஸ்ரீகிருஷ்ணாவதாரக் காலத்தில் எல்லாம் இருள் மயமான சூழ்நிலை.
அவனுடைய பெயரும் "கிருஷ்ணன்'. "கிருஷ்ணன்' என்றால், "கறுப்பு' என்று பொருள். அவனது மேனியும் கறுப்பு. இப்படி ஒரே கறுப்பான சமயத்தில் தானும் கறுப்பாக ஆவிர்ப்பவித்தாலும் (தோன்றுதல்) அவனே ஞான ஒளி. நல்ல காளமேகங்களிடையே மின்னல் மாதிரி, அத்தனை இருட்டுக்கு நடுவே தோன்றிய ஞானஒளியானதால்தான் மங்காத பிரகாசமுடையதாய் இன்றும் என்றும் ஜொலித்துக் கொண்டிருக்கிறது. அஞ்ஞானத்தால் இருண்டிருக்கும் உலகத்தில்தான் ஞானத்தின் மகிமை அதிகமாக விளங்கும். அப்படியே கிருஷ்ணனின் பெருமை பிரகாசிக்கிறது. அவனுடைய கீதை உலகெங்கும் ஒலித்துக் கொண்டிக்கிறது. அவனுடைய லீலாவிநோதங்கள் நிறைந்திருக்கும் ஸ்ரீமத் பாகவத புராணம் சிரேஷ்டமாக விளங்குகிறது.
÷உடலுக்கு ஒளியளிப்பது கண்; உயிருக்கு ஒளி தருவது ஞானம். உலக உயிர்களுக்கெல்லாம் ஞானஒளி தருகின்ற கண்ணாக இருப்பவனே கண்ணன். நம் தென்னாட்டில் அவன் கிருஷ்ணன் மாத்திரம் அல்லாமலும் கண்ணனும் ஆகிவிட்டான். அகக்கண்ணையும் புறக்கண்ணையும் அம்ருதத்தில் மூழ்கடிக்கும் வடிவம் அவனுடையது. நம் காதின் வழியாக வேணுவினால் கீத அம்ருதத்தையும் உபதேச சாரமான கீதாம்ருதத்தையும் உட்செலுத்திக் குளிரவைக்கும் அந்தக் கண்ணனே நம் உலகுக்குக் கண்; கறுப்பினிடையே விளங்கும் ஒளி காட்டும் கண்; அந்த ஒளியும் அவன்தான்! ஸ்ரீகிருஷ்ணன் ஒரே அவதாரத்தில் அநேக விதமான லீலைகளைச் செய்து நடித்திருக்கிறான்.
வகை வகையான லீலைகள் ஏன்? உலகத்தில் நல்லதும் பொல்லாததுமாக அநேகவிதமான மனப்போக்கை உடையவர்களாக ஜீவர்கள் அமைந்திருக்கிறார்கள். வீரனும், சூரனும், திருடனும், ஸ்திரீலோலனும், பேதையும், உழைப்பாளியும், கிழவனும், குழந்தையும், யோகியும், ஞானியுமாக இப்படிப் பலவிதமான மனநிலையை உடையவர்கள் உலகத்தில் இருக்கிறார்கள்.
÷ ஸ்ரீகிருஷ்ணன் நல்லவர்களை மட்டுமன்றி, மற்றோரையும் கவர வேண்டுமென்றே கபடனாக, மாயனாக, தந்திரசாலியாக எல்லா வேஷமும் போட்டான். பற்பல போக்கு கொண்ட மக்கள் எல்லோரையும் தனது வகை வகையான லீலைகளால் தனித்தனியே ஆகர்ஷித்து (கவர்ந்து), தன்னுடைய கருணைக்கும் அதன் மூலம் ஞானத்துக்கும் பாத்திரமாக்கி, கடைத்தேற்ற வைத்த ஸ்ரீகிருஷ்ணாவதாரமே பரிபூர்ண அவதாரமாகும்"
—
Namaste – "The divinity in me bows to the divinity in you"
thapas.wordpress.com
Posted in Kanchi Periyava | Leave a Comment »
Saptaaham on Kanchi Mahaperiyava by Sri S Ganesha Sarma – Talk in tamizh in 7 parts
Saptaaham on Kanchi Mahaperiyava
by Sri S Ganesha Sarma – Talk in tamizh in 7 parts
If you are MahaPeriyavaa devotee, these audio files are a treasure trove of experiences with MahaPeriyavaa.
Here is the audio download of the sapthaaham in Tamil.
http://www.mediafire.com/?6ti53n6jz98h9
Here is the information about the sapthaham from Anand Vasudevan blog
I recently attended a Unique Saptaaham (meaning Seven day discourse). Generally the Saptaahams are conducted only for Puranas like Srimad Bhagavatham but this Saptaaham is about a person. Saptaaham for an individual who lived among us is very unique and rare. The Sapataaham is about none other than our Mahaperiyava, Paramacharya Pujyashri Sri Sri Chandrasekarendra Saraswathi Swamigal, who was referred as "Nadamadum Theivam" or Walking God who have uplifted our society from the clutches of the Maya. The entire credit for the Saptaaham goes to Sri Ganesha Sarma whose way of speech is very natural like an ordinary person but the content of his discourse is very rich. Please read on to know more about the Saptaaham.
How the idea of a Saptaaham was conceived
MahaPeriyava Divya Charitram took shape as Saptaham-a seven day discourse like the Bhagavata Saptaham-without any of those involved in it i.e. members of the SSSMM TRUST or the Upanyasaka himself being conscious of it, so to say! One afternoon, a Trustee was asking Sri Ganesa Sarma whether he could devote himself to writing an authentic, factual account of every fact that went into the birth of the SSSMM Trust and the subsequent events to that day that account for the slow but steady progress of the Satabdhi ManiMantapam in Orirukkai by His Grace so that it can be compiled as a Sthala Purana for record.
As one in the know of things and also a devotee of Pradosham Mama, he is eminently suited to do it – he also readily agreed to carry it out. Another Trustee who is devoting all his attention to plans for the preservation of our Vedic heritage joined Sri Ganesa Sarma enthusiastically to help him in the task but when both of them got to work together, most unexpectedly the idea of these Saptaham discourses came to them. In hindsight, the whole thing looks like entirely Divinely inspired and nothing less! The visible impact Sri Ganesa Sarma makes on his listeners is testimony enough to the Divine inspiration of these Saptaham Discourses.
TAFE Sri Ganesha Sarma
Sri Ganesha Sarma (45) B.A., M.B.A from Madras University has about 21 years of Service in the accounts department of Tractors and Farm Equipments of India Ltd (TAFE). A native of Kumbakonam, he was inducted into the activities of the Kanchi Mutt by his father. Since then he has been an ardent devotee of our MahaPeriyava. He is a Sri Vidya Upasaka who can also render many Sanskrit and Tamil hymns combining melody with meaning.
These Saptaham discourses have earned him the hearty blessings of both Their Holinesses Sri Jayendra Saraswati Swamigal and Sri Vijayendra Saraswati Swamigal who do not conceal their admiration for the manner in which he narrates the true story of Sri Kanchi MahaSwami. Sri Ganesha Sarma was fully trained by Sri Pradosam Mama. Late Venkatrama Iyer popularly known as PRADOSAM MAMA, himself soaked in Bakthi of Sri Mahaswami was instrumental in inducting many good souls in the path of Bakthi. His vision of constructing a Mani Mandapam for Sri Mahaswami and propogating Veda resulted in the formation of the SSSMM Trust.
A brief outline of the Saptaaham
The discourse lasts 7 days and contains 7 Kandams.
Avathara Kandam tells the story of MahaPeriyava's early years from the moment of Jayanti.
Vijaya Yatra Kandam is an engaging travelogue of the decades of His pilgrimage on foot across the Bharat Varsha
Arpudha Kandam is a narration of true stories which qualify themselves to be called miracles but which MahaPeriyava would never own as such.
Upadesa Kandam - Not a single day has gone without MahaPeriyava discoursing on some topic or other (as Ra.Ganapati's 7 volumes of Deivathin Kural reveal)-Upadesa Kandam dwells a little on it.
Anugraha Kandam - Countless are the devotees in India and abroad, who have been benefitted by His Grace to this day. Anugraha Kandam gives a glimpse of that marvel to us.
Sarvagna Kandam - Sarvagna Peetam was the name for the sacred Kamakoti Peetam when Adi Sankara Bhagavadpada ascended that Peetam in Kancheepuram as its very first Acharya. Omniscience is what is conveyed by it-how many have experienced it – Sarvagna Kandam gives a brief profile of Sri Chandrasekharendra Saraswati Swamigal as a Sarvagnya.
Smarana Kandam is meant to explain why we we should adore our MahaPeriyava day in and day out and, incidentally one of the ways to keep that sacred memory alive and glowing in our hearts is to participate in the making of the Manimantapam in Orirukkai. Sri Ganesha Sarma concludes the Saptaham memorably with this Smarana Kandam.
If you get a chance to attend please don't miss it!
Posted in Kanchi Periyava | Leave a Comment »
Maha Periyava helped find a buried temple – by Laksmi Narayanan
http://mahaperiyavaa.wordpress.com/2010/05/17/sri-bodendra-swamigal/
லக்ஷ்மிநாராயணனின் பெரியப்பா நடேசய்யரும் பெரியவாளும் திண்டிவனம் அமெரிக்க மிஷன் பள்ளியில் ஒன்றாகப் படித்தவர்கள். பெரியவர் விழுப்புரம் வரும்போதெல்லாம், நகர எல்லையில் உள்ள பாப்பான்குளத்தில் இருக்கும் பாபுராவ் சத்திரத்தில்தான் தங்குவார். பெரியவரை லக்ஷ்மி நாராயணனின் தந்தைதான் பூரணகும்பம் கொடுத்து வரவேற்று, சத்திரத்துக்கு அழைத்துச் செல்வார்.
மடத்தின் பரிவாரத்தில் யானைகள், குதிரைகள் எல்லாம் இருந்தன. சத்திரத்தில் அவற்றையெல்லாம் கட்டிப் பராமரிக்க அப்போது வசதி இருந்தது.
அப்படி ஒருமுறை, பெரியவா பாபுராவ் சத்திரத்தில் வந்து தங்கியபோதுதான், அவரை முதன்முறையாகத் தரிசித்தார் லக்ஷ்மிநாராயணன்.
"எனக்கு அப்போ ஆறு வயசு இருக்கும். என் பெரியப்பா என்னை பெரியவாகிட்ட கூட்டிண்டு போய், 'என் தம்பி பிள்ளை இவன். மூணாங் கிளாஸ் படிக்கிறான்' என்று அறிமுகப்படுத்தினார்.
'பையனுக்குப் பூணூல் போட்டாச்சோ?'ன்னு விசாரிச்சார் பெரியவர். 'இல்லை'ன்னு சொன்னதும், 'சரி, சீக்கிரம் பூணூல் போட்டுடு. ஸ்கூல்ல லீவு சமயத்திலே இங்கே என்னண்டை அனுப்பி வை'ன்னார்.
அதுக்கப்புறம் நாலு வருஷம் கழிச்சு 1946-47-ல அதே பாபுராவ் சத்திரத்துல மறுபடியும் பெரியவா வந்து தங்கினா. அதுக்குள்ளே எனக்குப் பூணூல் போட்டாச்சு. பெரியவா சொன்னாப்பல, ஸ்கூல் லீவ் நேரத்துல மடத்துக்குப் போய் பெரியவாளுக்குச் சேவை செய்ய ஆரம்பிச்சேன். அதுதான் ஆரம்பம். வில்வம் ஆய்ஞ்சு கொடுக்கறது தான் என் முதல் டியூட்டி. பெரியவா பத்து நாள் அங்கே இருந்தா.
ஹைஸ்கூல் ஹெட்மாஸ்டர் ஜெயராமய்யர் பெரியப்பாவுக்கு சீனியர். அவர் பெரியவாளை வந்து தரிசனம் பண்ணினார். 'நீங்க ஊருக்குள்ள வரணும்'னு கேட்டுண்டார். 'ஊருக்கு வந்தா என்ன தருவே?'ன்னு கேட்டா பெரியவா. 'உன்னோட வீட்டைக் கொடுத்துடறியா? நான் பத்து மாசம் இங்கேதான் தங்கப் போறேன்'னார். குறும்பா கேக்கறாப்பல இருக்கும்; ஆனா, அதுக்குப் பின்னாடி பெரியவா மனசுக்குள்ளே பெரிய திட்டம் ஏதாவது இருக்கும்.
'தினம் என்னால அவ்ளோ தூரம் நடந்து பெண்ணையாத் துக்குப் போக முடியாது. அதனால எனக்கு இங்கேயே ஒரு குளம் வெட்டிக் குடுக்கறயா?'ன்னு கேட்டா பெரியவா.
பாணாம்பட்டுன்னு ரெண்டு கிலோ மீட்டர் தூரத்துல ஒரு ஊர். தோட்டத்துல வேலை பாக்கறவா 200 பேர் சேர்ந்து மூணு நாள் தோண்டினதுல, அஞ்சு அடியிலேயே ஜலம் வந்துடுத்து. ராமருக்கு அணில் உதவின மாதிரி நானும் இந்தக் குளத் திருப்பணியில பங்கெடுத்துக்கிட்டேன். முட்டிக்கால் ஜலம்தான். ஆனா, ஸ்படிகம் மாதிரி இருந்துது. அதுல இறங்கி ஸ்நானம் பண்ணிட்டு, கங்கா பூஜை பண்ணினார் பெரியவா.
பத்துப் பதினைஞ்சு நாள் போயிருக்கும். ஒரு நாள்… 'இங்கே ஒண்ணரை கிலோமீட்டர் தூரத்துல வடவாம்பலம்னு ஒரு ஊர் இருக்கு. அங்கே சுப்பிரமணிய ரெட்டியார்னு ஒருத்தர் இருக்கார். அவரைக் கூட்டிண்டு வாங்கோ'ன்னார் பெரியவா. அவரைப் போய்ப் பார்த்து விஷயத்தைச் சொன் னோம். பெரியவா நம்மளை எதுக்குக் கூப்பிடறானு அவருக்கு ஒண்ணும் புரியலே. அவர் நல்ல வசதியானவர். அவர் வந்து பெரியவரைப் பார்த்து, 'நான் என்ன செய்யணும்?'னு கேட்டார். 'தாசில்தாரை அழைச்சுண்டு வாங்கோ'ன்னார் பெரியவா. அந்தக் காலத்துல, தாசில்தார்னா கலெக்டர் மாதிரி… அவ்வளவு பவர் அவருக்கு.
தாசில்தார் வந்தார். அவர் கும்ப கோணத்து பிராமணர். அவர்கிட்டே பெரியவா, 'இந்த ஊர்ல என்ன விசேஷம்? ஃபீல்டு மேப் இருக்குமே? அதுல பாத்து கண்டுபிடிச்சு சொல்லு'ன்னா.
ஃபீல்டு மேப்பை வெச்சு அவரால ஒண்ணும் கண்டுபிடிக்க முடியலே!
அப்புறம் பெரியவாளே, 'ஒரு இருநூறு வருஷத்துக்கு முன்னால பெண்ணையாறு இங்கே வடவாம்பலம் கிராமத்துக் குப் பக்கத்துலதான் ஓடிண்டிருந்திருக்கு. நாளாவட்டத்துல ஒதுங்கி ரொம்ப துரம் தள்ளிப் போயிடுத்து'ன்னார்.
'வடவாம்பலத்துல முன்னே ஒரு பெரிய சித்தர் இருந்திருக்கார். அங்கேதான் ஸித்தி அடைஞ்சிருக்கார். ஆத்ம போதேந்திரான்னு ஒரு பீடம் இருந்திருக்கு. அதை எல்லாம் வெள்ளம் அடிச்சிண்டு போயிடுத்து'ன்னா பெரியவா.
தை மாசம் அஞ்சாம் தேதி வரை கங்கை அங்கே வர்றதா ஐதீகம். ஆத்துத் திருவிழாவா கொண்டாடுவா. சாப்பாடு எல்லாம் கட்டி எடுத்துண்டு போவா. அந்த இடத்துல ஆத்ம போதேந்திரா சமாதி ஆகி, லிங்கம் வச்சு அதிஷ்டானம் கட்டியிருக்காளாம். திடீர்னு ஒரு நாள் ராத்திரி, 'இந்த க்ஷணமே அங்கே போகணும்'னா பெரியவா. நாங்க ரெண்டு பேர் டார்ச்லைட் எடுத்துண்டு அவரோடேயே நடந்து போனோம். ராத்திரி ரெண்டு மணி சுமாருக்கு அங்கே ஒரு குறிப்பிட்ட இடத்துல உட்கார்ந்து ஜபம் பண்ண ஆரம்பிச்சுட்டார் பெரியவா. விடியற்காலை நாலு மணி வரைக்கும் ஜபம் பண்ணினார். அப்புறம், இருள் பிரியறதுக்கு முன்னே ஊருக்குத் திரும்பி வந்துட்டார்.
அப்புறம், மூணு மாசம் கழிச்சு மறுபடியும் கிளம்பி, பெரியவரோடு அதே இடத்துக்குப் போனோம். ஒரு பெரிய ஸர்ப்பம் எதிரே வந்துது. நடுங்கிப் போயிட்டோம். 'ஒண்ணும் பண்ணாது. ஒரு நிமிஷம் நில்லுங்கோ'ன்னார் பெரியவா. அது ஊர்ந்து போய் மறைஞ்சுடுத்து. முன்பு போலவே பெரியவா அங்கே குறிப்பிட்ட இடத்துல உட்கார்ந்து ஜபம் பண்ணினார். நாலு மணிக்கு ஜபத்தை முடிச்சுண்டு எழுந்து வந்துட்டார். அங்கே அப்படி என்ன விசேஷம்னு எங்களுக்கு எதுவும் புரியலே.
மறுபடி சுப்பிரமணிய ரெட்டியாரை அழைச்சுண்டு வரச்சொல்லி, அவர்கிட்ட, 'எனக்கு இங்கே ரெண்டு ஏக்கர் நிலம் வேணும். வாங்கித் தர முடியுமா?'ன்னு கேட்டார் பெரியவா. 'ஆகட்டும்'னார் ரெட்டியார்.
தஸ்தாவேஜு எல்லாம் ரெடி பண்ணி, ஏக்கர் 200 ரூபா மேனிக்கு ரெண்டு ஏக்கர் 400 ரூபாய்னு பத்திரம் எழுதிக் கொடுத்து ரிஜிஸ்டர் பண்ணியாச்சு. பணம் வாங்கமாட்டேன்னு மறுத்தார் ரெட்டியார். 'இல்லே! நீங்க வாங்கிக்கத்தான் வேணும். இல்லேன்னா நாளைக்கு ஒரு பேச்சு வரும்'னு சொல்லி, மடத்துலேருந்து 500 ரூபாயை ரெட்டியாருக்குக் கொடுக்கச் சொல்லிட்டார் பெரியவர்.
அப்புறம், அந்த ரெண்டு ஏக்கர் நிலத்துல தோண்டிப் பார்க்கணும்னா பெரியவா. அவருக்கு மாமா பிள்ளை ஒருத்தர் இருந்தார். அவரையும் அழைச்சுண்டு அந்த இடத்துக்குப் போனோம். ஒரு இடத்தை செலக்ட் பண்ணி, அங்கே கடப்பாரையால தோண்டினார் அவர். வெளியே எடுத்தப்போ கடப்பாரை முனையெல்லாம் ரத்தம்!
அவர் அதைப் பார்த்து மூர்ச்சையாகி, அங்கேயே தடால்னு விழுந்துட்டார். என்ன பண்றதுன்னு தெரியாம கையைப் பிசைஞ்சுண்டு நின்னோம். அரை மணி கழிச்சு அவரே, 'எனக்கு ஒண்ணும் இல்லே'ன்னு எழுந்து உட்கார்ந்துட்டார்.
பெரியவாகிட்ட விஷயத்தைச் சொன்னோம். 'பயப்படாதீங்கோ! அங்கே, அடியிலே ஒரு கோயில் புதைஞ்சு கிடக்கு. நாளைக்குத் தோண்டிப் பாக்கலாம்'னார்.
அப்படியே மறுநாள் போய்த் தோண்டினப்போ, முன்னே ஒரு காலத்துல அங்கே கோயில் இருந்ததுக்கான அடையாளங்கள் தெரிஞ்சுது. ஒரு சிவலிங்கம் கிடைச்சுது. ரெண்டு மாசம் அங்கேயே இருந்து, அந்தக் கோயிலை மறுபடி புதுப்பிச் சுக் கட்டிட்டு, காஞ்சிபுரம் திரும்பிட்டா பெரியவா.
அந்த நேரத்துல நான் 3, 4 மாசம் பெரியவாளோடு கூடவே இருந்தேன். அந்தச் சம்பவங்களையெல்லாம் இப்போ நினைச்சுப் பார்க்கிறப்போ சிலிர்ப்பா இருக்கு!" என்று சொல்லி நிறுத்தினார் லக்ஷ்மிநாராயணன்.
—-
विद्या ददाति विनयम्, विनयम् ददाति पात्रताम्, पात्रत्वात् धनमाप्नोति, धनात् धर्मम् ततःसुखम्
Education yields humility; humility yields character; character yields wealth (courage, fortitude & wisdom); wealth supports righteous (dharmic) life; righteousness yields happiness.
—-
Posted in Kanchi Periyava | Leave a Comment »
Videos of Sri Kanchi Mahaswamigal Sadas at Rathnagiriswarar temple in Chennai January 18 – 22, 2007
Videos of SRI KANCHI MAHA SWAMIGAL PEETAROHANA SATABDI SADAS
January 18 – 22, 2007 At Sri Rathnagiriswarar Temple Besant Nagar Chennaihttp://www.kanchiforum.org/forum/viewtopic.php?t=1970
Swami Dayananda Saraswathi
http://video.google.com/videoplay?docid=9003859806267356612BrahmaSri Nannilam Rajagopalan Ganapadigal eloquently lays out the contribution of Sri Maha Periyava in us being able to enjoy all these Vedhic insights from such great Gananigals.
http://video.google.com/videoplay?docid=-2676294691323143416&q=ratnagirishwarBrahma Sri Seshadrinatha Sastrigal is an authority on Dharma Sastras and has been delivering lectures across the nation with VaidikaSri Rajagopalan Ganapadgal. His short but sharp observation and how H.H. Sri Maha Swamiji blessed him and respected the Sastras, should not be missed!
http://video.google.com/videoplay?docid=2372490251419372731&q=RathanagiriswararBrahma Sri Sathanoor Krishnamurthy Ganapadigal – He is a very famous vedic scholar from Maha Swamiji's days and his scholastic talent can be seen from his talk. He also has spoken a few words in honoring some of the speakers present in this series.
http://vodpod.com/watch/156320-sri-rathnagiriswarar-temple-sadas-sri-sathanoor-ganapadigalhttp://video.google.com/videoplay?docid=-3222003045286893919&hl=en
Brahmasri Mullaivasal S Krishnamurthy Sastrigal
http://video.google.com/videoplay?docid=-4630880871734877034&hl=enBringi T Venkatarama Sastrigal
http://video.google.com/videoplay?docid=1110652724225461183&hl=enDr. Mahadevan – This young Ayurvedic doctor shares the experience of his Guru Ayurvedic Dr. Vaithyanathan with Sri Maha Swamiji. This talented doctor has mastered Sanskrit, Vedas and Ayurveda Medicine. His eloquent speech quoting Vedas and Slokas is highly remarkable and the mention about how his Guru's Kataksham has changed him from an ordinary person to an Ayurvedic Doctor is simply superb. The explanation of Ayurveda will impress everybody as he explains very meticulously the importance and procedures.
http://video.google.com/videoplay?docid=4198248504365786572&hl=enSri Umapathy Sivacharyar explains speaks about the Agama Sastra and H.H. Sri Maha Swamiji's knowledge on Agama Sastras, in this interesting speech.
http://video.google.com/videoplay?docid=1127180591579529400&q=RathanagiriswararChandrasekara Sthapathi
http://video.google.com/videoplay?docid=3680273281539271488&hl=enMuthaya Sthapathy
http://video.google.com/videoplay?docid=-498660708019035293&hl=en%3C/span%3ETatwamasi Dikshith
Dr. Tatvamasi Dixit – "Is there anything that he does not know or has not read?" That is what you will feel when you hear his speech about Vedas, Ayurveda, Modern medicine, religion, Sastras etc.. Sri Sathanoor Ganapadigal's praise about Dr. Dixit should not be missed out! You have watched Dr. Mahadevan in the earlier release, you will watch Dr. Dixit in this one and wait for the next release for their joint participation in the Q & A session for many of your doubts on medicine, sastras, etc.
http://video.google.com/videoplay?docid=671640445202636913Jabalpur Sri Nagaraja Sarma – Sarmaji found the cave in Narmada banks in which Sri Adi Sankara met His Guru Sri Govinda Bhagavad Pada. He narrates his experiences on this connected with Maha Swamiji and Kanchi Forum got a copy of the article he wrote about this in a Deepavali Malar and the same has been loaded in a separate link. Even though in the article he didn't mention why Maha Swamiji asked Sarmaji to make so many trips around many caves before finding out the right one, Sarmaji was kind enough in sharing the same in the Sadas. This was not only so emotional but it makes us to feel how Blessed Sarmaji is. Kanchi Forum thanks Sarmaji for sharing this point in the Sadas.
http://video.google.com/videoplay?docid=-3495322968141335830&hl=enDr. S. Kalyanaraman – The world famous surgeon is an ardent devotee and his family is connected with the Sri Matam for generations. The viewers will be having a good time by listening to his experiences with Maha Swamiji and His knowledge on Medicine. However the classic one is about the doctor seeking Maha Swamiji's permission when he wanted to visit abroad for the first time and what Maha Swamiji told him when he came back from the trip and was looking for Prayachittam. Through this, Maha Swamiji has sent a very strong message to everyone of His Devotees, as almost all the families in India would be having atleast one person who had crossed the ocean. Dr. Kalyanaraman shares how Maha Swamiji quoted by giving reference from Ramayanam. This was not widely known to public otherwise and Kanchi Forum thanks Dr. Kalyanaraman for sharing this point in public.
http://video.google.com/videoplay?docid=1663573590076308621&hl=enDr. Veezhinathan – shares lot of his experiences with Maha Swamiji and clears the misconception about the great poet Kalidas. Maha Swamiji's analysis about the poet makes us to feel how H.H. had taken pains to clear the misconception and how H.H. respects the poets. The speech will be a very motivating and inspiring one for many of us.
http://video.google.com/videoplay?docid=2372287843518869855&hl=en
TN Sheshagopalan
http://vodpod.com/watch/156313-sri-rathnagiriswarar-temple-sadas-padmabushan-sri-tn-seshagopalanTS Chari
Devotees would be emotionally charged on hearing Sri T.S. Chari Mama's (that is how he is affectionately called by many musicians for almost three generations) speech of how Sri Maha Swamiji blessed this Sri Vaishnavite devotee and his family a few decades back. H.H. later graced Sri Chari mama to get interacted with all the prominent musicians over the last 40 years or so in promoting the music and the musicians and to bless them.
http://video.google.com/videoplay?docid=2710458452146256228&hl=enTAFE Ganesan
http://video.google.com/videoplay?docid=8517177732335566881&hl=en
Sri Rathnagiriswarar Temple Sadas – Dr Mythili
http://video.google.com/videoplay?docid=8644848785077763955&hl=en&emb=1#
Sri Rathnagiriswarar Temple Sadas – Sri CL Ramakrishnan
http://video.google.com/videoplay?docid=-1889093535366194732&hl=en&emb=1#
Posted in Kanchi Periyava | Leave a Comment »
Kanchi Periyava's discourse on "The State of Jeevan Mukthi"
Periyava's discourse on "The State of Jeevan Mukthi"
Our Acharya taught Advaita in order that all beings may be redeemed. We who have come in that tradition are visiting all sorts of places. When we do so, we are reminded frequently of Him and of His Advaita teaching. Now all of us have met here. At this time, the memory of Sri Bhagavatpada comes to all of us. This is an important fruit of the tradition he has left for us that we should be constantly wandering about. This is not alone. There is also another purpose. The Acharya established our religion and the way of dharma from the Kanyakumari to the Himalayas. He has also given us a command. His command to us is that we should expound the various topics connected with our religion, when we perform the Pooja of Sri Chandramouliswara at the different places to which we go. For this purpose, He has also made us bear His name. Therefore our main task is to spread the teachings of the Bhagavatpada, being in the Sanyasa Asrama. We call those as Acharyas who have established religion. It is usual for those who have established religion to refer to our Acharya as the Bhagavatpada. It is not our habit to utter the name of those whom we revere.
There is the wish in us, i.e., in all beings, right from the ant onwards, that we should remain without dying but each and every being dies again and again and also is born again and again. We have heard from the epics that there were many great people who have conquered death. In recent times, it is known that there was one such great person of that nature, Sadasiva Brahmendra. Now also there may be some great ones but they do not come to us and tell us what is the medicine that will remove the disease called death. It is this highly potent medicine that the Bhagavatpada has taught us. We can acquire it even while living. We do not have the sufficient power for getting it after death. Those of us who died formerly have taken birth again. Is that not so? Even because of this what I stated just now is clear. Similarly one who is not surviving cannot die. Because we died previously, we should have taken birth. If we probe thus still further our head will reel. Let that be.
I said that we couldn't acquire the medicine for not dying after death and that is known from the fact that we have taken birth again. In the same manner, we know that even in the previous births, when we were living we did not discover this path. The reason for this is this: Is that not so? Thus the disease known as birth and death haunts us all and has been baffling us.
Lord Krishna says to Arjuna in the Bhagavad Gita, II.27.
jatasya hi dhruvo mrityur dhruvam janma mritasya cha.
If we find happiness in the process of repeatedly dying and taking birth we need not seek for the medicine which will give us the state of deathlessness.
We do not see this to be the case.For man there was set up a body by someone, somewhere. As long as that lasts, hunger and thirst will continue to afflict him. In order to pacify them, everyone has to go in search of many things. Because they are helpful for our purpose, there arises in us the desire for them. If there is some hindrance in the way, we get angry. It is in order to remove the disease consisting of hunger and thirst that all of us go through so much difficulty. If it is some other disease, it can be removed through some medicine. But this disease cannot be removed that way. It arises time and again, and continues to give us trouble.
I said that as long as this body lasts hunger would not leave us. Then it means that when the body goes, the trouble will disappear. There seems to be an easy way of achieving this. Now a days when some people are guilty of some great mistake, or have to face some unbearable sorrow they take a revolver, shoot themselves. Can this be a way of removing the relation with the body?No, it cannot.
Although this gross body goes, there is some sort of another body. One has to be wandering somewhere with that one. Again one must take another lowly birth. Committing suicide is not the right way. The dharma sastras say that suicide is a heinous crime. We have suffered such difficulties earlier by committing many sins. Along with them, if the sin of suicide also joins, births and sufferings will only increase. Even at the present time, committing suicide is thought to be a great crime. If one person murders another he is sentenced to death in the court. What for is this? By sentencing him to death will his sin be removed completely? Not at all. That punishment is not for his good. If he continues to live he will murder many more. Is that not so? Better than the death of many in that manner is the death of one. That is why the punishment is given. Let this be.
The body is a great disease. Committing suicide is sin. Remaining without death is the supreme state. All this I have said. What is the way to reach that state?
It is this that the Bhagavatpada has taught us. In each and every religion the respective preceptors have taught a particular method for gaining this end. The Saivas sponsor a method. Another method is taught by Vaishnavas. Different from these two, others show a third method. Many other means have been expounded. The Bhagavatpada does not discard any of them. They are all acceptable. But through them there can only be a temporary remedy for this disease. The root-cause of the disease will remain attached to us. A man gets malaria. We give medicines like quinine. If these are given the fever stops. But will this do? If we are able to get some medicine, which will remove the cause of this fever so that it will not recur, will that not be supremely valuable?
Curing the disease called the body through the methods taught in other traditions is like taking quinine. For temporary relief we must take that also. Accepting all the various means the Bhagavatpada teaches another method, which is superior to all of them. I have already stated that we cannot take this medicine after death. At that time all our faculties like the eyes, the legs, etc. would be devoid of any power.
The Purusha suktha is chanted every day at the time of the Pooja. In that suktha the following mantra occurs:
tam evam vidvan amritha iha bhavathi nanyah pantha vidhyathe yanaya
The meaning of this mantra is: He who has known this Self very well becomes one who has attained the state of deathlessness even in this birth.
For gaining this state there is no other way. Amritha means moksha. To those who have gained moksha there are no birth and death. Therefore moksha is called amritha. The disease called the body is not something, which has come to man anew. It has come from countless time and without our knowledge. We require only the experience of those who have had this disease cured by taking the appropriate medicine.
Even like this disease the medicine which is meant for this is also stated in the beginningless Veda. We write a book. Before the writing it was not there. The Veda is not like it. It was not written by someone. The conclusive view is that it is like the perennial teaching. I shall tell you about it when there is time.
In the passage cited above there is the word iha (here). Therefore even while this body lasts, it is clear, the state of deathlessness can be gained. This way alone is the best. Why? If as is stated in other traditions this state is to be gained in another world, we cannot know about it now. Those who have gained it will not come back and tell us about that experience.
The purport of the passage is that Self-knowledge is the means to the state of immortality. I said that the disease consisting of hunger and thirst is common to all beings. In order to satisfy it there are required instruments such as eyes, tongue, etc. The mind too is needed. Through the mind we come to know which objects are good and which are bad. With the help of these instruments we acquire many objects. In order to protect them there is required a house; in order to help us a wife, son, relations, friends and others.
Without stopping therewith, we begin to have great conceit in them, thinking they are ours. If there is pain for the instruments—eyes, legs, etc. we imagine that the pain has come to us. If the body gets emaciated, we think that the suffering is ours. From this, is it not clear that we have not understood our true nature? Although sometimes we say "This is my mind", "this is my eye, my body", etc. separating ourselves from them, yet at the same time the conceit of identity does not leave us as is evident from such statements as "I am tall", "I am short", etc.
The medicine, which will destroy this, is Self-knowledge alone. It is customary always to find the proper medicine for a particular disease. If one takes on oneself on account of ignorance, the troubles which are not there and suffers as a consequence, the proper medicine for that is the knowledge that these do not belong to one. If we realise that the body is not ours then the disease called the body will go of its own accord. For the sake of this, one need not commit suicide nor is there required a search for some other means. By these methods, the connection to the body will become only all the more. This I have stated already.
The Bhagavatpada has taught us that we should realise bodilessness even while the body is there. This is immortality (amritha), release (moksha).
tadethat asarirathvam mokshakhyam –Sutrabhashya (I, I,4)
This is what he has said. You may have many friends. So long as you think they are yours you will regard what are their happiness and misery as yours. Let us suppose that at some time later they themselves become our enemies, then we will not have any relation with their happiness and misery. May be, we may think that they should experience some misery. Why is it so?
In regard to them, the conceit "mine" has gone. In the same manner, we must treat our body. Here before us there hangs a plantain/stem. If that dries up do we dry up? We must often think of our body as a piece of flesh, which is tied up, nearer than the plantain/stem. Because we have the conceit "I", "I" it has taken root in us. We must constantly reflect on this. "Desire, anger, hatred, fear, all these belong to the mind and not to me". Hunger, thirst, etc. belong to the body, they are not mine. If we do so then the deep-seated conceit will disappear little by little. In the Upanishads it is taught that our Self is extremely pure. Iswara is the one Reality that is all-pervasive, pure and blissful. Everyone should realise that we are truly that Isvara. The body, etc. that are seen by us are different. We are different. Thus we must know the distinction.
tam svaccharirat pravrheth munjadivesikam
dhairyena tham vidhyacchukram amritham Katha Upanishad vi, 17.
Just like drawing out pulp from the munja grass the Self should be separated bravely from the body. Then it will be seen to be pure and deathless. This is the meaning. We see a thing here – there are two: the object and the subject.
What is seen is different from that which sees. The body is what is seen, therefore the one who sees, the Self, is different from it. He who thinks that the Self is what is seen is an ignorant person. This is stated in the Kenaupanishad:
avijnatham vijanatham, vijnatham avijnatham
For those who think they know, it is not known. For those who think they do not know it is known. This is the meaning. Let this be.
If we wish to remain without death, the disease consisting of the body, etc. should go. He who is without body is Iswara. So we should always have the contemplation "I am He". Some persons would say verbally "Iam He" (soham, soham) while sitting and while standing up. Unlike this it is better to utter the statement after knowing its meaning.
It is very easy to say that we should think that the body is not ours. It is difficult to realise this in practice. If somebody beats us is it possible for us to think that there has been no beating, that there is no beating, that there is no pain? By what means can we achieve this? If it is not possible to think that there is no body, we must begin to think that all the bodies in the world are ours. This is the remedial means. By thinking so, when others suffer we will think of going to their help. The happiness and sorrow of others will become ours. The thought that whatever we do is not for us will automatically arise.
It is this that is taught by the Lord to Arjuna in the Bhagawad Gita. All things should be performed as an offering to God. Therefore we must toil for others always. Every action that we do must be offered to God. Always we must have the contemplation "I am He". As I said yesterday, we must constantly raise the slogan, "namah parvathi pathaye". This is the state of having left the body even while living.
In the sastra this is called jeevanmukthi.
asariram vava santham na priyapriye sprisata
This passage of the Chandogya (viii, xii, I) gives the same teaching. The meanings are pleasure and pain never approach a man who lives without body. This is the meaning.
The medicine taught to us by the Bhagavatpada for remaining without death is the same. This is given in the form of a verse by a great person. This verse has been cited by the Bhagavatpada in his Brahmasutra bhashya (I, I, 4).
gaunamithyathmano satthve putradehadhi badhanat,
sadbrahmathmahamithyevam bodhe karyam katham bhavet.
The Self usually is distinguished into three.
Gaunathma (the figurative self), mithyathma (the illusory self),and mukhyathma ( the principal Self).
Our son, friends etc. their pain and pleasure are ours. This conceit is in every one. Have I not said this? This is gaunathma. Gaunathma means figurative self. We know we are different from the son, friends and others. Even then, the conceit that we are they come to us. So, this has been stated to be gaunathma.
The conceit of "I" in the body etc. is mithyathma. Separating the pure Self and realising it to be Brahmin and that we are. That is mukhyathma. If the two gaunathma and mithyathma are given up the relation to the son, friends, the body, sense organs, etc. will be removed. After that there is nothing that has to be done. This is the meaning of the verse cited above.
Therefore all of us should endeavour to acquire this medicine which is true knowledge as taught by the Bhagavathpada, our supreme Preceptor. Then we shall gain always the pure state of bodilessness and the supreme bliss without any blemish. In order to achieve this, we must always think of God and perform good deeds. Sri Chandramauliswara should bestow His grace on us for this. This is our prayer.
[Translated in English - Courtesy: Shri
T.M.P.Mahadevan]
http://www.manimantapam.org/jeevan.htm
--
If God brings you to it, He will bring you through it.
Happy moments, praise God.
Difficult moments, seek God.
Quiet moments, worship God.
Painful moments, trust God.
Every moment, thank God
No comments:
Post a Comment