Hanumat sloka

भजे पावनं भावनानित्यवासं

भजे बालभानुप्रभाचारुभासम् ।

भजे चन्द्रिकाकुन्दमन्दारहासं

भजे सन्ततं रामभूपालदासम् ॥       

Meaning of nara in vishnu sahasranamam

நராய நமஹ.....!!!

சென்னையைச் சேர்ந்த ஒரு மிகப்பெரிய தொழிலதிபர் பல நாடுகளுக்குச் சென்று தமது வியாபாரத்தை நன்கு விரிவு செய்துவிட்டு வெற்றியுடன் தாயகம் திரும்பினார். ஆனால் அவருக்குத் தொடர்ச்சியான அலுவல்கள் சலிப்பைத் தந்தன. தனக்குச் சில நாட்கள் ஓய்வு தேவை என்று கருதினார். அதனால் தனக்கென்று சொந்தமாக சிம்லாவில் இருந்த பங்களாவில் ஓய்வெடுப்பதற்காகப் புறப்பட்டார்.

சிம்லாவில் உள்ள பங்களாவுக்கு ஒரு காவலாளியை அந்தத் தொழிலதிபர் நியமித்திருந்தார். அந்தக் காவலாளி, தொழிலதிபரின் முகத்தை இதுவரை பார்த்ததில்லை என்றாலும், மாதா மாதம் இவர் அனுப்பி வைக்கும் ஊதியத்தை மட்டும் தவறாமல் பெற்று வந்தார். அதுமட்டுமின்றி, சிம்லாவைச் சுற்றிப் பார்க்க வருவோர்க்கு பங்களாவை வாடகைக்கு விட்டுச் சம்பாதித்து வந்தார் அந்தக் காவலாளி.

இந்நிலையில், தொழிலதிபர் அந்த பங்களாவுக்கு வந்தார். வேறொரு குடும்பம் வாடகைக்குத் தங்கி இருப்பதைக் கண்டார். காவலாளியை அழைத்து, "எனக்குச் சொந்தமான இந்த பங்களாவில் நீ எப்படி வேறொருவரைத் தங்க வைத்தாய்?" என்று கேட்டார். ஆனால் அந்தக் காவலாளியோ அவர் முதலாளி என்பதையே ஏற்க மறுத்து விட்டார்.

பங்களா தன்னுடையது என்பதற்கு ஆதாரமாகப் பல பத்திரங்களை அந்தத் தொழிலதிபர் காட்ட, அவை எல்லாம் போலிப் பத்திரங்கள் என்று காவலாளி கூறிவிட்டார். தானே அந்தத் தொழிலதிபர் என்பதற்குச் சாட்சியாகத் தனது நண்பர்களை அழைத்து வந்து காவலாளியிடம் சொல்லச் சொன்னார் தொழிலதிபர். ஆனால் அவர்களை எல்லாம் பொய் சாட்சி என்று சொல்லி நிராகரித்து விட்டார் காவலாளி.

இறுதியாக அந்தத் தொழிலதிபர் காவலாளியிடம், "இந்த பங்களா என்னுடையது அல்ல! நான் சிம்லாவைச் சுற்றிப் பார்க்க வந்த சாதாரண பயணி என்றே வைத்துக் கொள்! நான் வாடகைக்குத் தங்க இவ்வீட்டில் ஓர் அறையாவது தர இயலுமா?" என்று கேட்டார். அவரிடமிருந்து வாடகைத் தொகையைப் பெற்றுக் கொண்ட காவலாளி, அவருக்குச் சொந்தமான பங்களாவில் உள்ள ஒரு அறையை அவருக்கே வழங்கினார்.

ஆனால் சாதாரண மனிதரைப் போல வீட்டுக்குள் நுழைந்த அந்தத் தொழிலதிபர், மெல்ல மெல்லத் தனது நடவடிக்கைகளால் தானே அவ்வீட்டின் முதலாளி என்பதை அனைவருக்கும் உணர்த்தினார்.

இது திரைப்படத்தில் நாம் பார்த்த கதை ஆயிற்றே! இதற்கும் அனந்தனின் ஆயிரம் நாமங்களுக்கும் என்ன தொடர்பு?

இக்கதையில் வரும் தொழிலதிபர் தான் இறைவன். சிம்லாவில் உள்ள பங்களா தான் நம் உடல். வீட்டின் காவலாளி தான் ஜீவாத்மாவாகிய நாம். இறைவன் என்னும் தொழிலதிபர் ஒன்பது வாயில்கள் கொண்ட வீடாகிய இவ்வுடலுக்கு ஜீவாத்மாவைக் காவலாளியாக நியமித்துள்ளார். இந்த உடலும் ஜீவாத்மாவும் இறைவனின் சொத்துக்கள்.

ஆனால் அந்தக் காவலாளி எப்படி முதலாளியையும் மறந்து விட்டு, அவர் மாதந்தோறும் வழங்கும் ஊதியத்தையும் மறந்து விட்டு, வீட்டை வாடகைக்கு விட்டுச் சம்பாதிக்கப் பார்த்தாரோ, அதுபோலவே ஜீவாத்மாவும், தான் இறைவனுக்குத் தொண்டன் என்பதையும் மறந்துவிட்டு, இறைவன் தனக்குச் செய்த நன்மைகளையும் மறந்து விட்டு, இறைவனுக்குத் தொண்டு செய்வதற்காக ஏற்பட்ட இவ்வுடலைக் கொண்டு மற்ற அற்ப செயல்களைச் செய்கிறார்.

முதலாளி நேரில் வந்த போதும், அவரை முதலாளி என்று காவலாளி ஏற்காதது போல், இறைவனே நேரில் வந்து, "நான் தான் உனக்குத் தலைவன், நீ எனக்குத் தொண்டன்!" என்று சொன்னாலும் ஜீவாத்மா அதை ஏற்பதாகத் தெரியவில்லை. முதலாளி காட்டிய பத்திரங்களைப் போலி பத்திரங்கள் என்று காவலாளி சொன்னது போல், நாம் இறைவனுக்குத் தொண்டர்கள் என்பதற்குச் சான்றாக இறைவன் காட்டும் வேதம் என்னும் பத்திரத்தைப் போலி என்று சொல்லி ஜீவாத்மா நிராகரிக்கிறார். அந்தத் தொழிலதிபருக்காக அவரது நண்பர்கள் சாட்சி சொன்னது போல், முனிவர்களும் அடியார்களும் இறைவனின் சார்பில் வந்து ஜீவாத்மாவுக்கு எடுத்துச் சொன்னாலும், அவர்களையும் போலி சாட்சி என்று சொல்லி ஜீவாத்மா நிராகரிக்கிறார்.

இறுதியில், அந்தத் தொழிலதிபர் எப்படித் தன்னைச் சாதாரண மனிதனாகக் காட்டிக் கொண்டு வாடகைக்குக் குடியிருப்பதாகச் சொல்லி அவ்வீட்டுக்குள் நுழைந்தாரோ, அதுபோல் இறைவனும் அவருக்குச் சொந்தமான நம் உள்ளத்தில், வாடகைக்குக் குடியிருக்க இடம் கேட்டு நம் உள்ளத்துக்குள் நுழைகிறார்.

நுழைந்தபின் தானே தொழிலதிபர் என்று அவர் மெல்ல மெல்ல நிரூபித்தாற்போல், இறைவனும் தானே நமக்கு எஜமானன் என்பதை மெல்ல மெல்ல உணர்த்தி, நாம் அவருடைய சொத்து என்பதை நமக்குப் புரியவைக்கிறார். அவ்வாறு தன்னை இறைவனின் சொத்து என்று உணர்ந்த ஜீவாத்மாவுக்கு இறுதியில் முக்தியையும் அளிக்கிறார்.

'நர:' என்பது உலகிலுள்ள அறிவுள்ள, அறிவற்ற அனைத்துப் பொருட்களையும் குறிக்கும். அறிவுள்ள பொருட்கள், அறிவற்ற பொருட்கள் அனைத்தையும் தனது சொத்தாகக் கொண்டு விளங்குவதால் திருமால் 'நர:' என்றழைக்கப்படுகிறார். அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 247-வது திருநாமம். (பெரிய நிறுவனங்களுக்கு அதிபராக இருப்பவரை, அந்த நிறுவனத்தின் பெயரையே அடைமொழியாக இட்டு அழைப்பது போல், நரங்களுக்கு எல்லாம் அதிபதியான திருமாலை 'நர:' என்றே வியாசர் கூறுகிறார்)நராய நம என்று தினமும் சொல்லி வரும் அனைவருக்கும் உயர்ந்த அழியாத

ஞானத்தைத் திருமால் தந்தருள்வார்.

திருக்குடந்தை

டாக்டர்: உ.வே. வெங்கடேஷ்

Ganesha sahasranama with bhashyam

https://archive.org/details/GaneshaSahasranamaWithBhashyaOfBhakararayaNarayanRamAcharyaNirnayaSagarPress

Removing wastes from our body

*உடல் கழிவுகளை வெளியேற்றும் எளிமையான இயற்கை முறை*

_திடக்கழிவு,_

_திரவக்கழிவு,_

_வாயுக்கழிவு,_ 

_சொந்தக்காசில் சூனியம் வைத்துக்கொள்ளும் *மருத்துவக்கழிவு,*_

     இவைகளை வாழ்நாள் முழுவதும், சிரமமில்லாமல் நீக்கும், எளிமையான,

சுவையான முறை.

      *வெந்நீர்*

              +

*எலுமிச்சை சாரு*

             +

       *தேன்*

*செய்முறை 

*

   ஒரு டம்ளர் நீரை குறைந்த தனலில் வைக்கவும் !

கொதிக்க வேண்டியதில்லை !

நாம் தாங்கும் சூடு இருந்தால் போதும் !

ஒரு காலி டம்ளரில் 1/2 எலுமிச்சை, சிறியதாயிருந்தால் ஒரு எலுமிச்சை பிழிந்துக்கொள்ளவும் !

3 ஸ்பூன் தேன் சேர்த்து, வெந்நீர் கலந்து, ஸ்பூனில் சிறிது சிறிதாக, அனுபவித்து, உமிழ் நீருடன் நன்றாக உறவாடி, பின் அருந்தவும் !

   காலையில் முதல் உணவாக, வெறும் வயிற்றில் அருந்தவும் !

எல்லா கழிவுகளும் உடனுக்குடன் நீக்கப்படுவதுடன் உடலுக்குத் தேவையான 

உடனடி குளுக்கோஸ், தரமான உயிர்சத்துக்கள் மற்றும் தாது உப்புக்களும் கிடைக்கும் !

*வாழ்நாள் முழுதும் "கேன்சர்" என்ற சொல்லே நம் வாழ்க்கை அகராதியில் இல்லாமல் போகும் !*

   வயது வித்தியாசமின்றி உட்கொள்ளலாம் !

*உணவாகவும்,*

*மருந்தாகவும்,* செயல்புரியும் உன்னத இயற்கை பானம் !

பி . கு :

***

     சர்க்கரை நோயாளிகள் பயமில்லாமல் அருந்தலாம் !

சிறிது சிறிதாக, உமிழ் நீர் சேர்த்து, சுவைத்து உட்கொள்வதால், தேனில் உள்ள குளுக்கோஸ் தரமான குளுக்கோஸாக மாற்றமடைந்து நன்மை மட்டுமே செய்யும் !

   மேலும், "தேன்" நாக்கிற்கு இனிப்பு, உடல் உறுப்புகளுக்கு கசப்பு !

சர்க்கரை நோயாளிகள் தேன் சாப்பிடக்கூடாதென்பது வடிகட்டிய "மூட நம்பிக்கை"!

தொடர்ந்து அருந்துவதால் "அல்சர்" எனும் மருத்துவத்தால் தூண்டப்படும் உபாதை, சொல்லாமல் ஓடிப்போகும்.......!

           - சித்தர்களின் குரல்

மொழஉடலின் மொழி

1. உடல் - உணவை கேட்கும் மொழி - பசி

2. உடல் - தண்ணீரை கேட்கும் மொழி - தாகம்

3. உடல் - ஓய்வை கேட்கும் மொழி - சோர்வு, தலைவலி

4. உடல் - நுரையீரலை தூய்மை செய்யும் மொழி - தும்மல், சளி, இருமல்.

5. உடல் - உச்சி முதல் பாதம் வரை உள்ள கழிவுகளை வெளியேற்றுகிறேன் என்று சொல்லும் மொழி - காய்ச்சல்

6. உடல் - காய்ச்சலின் போது உணவை உண்ணாதே என்று சொல்லும் மொழி - வாய் கசப்பு மற்றும் பசியின்மை 

7. உடல் - காய்ச்சலின் போது நான் உடலை தூய்மை செய்கிறேன், நீ எந்த வேலையும் செய்யாதே என்று சொல்லும் மொழி - உடல் அசதி

8. உடல் - எனக்கு செரிமானம் ஆகாத உணவை நான் வெளியேற்றுகிறேன் என்று சொல்லும் மொழி - வாந்தி

9. உடல் - நான் குடல்களில் உள்ள கழிவுகளை வெளியேற்றுகிறேன் என்று சொல்லும் மொழி - பேதி

10. உடல் - இரத்தத்தில் உள்ள நச்சை நான் தோல் வழியாக வெளியேற்றுகிறேன் என்று சொல்லும் மொழி - வியர்வை

11.. உடல் - நான் வெப்பநிலையை சீர் செய்து இரத்தத்தில் உள்ள நச்சை முறிக்கப்போகிறேன் என்று சொல்லும் மொழி - உறக்கம்

12. உடல் - நான் முறித்த நச்சை இதோ வெளியேற்றுகிறேன் என்று சொல்லும் மொழி - சிறுநீர் கழித்தல்

13. உடல் - உணவில் உள்ள சத்தை பிரித்து இரத்தத்தில் கலந்து, சக்கையை வெளியேற்றுகிறேன் என்று சொல்லும் மொழி - மலம் கழித்தல்

       எனவே நாம் அனைவரும் உடலின் மொழி அறிந்து, நமக்கு ஏதேனும் உடல் உபாதைகள் ஏற்பட்டால் அதை உடனே மருந்தோ, மாத்திரையோ கொண்டு தடை செய்ய வேண்டாம். உடல் தன் வேலையை சீராக செய்ய நாம் அனுமதித்தால் தான், நாம் நோய் எனும் பிணியில் இருந்து விடுபட்டு ஆரோக்கியமாகவும், மகிழ்ச்சியாகவும் வாழ முடியும்.

      நாம் அனைவரும் முதலில் நம் உடலை நேசிப்போம், நம் உடல் உள் உறுப்புகளை நேசிப்போம், நாம் நம்மை நேசிப்போம்.

       நாம் வெளி உறுப்புகளுக்கு எவ்வளவு முக்கியத்துவம் கொடுக்கின்றோமோ, அதே அளவிற்கு நம் உள் உறுப்புகளின் உணர்வுகளும், மொழிகளுக்கும் முக்கியத்துவம் கொடுக்க வேண்டும். அப்போதுதான் நாம் ஆரோக்கியமாகவும், அழகான தோற்றத்துடனும் இருக்க முடியும்.

       நம் உடலை நேசிப்போம்....

Sadhana panchakam with English & Hindi meanings

SADHANA PANCHAKAM |
40 INSTRUCTIONS |
5 VERSES |
SRI ADI SANKARACHARYA


In 5 verses Sri Sankara enumerates 40 items that constitute Vedantic Sadhana.
Adi Sankara in these 5 simple looking verse lovingly lists the ways and means, which can readily be followed by all students of Vedanta seeking direct experience of the Divine, beyond the mind, the Spring of Consciousness.
Sankara shows the great path to Truth, the Path that was trodden by the innumerable Masters of the Vedas and the Upanishads. Each item has very deep meaning for one to understand with proper effort and sraddha.


VERSE 1

वेदो नित्यमधीयतां तदुदितं कर्म स्वनुष्ठीयतां
तेनेशस्य विधीयतामपचितिः काम्ये मतिस्त्यज्यताम्‌।
पापौघः परिधूयतां भवसुखे दोषोऽनुसन्धीयतां
आत्मेच्छा व्यवसीयतां निजगृहात्तूर्णं विनिर्गम्यताम्‌ ॥ १ ॥

01. Study the Vedas daily.
02. Perform diligently the duties ( karmas) ordained by them.
03. Dedicate all those actions ( karmas ) as worship unto GOD .
04. Renounce all desires in the mind.
05. Wash away the hoards of sins in the bosom.
06. Recognise that the pleasures of sense objects ( samsara ) are riddled with pain.
07. Seek the Self with consistent endeavour.
08. Escape from the bondage of " home " .



VERSE 2 ||

सङ्गः सत्सु विधीयतां भगवतो भक्तिर्दृढाऽऽधीयतां
शान्त्यादिः परिचीयतां दृढतरं कर्माशु सन्त्यज्यताम्‌।
सद्विद्वानुपसृप्यतां प्रतिदिनं तत्पादुका सेव्यतां
ब्रह्मैकाक्षरमर्थ्यतां श्रुतिशिरोवाक्यं समाकर्ण्यताम्‌ ॥ २ ॥

09. Seek companionship with Those of Wisdom.
10. Be established in firm devotion to GOD .
11. Cultivate the virtues such as Shanti etc .
12. Eschew all desire ridden actions.
13. Take shelter at a Perfect Master ( Sat Guru )
14. Everyday serve the Teacher.
15. Worship OM the Immutable.
16. Listen in depth to the Upanishadic declarations.



VERSE 3

वाक्यार्थश्च विचार्यतां श्रुतिशिरः पक्षः समाश्रीयतां
दुस्तर्कात्सुविरम्यतां श्रुतिमतस्तर्कोऽनुसन्धीयताम्‌।
ब्रह्मास्मीति विभाव्यतामहरहर्गर्वः परित्यज्यतां
देहेऽहंमतिरुझ्यतां बुधजनैर्वादः परित्यज्यताम्‌ ॥ ३ ॥

17. Reflect ever upon the meaning of the Upanishadic commandments.
18. Take refuge in the TRUTH OF BRAHMAN.
19. Avoid perverse arguments.
20. Follow the discriminative rationale of Sruti ( Upanishads )
21. Always be absorbed in the attitude — " I AM BRAHMAN " .
22. Renounce pride .
23. Give up the delusory misconception — " I am the body "
24. Give up totally the tendency to argue with Those of Wisdom.



VERSE 4 ||

क्षुद्व्याधिश्च चिकित्स्यतां प्रतिदिनं भिक्षौषधं भुज्यतां
स्वाद्वन्नं न तु याच्यतां विधिवशात्प्राप्तेन सन्तुष्यताम्‌।
शीतोष्णादि विषह्यतां न तु वृथा वाक्यं समुच्चार्यतां
औदासीन्यमभीप्स्यतां जनकृपानैष्ठुर्यमुत्सृज्यताम्‌ ॥ ४ ॥

25. In hunger diseases get treated.
26. Daily take the medicine of Bhiksha — food.
27. Beg no delicious food.
28. Live contentedly upon whatever comes to your lot as ordained by GOD.
29. Endure all the pairs of opposites : heat cold, and the like.
30. Avoid wasteful talks.
31. Be indifferent.
32. Save yourself from the meshes of other people's kindness.



VERSE 5 ||

एकान्ते सुखमास्यतां परतरे चेतः समाधीयतां
पूर्णात्मा सुसमीक्ष्यतां जगदिदं तद्बाधितं दृश्यताम्‌।
प्राक्कर्म प्रविलाप्यतां चितिबलान्नाप्युत्तरैः श्लिष्यतां
प्रारब्धं त्विह भुज्यतामथ परब्रह्मात्मना स्थीयताम् ‌॥ ५ ॥

33. In solitude live joyously.
34. Quieten your mind in The Supreme.
35. Realise and see the All-pervading Self everywhere.
36. Recognise that the finite Universe is a projection of Self.
37. Conquer the effects of the deeds done, by the present right action.
38. Through wisdom become detached from future actions ( Agami )
39. Experience and exhaust " Prarabdha " the fruits of past actions.
40. Thereafter live absorbed in the bhav — " I AM BRAHMAN " !

Take refuge in Krishna

சரணடைந்தால் காப்பாற்றுவார் ஸ்ரீ கிருஷ்ண பகவான் ; --

பகவானிடம் பக்தி வைத்து வழிபட்டு, அவனருள் பெறுவது தான் பக்தர்களின் நோக்கமாக இருக்க வேண்டும். 

"அதைக் கொடு, இதைக் கொடு' என்று கேட்காமல். "பகவானே… எனக்கு உயர்ந்ததென எதைக் கொடுக்க விரும்புகிறாயோ, அதையே கொடு…' என்று கூறினாலே போதும்; கிடைக்கும்.

 கீதோபதேசம் முடிந்ததும், "கிருஷ்ணா… நீ சொன்னதையெல் லாம் கேட்டேன். இப்போது நான் எதைச் செய்தால் கீர்த்தியும், மேன்மையும் ஏற்படுமோ, அதைச் சொல்; செய்கிறேன்…' என்று, முடிவை பகவானிடமே விட்டு விட்டான் அர்ஜுனன்.

மகாபாரதத்தில் யுத்தம் நடந்த போது, ஜயத்ரதன் என்பவனை, சூர்யஸ்தமனத்துக்குள் கொன்று விடுகிறேன் அல்லது தீக்குளிப்பேன் என்று சபதம் செய்தான் அர்ஜுனன். அன்று காலையிலிருந்து ஜயத்ரதன், மறைவாகவே இருந்தான். துரியோதனன், கர்ணன் போன்றவர்கள், அவனுக்குப் பாதுகாவலர்களாக இருந்தனர்.

அர்ஜுனனால் ஜயத்ரதனை நெருங்கவும் முடியவில்லை; அவன் இருக்கும் இடமும் தெரியவில்லை. மாலை நேரமும் வந்துவிட்டது. "என்ன கிருஷ்ணா… சூரியன் அஸ்தமிக்கும் நேரமாகிறதே… ஜயத்ரதனை எப்படிக் கொல்வது?' என்று கேட்டான்.

சக்ராயுதத்தால் சூரியனை மறைத்தார் பகவான்; இருள் சூழ ஆரம்பித்தது. இதைப் பார்த்த ஜயத்ரதன் குதூகலித்தான். "சூரியன் அஸ்தமித்து விட்டான். இனி, அர்ஜுனன் தீக்குளித்து விடுவான்…' என்ற எண்ணத்தில் தலையை வெளியே நீட்டினான். உடன், அர்ஜுனனைப் பார்த்து, "அதோ, ஜயத்ரதன் தலை தெரிகிறது…

ஒரே அம்பால் அவன் தலையைக் கொய்து, தலை கீழே விழாமல், அருகில் சமந்த பஞ்சகத்தில் உள்ள விருத்தட்சரன் என்பவருடைய மடியில் தள்ளு…' என்றார் கிருஷ்ணன்.

இந்த ஜயத்ரதனுடைய தகப்பனார் தான் விருத்தட்சரன். அவர் கோரமான தவம் செய்ததன் பலனாக, இந்த பிள்ளையைப் பெற்றார். அந்த பிள்ளை பிறந்ததும் ஒரு அசரீரி, "உன் புத்திரன் எல்லாராலும் கொண்டாடப்பட்டு, மகாவீரனாக இருப்பான். மிக்க கோபமும், பராக்ரமும் உள்ள ஒரு வீரனால் இவன் தலை அறுபட்டு மாள்வான்…' என்றது.

இதைக் கேட்ட விருத்தட்சரன், "தன் தவ வலிமையால், யுத்த களத்தில் எவன் என் பிள்ளையின் தலையை கீழே தள்ளுகிறானோ, அவனது தலை நூறு சுக்கல்களாக சிதறிப் போகட்டும்…' என்று சாபம் விட்டார்.

இந்த விபரத்தை அர்ஜுனனுக்கு சொல்லி, "உன்னால் அறுபட்டு இந்தத் தலை கீழே விழுந்தால் உன் தலை நூறு சுக்கல்களாக வெடித்து விடும். அதனால், அருகிலுள்ள அவனது தகப்பனார் விருத்தட்சரனுடைய மடியில் அந்தத் தலையைத் தள்ளு…' என்றார் கிருஷ்ணன்.

அர்ஜுனனும் அப்படியே செய்தான். அந்த சமயம், பூமியில் அமர்ந்து விருத்தட்சரன் சந்தியோ பாசனம் செய்து கொண்டிருந்ததால், மடியில் தலை விழுந்ததை கவனிக்கவில்லை.

பிறகு, அர்க்யம் கொடுப்பதற்காக எழுந்த போது, அவரது மடியில் கனமாக ஏதோ இருப்பதைக் கண்டு அதை கீழே தள்ளினார். 

அது பூமியில் விழுந்தது. தன் பிள் ளையின் தலையை எவன் பூமியில் தள்ளுகிறானோ, அவன் தலை நூறு சுக்கல்களாகும் என்று இவரே சொல்லியிருந்தபடி இவரது தலையே சுக்கல்களாகியது.

இங்கு கவனிக்க வேண்டிய விஷயம் என்னவென்றால், நம்முடைய எண்ணம் எப்படியெல்லாமோ இருக்கும்; ஆனால், பகவானுடைய சித்தம் வேறு விதமாக இருக்கும். மனிதனை மனிதன் ஏமாற்றி விடலாம்; தெய்வத்தை ஏமாற்ற முடியாது.

நாம் என்ன தான் தந்திரமான சூழ்ச்சி செய்தாலும், சாமர்த்தியமாக நடந்து கொண்டாலும், என்ன நடக்க வேண்டுமென்பதையும், அதை எப்படி நடத்தி வைக்க வேண்டுமென்பதையும் தீர்மானம் செய்வதும், நடத்தி வைப்பதும் பகவான் தான்.

அதனால், எல்லாப் பொறுப்புகளையும் அவனிடம் ஒப்புவித்து விட்டு, "பகவானே… எல்லாம் உன் சித்தம்! எது நல்லதோ, அதைச் செய்!' என்று சொல்லி, அவனையே சரணடைந்து விட்டால் போதும்… காப்பாற்ற வேண்டியது அவன் கடமை, அவன் செய்வான்!

"ஸ்ரீ கிருஷ்ணா உன் திருவடிகளே சரணம் "

Know these five

*தெரிந்துக்கொள்வோம் ஐந்து ஐந்து ஐந்து* !!!

*படித்ததில் தொகுத்து*

*1.பஞ்ச கன்னியர்*

அகலிகை, சீதை, தாரை, திரெளபதி, மண்டோதரி.

*2.பஞ்சவாசம்*

இலவங்கம், ஏலம், கற்பூரம், சாதிக்காய், தக்கோலம்.

*3.பஞ்சாமிர்தம்*

சர்க்கரை, தயிர், தேன், நெய், பால்.

*4.பஞ்சபாண்டவர்*

தருமன், பீமன், அர்ஜுனன், நகுலன், சகாதேவன்.

*5.பஞ்சசீலம்*

கொல்லாமை, பொய்யாமை, கல்லாமை, காமமின்மை, இரவாமை.

*6.பஞ்சதிராவிடர்*

தெலுங்கர், திராவிடர், கன்னடர், மகாராஷ்டிரர், கூர்ஜரர்.

*7.பஞ்சபட்சி*

வல்லூறு, ஆந்தை, காகம், கோழி, மயில்.

*8.பஞ்சபுராணம்*

தேவாரம், திருவாசகம், திருவிசைப்பா, திருப்பல்லாண்டு, பெரியபுராணம்.

*9.பஞ்சரத்தினம்*

வைரம், முத்து, மாணிக்கம், நீலம், மரகதம்.

*10.பஞ்சவர்ணம்*

வெண்மை, கருமை, செம்மை, பொன்மை, பசுமை.

*11.பஞ்சாங்கம்*

கரணம், திதி, நட்சத்திரம், யோகம், வாரம்.

*12.பஞ்சமூலம்*

செவ்வியம், சித்திரமூலம், கண்டுபாரங்கி, பேரரத்தை, சுக்கு.

*13.பஞ்சபாதகம்*

பொய், களவு, கள்ளுண்ணல், குருநிந்தை, கொலை.

*14.பஞ்சபாணம்*

முல்லை, அசோகு, வனசம், சூதம், நீலம்.

*15.பஞ்சாயுதம்*

சங்கு, சக்கரம், கதை, கத்தி, வில்.

*16.பஞ்சபரமோட்டி*

அருகர்,சித்தர்,உபாத்தியாயர்,ஆசிரியர்,சாதுக்கள்.

*17.பஞ்சசிகை*

தலை, உச்சி, கண், புருவம், முழங்கை.

*18.பஞ்சதேவர்*

பிரம்மா, விஷ்ணு, உருத்திரன், மகேசுரன், சதாசிவன்.

*19.பஞ்சஸ்தலம்*

காசி, சோமநாத், பூரி, ராமேஸ்வரம், வைத்தியநாத்.

*20. பஞ்ச பூதங்கள்*

நீர், நிலம், காற்று, நெருப்பு, ஆகாயம்...!!! 

!வாழ்த்துக்கள் வாழ்கநலமுடன் வாழ்க வையகம் !!! 

வாழ்க வளமுடன்

Kural on Sri Maha Periva - Ebook in Tamil

*Kural on Sri Maha Periva - Ebook in Tamil* 

On this blessed Anusham day, we are pleased to share this Tamil eBook containing "Kurals on Sri Maha Periva" (just like Thirukkural). This is authored by Sri. N Anantharaman, retired  Chief General manager of NLC, Neyveli 

https://drive.google.com/file/d/1jKG8KtJZmi_on59GKgJg47iZVPLLUtaW/view?usp=drive_link

Marriage of Nandi

*திருமணம் ஆகாமல் உள்ள ஆண் பெண் அனைவரும் திருமணமாக வேண்டி திருச்சி சத்திரம் பேருந்து நிலையத்திருந்து அரியலூர் வழியிலுள்ள திருமலாப்பாடி 

வைத்தியநாத சுவாமி கோவிலுக்கு சென்று பங்குனி மாதம் நடக்கும் நந்தி கல்யாணத்தை பார்க்கும்* அனைவருக்கும் முந்தி கல்யாணம் நடக்கும் என்பார்கள் அடுத்த வருடம் நந்தி கல்யாணம் நடப்பதற்க்குள் கல்யாணம் நடக்கும் எண்பது ஜதீகம்

அதன்படி வருகிற சுபகிருது ஆண்டுl பங்குனி மாதம் 6 ஆம் தேதி புனர்பூசம் நட்சத்திரம் 06-04-2025 ஞாயிறு அன்று நந்தி கல்யாணம் நடக்கிறது

*அதில் அனைவரும் கலந்து கொண்டு நந்தியின் அருள் பெற்று திருமணம் நடைபெற

வாழ்த்துக்கள்*

*நந்தி கல்யாணம் முந்தி கல்யாணம்* என்பது சான்றோர் வாக்கு. நந்திக் கல்யாணம் பார்த்தவருக்கு முந்தித் திருமணம் ஆகும் என்பது இதன் பொருள்.*

அதன்படி நந்திக் கல்யாணத்தை பார்ப்பவர்களுக்கு அடுத்த வருடம் நந்திக் கல்யாணம் நடைபெறுவதற்கு முன் திருமணம் நடைபெற்று விடும் என்கின்றனர். 

ஆம், இவ்வளவு சிறப்பு வாய்ந்த இந்த *நந்திகேஸ்வரரின் தெய்வீக திருமணம்* ஒவ்வொரு வருடமும் *பங்குனி மாதம் வரக்கூடிய புனர்பூச நட்சத்திரத்தன்று* இந்த சிறப்பு வாய்ந்த திருமணம் நடைபெறுகிறது. 

*அரியலூர் மாவட்டம் திருமழபாடி திரு சுந்தராம்பிகை சமேத வைத்தியநாத சுவாமி திருக்கோயிலில் இந்த தெய்வீக திருமணம் வருடாவருடம் நடைபெறுகிறது* 

மணமகன்: *பிரதோஷ நாயகரான நந்தியம்பெருமான்* 

மணமகள்: வசிஷ்ட முனிவரின் பேத்தியும் வியாக்ரபாத முனிவரின் மகளுமான *சுயசாம்பிகை* 

இந்த ஸ்தலமானது *திருமால் இந்திரன்* ஆகியோரால் வழிபாடு செய்யப்பட்டது மேலும் *திருஞானசம்பந்தர் அப்பர் சுந்தரர்* ஆகியோரால் திருப்பதிகங்கள் பாடியும் வழிபாடு செய்யப்பட்ட ஸ்தலமாகும். 

தஞ்சாவூர் மற்றும் லால்குடியில் இருந்து 28 KM தூரத்திலும் மற்றும் திருவையாறில் இருந்து 16 கிலோமீட்டர் தொலைவிலும் புள்ளம்பாடியில் இருந்து சுமார் 20 கிலோமீட்டர் தொலைவிலும் இத்திருத்தலம் அமைந்துள்ளது. 

கிழக்கு திசை நோக்கி 7 நிலை ராஜ கோபுரத்துடன் கம்பீரமாக காட்சி தரும் இக்கோயிலில் மூன்று திருச்சுற்றுகள் உள்ளன தலவிருட்சமாக *பனை மரம் உள்ளது நடராஜர் மண்டபம் அருகில் *திரு நந்திகேஸ்வரர் தனது மனைவி சுயசாம்பிகை யுடன்* காட்சி தருகிறார். 

திருமணத்திற்கு முதல் நாள் நந்தியம்பெருமான் பிறப்பு விழா சிறப்பாக கொண்டாடப்படுகிறது விழாவின்போது *பலவகை அபிஷேகங்கள் நந்தியம் பெருமானுக்கு* செய்விக்கப்படுகிறது அன்று மாலை *திருவையாறு கோயிலில் அவருக்கு பட்டாபிஷேகமும்* நடைபெறுகிறது. 

திருமணம் நடைபெறும் நாளன்று காலை *ஐயாறப்பர் அறம் வளர்த்த நாயகியுடன் கண்ணாடி பல்லக்கிலும்* *நந்தியம்பெருமான் பட்டுச் சட்டை அணிந்து கையில் செங்கோல் ஏந்தி வெள்ளியில் ஆன தலைப்பாகை அணிந்து மாப்பிள்ளை கோலத்தில் குதிரை வாகனத்திலும்* அமர்ந்து வானவேடிக்கை இன்னிசை கச்சேரி உடன் புறப்படுகின்றனர். அன்று மாலை கொள்ளிடம் ஆற்றில் இறங்கி *திருமழபாடி* வந்தடைகின்றனர். அங்கு *கண்ணாடி பல்லக்கில் வீற்றிருக்கும் சுந்தராம்பிகை உடனுறை வைத்தியநாதசுவாமி* மங்கள வாத்தியங்கள் முழங்க மாப்பிள்ளை வீட்டாரை எதிர்கொண்டு அழைத்து அவர்களை வரவேற்று கோயில் முன் உள்ள திருமண மேடைக்கு அழைத்துச் செல்கின்றனர். 

திருமண மேடையில் சுயசாம்பிகை தேவிக்கும் நந்தியம் பெருமானுக்கும் அனைத்து விதமான அபிஷேகங்கள் நடைபெறுகின்றது. 

தொடர்ந்து வேத மந்திரங்கள் முழங்க நாதஸ்வர இன்னிசையுடன் *சுந்தராம்பிகை உடனுறை வைத்தியநாதசுவாமி மற்றும் திருவையாறு அறம் வளர்த்தநாயகி உடனுறை ஐயாரப்பர்* முன்னிலையிலும் பல்லாயிரக்கணக்கான பக்தர்களுக்கு முன்னிலையிலும் மணமகள் கழுத்தில் மணமகன் தாலி கட்டுகிறார். 

திருமணம் முடிந்ததும் மணமக்களுக்கு தீபாராதனை காட்டப்படுகிறது தொடர்ந்து இருவரும் திருக்கல்யாண உற்சவத்தில் பங்கேற்ற பக்தர்களுக்கு காட்சியளிக்கின்றனர். *இறைவனே முன்நின்று திருமணத்தை நடத்தி வைப்பதால் நந்தியம்பெருமான் திருமணத்தை காணும் இளைஞர்களுக்கும் பெண்களுக்கும் திருமண தடைகள் நீங்கி காலத்தே திருமணம் கைகூடிவரும் என்பது பக்தர்களின் நம்பிக்கை ஆகும்* 

*இத்திருமணத்தில் கலந்து கொள்ளமுயற்சி செய்யுங்கள்.*🙏

12 kshetra of srividya sampradayam

ஶ்ரீத்ரிபுரா ரஹஸ்யத்தில் ஶ்ரீஹரிதாயனர் நாரதருக்குக் கூறிய ஶ்ரீவித்யா த்வாதஶ க்ஷேத்ரங்கள் :

ஶ்ரீவித்யோபாஸ்தியே ஆஸேது ஹிமாசலம் ஸர்வவிடங்களிலும் வ்யாபித்து விளங்கியது என்பதும், அம்பாள் உபாஸனையே போக மோக்ஷங்களை வழங்க வல்லது என்பதும் முக்யமாக குறிப்பிடத்தக்கது. 

ஶ்ரீஹரிதாயனர் த்வாதஶ ஶ்ரீவித்யா க்ஷேத்ரங்களைக் குறிப்பிடுகிறார். இந்த க்ஷேத்ரங்களை தர்ஶிப்பவர்கள் ஸாக்ஷாத் ஸ்வயம் ஶ்ரீலலிதா பரமேஶ்வரியாகவே ஆகி விடுகின்றனர். அஶக்தர்கள் இந்த த்வாதஶ க்ஷேத்ரங்களையும், தேவீ ஸ்வரூபங்களையும் ஸ்மரித்த மாத்ரத்திலேயே ஸகல பாபங்களிலிருந்தும் விடுபட்டு ஶ்ரீலலிதையின் பதாம்புஜத்தை அடைகின்றனர்.

அந்த க்ஷேத்ரங்களின் வைபவம் பின்வருமாறு

காஞ்சீபுரே து காமாக்ஷீ மலயே ப்⁴ராமரீ ததா² 

கேரலே து குமாரீ ஸா அம்பா³(ஆ)நர்தேஷு ஸம்ʼஸ்தி²தா. 

கரவீரே மஹாலக்ஷ்மீ: காலிகா மாலவே ததா

ப்ரயாகே³ லலிதா தே³வீ விந்த்⁴யே விந்த்⁴யநிவாஸினீ. 

வாரணஸ்யாம்ʼ விஶாலாக்ஷீ க³யாயாம்ʼ மங்க³லாவதீ

 வங்கே³ஷு ஸுந்த³ரீ தே³வீ நேபாலே கு³ஹ்யகேஶ்வரீ. 

இதி த்³வாத³ஶரூபேண ஸம்ʼஸ்தி²தா பா⁴ரதே ஶிவா 

 -- த்ரிபுரா ரஹஸ்யே மாஹாத்ம்ய காண்டம்

காஞ்சிபுரத்தில் ஶ்ரீகாமாக்ஷி 

மலயமலையில் ஶ்ரீப்ரமராம்பிகா

கேரளத்தில்(கன்யாகுமரி) ஶ்ரீகன்யாகுமாரி

ஸௌராஷ்டரத்தில் ஶ்ரீஅம்பா தேவி

கரவீரமெனும் கோல்ஹாபுரத்தில் ஶ்ரீமஹாலக்ஷ்மி

மாளவத்தில் ஶ்ரீகாளிகா

ப்ரயாகையில் ஶ்ரீலலிதா பரமேஶ்வரி

விந்த்யாசலத்தில் ஶ்ரீவிந்த்யாசலவாஸினி

காசி க்ஷேத்ரத்தில் ஶ்ரீவிஶாலாக்ஷி

கயா க்ஷேத்ரத்தில் ஶ்ரீமங்கலாவதி

வங்காளத்தில் ஶ்ரீஸுந்தரி தேவி

நேபாளத்தில் ஶ்ரீகுஹ்யஸுந்தரி

இந்த த்வாதஶ மஹாபீடங்களை ஸ்மரித்த க்ஷணத்திலேயே ஒருவன் மஹாபாபங்களிலிருந்து விடுபட்டு ஶ்ரீபராஶக்தியின் கருணைக்கு பாத்திரமாகிறான்

ஸர்வம் லலிதார்ப்பணம்

காமாக்ஷி சரணம்

-- மயிலாடுதுறை ராகவன்

Ekashloki by Sringeri Jagadguru Sri Bharathi Theeratha Mahasannidhanam

|| आचार्या: शङ्कराचार्याः सन्तु मे जन्मजन्मनि ||

|| ஆசார்யா: ஶங்கராசார்யா꞉ ஸந்து மே ஜன்மஜன்மனி ||

अवतीर्णश्च कालट्यम् केदारेन्तर्हितश्च यः |

चतुष्पीठप्रतिष्ठाता जयतात् शङ्करोगुरुः ||

அவதீர்ணஶ்ச காலட்யம் கேதா³ரேந்தர்ஹிதஶ்ச ய꞉ |

சதுஷ்பீட²ப்ரதிஷ்டா²தா ஜயதாத் ஶங்கரோகு³ரு꞉ ||

Ekashloki by Sringeri Jagadguru  

Sri Bharathi Theeratha Mahasannidhanam

The one who incarnated in the holy land of Kerala at an Agraharam called Kalati to foster the Sanathana Dharma that was in the verge of peril, The guru who established four monasteries at the four corners of Bharatha bhumi representing four vedas with an objective to protect Vaidika Dharma and the great Acharya whose incarnation was culminated at the holy abode of Kedarnath, Jayathu Jayathu Oh Guru, Shri Shankara.

Adored by millions, envied by thousands, worshipped and loved by the fortunate ones who get to call him as their Guru Shining like the sun in spiritual opulence, Jagadguru Sri Shankararu, the saviour of Sanatana Dharma. An embodiment of Shiva, epitome of love and inclusion; The Guru who accomplished an inexplicable feat in a short span of 32 years which is unimaginable to any human/Guru born on planet earth. This unparalleled Guru is envied for his brilliance and condemned by people who can't fathom his philosophy.

Why medicine? - Ramana maharishi

#ரமண_மஹரிஷி   -  நங்கநல்லூர்  J K  SIVAN 

சூரி நாகம்மா 

 ' எனக்கு எதற்கு மருந்து?''

ரமணரின் ஆஸ்ரமத்தில்  பக்தர்கள் எந்நேரமும் இருந்து கொண்டே இருப்பார்கள்.  வருவோர்  போவோர்  அதிகம்.  அமைதியான  சூழ்நிலை யில் அன்றும்  காலை  வழக்கம் போல்  எல்லோரும்  அமர்ந்திருந்தோம்.  எந்த நேரமும் பகவான்   வருவார்  என்று சொல்லும்போதே  பகவான் வந்து அமர்ந்தார்.   அப்போது அங்கு வந்த நாகனார் என தமிழ் கவிஞரான  பக்தர்  பகவானை வணங்கினார்.''

''எப்போ வந்தீர்கள்?''   என்று  பகவான் அவரை கேட்டார்.''இப்போது தான்''  என்ற  நாகனாரிடம்   ''அதோ அங்கே தான் அழகம்மா நிர்வாணம் எய்தினாள் '.பகவான் ஒரு சமாதியை  கை  நீட்டி  காட்டினார்.''அதோ அங்கே  தான் உட்கார்த்தி வைத்தோம். முகத்தில் மரண சாயை  கொஞ்சம் கூட தெரியவில்லை. நீண்ட சமாதியில் இருப்பது போல முகம் தோன்றியது. ''ஏதோ தனக்கு சம்பந்தம் இல்லாத  ஒன்றைப் பற்றி சொல்வது போல் இருந்தது மஹரிஷியின் பேச்சும் குரலும்.

பகவானின் தாயார் அழகம்மாவுக்கு  சமாதியை எழுப்பி அதன் மேல் மாத்ருபூதேஸ்வரர் லிங்கம் பிரதிஷ்டை பண்ணியாகி விட்டது. இன்றும்  ரமணாஸ்ரமம் செல்லும்போதெல்லாம்  அந்த  சமாதி  ஆலயத்தை தரிசிக்கும்போது மனதில் ஒரு வித சொல்ல இயலாத அமைதி பரவுகிறது.

பகவான் அருகில் நாள் கணக்கில் பேசாமல் அமர்ந்திருந்தால் ரமணராகி விட முடியுமா? ஆத்ம ஞானம் அடைய பாடுபட வேண்டாமா?

ஆஸ்ரமத்தில் மஹரிஷிக்கு   எண்ணெய் தடவி காலை பிடித்து விடும் கைங்கர்யம் சிலர் செய்தார்கள். அவர் எதையுமே லக்ஷியம் செய்யவில்லை.

 ''நானும் கொஞ்சம்  உங்களைப் போல புண்யம் செய்கிறேனே'' என்று சொல்லி  பிறருக்கு  ஏதோ உதவுவது போல  மஹரிஷியே தனது கால்களை பிடித்து விட்டுக்  கொண்டார். அவரைப் பொறுத்தவரை தனது உடலுக்கு செய்யும் பணி யாருக்கோ செய்வது போல.   தேஹ நினைப்பே இல்லாதவர் அல்லவா?  

 ஒரு 70 வயதான ஜட்ஜ்   ''நான் சிறிது நேரம் உங்கள் காலைபிடித்து விடட்டுமா? என்று  கேட்டார்..''முதலில் உங்களுக்கு நீங்கள் உதவி செய்து கொள்ளுங்கள். உங்களில் இருக்கும் அமைதியை தேடி அடையுங்கள்''

 இதற்கு மேல் என்ன உபதேசம் தேவை?

காலம்  ஓடிக்கொண்டே இருக்கிறதே.  எப்படியும்  ஒரு  வருஷம் இருக்கலாம்.  

ஒருநாள்   ராமச்சந்திர ராவ்  என்ற ஒரு  ஆயுர்வேத டாக்டர் வந்திருந்தார் . ரொம்ப பேருக்கு அவரை பிடிக்கும்.  பிரபலமானவர்.  நல்ல கை ராசி டாக்டர் என்று பேர்.  பகவானின் எண்ணற்ற பக்தர்களில் அவரும் ஒருவர்.  பகவானை தரிசித்தவர் மெதுவாக அவர் எதிரில் வணங்கி நின்று 

'சுவாமி  உங்கள் உடல் நல  ஆரோக்கியத்துக்கு  சில மூலிகைகள்  மருந்துகள் பெயர்,   தேவையான அதன் அளவு   எல்லாம் எழுதிக் கொண்டு வந்திருக்கிறேன். இவை கிடைத்தவுடன்  உங்கள் கால் வலிக்கு மருந்து தயார் செய்து  விடுவேன்''  என்று  சுவாமியிடம்  ஒரு நீள  பட்டியலை பவ்யமாக  நீட்டினார்.

நல்ல பிள்ளையாக  பகவான் அந்த பட்டியலை பொறுமையாக படித்தார்.''நல்ல சக்தி வாய்ந்த மூலிகைகள் போல  இருக்கிறதே. அது சரி, யாருக்கு இதெல்லாம்?''''பகவானின் உடல் நலம் பெற''

''ஓ  அப்படியா, ரொம்ப பெரிய  பட்டியலாக இருக்கிறதே.  இதெல்லாம் வாங்க பத்து ரூபாய்க்கு மேல்  தேவைப்படும் போல இருக்கே!  யாரிடம் கேட்பது?

அருகில் இருந்தவர்  ஆஸ்ரமத்தை சுற்றிலும் நோக்கினார்.   ''சுவாமி  இந்த   ஆஸ்ரமம் யாருடையது?''

''ஓ,  இந்த  ஆஸ்ரமம் இருக்கே  என்கிறாயா. என்னிடம் என்ன இருக்கிறது?   ஒரு ஓட்டைக் காலணா வேண்டுமானால் கூட ஆஸ்ரம  சர்வாதிகாரியை தான் கேட்க  வேண்டும். இவ்வளவு பெரிய  மூலிகை ஜாபிதாவுக்கு எப்படி அவர்களிடம் பணம் கேட்க  முடியும்.   எனக்கு ஏதோ கொஞ்சம்  ஆகாரம் அளிக்கிறார்கள்.போஜன கூடத்தில் மணி அடித்தால் போய் எல்லோருடனும் அமர்ந்து  நானும் சாப்பிடுவதோடு சரி. லேட்டாக போனால்  எனக்கு அன்றைக்கு   சாப்பாடு கூட கிடைக்காது. நான் எப்படியும் கடைசியாகத்  தான் போய் நிற்பேன். சாப்பிடுவேன்.

ராவ்  நடுங்கினார்.  கையெடுத்து மஹரிஷியைக்  கும்பிட்டார். ''பகவானே,  நான் உங்களிடம் அந்த மூலிகை பட்டியலை தான் காட்டினேன்.  பணம் கேட்கவில்லை. நானே  அந்த  மூலிகைகளை மருந்துகளை சேகரித்துக் கொண்டு வருகிறேன். வெகு சீக்கிரத்தில் மருந்து தயாரிக்கிறேன் ''  என்றார்

'அப்படியா,  நீயே  தேவையான  மருந்து மூலிகைகளை தேடி சேகரித்துக் கொள்வாயா?  அந்த மருந்து எனக்கு நல்லது செய்யும் என்றால் இங்கு எல்லோருக்குமே  கூட நல்லது தானே செய்யும். எனக்கும் இங்கு இருக்கும் எல்லோருக்கும் கூட  தர முடியுமா?''  என்று கேட்டார்  அந்த டாக்டரிடம் பகவான்.

அதற்குள் ஆஸ்ரமத்தில் ஒருவர்  ''எங்களுக்கு எதற்கு  சுவாமி மருந்து?''  என்றார்.

''ஓஹோ  காலையிலிருந்து இரவு வரை உழைக்கும் உங்களுக்கு மருந்து தேவையில்லை என்றால்  பேசாமல்  உட்கார்ந்து கொண்டு சாப்பிடும் எனக்கு எதற்கு மருந்து?  எனக்கும்  மருந்து மாத்திரை ஒன்றும் வேண்டாம்'' என்றார் பகவான்.

சூரி நாகம்மாவின்  கண்களில்  இருந்து எந்த விஷயமும் தப்பவில்லை என்று தெரிகிறது.

Anushtana vyasanam- HH Bharati teertha Mahaswamigal

*ஸ்ரீ பாரதீ தீர்த்த மஹாஸ்வாமிகளின் அருளுரைகள்* 

அனுஷ்டான வ்யஸனத்தைப் பற்றி இப்போது பார்ப்போம். எவ்வளவுதான் ஆத்ம தத்துவத்தைப் பற்றியும் வேதாந்த சாஸ்திரத்தைப் பற்றியும் சொன்னாலும், மீண்டும் மீண்டும் கர்மாக்களைச் செய்து கொண்டேயிருப்பது. "அனுஷ்டான வ்யஸனம்" எனப்படும். கர்மாக்களைச் சரிவர செய்ய வேண்டும் என்றுதான் பகவத்பாதாளும் சொல்கிறார். ஆனால், எதுவரை கர்மாக்களைச் செய்ய வேண்டும் என்ற இடத்தில்தான் அவருக்கும் மீமாம்ஸக மதத்தை அனுசரிப்பவர்களுக்கும் கருத்து வேறுபாடு ஏற்படுகிறது. மீமாம்ஸகர்களைப் பொருத்த வரையில் கர்மாக்களை வாழ்க்கை முழுவதும் செய்ய வேண்டும். பகவத்பாதாளின் கண்ணோட்டத்தில் அவற்றை ஓரளவிற்குச் செய்ய வேண்டும். பிறகு, 

 த்ருடதரம் கர்மஸு ஸந்த்யஜ்யதாம் 

என்றவாறு இருந்துவிடலாம். ஆனால், அனுஷ்டான வ்யஸனம் இருப்பவர்களுக்கு கர்மாக்களை வாழ்க்கை முழுவதும் செய்ய வேண்டும் என்றுதான் தோன்றும். இப்போது ஒரு கேள்வி கேட்கலாம். "கர்மாவைச் செய்வது தவறு என்கிறீர்களே! அப்படியென்றால் ஸந்தியாவந்தனம் செய்வதும் தவறு தானே! ஸந்தியாவந்தனம் செய்யக் கூடாது என்கிறீர்களா?" இவ்வாறு யாராவது கேட்டால், இக்கேள்விகளுக்குப் பதில் கூற நான் தயாராக இல்லை. ஏனென்றால், இத்தகைய கேள்விகளைச் சோம்பேறிகள்தான் கேட்பார்கள். ஆத்யாத்மிகமான இலட்சியத்தைச் சாதிக்க வேண்டிய மனிதன் சாதாரணப் பலன் தரும் சாதாரணமான அனுஷ்டானத்தைச் செய்வதிலேயே காலம் கழிப்பது சரியில்லை என்றுதான் நான் கூறுகிறேன். அனுஷ்டான வ்யஸனம் உள்ளவனுக்கு என்ன தொந்தரவு என்றால், அது அவனுக்கு மறு பிறவியைத் தர ஏதுவாகும். செய்த கர்மாவிற்கு பலன் வராமலிருக்க முடியாது. பலனை அனுபவிப்பதற்கு சரீரம் வந்துதானாக வேண்டும். ஆகவேதான் அனுஷ்டான வ்யஸனம் ஒரு பந்தகமாகச் சொல்லப்பட்டிருக்கிறது.

Ashtadhyayi sUtrapAtham

https://youtu.be/s0cuLQTM-6Q

https://youtu.be/hvSyvU-1HzU

అష్టాధ్యాయీ సూత్రపాఠం నేర్చుకొనేది పెద్దవారైనా వారి శ్రద్ధ చాలా మెచ్చుకోతగినది. చిన్నవారికి స్ఫూర్తిప్రదాతలు. 🙏😊

अष्टाध्यायी सूत्रपाठस्य अध्ययनं वृद्धैरपि क्रियते। तेषां श्रद्धा बहु प्रशंसनीया😊 बालकेभ्यः प्रेरणदायकाः।🙏

Is there a prayaschittam for not performing sandhyavandana?

नमो विद्व्द्भ्यः 

does not perform sandhyavandanam for many years, but resolves to start doing sandhyavandanam properly, what does he need to do per shastra-s (dharmashastra-s etc) and shistachar ( the conduct of learned men or peers) to (re)gain the eligibility to perform sandhya? 

In the current time and circumstances (desa, kala, paristhiti) what would be the appropriate course of action?

                                                                                                                                                                               --------Vid Govind Kashyap

It is not clear -- is the person in question is  a ब्रह्मचारी - अवकीर्णी - गृहस्थ ?

In any case since there is विच्छिन्ननित्यकर्म  for exceptionally long period  and  he is considered a पतित / धर्मच्युत ।  Also neither any वेद not any धर्मशास्त्रम् (स्मृतिः) - I take 75 -- prescribes a

प्रायश्चित्तम्  for such a  specific aspect |

अकुर्वन् विहितं कर्म निन्दितं च समाचरन् ।

प्रसक्तश्चेन्द्रियार्थेषु प्रायश्चित्तीयते नरः ॥ मनुस्मृतिः , 11-44 

So प्रायश्चित्तम् is a must .

अवकीर्णी -- अवकीर्णी क्षतव्रतः (अमरः) - a ब्रह्मचारी who had  sexual intercourse -- has got separate प्रायश्चित्तम् ।

I shall offer a couple of   प्रायश्चित्तानि ( since the देश / काल / परिस्थिति are not specified) and you may select a suitable and viable  one -- the order is easiest to difficult ---

अनुक्तनिष्कृतीनां तु पापानामपनुत्तये ।

शक्तिं चावेक्ष्य पापं च प्रायश्चित्तं प्रकल्पयेत् ॥ मनु 11-209

So if one wants to kill the पाप , for which no प्रायश्चित्तम् is prescribed , he should create one as per his शक्ति and the amount of पापम् ।

वेदोदितानां नित्यानां कर्मणां समतिक्रमे ।

स्नातकव्रतलोपे च प्रायस्चित्तमभोजनम् ॥ मनु 11-203

The following is quoted by हरदत्त in मिताक्षरा (गौ ध सू 3-1-15 ) and is the best --

सव्याहृतिप्रणवकाः प्राणायामास्तु षोडश ।

अपि भ्रूणहणं मासात् पुनन्त्यहरहः कृताः ॥ मनुः 11-248

= भूर्भुवस्सुवः ओम्  + प्राणायाम 16 times - for one month regularly .It kills even भ्रूणहत्यापाप । ( भ्रूणहत्यां वा एते घ्नन्ति -- अघमर्षणमन्त्रेषु ) ।

हरदत्त adds -- होमाः कूष्माण्डहोमादयः प्रसिद्धत्वात् इह अनुक्ताः । तत्र श्रुतिः - ' कूष्माण्डैर्जुहुयात्  यो'पूत इव मन्येत ' इत्यादि । गणहोमस्तु बोधायनोक्तः। -- हरदत्त is quoting from तैत्तिरीयारण्यकम् - स्वाध्यायब्राह्मणम् ।

My father used to suggest कूष्माण्डहोम for such people . (कूष्माण्डः  = white pumpkin ) |

कूष्माण्डामन्त्राः  ( 3 अनुवाकाः  -- starting with 1. यद्देवा देवहेळनम् 2. यददीव्यन्नृणमहम् 3. आयुष्टे विश्वतो'दधत्  ) from स्वाध्यायब्राह्मणम् (this  होम is ultimate) -- यद्देवा देवहेळनं देवासश्चकृमा वयम् । आदित्यास्तस्मान्मुञ्चतर्तस्यर्तेन मामित । देवा जीवनकाम्या यद्वाचानृतमूदिम । तस्मान्न इह मुञ्चत विश्वे देवास्सजोषसः । ........।

गौतम (3-1-16) -- suggests दानम् --

हिरण्यं गौर्वासो'श्वो भूमिस्तिला घृतमन्नमिति देयानीति ।

How much time for जप etc ( ibid 3-1-17) - depending on शक्ति etc. --

संवत्सरः षण्मासाश्चत्वारस्त्रयो वा  द्वौ वैकश्चतुर्विंशत्यहो द्वादशाहः षडहस्त्र्य्हो'होरात्र इति कालाः । ( one year - six / four / three /two / one month -- twenty four  / twelve / six / three  days -- one day ) |

You need not consult any वेद / शास्त्र / पुराण etc .

We have to encourage children to learn वेद . शास्र etc .and  see that they perform --  नित्य-नैमित्तिक-काम्य-प्रायश्चित्त-कर्माणि । Teach वेदान्त also in order to save them from निर्वेद ( depression ) |

Watch the videos if interested .

1.https://youtu.be/ChQzemhImnI

2.https://youtu.be/3aciVGOJkc4

2 Attachments

 Suryamsusarma(8)Sandhyavandanam2762019.mp4

 Suryamsusarma(8) Agnikaryam2762019.mp4

The boy is my दौहित्र - daughter's son . Now he is 11 yrs (6th Std) - already learnt गणपतिपूजा , पुण्याहवाचनम् , श्रीसूक्तम् , पुरुषसूक्तम् , नीराजनम् , मन्त्रपुष्पम् (लघु - गुरु ) - presently learning रुद्रम्

(नमकम् - चमकम् ) । I am teaching .

Pradyumnasarma (6yrs) , younger one , is going to have his उपनयनम् on 13 Jun 2022 .

Everyone of us should try to revive our आर्यसंस्कृति - सनातनधर्म -- expecting nothing in return .

सुभम् भुयात् 

Dr.Korada Subrahmanyam
Professor of Sanskrit (Retd)

299 Doyen , Serilingampally, Hyderabad 500 019

Skype Id: Subrahmanyam Korada

Blog: Koradeeyam.blogspot.in 

Vasantotsava - sanskrit poem

वसन्तोत्सवः

(१)

हिमसमयविनाशाच्छोभते वृक्षराजिः

फलकिसलयकान्त्या सा यथा स्नातनारी।

हतहिमगुणतोयं नूतनो दर्पणो वा

हसति जगति शोभा दीप्यमाना वसन्ते।।

(२)

मृदुदलमुकुलौघः सादरं नृत्यलग्नः

कुहुकुहुकुहुरावैः कोकिलो गीतमग्नः।

प्रवहति मधुवातो भासते माधवोयं

प्रकृतिकृतिकलापो राति कस्मै न मोदम्।।

(३)

किसलयचिकुरढ्यः पक्षिरावास्यभाषो

सरलपनसवृक्षो राजते षोडशीव।

रुचिरनवफलानि द्वन्द्वभावेन तस्य

ललितहृदयभागे गोलरूपेण भान्ति।।

(४)

सरसि सलिलकोले लोलपक्षा मरालाः

सरसिजरसलोभाः सन्तरन्ति प्रमत्ताः।

युगलयुगलकोकाः शोकशून्याश्च तस्मिन् 

कलकलरवरागाः प्रोत्प्लवेव प्लवन्ते।।

(५)

कमलकुमदवासाः कामिहृत् तापयन्ते

दिशि दिशि सुमवासा वायुना त्रासयन्ते।

विविधकुसुमशोभा मानसं क्षोभयन्ते 

विहगकलनिनादा व्याधवद् भाययन्ते।।

(६)

रहसि रसिकचित्ते कामना कापि नूत्ना 

विहरति रतिनामा पुष्पवाणप्रधामा।

तदधिकबलयोगात् तद्वनान्ते वसन्ते

कथयति नवबालां राधिकां किं स कृष्णः।।

(७)

अयि रसमयि राधे बाधते कापि बाधा

कथयति रसभाषा मन्दहासा तदा सा।

प्रियतम सुमदोलां पश्य सा भाषते किं

विहसति बहुभासा पुष्पमासस्तदानीम्।।

(८)

पिकचटकमयूरं काकवाकालिशूकं

रचयति नवनृत्यं पादपे मोदचित्तम्।

विहसति परिवेषः प्राप्तवेशो वसन्ते

सुखयति रसिका सा कृष्णचन्द्रं वनान्ते।।

(९)

रसयति सुखवार्ता साधुना नः पवित्रा

प्रतिजनलपनेपि दृश्यते तस्य भाषा। 

सुरविषयविलीनास्तस्य कुर्वन्ति पर्व

नटति मनुजवृन्दं रङ्गचूर्णैः सरागम्।।

(१०)

अयि गुणमयि राधे रङ्गवर्णाढ्यकृष्ण

हर हर जनदुःखं त्वत्पदाब्जे नमामः।

चलतु सकलबाधा भारतात् सर्वदा नः

सुखशुभशममध्ये तृप्तचित्ताः हसन्तु।।

(११)

लसतु जगति देशः पर्वणि प्रेमपूर्णे

विनटतु जनतास्मिन् संस्थितं यातु दुःखम्।

हितकरमधुहोल्यां रामि नम्रं शुभेच्छां

व्रजपुरमणिराधे नौमि नित्यं व्रजोहम्।।

           (श्रीव्रजकिशोरत्रिपाठी)

A Debate That Inspired Generations: Which one is better, householder or sanyasi?

A Debate That Inspired Generations: Which one is better, householder or sanyasi? 

Adi Shankaracharya's Challenge

Note: please have patience to read this well written essay on a challenging question Adi Shankara faced.

The story I'm about to tell you is about three Indians who argued for 32 days straight. Indians like to argue about anything, everything, and even about nothing, especially about nothing. Hundreds of books have been written in India about the nature of nothingness, it's called Nirvana It's no wonder that we invented the concept of zero. The outcome of this debate between these three people who argued for 32 days answered an ancient and profound question, perhaps the most profound of all questions. For as long as humanity has been in existence, man has asked if pain and suffering are a part of life, if they are inevitable. How do we overcome them? Tribes, kingdoms, empires, civilizations, cultures, they've all answered this. And interestingly, they've come up with exactly two answers to this question. 

The first answer says embrace life, enjoy life, take care of your family, take care of those in need, lead a life of discipline and moderation. It's like depositing into your cosmic bank account. If you lead a life of selfishness, evil and laziness, it's like withdrawing. If your bank account is positive, they say you have health and happiness. If your bank account is negative, then you have misery and disease. It's all about karma, be a householder, they don't use the term karma, but that's what it's referring to. So that's one answer.

The second answer is to turn away from life. Control your senses, seek God. Meditate on God, pray to God, and through divine grace and an experience of divine bliss, your pain and suffering will be removed. This is the way of the renunciant. Renunciant is Sanyasi in Sanskrit, it's all about God. So the first way to get rid of pain and suffering is to be a householder and adopt the way of karma. The second is to be a sanyasi, the way of divine knowledge, Gyana.

A Debate That Inspired Generations: Which one is better, householder or sanyasi? 

This question was answered so satisfactorily in the debate that it has reverberated through the tunnels of time, and echoes even today. Hundreds of saints and social workers, politicians and philanthropists, even Mahatma Gandhi, derived inspiration from the outcome of this debate. So let us transport ourselves across space and time to 1200 years ago, when we find ourselves in the middle of the Indian subcontinent. There flows a beautiful holy river, the Narmada. Along the banks of this river is an ancient town called Mahishmati. It was said that it was once the capital of the entire world. But 1200 years ago it was the centre of learning. This was the golden age of Indian philosophy, the eternal truths of the Vedas had been distilled into not one, not two, but six philosophical streams. There was Nyaya, the system of logic, Vaisheshika the atomic theory, Sankhya metaphysics, yoga, the science of the mind, Mimamsa, the way of the household and karma, and Vedanta the way of the sanyasi and Gyaani. There were scholars in Mahishmati. In all of these different philosophies and disciplines, they were towering figures in their own right. They were also scholars in Buddhism and Jainism. If you entered the walls of Mahishmati, it was like walking into a cathedral of learning. There were professors and universities. Back in the day, universities were known as Gurukulas. Guru means teacher Kula means clan, the clan of the teacher. Professors were known as Acharyas. The city was filled with Gurukulas and Acharyas.

Ideal Householders & Scholars: 

Even amidst the staggering constellation of scholarship in this city, two people stood head and shoulders above everybody else. A man named Mandana Mishra and a woman named Bharati Devi who were husband and wife. They were ideal householders. They preached the philosophy of Mimamsa, the way of the householder, and they lived it. They created wealth. Their house was situated in an affluent part of town. It was built on a raised platform, and there were many balconies, towers, gardens, gables and a vast courtyard. It was said that this abode could house 50 people every night, and in the courtyard Mandana Mishra and Bharati Devi fed hundreds of people in need, morning and night. They were virtuous, disciplined, moderate. They had many children and grandchildren, they were healthy. They had great wealth. It was said that their health and wealth came from the performance of Yagyas. Yagyas are ancient Vedic fire rituals done to propitiate gods. When I say gods, don't think about the God but about elemental powers, like that of the wind, water, thunder, rain, fire and so on. So when through the Yagyas, you gave offerings to them the gods in return gave you health, wealth and prosperity. Mandana Mishra and Bharati Devi, in the ancient city of Mahishmati, were towering giants of scholarship.

One day, a little past noon the courtyard of their house was empty because the public lunch was over, and Mandana Mishra and Bharati Devi had retreated into their house to have their own lunch. The gate was opened by a young man of about 25, on the thinner side and wearing the ochre robes of a sanyasi. He was barefoot, his head was shaved and in his hand was a simple wooden staff at the end of which was tied a small cloth, formed into a bag, which contained all his material possessions. In his other hand, was a small pot of water. His eyes, when they looked at you, seemed to scan your soul, and immediately went to that corner which was filled with regrets, anger, loneliness or sorrow and made you feel better.

So you felt that you had to follow him. A small crowd had come with him and also four of his disciples, each of whom was twice his age; in their 50s. His name was Shankaracharya. He walked briskly across the courtyard, unmindful of the hot earth beneath him. He climbed up the stairs to the door of the house and told the doorman, "Please summon your master and mistress. I challenge them to a debate that the way of the Sanyasi is superior to the way of the householder." Normally one would be ridiculed for saying something like that.. But such was the magnetism of this young monk that the doorman wordlessly turned around and went inside. He summoned Mandana Mishra and Bharati Devi, who were about to have lunch. The rule of the householder is that the guest is God. So when a guest shows up, you have to take care of him first.

They stopped their lunch plans and Bharati Devi came out and said, "Revered monk, Welcome to our humble house. It is lunchtime. Let me give you some food." And she cooked for him, equal parts of rice and Mung beans, and then put a little ghee and a little salt into it. She made them into five fist-sized balls and presented it to Shankaracharya who took three of the rice balls, walked outside, held out his hand for the birds to come and eat. He walked back into the house, took the remaining two rice balls, closed his eyes, and recited a verse from the Bhagavad Gita: "I offer this food to God. The hand that eats this belongs to God. The fire that digests it is the fire of God, the nutrients that result from it go back to God. In this way, if my every action is offered back to God, one day will I not see you my Lord, let that be soon." He then quickly ate the two rice balls and drank a little water from his water pot. That was his lunch and his dinner. Monks or renunciants lead a hard life. They are not allowed to cook in their own homes, they are not allowed to even have a home. They go out, and if somebody gives them food, they eat, and if they don't, they don't eat, it's as simple as that. Whatever food they get, three fifths has to be offered to other creatures in God's creation. Only two fifths is what they can eat. After his meal Mandana Mishra asked Shankaracharya, "Young monk, tell me the reason why your holy feet have graced my humble house today."

Adi Shankaracharya's Challenge: 

Shankaracharya said, "Revered Acharya, oh great scholar. Your fame has spread far and wide, throughout the country. You are regarded as the greatest authority on Mimamsa, the way of the householder, and Yagya, fire ceremonies. I believe in Vedanta, I believe that the way out of pain and suffering is to turn away from life, renounce everything, and wait for divine wisdom to dawn. I believe my ways are superior. I wish to debate with you on this topic, I challenge you to a debate." Now, Mandana Mishra was a little disdainful of Sanyasis, he thought they were a burden on society and didn't do much. They just came in to take food, whereas he created wealth, he created a family, took care of the needy. But the crowd that had gathered outside had already heard the challenge so he couldn't say no. Furthermore, Shankaracharya was no ordinary monk. He was regarded as the greatest spiritual genius. He was only 25 and had already written books that were changing the way people thought about God. He had toured the length and breadth of India walking long distances, spreading his message. Mandana Mishra thought he would put an end to this once and for all by debating Shankaracharya and showing that his own ways were superior. The debate was arranged and word went out in town that the great Shankaracharya and the great Mandana Mishra, the two giants of philosophy, would be debating each other. They built a stage in the courtyard and on the left and right of the stage, seats were set up. Shankaracharya on one side, Mandana Mishra on the other, and seats for four of their principal disciples.

Unanimous Decision On Judge: At the very centre on a raised platform was a seat for the judge. Back in those days, debates didn't need moderators, there was nothing to moderate. People were expected to be civil to each other, well behaved, never raise their voices, and only debate the issues, not any ad hominem personal attacks. And they were supposed to answer the question. You couldn't just give a pat answer no matter what the question was, unlike some of the debates that we see today. So moderators were not required, but the judge was, as every debate had to have an outcome. So, who would have the competence to judge the giant of Mimamsa, Mandana Mishra , and the giant of Vedanta, Shankaracharya. 

Who could that be, the crowd of scholars that had gathered in the courtyard were unanimous. They looked at Bharati Devi and said, 'Mother, You have been like the Goddess Lakshmi to all of us, you have fed us. You've asked after our welfare. But you are one of the greatest scholars not just on Mimamsa, not just on Vedanta but on all philosophical systems. You're the only one competent enough to judge who won and who lost.' She accepted humbly, and the debate date was set. On the day of the debate, Bharati Devi walked in wearing a simple white sari, her hair parted in the middle and streaked with vermilion powder, and rightat the centre of the forehead, exactly where the sixth chakra, or spiritual eye is, another little circle of vermilion. These are the marks of a married woman, of a householder. And in her hand, were two garlands made of jasmine, their fragrance filling the entire courtyard. She said, 'Let the contestants enter.'

Mandana Mishra walked in from the left of the stage, a tall well-built man, radiating good health, tempered by a lifelong practice of discipline and moderation. His piercing intellect and the zeal of his beliefs gave his gaze a sharp, unflinching quality. He sat down accompanied by his four disciples. Shankaracharya entered from the right, unremarkable physically, almost thin. He bowed to the judge and sat down, his face exuding an oceanic calmness, his eyes full of love. While Mandana Mishra was formidable in his self-confidence, Shankara was complete in his surrender to God. The two giants of philosophy were sitting opposite each other, and Bharati Devi got up. She addressed the crowd, saying the garlands were made of Jasmine flowers that she picked that morning. She said she had infused them with her powers, so that their fragrance would last for as long as the debate lasted. She walked up and gave one garland to the Shankaracharya's disciples, who put the garland round his neck. She then walked up to her husband and put the other garland round his neck. Her face was full of love, eyes filled with tenderness and good wishes. But the moment the garland touched his neck, her eyes became expressionless, her face stern, because she was now no longer the wife, she was the judge. She walked up to the stage, sat down and said, "Contestants, make your opening statements and declare your wager. As the challenger, Shankaracharya, you go first."

Opening Statements & Wagers: Shankaracharya began to speak in his soft voice that somehow filled the courtyard. He said, "God is the only reality. When we turn away from all material pursuits and seek God, to the exclusion of all ends, we begin to glimpse God's presence, we begin to understand God's essence and eventually we will experience God as Satchidanandam, ever existing, ever new. And in this moment of divine ecstasy, the veil of Maya, delusion, falls away, the universe disappears and the soul declares Aham Bhahmasmi, I am the divine. And in this rising tide of infinite joy and bliss, pain and suffering are washed away. This is my position, and I'm going to defend this, if I'm unable to, I will pass away the robes of a Sanyasi. I will get married. I will buy a house, and I will become a disciple of the great Acharya that is sitting in front of me, Mandana Mishra."

All eyes turned towards Mishra. He said with a firm, strong voice, "Man's destiny is determined by his actions and his actions alone, nothing else. If a man works hard, creates wealth, takes care of his family and takes care of the needy, leads a disciplined life of moderation, then he will earn the right to health and happiness. If he's lazy, if he's evil, then he will experience disease and misery. It is only by unflinching devotion to duty, the performance of Yagyas, and the life of virtue, that pain and suffering can be eliminated. This is my position. If I'm unable to defend this, then I shall renounce my family, my children, my grandchildren, all my wealth, and I will become a disciple of this young monk, Shankaracharya, who sits in front of me."

Bharati Devi said in her mellifluous voice, "Let the debate begin". Mandana Mishra started off by saying, "Young monk. You said God is the only reality. I believe in what I see. I don't see God. I have never seen God. I don't know if anybody has seen God. On the other hand, you said the entire universe is a delusion, doesn't exist. I see my family. I see the house that I built for them. I see the hundreds of people that I feed every day. You asked me to believe that what I see is unreal. And what I don't see is real. How is this possible?" The crowd nodded. What a great point.

Shankaracharya was ready and said, "Oh great Acharya, great scholar. You have made a good point. But the eyes don't always perceive what is real, there is air all around you. But do you see it? Do you believe that the air is not real? Whatever the eye sees is not always true. I see your shadow right this moment, but is your shadow real? Out in the desert, there is a mirage, I see water, is that real? Go beyond the senses, oh great one, and perceive a reality that is far bigger." Mandana Mishra nodded. This was an abstruse branch of philosophy known as epistemology, the sources of truth.

Mishra was an expert on this having written not one but two textbooks on this topic. His rebuttal was immediate, precise and cutting. He said, "I know by experience that the shadow is not real because I have to touch it and there is nothing there. I know by repeated mistakes that there is no water in the desert, even though I might see it as a mirage. And I don't see the air, but I feel the wind, the hurricane, the typhoon and the cyclone, so I know that it exists, what I don't see, I can infer, I can use logic. I don't need to see the fire if I see smoke in the distance and there are trees. I know there is fire. So, by inference and logic, I verify what I see. Can you prove to me, young monk that God exists, I will accept it." With that, he fixed Shankara with a piercing gaze that could only come from decades of study, experience and extraordinary confidence. Shankara stared back unblinkingly for a moment with his large peaceful eyes. Then he continued in the same soft tone, but now there was more resonance in it. He declared, "Ishwara Asiddhaha, God cannot be proven." Mandana Mishra looked at him and raised an eyebrow, as if mocking him.

Historic Arguments: 

Shankaracharya then said, "God is neither an object, nor a concept. If God was an object, you could see it, smell it, taste it and so on. If God were a concept we could debate it and prove. God instead is an experience. The wise ones call it Anubhava. A man wears a heavy, valuable golden necklace around his throat, and he searches frantically everywhere for it, but he doesn't find it because it's already on him. God is like that, oh Mandana Mishra. Don't look for him outside. It's the mind that perceives, it's the intellect Buddhi that analyses, don't look for him in either place, look for him in the stillness of your heart, he's already in there, find him there." Now the crowd, which was so far on Mandana Mishra's side, were beginning to get swayed by the arguments of this dynamic, charismatic young Sanyasi.

His simple arguments resonated with them. The debate proceeded and went on till the end of the day when it adjourned and Shankaracharya left the podium. He could not stay in the house, could not cross the threshold in order to sleep. So he went to an ancient temple on the outskirts of Mahishmati, found a tree under which he placed his staff, water pot, and his little cloth bag. He went into the Narmada river, bathed in its ice cold waters, meditated on God for several hours, and fell asleep. Mandana Mishra and Bharati Devi were householders whose duties never end. They fed 100 people, just like they did every day, after the debate. They do not talk to each other, maintaining a vow of silence because one is the judge and the other is a contestant. They don't even look at each other, lest some unintended communication happen that way. They go through all of their household duties, have a simple meal and turn their backs to each other and fall asleep.

Many Days Of Profound Debate: The next day, at exactly 7:36 am, the debate begins. The Indian calendar is divided into hours of 48 minutes each, they're called Muhurtas. The third hour after sunrise, which is 48 plus 48, one hour and 36 minutes is the most auspicious Muhurat to begin such things. It's called the Muhurat of Mitra. It's the name of the sun. So 7:36 is when the debate began. And for the next 14 days, the debate continued. They talked about Atman, the soul, Brahman, God, Dharma, the way of righteousness, and Artha, the need to make money, Yagya, fire ceremonies and Bhakti, devotion. They talked about Sanyasi, the way of the renunciant, and Samsari, the way of the householder, Karma, action, Gyana, wisdom, and most of all, how to liberate oneself from pain and suffering, Moksha. The audience were enthralled. They hadnever heard such nuanced presentation and debates of these great and eternal philosophies, Atman, Brahman, Yagya, Bhakti, Dharma, Artha, Samsara, sannyasa, Karma, Gyana, Moksha, everything is laid bare in front of them. And it went on for another 14 days.

On the 16th day of debate, Mandana Mishra began. His unwavering confidence was now shaken a little bit. In his framework of self effort,discipline, virtue & Yagyas, there was no room for God. He always thought that God was a concept, invented by weaklings to justify their fear and laziness. But now in the presence of the charismatic young Sanyasi, the spiritual genius Shankaracharya, he was awakening to a higher reality, glimpsing something that lies beyond family, health, and the body. H was beginning to glimpse a joy that could be far greater than what you get with family and possessions. And he knew that virtue and self effort would give happiness, but that it was an uphill battle.

It was so easy to slip from personal experience into the cesspool of suffering beneath and so much harder to claw one's way back. So he knew, even in the system of Mimamsa, that help was needed. He asked himself. Could that be God? He wanted to find out as a man of action. The debate was coming to a climax, the questions were rapidfire now. Mandana Mishra asked, "What is the relationship between soul and God, soul and spirit?" Shankaracharya shot back. "They're related in the same way that the sun and its reflection are related, there is only one sun that warms and lights up the entire world, but his reflection can be seen in ponds and lakes and streams and rivers. The soul and spirit are the same way, there is only one God who is reflected in all the souls". A piece fell into place in Mandana Mishra's mind. He said, "Revered sanyasi. You say that God is omnipresent. He is present in every atom of creation, and in every soul. If he's omnipresent, why can't I see him". Shankaracharya looked at him, smiled and said, "if you take a glass of water. Add some salt into it. Where is the salt?" Mishra said, "it's dissolved in water". "Can you see it?" "Now, has the salt vanished? No it's right there," Shankaracharya said and asked, "if you take the teeniest sip of salt in a cup of water. Will you taste salt? Will you feel it?".

Mandana Mishra said, "of course I feel it". Shankaracharya said, "if I take the glass and pour half of it out, will salt still be there? Yes. If I take the glass and retain only 10 drops of salt water, will the salt still be there? Yes. What about one drop, it will still be there, half a drop, it will still be there". He said, "There is nothing you can do to the water that you can remove salt from it. Now, that is exactly how God is. He is present in every atom of creation. He's Vishya, all pervading. But at the same time, he's beyond creation. Parama Purusha, he is both."

Thrilling New Experience: At the same time, many pieces click into place in Mandana Mishra's mind. His face was aglow with the discovery of a thrilling new experience through new knowledge, but he was not done yet. He was a man of action, so he had one more question. He said, "Revered monk, I have one more question for you. How can I experience God? How can I get that experience?"

Shankaracharya said, "There was once a man from Gandhara, (it is a nation which is today's Afghanistan). He came to India, and he was in a forest, where he was robbed and the robber tied his eyes and hands. The man desperately wanted to get back to Afghanistan. He walked around and stumbled, fell and got injured. He got up again, continued to walk for months but he was unable to find Afghanistan. He has a memory of his hometown. It was getting dimmer and dimmer but that memory was making him go there. The air smelt like Afghanistan. He was joyful and then the next day it was gone." Shankara said, "One day another man comes, he has been to Afghanistan before, he unties this man's blindfold and his hands and says over there is Afghanistan. And the man goes. 

That is how you find God. It needs the help of one that already knows where you're going, one that already has been where you're going. It needs the help of another person of God, that is a Sadhguru. That is your guru. And when the guru finds you, you too will find God". Mandana Mishra was almost ready, his heart was overflowing with joy because he knew tha he had found the greatest gem that one can find. But he still had one more question. "Young monk. Then what about the life of a householder & virtue, has it all been a waste?" Shankara said, 

"No, in fact, that is the cornerstone of life. It is through actions that we purify the heart. Actions are clarifying, your life as a householder, and having taken care of the needy and lived a virtuous life is what has purified your heart, a pure heart is ready to reflect the light of God. When the heart is pure, when the disciple is ready, the guru will come." 

Shankara leaned forward and Mandana Mishra perceived him as something far greater, no longer the young monk. Shankara asked him, "Mandana Mishra, Acharya, Are you ready?" He knew what was being asked of him. His heart overflowed with joy that he had found his guru, and he bowed to Shankaracharya. "Yes Gurudeva. I am ready, accept me as your disciple". 

In that moment, his garland wilted and the flowers dropped to the floor. The crowd gasped awestruck by Shankaracharya's brilliance. Mandana Mishra was wonderstruck by his new discovery. But Bharati Devi on the stage was thunderstruck. She too was swayed by the magnetism in the argument of Shankaracharya. She could not deny it, she felt the thrill of impending God contact.

New Challenge By Bharati Devi: On the other hand, this has consequences for her. She felt that her questions too needed to be answered as she was Mandana Mishra's wife and it was not his decision to make. She descended from the stage, bowed to Shankaracharya and said, "Revered sanyasi. I am half of Mandana Mishra's life. It is not yet his to renounce, unless you answer my questions too. Lord, will you debate me as well?" Shankaracharya thought about this as he was a Sanyasi and not even supposed to look up at a woman. How could he debate with her? But then he realised the one in the form of a woman was perhaps Goddess Saraswathi, the Goddess of Learning herself. Her scholarship was reputed to be even greater than Mandana Mishra. So he thought for a moment and said, "Revered lady, Oh incarnation of Saraswathi. It would be my honour to debate with you."

The debate between Bharati Devi and Shankaracharya began. Mandana Mishra's knowledge was stunning in its depth. Bharati Devi had both depth and breadth. So she began to ask him questions about Nyaya, Sankhya, Vaisheshika, yoga, and of course Mimamsa and Vedanta. It was a rapidfire back and forth of these questions. Shankara was clipped and brief to the point in his answers, but such was the erudition, scholarship and brilliance of Bharati Devi, that even Shankaracharya, perhaps the greatest philosophical genius of all time, had to take a timeout every now and then to answer a subtle point that she had raised. This debate too proceeded for 15 days. ,. There were as many women in the crowd as men because one of their own was engaging in a debate.

In the debate with Mandana Mishra, the crowd was applauding and cheering. But with Bharati Devi and Shankaracharya, the level of the debate was so great that the crowd, which consisted of great scholars, had long bitten the dust. They didn't know what was going on, they could only follow the Bhava, they could feel the debate. The crowd was silent, they kept looking back and forth. The rapid fire staccato rhythm of questions and answers was like popping corn. 

On the 16th day, at 7:36am, the crowd sat in anticipation. Was today the day when Bharati Devi, who had been like the goddess of prosperity, Lakshmi, for them, would become Goddess Saraswathi, and defeat Shankaracharya himself in debate, because it felt like she was gaining the upper hand. Bharati Devi sat down and in her voice that sounded like the tinkling of bells, she asked him, "Revered sanyasi. I have one last question for you. You described the moment of divine bliss, that singular moment of joy, which was so great that the soul is not aware of anything, internal and external. And you said that divine bliss gave you emancipation from pain and suffering. Every householder experiences a similar bliss during the act of procreation. And in that moment, the mind is not aware of anything, internal or external. Why is it that while divine bliss can emancipate you, the bliss of procreation is unable to?" Shankaracharya was now stumped. He renounced the world at the age of eight, he experienced divine bliss at the age of 10, but he had never experienced sensual pleasures. He didn't know the pleasure of having a perfectly balanced meal where all the spices go perfectly well together. He had never known that pleasure. He didn't know the pleasure of owning possessions, certainly not the pleasure of procreation.

30 Days to Answer A Tricky Question: 

So he said, "Bharati Devi, oh pious woman. Would you please give me 30 days? And I'll come back and answer your question". She said, "Okay let's meet back here in 30 days and she looked at him. At 7:36am We'll be here 30 days from now". He rapidly left with his four disciples and went deep into the forest where he could not be found. The previous day, word had reached everybody that the king in the neighbouring kingdom had died and his body was still in stasis, not yet cremated. Shankaracharya sat down in the middle of a dense forest in full lotus pose, closed his eyes, used his yogic powers to stop his breath. He withdrew all the energy inward into the realm of the chakras, Mooladhara. The energy rose up, the rising tide of Kundalini, Swadhisthana, Manipura, Anahata, Vishuddha and finally, Agya. Kutastha, the place where the three nadis meet. This great energy, all of his energy, his vitality along with Kundalini had come here, and now like a deluge breaching a dam, this energy of Shankaracharya, this Prana of Shankaracharya breached the Kutastha, the Agya and opened a subtle channel called Brahma Nadi.

 The wave of energy swept up the Brahma Nadi and gathered his soul like a wave in the ocean, rode this wave of energy, emerged out through a little opening at the top of the head, and within half a second, it travelled across to the neighbouring Kingdom, where the king lay dead. It entercd his head and Prana spread through his body. His wives, his ministers, his friends, they were all grieving, and then they saw his body fill with life blood, and the king stretched, yawned and without so much as a how do you do, got up and walked away with his entourage following him. They were stunned, but they didn't want to question it.

The soul of Shankaracharya, which was purified of all desire many lifetimes ago, now proceeded to do the duties of a householder, to enjoy the pleasures and dispense the responsibilities of a householder. Everybody sensed that there was something in the new King. There was a wellspring of peace that was both mysterious and irresistible. In those 29 days, the king accomplished more for the administration of the state than the previous king had done throughout his entire reign. He held great big banquets, he acquired new arms, weapons and he became a complete householder. Twenty nine days later, he called all those closest to him, his wives, his children, his ministers and friends, and blessed them as if saying goodbye. He didn't get up again, this time he was truly dead. 

Half a second later the Shankaracharya's body, which was sitting in full lotus, in the depths of a remote forest, began to pulse with life blood, and Shankaracharya's body shuddered. He woke up and his disciples bowed to their master, marvelling at this extraordinary feat of yogic power. Shankaracharya walked back and the next day the debate began at 7.36 a.m. Bharati Devi asked him, "Revered sir. Do you have an answer to my question?"

Shankaracharya said,

 "Oh incarnation of Saraswathi, I do. Pain and pleasure are a part of life, we indulge in sense pleasures, whether it's a great big banquet or the acquisition of possessions or the pleasure of procreation, we indulge them to forget the pain, but nothing has changed. At the end of it, the pain is still there. So this pleasure is temporary, this pleasure is external. You need somebody else to experience pleasures, you need something else, it's dependent on something, either another person or good health to enjoy good food or money to enjoy possessions. And therefore it is subject to duality, that pleasure brings with it pain. So it's temporary and external. You say the pleasure of procreation is a singular moment of extreme joy. And I can tell you that the pleasure of divine bliss is a million times greater than that. So sensual pleasures will not emancipate you, because they are temporary, they are limited, and they are external. Divine bliss is the bliss of the soul. It doesn't need anything external." 

He quoted a verse from the Gita:

Be Like A Lotus Leaf: "The soul finds contentment, it finds contentment in itself, the soul finds contentment in itself. That is the moment of divine bliss. It's neither external nor limited nor temporary. It is ever existing, ever new, infinite and inherent and that is why, 

Oh pious lady divine bliss is different from the bliss of procreation or all other sensual pleasures". 

Bharati Devi was satisfied with the answerhad one final question. She asked why if the way of sanyasa was so much better, how life could go on. 

"Who will have children, who will provide the bodies through which we can work out our karma? Won't the world come to an end." Shankaracharya said, 

"No, it doesn't, it's not everybody's Dharma to become a sanyasi, only a few of them have their destiny. Most people have to be householders."

Be a Lotus leaf

 Then he said a very Important thing. He asked Bharati Devi to be like the lotus leaf which when it rains doesn't get wet because water slides off it. Be like that, go through life's experiences. Let both pleasure and pain rain on you but be undisturbed by it". And he continued, "Be like the wind. The wind carries the stink of manure and the fragrance of a rose but it itself is unaffected. And in that way, be a channel for life's experiences but maintain an inner separation. It is that inner renunciation. That is the key to emancipation, so be a sanyasi, even a samsari, while some people can be a sanyasi and dedicate their lives. And this is how the world goes on". 

Bharati Dev looked at Mandana Mishra, who was on the threshold because his status was unclear, whether he was a renunciant or not.

He was silently sitting at the feet of his guru. They both fell at Shankaracharya's feet and accepted his blessings. Then they became Sanyasis. Later on when Shankaracharya established a monastery in southern India called Sringeri, the first guru of that monastery was none other than Mandana Mishra. Even today you can find a sanctuary to Bharati Devi right there in the precincts of the temple, front and centre. In fact, the main temple in Sringeri is dedicated to none other than Saraswathi, who is believed to have come through Bharati Devi on that day. So ended the 32-day argument among three Indians whose echoes have reverberated across time and space and stays with us even today.

Note : 

This essay is based on transcription of a lecture by Murli Venkatrao of Ananda Washington on an existential debate that has shaped Indian thought and philosophy. 'Anand'a is a global movement based on the teachings of Paramhansa Yogananda. It was founded in 1968 by Swami Yogananda's disciple, Swami Kriyananda. Yogananda's teachings embrace the truths that underlie all great religions. People from all faiths and backgrounds are welcomed at Ananda

Sing keeping fish in your mouth for curing disease - Bhattathiri story

*"ஏதாவது மருந்து வாங்கி வா"*

*குருவாயூரப்பனின் நாராயணியம்*

அந்த காலத்தில் எந்த நோய்க்கும் நாட்டு வைத்தியம் தானே . மந்திரத்தில் வியாதி குணம் ஆனவர்களும் உண்டு. 

பத்தியத்தில் வியாதி குணமாகும். கோவில்களில் மண்டல விரதமிருந்து பெற்ற ஈஸ்வர பிரசாதமும் மருந்தாக வியாதி நிவாரணம் செய்திருக்கிறதே.

மலையாள தேசத்தில் ஒரு ஆச்சார நம்பூதிரி குடும்பம். அதில் ஒருவருக்கு உடலில் பெரும் வாத நோய் கண்டது. அந்த நம்பூத்ரி கல்விமான். உயர்ந்த கௌரவமான மதிப்பான குடும்பம். 

கர்மா அவருக்கு இப்படியொரு வியாதி. எங்கெங்கோ மருத்துவர்களிடம் அலைந்தும் பயனில்லை. கொஞ்சம் பூஸ்திதி உண்டு.

ஒரு நாள் அவர் வேலைக்காரனை கூப்பிட்டு "ஏ குட்டா, உடனே போ. யாரோ ஜோசியர் ஊருக்கு வந்திருக்கிறாராம். பல வியாதிகளுக்கு அவரிடம் மருந்து இருக்கிறதாம். உங்கள் உடம்பை பற்றி கேட்கக்கூடாதா என்று தெரிந்தவர்கள் என்னிடம் சொல்கிறார்கள். என்னால் நடக்க முடியவில்லை. 

நீ அவரைப் பார்த்து என் நிலைமையைச் சொல். அவரிடம் ஏதாவது மருந்து வாங்கி வா" என்று கோபாலனை அனுப்பினார்.

அவர் வேலைக்காரன் கோபால குட்டன் ஜோஸ்யரிடம் சென்றான். வேலைக்காரன் விவரங்களை சொல்லி ஜோசியர் என்ன சேதி சொன்னார் என்று அறிந்துகொள்ள ஆவலுடன் பட்டத்திரி என்கிற வியாதிக்கார நம்புதறி காத்திருந்தார். ஏன் அவன் இன்னும் வரவில்லை?

சற்றைக்கெல்லாம் அந்த வேலைக்காரன் அலறி அடித்துக் கொண்டு அவரை நோக்கி ஓடி வந்து விட்டான். அவனைக் கண்ட பட்டத்ரி.

"என்னப்பா ஆயிற்று? எனக்கு ஏதாவது நிவாரணம் உண்டு என்று ஜோசியர் சொன்னாரா? "

" ஐயா, அவர் உங்களுக்கு வியாதி குணமாகும். கண்டிப்பாகப் பரிகாரம் இருக்கிறது" என்று கூறினார்.அதுவும் ஒரே ஒரு பரிகாரம் செய்தால் போதும் என்றும் கூறினார். ஆனால் அதற்குப் பிறகு அவர் சொன்ன பரிகாரம் தான் எனக்கு அதிர்ச்சியைத் தந்தது"

"அப்படி என்ன ஜோசியர் சொல்லி விட்டார்?"

கோபாலன் ஜோதிடர் சொன்ன விவரமெல்லாம் சொல்லி "புனிதமான க்ஷேத்ரமான குருவாயூரில் நீங்கள் மீனை நாக்கில் வைத்துக் கொண்டு பாடினால் வியாதி குணமாகுமாம்" என்றான்.

"குருவாயூர் கோயிலில் ஒரு சின்னக் குழந்தை அசுத்தம் செய்து விட்டாலே மூன்று மணி நேரத்திற்குக் கோயில் கதவை மூடி புண்யாகவாசனம் செய்துவிட்டுத்தான் பிறகு திறப்பார்கள். அப்பேர்ப்பட்ட பெருமை மிகுந்த கோயிலில், உங்களை மீனை நாக்கில் தொட்டுப் பாடச் சொல்கிறார்.

அப்படிச் செய்வதற்கு நீங்கள் மேல்புத்தூரிலேயே உங்கள் வாத ரோகத்துடன் இருக்கலாம். நானே உங்களைப் பார்த்துக் கொள்கிறேன். இந்த ஜோசியர் இப்படிச் சொல்லுவார் என்று தெரிந்திருந்தால் நான் போயே இருக்க மாட்டேன்.

நான் ஏன் தான் அந்த ஜோசியரிடம் போனேனோ?" கோபால குட்டன் அழாத குறையாக சொன்னான்.

பட்டத்திரி யோசித்தார். அவருக்கு சிரிப்பு வந்தது. ஜோசியர் கூறியதன் உட்பொருள் புரிந்தது. மனம் சந்தோஷம் அடைந்தது. "கோபாலா, வாடா, நாம் இன்றே குருவாயூர் போகணும். பொட்டி படுக்கை எல்லாம் எடுத்துக்கோ"

"ஏய், இதென்ன அக்கிரமம். நான் வரமாட்டேனாக்கும்" என்றான் கோபாலன். உங்களையும் போக விட மாட்டேன். அதெப்படி நீங்கள் குருவாயூர் க்ஷேத்ரத்தில் கோவிலுக்குள்ளே போய் அனாசாரம் பண்றது. 

நான் ஒப்புத்துக்க மாட்டேன். உங்களுக்கு வேணா எப்படியாவது வியாதி குனமாகாதா என்று இப்படி செய்ய பிடிக்கலாம். அந்த பாபத்துக்கு நான் துணை போக விரும்பலே." ரொம்ப கோபத்துடன் கோபாலன் கத்தினான்.

பட்டத்திரி என்ன சமாதானம் பண்ணியும் கோபாலன் கோபம் அடங்கவில்லை. " ஜோசியன் சொன்னதுக்கு வேறே அர்த்தம்டா கோபாலா" என்று திருப்பித் திருப்பி சொல்லி கடைசியில் கோபாலன் ஒரு வழியாக அமைதியானான்.

"ஜோசியன் சொன்னது நீ புரிஞ்சிண்ட மாதிரி இல்லே. அதற்கு அர்த்தம் வேறே. "மத்ஸ்யம் தொட்டுப் பாடணும்" என்றால் என்ன அர்த்தம் தெரியுமா? சாதாரண மீன் என்று நீ ஏன் நினைக்கிறே? பகவான் குருவாயூரப்பனின் தசாவதாரத்திலே முதல் அவதாரம் மத்ஸ்ய அவதாரம். அவர் மிகவும் இஷ்டப்பட்டு எடுத்த அவதாரமும் மத்ஸ்ய அவதாரம்தான்.

"மத்ஸ்யம் தொட்டு" என்றால் மத்ஸ்ய அவதாரத்திலிருந்து தொடங்கி தசாவதாரம் பத்தையும் அவர் என்னைப் பாடச் சொல்லி இருக்கிறார். அதனால் நான் மத்ஸ்ய அவதாரம் தொடங்கி தசாவதாரங்களைப் பற்றி குருவாயூரில் பாடப் போறேன். 

நீ என்ன பண்றே. என்னை இப்பொழுதே குருவாயூருக்கு அழைத்துச் செல்." அப்பாடா, கடைசியில் சுலபமாக வாத நோய் குணமாக ஒரு பரிகாரம் கிடைத்ததே என்ற சந்தோஷம் அவருக்கு.

"ஒ, நான் ஒரு முட்டாளாக்கும் . இப்படி ஒரு அர்த்தமோ இதுக்கு. அதுவும் நம்பூதிரி, அதுவும் குருவாயுரப்பன் கோவில்லே உள்ளே மீனை வாயில் வைத்துக்கொண்டு…………" என்று அந்த ஜோசியன் சொன்னதை வேறே மாதிரி புரிஞ்ஜிண்டுட்டேன். நம்பிவிட்டேன் . அதாக்கும் கோபம் வந்துது. "

பட்டத்திரிக்கு இன்னுமொரு சந்தோஷம் என்ன வென்றால் அவருடைய குரு கற்றுக் கொடுத்த சமஸ்கிருத மொழியில் பாட அந்த பகவானே நம்மைப் பணித்திருக்கிறார் என்று. அவர் கண்கள் ஆனந்தக் கண்ணீர் வடித்தது.. 

அந்த குருவாயூரப்பனைப் பாடப் பாட , நம் ரோகம் நிவர்த்தி ஆகும் என்று நினைத்ததுமே மனம் ஆனந்தக் கூத்தாடியது. பகவானின் பெருங் கருணையை எண்ணி மனம் பரவசம் அடைந்தது.

"நாராயண பட்டத்திரிக்கு எந்த மருந்திலும் குணமாகாத வாத நோய், வெறுமே பாட்டுப்பாடுவதால் மட்டும் குனமாகப்போகிறதா என்ன ? " என்று ஏற்கெனவே நொந்து போயிருந்த அவர் குடும்பம் ,உறவினர்கள் அவநம்பிக்கையுடன், வெறுப்புடன், வேறு வழியில்லாமல் அவர் குருவாயூர் செல்வதற்கான ஏற்பாடுகள் செய்தனர்.

நடக்க முடியாதே பட்டதிரிக்கு. ஒரு பத்துப் பதினைந்து பேர் அவரை ஒரு பல்லக்கில் தூக்கி வைத்துத் கொண்டு குருவாயூர் சென்றனர். "எப்போ குருவாயூர் வரும், எப்போ நாராயணனைப் பார்ப்போம்" — பட்டத்ரியின் மனம் பல்லக்கை விட வேகமாகச் சென்றது. 

குருவாயூரப்பனின் தரிசனத்திற்காக மனம் ஏங்கியது. மனத்தில் இருந்த பயம் விலகியது. இந்த ரோகத்தால் இனி நம்மை ஒன்றும் செய்ய முடியாது. அந்தக் குட்டிக் கிருஷ்ணன் நம்மைப் பார்த்துக் கொள்வான். நாளைக் காலை நிர்மால்ய தரிசனத்தின்போது நாம் அந்த குருவாயூரப்பன் சன்னதியில் இருப்போம்" என்று எண்ணிக் கொண்டார்.

அடுத்த நாள் விடியற்காலையில் அவர்கள் குருவாயூர் சென்றடைந்தனர். அவரை நாராயண சரஸில் ஸ்நானம் செய்ய வைத்தனர். " ஆஹா என் பகவானே ஸ்நானம் செய்த குளமாச்சே இது ? 

இதில் ஸ்நானம் செய்ய நாம் என்ன புண்ணியம் செய்திருக்க வேண்டும்" — அவர் மனம் துடித்தது. புது வஸ்த்ரம் உடுத்தினர். 

அவரை தூக்கிக் கொண்டு கருடரை வணங்கி, பின் பிரதான வாயிலைத் தாண்டி கொடிக் கம்பத்தைக் கடந்து கர்ப்பகிரகத்தின் சிறிய வாயில் நுழைந்தனர்.

தினமும் காலையில் மூன்று மணிக்கு நிர்மால்ய தரிசனத்திற்கு வைகுண்டத்திலிருந்து அந்தர்யாமியாக (கண்ணுக்குத் தெரியாமல்) வந்து குருவாயூரப்பனை தொழுது செல்லும் முப்பத்து முக்கோடி தேவர்கள், அனைவரும் அவனைத் தொழ வருவார்களே. அவர்களில் ஒருவராக பட்டத்திரியும் உள்ளே நுழைந்தார். 

இவரைக் கண்ட தேவர்கள், இவரால் நாராயணியம் என்னும் மாபெரும் க்ரந்தம் ஒன்று பின்னால் உருவாகப் போகிறது என்பதை உணர்ந்து மிகவும் சந்தோஷம் அடைந்தனர்.

குருவாயூரப்பனின் தரிசனம் ஒரு விநாடி நேரமாவது கிடைக்காதா என்று ஏங்கிக் கொண்டிருக்கும் பக்தர்களுக்கு நடுவே பட்டத்திரியும் உள்ளே நுழைந்தார். அப்பொழுது அவரைத் தூக்கிக் கொண்டு வந்தவர்கள் அங்குள்ள திண்ணையைக் கண்டனர்.

பகவானுக்கு வலப் பக்கம் தமக்கு இடப்பக்கம் உள்ள அந்தத் திண்ணையில் அவரை அமர வைத்தனர். பட்டத்ரி முதன்முறையாக குருவாயூர் வருகிறார். அவர் இதற்கு முன் குருவாயூரப்பனைப் பார்த்தது இல்லை. ஆனால் கேள்விப்பட்டிருக்கிறார். அவரது உடல் பரவசத்தால் சிலிர்த்தது. 

சாதாரண மானிடனான என்னை அந்த பகவானின் கருணையன்றி வேறு எது இங்கு அழைத்து வரமுடியும்? இவரது திவ்ய ஸ்வரூபத்தைக் காண கண் கோடி வேண்டுமே? எத்தனை அழகு? எவ்வளவு தேஜஸ்? இப்பேர்ப்பட்ட அழகு வாய்ந்த இவரைப் பாட என்னால் முடியுமா? 

அதற்கு நான் தகுதி உடையவனா? அந்த பகவான் என்னை ஏற்றுக் கொள்வானா? அவர் என்னையும் தன் சரணாரவிந்தங்களில் சேர்த்துக் கொள்வானா? இப்படி பட்டத்ரி மனத்திற்குள் ஆயிரம் கேள்விகளை எழுப்பிக் கொண்டே அந்த குருவாயூரப்பனைக் காணத் துடிக்கிறார் பட்டத்திரி.

அந்த மண்டபத்தில் அமர்ந்து கொண்டு, " என் கண்ணா" என பக்தியுடன் கதறினார். சப்தம் பக்தியோடு வெளிவந்தது. அவரது கண்கள் ஆனந்தக் கண்ணீர் சொரிந்தன. குருவாயூரப்பன் அவருக்கு செவி சாய்த்தானா?

பட்டத்ரி அந்த மண்டபத்தில் உட்கார்ந்தவுடன் அவருக்கு குருவாயூரப்பனின் தரிசனம் கிடைக்கவில்லை. அந்த மண்டபமானது குருவாயூரப்பனுக்கு வலது பக்கத்தில் இருந்தது. பட்டத்ரிக்கோ வாத ரோகம் . தன் கழுத்தைத் திருப்பி குருவாயூரப்பனை தரிசனம் செய்ய இயலவில்லை.

அப்போது பட்டத்ரி அந்த குருவாயூரப்பனை மனதில் நினைத்துக் கொண்டு, "ஏ உன்னிக் கண்ணா! கிருஷ்ணா! பரந்தாமா!" என்று கதறுகிறார்.

" இதோ பார் குட்டி கிருஷ்ணா உன் திவ்ய தரிசனத்தைக் காணாமல் என்னால் எப்படி நாராயணியம் எழுத முடியும் னு நீ நினைக்கிறாய்? அதனால் நீ முதல்லே எனக்கு உன் திவ்ய தரிசனத்தைத் தா" என்று அழுது கண்ணீர் மல்குகிறார்.

அதற்கு குருவாயூரப்பன் ஒன்றும் பேசவில்லை. வாத ரோகம் உள்ள காரணத்தால் பட்டத்ரி மனம் வருந்தி கண்ணனிடம்

" சரி கிருஷ்ணா, நீ எனக்கு ஒன்றுமே செய்ய வேண்டாம். என் வலது பக்க கழுத்தில் மட்டுமாவது லேசாக அசைவு வரும்படி செய். கழுத்தையாவது திருப்பி உன்னைப் பார்க்க அனுகிரகம் செய். நான் இப்போ தான் முதன் முதலில் குருவாயூர் வந்திருக்கிறேன். இதற்கு முன் உன்னைப் பார்த்தது கூட கிடையாது. என் காதால் மட்டுமே இதுவரை உன் புகழைக் கேட்டிருக்கிறேன். 

உன் சௌந்தர்ய ரூபத்தைப் பார்க்காமல், உன் மேனி அழகைக் காணாமல், நீ சூடி இருக்கும் ஆடை, ஆபரணங்களைக் காணாமல், உன் தேஜோமய திவ்ய சொரூபத்தைக் காணாமல், கருணா கடாக்ஷத்தைக் காணாமல் நான் எப்படி அப்பா உன் பெருமையைப் பாட முடியும்? உன் புராணமாகிய நாராயணியத்தை, நான் எதை நினைச்சு எழுத முடியும்? நீயே சொல்லு, அதனால் தான் கேட்கிறேன் நீ உன் தரிசனத்தை முதலில் எனக்கு கொடு" என்று மனம் குழைய கெஞ்சிக் கேட்டார் .

குருவாயூரப்பன் சும்மாவா இருப்பான் ? அவனுக்கு நாரயணீயம் வேண்டாமா. அதற்காக தானே இத்தனை வேலை செய்து, அவருக்கு வாத ரோகத்தை வேறு கொடுத்து இழுத்து வந்திருக்கிறான். முதன் முதலில் பட்டத்ரியிடம் பேசுகிறான் .

"நாராயண பட்டத்திரி, நீ நினைக்கிற மாதிரி எல்லாம் என்னால் இப்பொழுது உன் கழுத்தை சரி செய்ய முடியாது. என்றைக்கு நீ இங்கே வந்த காரியம் முடிவடைகிறதோ, அன்றுதான் உன் வியாதி நீங்கும் சரியா ?"

" அடே, குட்டி கிருஷ்ணா, எனக்கு உன் தரிசனம் எப்போது கிடைக்கும்? "

" பட்டத்ரி, நீ உன் மண்டபத்தில் உட்கார்ந்து கொண்டு உன்னுடைய கழுத்தை சாய்த்துதான் என்னைப் பார்க்க வேண்டும் என்று ஏன் நினைக்கிறாய்? என் கழுத்தின் ரெண்டு பக்கமும் நன்றாகத்தானே இருக்கிறது. அதனால் என் கழுத்தைத் திருப்பி என்னால் உன்னைப் பார்க்க முடியும்அல்லவா ?. பட்டத்திரி. 

நானே என் தலையைச் சாய்த்து உன்னைப் பார்க்கிறேன். என்று கூறி பாண்டுரங்கனாக மாறி இடுப்பில் கையை வைத்துக் கொண்டு தலையை சாய்த்து பட்டத்ரியைப் பார்த்து, நீ நாராயணியம் பாட ஆரம்பி" என்று கூறி கிருஷ்ணன் அனுக்ரஹம் செய்கிறார்.

 அப்பேர்ப்பட்ட புனிதமான இடமானதால் இப்பொழுது அங்கு ஒரு செப்புப் பட்டயம் வைத்து, 'நாராயண பட்டத்ரி நாராயணியம் எழுதிய இடம்" என்று எழுதி வைத்திருக்கின்றனர். சாட்சாத் அந்த குருவாயூரப்பனே, பட்டத்ரி நாராயணியம் எழுதி முடித்தவுடன், "மேல்பத்தூர் நாராயண பட்டத்திரி , இந்த ஊரில் உள்ள எல்லா இடமும் எனக்குச் சொந்தம். ஆனால் இன்று முதல் இந்த இடம் உனக்கு மட்டுமே சொந்தம். இதற்கு இனிமேல் "பட்டத்ரி மண்டபம்" என்று பேர்" குருவாயுரப்பனே கூறினார்.

 எந்த காவியத்துக்கும் இல்லாத பெருமை இந்த நாராயணியத்திற்கு உண்டு. என்ன வென்றால், இந்த நாராயணியம் என்கிற க்ரந்தம் முழுவதுமே நாராயண பட்டத்ரியும் குருவாயூரப்பனும் பேசும் பாவனையில் எழுதப்பட்டுள்ளது. இது முழுக்க முழுக்க அவர்களுக்குள் நடக்கும் சம்பாஷணை போல் அமைந்திருக்கிறது.

" நான் நாராயணியம் எழுத ஆரம்பிக்கட்டுமா? என்று பட்டத்ரி கேட்க,

" உம். எழுது. நான் கேட்க ஆவலாக இருக்கிறேன்" என்று குருவாயூரப்பன் கூறுகிறான்.

" நான் நாராயணியத்தைத் தொடங்க வேண்டும் என்றால் சில பல நிபந்தனைகள் உள்ளன. 

அவற்றை எல்லாம் நீ பூர்த்தி செய்தால் மட்டுமே என்னால் நாராயணியம் பாட முடியும். இல்லையென்றால் நான் ஊருக்குச் செல்கிறேன்"

குருவாயூரப்பன் ப்ரத்யக்ஷ தெய்வம்

"ஸ்ரீ குருவாயூரப்பன் திருவடிகளே சரணம்"