Uddhava gita part2 in tamil

Courtesy:Smt.DrSaroja Ramanujam

உத்தவகீதை-ஹம்சாக்யானம் 2

ஒரு பிரம்மஞானியை எவ்வாறு கண்டறிவது என்ர் கேள்விக்கு பதில் கூறுகிறார் பகவான்.

பத்தோ முக்த இதி வ்யாக்யா குணதோ மே ந வஸ்துத:
குணஸ்ய மாயாமூலத்வாத் ந மே மோக்ஷோ ந பந்தனம் 
சோகோ மோஹ: ஸுகம் துக்கம் தேஹாபத்திஸ்ச மாயயா
ஸ்வப்னோ யதாத்மன: க்யாதி: சம்ஸ்ருதி: ந து வாஸ்தவீ
கட்டுப்பட்டவன் விடுபட்டவன் என்பது உண்மையில் இல்லை. குணங்கள் என்பது மாயாமூலம் ஆகையால் உண்மையில் மோக்ஷமும் இல்லை பந்தமும் இல்லை.

எப்படி ஸ்வப்னம் என்பது மனதின் கற்பனையோ அதே போல சோகம், மோஹம், ஸுகம் , துக்கம் இவையெல்லாமே மாயை.ஆத்மாவின் உண்மையான நிலையை அறியாமையினால் பந்தம் ஏற்படுகிறது. ஞானத்தினால் உண்மை நிலை தெரிய வரும்போது பந்தமே இல்லை என்றாகிறது.

இப்போது ஜீவனுக்கும் அந்த ஜீவனை உள்ளிருந்து நடத்துபவனாக் உள்ள ஈஸ்வரனுக்கும் வேறுபாட்டைச் சொல்கிறார்.

ஸுபர்ணாவேதௌ ஸத்ருசௌ ஸகாயௌ 
யத்ருச்சயா க்ருதநீடொவ் ச வ்ருக்ஷே 
ஏக: தயோ: காததி பிப்பலான்னம் 
அந்யோ நிரன்னோ அபி பலேன பூயான்

இந்த ஸ்லோகம் முண்டகோபநிஷத்தின் 'த்வாஸுபர்ணா ஸயுஜா ஸகாயா ----' என்றதன் கருத்தைக் கூறுகிறது. இதன் பொருள், 
ஜீவேச்வரர்களான இவர்கள் இரு பக்ஷிகளைப் போன்றவர்கள். ஸமமானவர்கள் நட்புக்கொண்டவர்கள்.

சரீரமாகிய வ்ருக்ஷத்தில் ஏதோ ஒரு காரணத்தால் கூட்டைக் கட்டிக்கொண்டு வாழ்கிறார்கள். அவர்களுள் ஒருவன் (ஜீவன்) கர்ம பலத்தினால் புளிப்பும் இனிப்புமான பழங்களை (சுகதுக்கம் ) புசிக்கிறான். மற்றவன்( ஈஸ்வரன்) எதையும் புசிக்காமல் மிகுந்த பலத்துடன் இருக்கிறான்.

முண்டகோபனிஷத் இதை இன்னும் விரிவாகச் சொல்கிறது. கீழே உள்ள பக்ஷி புளிப்பும் இனிப்புமான பழங்களை சாப்பிட்டுக்கொண்டே மேலே போகையில் அந்த இன்னொரு பக்ஷியைப் பார்க்கிறது . அதாவது சம்சார சுக துக்கங்களை அனுபவித்து அனுபவித்து கொஞ்சம் கொஞ்சமாக ஈஸ்வரனைப் பற்றிய அறிவு வருகிறது. அப்போது பந்தம் விலகுகிறது.

இப்போது ஞானிக்கும் மற்றவர்க்கும் வித்தியாசத்தைச் சொல்கிறார்.

ஸ்வபனத்தில் இருந்து விழித்தவனைப் போல் ஞானியானவன் தன்னுடலை கனவுடல் போலவே கருதுகிறான், இந்த்ரியங்கள் இந்த்ரிய விஷயங்களை உணர்கின்றன என்று கருதி அதனுடன் ஒட்டுவதில்லை.

அஞ்ஞானியோ இந்த உடல் உண்மையல்ல என்பதை அறியாமல் கனவில் இருப்பவன் போல் உடலினால் ஏற்படும் சுகதுக்கங்களை அனுபவிக்கிறான். இந்திரிய சுகங்களால் ஈர்க்கப்பட்டு பந்தத்தை அடைகிறான்.

அடுத்து ஞானி என்பவனுக்கு என்ன அடையாளங்கள் என்ற கேள்விக்கு பதில் கூறுகிறார்.

வைராக்யத்தை அடைந்த ஞானியானவன் படுக்கை, இருத்தல், சஞ்சாரம், ஸ்நானம், மற்றும் இந்திரியங்களினால் ஏற்படும் அனுபவங்கள் இவைகள் இருந்த போதிலும் , சூரியனும் வாயுவும் எப்படி சஞ்சரிக்கும் ஆகாயத்தோடு சம்பந்தப்படுவதில்லையோ அதுபோல ஒன்றிலும் பற்றில்லாதவனாக இருந்து கொண்டு பந்தத்தை அடைவதில்லை.

வைராக்யத்தினால் கூர்மையான அறிவால் சம்சயங்கள் நீங்கப்பெற்று தேகாபிமானத்தில் இருந்து விடுபடுகிறான். அதனால் சரீரத்தில் இருந்து கொண்டே சரீரத்தின் குணங்களால் பாதிக்கப்படுவதில்லை.

அடுத்து எந்தவிதமான வெளிப்படையான அடையாளங்களால் முக்தனை அறிய முடியும் என்பதைக் கூறுகிறார்.

எவனொருவன் தன் சரீரமானது மற்றவரால் ஹிம்சிக்கப்பட்டாலும் அல்லது பூஜிக்கப்பட்டாலும் அதனால் பாதிக்கப்படாமல் இருக்கிறானோ அவன்தான் ஞானியாவான்.

நல்லதை சொல்பவர்கள் செய்பவர்கள் இவர்களைப் புகழவும் மாட்டான், தீயவை சொல்பவர்களையும் செய்பவர்களையும் இகழவும் மாட்டான். எல்லோரையும் சமமாக பாவிப்பவனே ஞானியாவான்.

ஆத்மாராமனாக நல்லதோ அல்லதோ எதுவும் பேசாமலும் செய்யாமலும் ஜடம் போல சஞ்சரிப்பான் . ( இதற்கு நல்ல உதாரணம் ஜடபரதர் உபாக்யானத்தில் காணலாம்.)

ஒருவன் வேதத்தை கரைத்துக் குடித்தவனானாலும் பரப்ரம்மத்தைப் பற்றி அறியவில்லையானால் கன்று ஈயாத பசுவை சம்ரக்ஷணம் செய்வதற்கு ஒப்பாகும்
.,
சிருஷ்டி ஸ்திதி லயத்திற்குக் காரணமானதும் உலகத்தை பரிசுத்தமாக்குகின்றதுமான என் சரித்திரம் லீலாவதாரங்கள் இல்லாத வாக்கை புத்திமான்கள் தரிக்கலாகாது.

இவ்வாறு அஞ்ஞானத்தை விடுத்து கர்மங்களை விட்டு என்னிடத்தில் லயித்த மனதுடன் சித்தியடைய வேண்டும். அதற்கு சக்தியற்றவனானால் பலனைக் கருதாது கர்மத்தை எனக்கு அர்ப்பணமாகச் செய்யவேண்டும்.,

ச்ரத்தையுடன், உலகங்களை பரிசுத்தம் செய்வதும் மங்களமானதும் ஆன என் கதைகளை கேட்டும் பாடியும் சிந்தித்தும் எனக்காகவே புருஷார்த்தங்களை நாடுபவனாக இருந்தால் அவன் நிச்சலமான பக்தியை அடைவான்.

சத்சங்கத்தால் ஏற்பட்ட பக்தியால் என்னை உபாசிப்பவன் சாதுக்களால் வழி காட்டப்பட்டு எளிதில் என்னை அடைவான்.

அப்போது உத்தவர் வினவினார்.
" எப்படிப்பட்ட ஞானியானவன் தங்கள் மனதிற்குகந்தவன்? நாரதர் முதலிய முனிவர்களால் ஆதரிக்கப்பட்டு தங்களிடம் கைக்கொள்ளும் பக்தி எப்படிப்பட்டது? "

அடுத்து அதற்கு பகவான் கூறிய பதில் என்ன என்பதைப் பார்க்கலாம்