Hrasva Bhagavatam

http://hrasva.blogspot.com/2014/02/hrasva-baghavatham-4.html

,the HRASVA BAGHAVATHAM,- a kavyam by Late Paleli Narayanan Namboodiri in
  Devanagari Script is given for the use of viewers.
श्रीमद् भागवतम्  .Srimad Bhaghavatham is ,a puranam with 12 Cantos ,335chapters and 18000 verses श्लोका: reckoned in anushtup metre  अनुष्टुप वृत्त.The parayanam of the Baghavatham will confer all the benefits including moksha.
Sri Paleli Narayanan Nambbodiri has composed HRASVA BAGHAVATHAM ,as a kavyam ,and stotram also. He has composed one(1) verse for each chapter of the puranam.There are 337 verses in this work,335 verses for 335 chapters .There are 2 verses extra,one as a mangalacharana and the other at the end of 11th skandha or canto with an verse from Shetashvara Upanishad for explaining the tatva of brahman.

The great Sridharacharya in his commentary -Bhavarthabodhini commences his commentary with a verse in anushtup metre to explain the central idea and tatva contained fo each chapter in the beginning of his commentary for each chapter,Similarly other commentators viz.Vishvanatha Chakravarthi in his commentary by name Saataartha darshani and Sri Giridhara Goswami in his commentary Balaprabodhini also follow this procedure.

Thus the parayanam of Hrasva Bhaghavatham will confer the benfit of understanding the tatparya of each chapter of puranam and as well the parayanam of the Baghavatha puranam completely in a short time of 3 to 4 hours.
As a ready reference the entire HRASVA BHAGHAVATHAM IN DEVANAGARI SCRIPT IS GIVEN:

स्कन्ध:  1

,जन्माद्यस्य यतो ,यदेव परमंम् ज्ञानम् विधात्रे ददौ

सर्वम् पश्य्यति ,दृश्यते न यदहॊ ! चक्षुर्यत: पश्यति ।                 

वाचा नाभ्युदितं यदेव यत एवाभ्युद्यतेवाग्, बहुत्

 स्थूलं सूक्ष्ममनल्पमल्पमपि यत्, तस्मै नमो ब्रह्मणे।।।

                                    1

धातु निर्देशयोगात् कलिमलरहितं नैमिषारण्यमाप्ता

आसीना दीर्धसत्रं सुहुतहुतभुजः शौनकाद्यामुनीन्द्राः।

सूतं धर्मिष्ठ मुग्रश्रसमुपगतं ज्ञानिवर्यं महान्तं

पृच्छन्ति स्मेश्वरस्य श्रुति सुखमवतारादिगलीलारहस्यम्॥

                                2

नत्वा  व्यासं च देवीं शुकमपि नरनारायणौ चाह सूतः

प्रश्ना वो यं प्रतीमे स भवति भगवान् ब्रह्म चात्मेति गीतः।

तत्प्रीत्यर्थं सदा तच्छ्रवणमननसंकीर्तनाद्यानि कुर्वन्

मर्त्यो यस्तस्य भक्तिर्भवति परपदप्राप्तिरानन्दाधात्री ॥

                             3

लोकक्षेमार्थमेष: ,प्रतिनिमिषमरूपोऽपि रूपाणि धत्ते                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                 

तल्लीला वर्णयित्वा मुदितहृदभवत् सत्यवत्यास्तनूजः,।

गंगातीरे परीक्षिन्नरपतिरश्रृणोत् श्रीशुकाद् वर्णितं तत्,

तत्रासीनेन दैवात् श्रुतमपि च मया श्रावये तन्मुनीन्द्राः।।

                                 4

एकं वेदं चतुर्धा विदधद् ऋषिवरो व्यासनामा चतुर्भ्यो

दत्वा शिष्येभ्य आरादकृत बहुपुराणानि धर्मैकनिष्ठः।

वेदार्त्थोद्बृह्मणार्थम् तदनु कृतमहाभारतो नैव तृप्तिम्

प्राप्तश्चिन्ताकुलोƒभूत्; तमिममुपगतो नारदोƒभाषतैवम्।।

                                 

                                5

धर्माद्यं कीर्तितं ते कृतिषु न तु यशः श्रीहरेः सम्यगेत -

ल्लीला ब्रह्माण्डसर्गस्थितिलयकरणं; वर्णयैतत् प्रजानाम्;।

श्रृण्वन्तस्तद् ब्रुवन्तो महदभिगमतः श्रीपतौ भक्तिभाजो

मुच्यन्ते कर्मबन्धाद्; भवति मम कथाप्यस्य दृष्टान्त एव॥

                                       6

दासीपुत्रत्वमाप्तो द्विजवरनिलये पूर्वजन्मन्यकार्षं

दास्यं कर्माƒƒत्तमोदं परिचरितयतीन्द्राप्तगोविन्दभक्तिः।

ध्यानस्थोƒपश्यमादौ हृदि हरि,मथ तच्छब्दमात्रेण तुष्टो

जन्मैतत् प्राप्य पश्यन्सकलदिशि हरिं सेवमानश्चरामि ॥

                                 7

एवं देवर्षिणोक्तो हरिमहिमकथामग्नचित्तो मुनीन्द्र-

श्चक्रे सद्ग्रन्थमेवं नियतिकृतकुरुक्षेत्रयुद्धावशिष्टः।

कृष्णापुत्रान् प्रसुप्तान् निशि कठिनमहन् द्रौणिरेषोƒथ बद्धो

वीराग्रण्यार्जुनेन प्रकटितमति यन्मौलिरत्नम् च जह्रे।।।

                                 8

"गर्भों मे नाश्यतेƒस्त्रैरिममवतु भवान्' उत्तरावाक्यमेवम्

श्रुत्वा तद्रक्षकः सन् जिगमिषुरभवद् द्वारकाम् वासुदेवः।

त्वत्पादे मे रतिः स्या,दखिलद, विपदः सन्तु नः शश्वदेवं

कुन्तीस्तोत्रम् च शृण्वन् नगरमाधिवसन् सांत्वयामास पार्थान्।

                                   9

भीष्मः स्वच्छन्दमृत्युर्निजजनकमुदे त्यक्तसर्वार्थकामो

धर्मौघम् धर्मसूनो रणभुवि शरशय्यावलंबी प्रकाश्य।

सन्तुष्टः पार्थसूतं मृदुहसितमुखं वीक्षमाणः पुरस्तात्

स्तुत्वा सर्वात्मकं तं परमपदमवापास्तसंसारबन्धः।॥

                             10

धर्मिष्ठो भीष्मवाक्यश्रवणहृतमहापापशङ्कः स्वराज्यम्

चक्रे धर्मात्मजन्मा विधिवदथ हरिर्द्वारकाम् गन्तुकामः।

सर्वानापृन्छ्य पौरान् रथवरमधिरुह्याƒƒत्तमोदं पुरस्त्री-

गीतं श्रृण्वन् जगाम प्रकटितकरुणः शीघ्रमानर्तदेशान्।।।

                              11

संप्राप्तो द्वारकां श्रीहरिरुरुविरहक्लिष्टपौराक्षिपीतो

नत्वा पित्रोः पुरस्तात् शिशिरिततनयज्ञातिवर्गः कटाक्षैः।

पत्नी: संभावयामास च मदनशराबाधितो निर्विकारः;

स्त्रैणम् यं मन्यते यः स भवति पशुबुद्धिश्च मूढाग्रगण्यः।॥

                              12

द्रौण्यस्त्रप्लुष्टगर्भं जठरगतगदापाणिरंगुष्ठमात्रः

कृष्णस्तं जीवयित्वा पुनरपि परितो बालकं सञ्चचार;।

पश्यन् गर्भस्थ एवं हरिमथ दशमे मासि भुव्युत्तराया

जातो नाम्ना परीक्षित् सकलगुणनिधिर्लालितोƒभूदजेन।॥

                               13

मैत्रेयोपात्तविद्यो विदुरयतिवरो भ्रातरं चाƒम्बिकेयम्

गान्धारीं चार्धरात्रे वनमनयदहो! ते तपश्चक्रुरुच्चैः,।

तान् स्मृत्वा धर्मजन्मा व्यथितहृदभवन्नारदोƒबोधयत् तं

"मा मा चिन्ताकुलो भूः; कुरु 'हरिभजनं; यस्य लीला हि सर्वम्।॥

                             14

धर्मात्मा धर्मसूनुः सकलहितकरः सर्वतो दुर्निमित्तम्

पश्यन् पप्रच्छ भीतोƒर्जुनमपि कुशलं द्वारवत्यां यदूनाम्?।

आस्ते कृष्णः सुखं वा पितृसहजकलत्रात्मजाद्यैः समेतो

यद्दोर्दण्डेन गुप्तं यदुपुरमकुतश्चिद्भया यादवाश्च?''।॥

                              15

एवं पृष्टोƒश्रुनेत्रो यदुकुलमृषिशापाग्निदग्धं धरित्री-

भारं संहृत्त्य कृष्णस्य च दिवि गमनं बोधयामास पार्थः।

कृष्णं स्मृत्वा पृथाƒप्ता परमपद,मथो धर्मजस्त्वौत्तरेयम्

भूपं चक्रेƒथ पार्था अमृतपदमगुर् द्रौपदी चेशभक्ताः।।

                              16

राज्यं कुर्वन् परीक्षिन्नरपतिरशृणोत् पाण्डवान् कृष्णभक्तान्

आत्मानं चास्त्रदग्धं पुनरपि हरिदत्तायुषं भक्तवर्यः।

कुर्वाणो दिग्जयं स प्रभुरमितबलः पर्यटन् शस्त्रपाणि-

र्गोरूपौ भूमिधर्मौ कृशतरवपुषौ दृष्टवान् दुःखचित्तौ।।

                              17

दीनां गामेकपादं वृषमपि हतपादत्रयं हन्तुकामं

पापं घोरं कलिं स प्रभुरवददरे मुञ्च राज्यं मदीयम्।

नोचेद्धन्मी''ति भीतः स तु नृपतिपदं चाश्रितः, सोƒथ हिंसा-

द्यूतस्त्रीमद्यहेमस्वपि वसतु भवान् मेतरत्रे'त्यमुञ्चत्।।

                             18

एवं जित्वा कलिं स प्रभुरधिवनमाखेटलीलां प्रकुर्वन्

शान्तोƒगच्छत् किमप्याश्रमपदमकृतातिथ्यतारुष्टचित्तः।

अंसे राजा मृताहिं न्यधित मुनिवरस्या,स्य पुत्रेण कोपाद्

"धृष्ट! स्यास्तक्षकाहिप्रवरविषहतः सप्तमेƒ ह्नी' ति शप्तः।।

                             19

पश्चात्तापेन शुद्धीकृतमहितमतिस्त्यक्तसर्वैहिकार्थो

राजा प्रायोपविष्टः सुरसरितमुपेत्याƒस्त नत्वा मुनीन्द्रान्।

तत्राƒप्तान् व्यासपुत्रं शुकमपि विनयेनाह "मृत्यून्मुखः सन्

किं कुर्यात्, किं न कुर्याद्, वदतु हित'मिति श्रीशुकस्त्वाबभाषे।।