ஶிவகடாக்ஷம்-னு சொல்லு!
தங்கள் பூர்வீக க்ராமத்தில் உள்ள ப்ராசீனமான ஶிவன் கோவிலில் உள்ள ஸ்வாமியை 'அன்போடு பூஜை' செய்து வந்தார் ஒரு வயஸான ஶிவாச்சார்யார். அவருடைய பிள்ளையும் ஶிவதீக்ஷை பெற்றவர்தான்! அப்பாவுக்கு உதவியாக கோவிலில் 'வேலை' செய்து கொண்டிருந்தார்.
ஐம்பது வயதை நெருங்கிக் கொண்டிருந்த மகனுக்கோ, தன்னுடைய ஆயுஸும்... அப்பாவைப் போல இந்தக் கோவிலுக்காக மட்டுமே போய்விடுமோ! என்ற "பயம்"!
திடீரென்று ஒருநாள், யாரோ தெரிந்தவர் மூலமாக, நகர்புறத்தில் புதிதாக கட்டியிருந்த ஒரு கோவிலுக்கு "நல்ல வரும்படி" என்ற ஆசையால், ப்ராசீன ஸ்வாமியை 'த்யாகம்' செய்துவிட முடிவு பண்ணி, அப்பாவிடம் சொன்னார்.
'நம்முடைய ஸ்வாமி' என்ற பந்தம், பிடிமானம், possessiveness நமக்கு வந்துவிட்டாலே போறும்! தனியாக, பூஜை, புனஸ்காரம், வ்ரதம் எதுவுமே தேவையில்லை! அந்த பிடிப்பே, நாம் செய்யும் அனைத்தையும் பூஜையாக மாற்றிவிடும்.
அப்பா....தன் அப்பாவான ஈஶ்வரனைப் பற்றி கவலைப்பட்டார்....
"நம்ம ஸ்வாமியை விட்டுட்டு, போகாதேப்பா! இவரை மாதிரி வருமா?....எனக்கப்றம் இவரை யாருடா பாத்துப்பா?..."
"அப்பா! இந்த கோவில்ல ஒக்காந்துண்டு இருந்தேன்னா.... எனக்கு கைல ஒண்ணுமே தேறாது!... அந்தப் புதுக் கோவில்ல, நல்ல ஸம்பளம்...! நல்ல கூட்டமும் வருதாம்!..."
தகப்பனார் எவ்வளவோ தடுத்தும் கேட்காமல் கிளம்பிவிட்டார்.
தானே தெரிந்து கொள்பவர் சிலர். பிறர் சொல்லித் தெரிந்து கொள்பவர் சிலர். வாழ்க்கையில் அடி வாங்கி, நஷ்டப்பட்டு, அதன்பின் தெரிந்து கொள்பவர் சிலர்.
புதுக்கோவில் என்பதால் வந்த கூட்டத்தால் அவர் ஆசைப்பட்ட நல்ல 'வரும்படி' வந்தது.
வாழ்க்கையின் ஸொகுஸு உயர்ந்தது; அதன் பலனாக, அவருடைய அஹங்காரமும் உயர்ந்தது.
அஹங்காரம் உயர்ந்தால்......அதன் பலன், ஏதோ சண்டையைக் காரணம் காட்டி, இவரிடமிருந்த கோவில் சாவியை பிடுங்கி, மற்றொரு ஶிவாச்சார்யரிடம் கொடுத்து விட்டார்... தர்மகர்த்தா! அவரை எதிர்க்க, யாராலும் முடியவில்லை! காரணம், அவர் அடிதடிக்குப் பேர் போனவர்!
'இனி அந்தக் கோவிலில் வேலை பார்க்க முடியாது!' என்ற எண்ணம் வலுத்ததும், உடனே வேலையை விட்டு நின்றுவிட்டார். க்ராமத்துக்கு திரும்பிப் போகவும் மனஸ் இடம் கொடுக்கவில்லை.
எல்லாம் நம்மிடம் இருந்தாலும், கூடவே அஹங்காரம் பெருத்து இருந்தால், நாம் எதுவுமே இல்லாதவர்கள்தான்! அதே ஸமயம் நம்மிடம் எதுவுமே இல்லாவிட்டாலும், அஹங்காரம் [இல்லாதவர்களுக்கு, இதன் பெயர் வறட்டு ஜம்பம்] இல்லாதிருந்தால், நாம் எல்லாம் நிறைந்தவர்கள்.
மனஸில் பாரமாய் அழுத்தும் எதிர்காலத்தை பற்றிய கேள்விக்கு பதில் தேடி, பெரியவாளை தர்ஶனம் பண்ணப் போனார்.
நிர்மலமான பெரியவாளைக் கண்டு நமஸ்காரம் பண்ணினார்.
பெரியவா அவரைப் பார்த்தார்!
மகனின் முகத்தில் ஏகப்பட்ட கவலை ரேகைகள்!
"ஏன் இப்டி இருக்கே? என்ன ஸ்ரமம் ஒனக்கு?.."
"city-ல வேலை கெடைச்சுதேன்னு ஒரு கோவில்ல வேலை பாத்துண்டு இருந்தேன்... இப்போ வேலை போச்சு! ஸாப்பாட்டுக்கே ரொம்ப கஷ்டம்..."
"ஒங்கப்பா என்ன பண்றார்?.."
"அவர்... க்ராமத்ல இருக்கார்... ஶிவன் கோவில்ல பூஜை...."
"ஆமா....அந்த கோவில்ல எது விஸேஷம்?..."
முழித்தார்! அதன் அருமையும் மதிப்பும் தெரிந்திருந்தால், போயிருப்பாரா வேறு வேலைக்கு?
"ஒனக்கு தெரியல போலருக்கு!....அது நாயன்மார் பாடல் பெற்ற ஸ்தலம்! தெரியுமோ? ரொம்ப்..ப ப்ராசீனமான கோவில்..! ஆகம ஶாஸ்த்ரப்படி கட்டியிருக்கு...! ஈஶான்யத்ல ஒரு பெரிய மரம் இருக்குமே? இன்னும் இருக்கோ?....."
"இ....ரு...க்....கு..."
மெல்ல இழுத்தார். தன்னை வளர்த்த கோவிலைப் பற்றி எதுவுமே ஸரிவரத் தெரியாததால், மரம் இருந்ததோ.... அது, இன்னும் இருக்கிறதோ.... என்பதே ஸரியாகத் தெரியவில்லை.
"ஒங்க ஊர் பரமேஶ்வரனுக்கு... ஒங்கிட்ட ரொம்ப ப்ரீதி! அவர... விட்டுட்டு அங்க இங்க போய் சின்னச் சின்ன கோவில்கள்ள நீ கஷ்டப்பட வேண்டாமே..ன்னு நெனைக்கறார். பேசாம.. நீ... ஒங்க க்ராமத்துக்கே போய், ஒங்கப்பாக்கு ஒத்தாஸையா இரு."
"உத்தரவுப்படியே செய்யறேன்"
ப்ரஸாதம் பெற்றுக்கொண்டு க்ராமத்துக்கே திரும்பினார். அப்பாவுக்கும், ஆதி அப்பாவான பரமேஶ்வரனுக்கும், பிள்ளை திரும்பி வந்ததில் மிகுந்த ஸந்தோஷம்!
ஆஶ்சர்யமாக, அடுத்த மாஸத்திலேயே அந்த க்ராமத்தில் உள்ளவர்கள் அந்தக் கோவிலின் திருப்பணிக்காக ஒரு கமிட்டி அமைத்தார்கள்.
அடுத்த வர்ஷமே, கும்பாபிஷேகம் வெகு விமர்ஸையாக நடந்தது.
"இந்தக் கோவில்....."பாடல் பெற்ற ஸ்தலம்" ! " என்ற வாசகமே, ஸ்வாமியை தர்ஶனம் பண்ண வந்த அத்தனைபேர் மனஸிலும் நிறைந்தது! ஏகப்பட்ட ஶிவனடியார்கள் கூட்டம் கூட்டமாக வந்தனர். புஸ்தகங்களில் கோவிலைப் பற்றி படித்துவிட்டு பலபேர் வர ஆரம்பித்தார்கள்.
தன்னையே நம்பியிருக்கும் அடியாரின் வாழ்வில் வளம் சேர்த்தான் பரமேஶ்வரன்.
இரண்டு வருஷம் கழித்து பெரியவாளை தர்ஶனம் பண்ண வந்தார்....மகன்! பக்கத்தில் இருந்த பாரிஷதரிடம் எதுவுமே தெரியாதவர் போல் கேட்கச் சொன்னார்....
"எந்தக் கோவில் பூஜைன்னு.... கேளுடா!..."
அப்பாவிக் குழந்தை கேட்டது!
"க்ராமத்துக்கு போ..ன்னு பெரியவா சொன்னேள்... என்னோட அறியாமை அழிஞ்சுது.... ஏகமா அனுக்ரஹம் பண்ணிட்டேள்...."
"இப்போ... எப்டி இருக்கே?.."
"பெரியவா கடாக்ஷம்...பரம ஸௌக்யமா இருக்கேன்..."
"ஶிவகடாக்ஷம்..ன்னு சொல்லு...! நா.... என்ன பண்ணினேன்?..."
அழகாகப் புன்னகைத்தது.... காஷாயத்துள் தன்னை ஒளித்த ஸதாஶிவம்!
No comments:
Post a Comment